Ζητείται Σαρτζετάκης, για να ξεσκεπάσει το παρακράτος…

Το 1963 το παρακράτος, το οποίο είχε φτιάξει και ανεχθεί η τότε κυβέρνηση της Δεξιάς (Κωνσταντίνος Καραμανλής), δολοφόνησε στη Θεσσαλονίκη το βουλευτή της Αριστεράς Γρηγόρη Λαμπράκη. Κράτος και παρακράτος έβαλαν λυτούς και δεμένους για να κρύψουν και να σώσουν τους δράστες, φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς. Αλλά έπεσαν πάνω σε έντιμους και αποφασισμένους να δικαστές.

Ο πιο γνωστός, μια που το όνομά του έχει καταγραφεί στην πολιτική και δικαστική ιστορία της χώρας, είναι ο Χρήστος Σαρτζετάκης. Πρωτοδίκης τότε στη Θεσσαλονίκη, αγνόησε όλες τις πιέσεις(του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Κων. Κόλλια, μετέπειτα πρωθυπουργού της χούντας), προφυλάκισε τους υπόπτους, ανώτατους αξιωματικούς της Αστυνομίας και ηθικούς αυτουργούς και έστειλε στο εδώλιο τους φυσικούς αυτουργούς.

Ο Σαρτζετάκης πλήρωσε βαριά αυτήν την «αποκοτιά» του. Η χούντα τον έδιωξε από το δικαστικό σώμα, τον συνέλαβε, τον φυλάκισε και τον βασάνισε. Αλλά ο Σαρτζετάκης κατεγράφη με φωτεινά γράμματα στην ιστορία. Το όνομά του έγινε συνώνυμο του θάρρους, της αγνόησης των κινδύνων μπροστά στην τέλεση του καθήκοντος. Και το 1985 τιμήθηκε, έγινε Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Προς τι αυτή η ιστορική αναδρομή; Και γιατί η αναφορά αυτή στο όνομα Σαρτζετάκης, το οποίο οι νεότερες γενιές μπορεί και να αγνοούν; Θα φανεί αμέσως.

Πριν από δύο χρόνια αποκαλύφθηκε ότι η μυστική υπηρεσία της χώρας υπέκλεπτε τις συνομιλίες υπουργών, αρχηγών των ενόπλων δυνάμεων, ενός (μετέπειτα) πολιτικού αρχηγού και δημοσιογράφων ακόμα και φιλοκυβερνητικών εφημερίδων.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έκανε το παν για να κουκουλώσει το σκάνδαλο. Ξεδόντιασε την ανεξάρτητη αρχή και έφτιαξε ειδικές διατάξεις για να προστατέψει την αμαρτωλή ΕΥΠ. Το μόνο που απέμενε ήταν η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, αν υποθέσουμε ότι η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη και δεν υπακούει στα κελεύσματα της εκτελεστικής, δηλαδή της κυβέρνησης.

Και το δικαστικό πόρισμα ήρθε. Ένας ανώτατος αντεισαγγελέας-και όχι ταπεινός πρωτοδίκης όπως ο Σαρτζετάκης της δεκαετίας του ’60- είπε ακριβώς αυτά που έλεγαν εδώ και δύο χρόνια ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του. Ο αντεισαγγελέας-ερευνητής δεν διαπίστωσε τίποτα το επιλήψιμο. Η ΕΥΠ-λέει- παρακολουθούσε νομίμως υπουργούς, στρατηγούς, αρχηγούς. Προφανώς νομίμως παρακολουθούσε και συνάδελφο του ερευνητή, επίσης αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ο οποίος κάθεται σε παρακείμενο γραφείο. Και η προϊσταμένη του ερευνητή, η εισαγγελέας του ανωτάτου δικαστηρίου, επικύρωσε με ενθουσιασμό το απαλλακτικό πόρισμα.

Όλοι αθώοι, λοιπόν. Και καμιά απάντηση στο καίριο ερώτημα: Μπορεί μια υπηρεσία του κράτους να παρακολουθεί όποιον θέλει και όποτε θέλει χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν; Μπορεί η κρατική ΕΥΠ να παρακολουθεί τον αρχηγό κόμματος Ανδρουλάκη, τον υπουργό Χατζηδάκη και τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Φλώρο και ουδείς να το γνωρίζει; «Δεν γνώριζα», είπε ο γραμματέας του πρωθυπουργού Δημητριάδης, που είχε επιφορτιστεί με τον έλεγχο της ΕΥΠ. «Αν το γνώριζα, δεν θα το επέτρεπα», είπε ο Μητσοτάκης.

Τι σημαίνει αυτό το «δεν γνώριζα»; Ότι μια κρατική υπηρεσία δρα ανεξέλεγκτα. Αλλά τότε η κρατική υπηρεσία μεταβάλλεται σε παρακρατική.

Και τι σημαίνει το εισαγγελικό «όλα νόμιμα»; Σημαίνει ότι η «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη συντάσσεται απολύτως με την κυβέρνηση και κλείνει τα μάτια μπροστά στην παρακρατική δράση. Επιβεβαίωση αυτού είναι τα πανηγύρια του Δημητριάδη, του Βορίδη και του Γεωργιάδη για το εισαγγελικό πόρισμα. Και όταν οι υπουργοί πανηγυρίζουν για το κουκούλωμα ενός τέτοιου σκανδάλου, ο δικαστές δεν (πρέπει να) αισθάνονται καλά.

Εν κατακλείδι, όταν δεν υπάρχουν Σαρτζετάκηδες για να το ξεσκεπάσουν, θριαμβεύει το παρακράτος υπό τις ντροπιαστικές ιαχές όσων δεν διαθέτουν στοιχειώδη τσίπα, που θα τους επέβαλε τουλάχιστον να σιωπούν…

ΥΓ: Αλήθεια, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρώην ανώτατη δικαστής, αισθάνεται υπερήφανη που επί των ημερών της κουκουλώνεται «νομίμως» ένα τέτοιο σκάνδαλο; Δεν θα πει ούτε μία λέξη;