Ζητείται πλούσιος στην Ελλάδα για να φορολογηθεί

Είναι θετικό που σε αυτή την προεκλογική περίοδο γίνεται συζήτηση για τη φορολογία. Πολύ πιο χρήσιμο από το να συζητούν οι εκπρόσωποι των κομμάτων για το παρελθόν ή για σκάνδαλα όπως συνήθως γίνεται.

Το κακό είναι ότι διαπιστώνουμε ότι πραγματική σοβαρή συζήτηση δεν μπορεί να γίνει.

Ο πρώτος λόγος είναι ότι η “γαλάζια” κυριαρχία στη δημόσια σφαίρα, επιτρέπει να περνούν σαν να μη συμβαίνει τίποτα εξωφρενικές δηλώσεις όπως αυτή του κ. Σκέρτσου για τον ΦΠΑ (με τη συνδρομή Θεοχάρη), που ξεκίνησε από τα “Σκερτσονόμικς” για να καταλήξει στο ποιος φέρνει κότες στην Ελλάδα.

Οι προτάσεις των κομμάτων της αντιπολίτευσης, είτε διαστρεβλώνονται, είτε καταλήγουν στην (αναμενόμενη μετά την 21η Μαΐου) απάντηση “πήραμε 40%, θα λέμε και αρλούμπες”.

Ο δεύτερος και κύριος λόγος όμως που η συζήτηση για τη φορολογία στην Ελλάδα είναι αεριτζίδικη, προσχηματική και καταδικασμένη να μην καταλήξει σε αποτέλεσμα προς όφελος της χώρας και του λαού, είναι ότι το πολιτικό σύστημα έχει συμβιβαστεί με την ιδέα του να μη γνωρίζει ποιος ή ποιοι κατέχουν τον πλούτο στην Ελλάδα. Είτε μιλάμε για περιουσίες είτε για εισοδήματα.

Και δεν εννοούμε φυσικά ονόματα και διευθύνσεις. Αυτά έστω αποσπασματικά τα μαθαίνει ο κόσμος. Πού κάνουν οι πλούσιοι τις διακοπές τους, ποιος κάνει τα πιο φαντασμαγορικά πάρτι, ποιοι πάντρεψαν τα παιδιά τους, ποιοι είναι φίλοι με ποιους πολιτικούς και άλλα πολλά των παραπολιτικών στηλών και της κλειδαρότρυπας.

Το κράτος όμως διαχρονικά δεν έχει εικόνα του πλούτου στην Ελλάδα από περιουσίες και εισοδήματα και αυτό είναι θλιβερό και υπονομεύει οποιαδήποτε σοβαρή συζήτηση.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΤΕΚΕ για τις τραπεζικές καταθέσεις (εως 31/12/2022) και της ΑΔΑΕ από την επεξεργασία δηλώσεων εισοδήματος και ΕΝΦΙΑ, ατομικό εισόδημα άνω των 100.000 ευρώ δηλώνουν μόνο 27.000 πολίτες, ατομική ακίνητη περιουσία άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ έχουν λιγότεροι από 15.000 ιδιοκτήτες ενώ μεγάλες καταθέσεις στις τράπεζες άνω των 100.000 ευρώ έκαστος διαθέτουν λιγότεροι από 70.000 καταθέτες. Τέσσερις στους δέκα εμφανίζονται να ζουν με 5.000 ευρώ το χρόνο.

Είναι προφανές ότι η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, δεν επιτρέπει να έχουμε πραγματική εικόνα για τα εισοδήματα στην Ελλάδα και σε αυτό δεν μπορούμε να ρίξουμε την ευθύνη στον πολίτη. Κανένα σοβαρό κράτος δεν μπορεί να βασίζεται στην καλοσύνη των πολιτών και η απροθυμία να παταχθεί η φοροδιαφυγή, οδηγεί απλώς στο να σηκώνουν τα βάρη διαχρονικά τα ίδια κορόιδα, που πλήττονται μάλιστα και από τη χυδαία και εύκολη λύση των έμμεσων φόρων.

Μιλάμε για απροθυμία γιατί είναι προφανές ότι οι κυβερνήσεις διαχρονικά δεν θέλουν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή και το λαθρεμπόριο γι’αυτό άλλωστε και είναι το πρώτο πράγμα που υπόσχονται τα τελευταία 50 χρόνια. Όλες το υπόσχονται, καμία δεν το κάνει.

Όσον αφορά τον πλούτο, σύμφωνα με έρευνα του ΣΕΒ, που δημοσιεύθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 2020, το μέσο διαθέσιμο εισόδημα του υψηλότερου 20% είναι 5,5 φορές μεγαλύτερο από του χαμηλότερου 20% και το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού κατέχει το 42% του καθαρού πλούτου (έναντι 52% στον ΟΟΣΑ και 78% στις ΗΠΑ), με το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα να συμβάλει στην άμβλυνση των ανισοτήτων πλούτου.

Το ερώτημα είναι αν το ελληνικό κράτος διαθέτει στοιχεία για τον πλούτο στην Ελλάδα, όπως αυτά της έρευνας του ΣΕΒ και αν τα επικαιροποιεί. Έχουν εικόνα οι κυβερνώντες για τα ποσοστά, ώστε να κατανοήσουν ποιοι είναι οι πλούσιοι και πόσοι, πόσοι ανήκουν στη μεσαία τάξη, για την οποία όλοι μιλούν και πόσοι είναι φτωχοί στην Ελλάδα;

Αν η απάντηση είναι όχι, αν δηλαδή δεν υπάρχει εικόνα για τις περιουσίες (το περιουσιολόγιο παραμένει άπιαστο όνειρο) και αν η εικόνα για τα εισοδήματα είναι στρεβλή -διότι μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια – τότε για ποια συζήτηση και ποιο σχέδιο μιλάμε;

Πώς χαράσσεται πολιτική όταν αυτός που την χαράσσει δεν θέλει να έχει εικόνα της πραγματικότητας; Εκτός αν η μόνη αγωνία είναι πώς να σηκώσουν το βάρος οι πολλοί, για να μπορούν κάποιοι λίγοι να μοιράζονται τα “ιερά” μερίσματα, που εσχάτως μάθαμε ότι αν αυξηθεί η φορολόγησή τους θα έχει κόστος για τους… φτωχούς.

Χωρίς δεδομένα ή με ψεύτικα στοιχεία, δεν μπορείς ούτε να φορολογήσεις δίκαια, ούτε να υπολογίσεις ποια ποσά και πού θα χρησιμοποιηθούν. Μπορείς ωστόσο να κλείνεις τρύπες με επιδόματα και να πανηγυρίζεις για μια ανάπτυξη που βασίζεται στην κατανάλωση, μέχρι την επόμενη χρεοκοπία.

Ίσως σε 40 – 50 χρόνια από σήμερα, να μπορέσει μια μελλοντική κυβέρνηση που δεν θα κοροϊδευει τους πολίτες να ασκήσει φορολογική πολιτική βάσει πραγματικών στοιχείων.

Τότε ίσως συζητήσουμε για τα πραγματικά κρίσιμα ζητήματα για το μέλλον της χώρας, όπως τις διαβρωτικές για την κοινωνία οικονομικές ανισότητες και τη δίκαιη κατανομή του πλούτου που παράγεται.

Μέχρι να γίνει αυτό, ας αρκεστούμε στην προσφορά κ. Σκέρτσου στην κωμωδία, έναν τομέα που (μαζί με τη φοροδιαφυγή) έχουμε επίσης καλή παράδοση.