Μηχανή του Χρόνου: Η αιματοβαμμένη ιστορία των Ες Ες: “Να σκορπάς τον θάνατο και να δέχεσαι τον θάνατο. Ο Χριστός είναι ο γιος μιας Ιουδαίας πόρνης”
Στα Ένοπλα Ες Ες μπορούσαν να γίνουν μέλη μόνο Γερμανοί πολίτες, καθώς έπρεπε να είχαν άρια καταγωγή. Η ανατριχιαστική ιστορία τους
- 09 Αυγούστου 2014 08:27
«Μια είναι η αποστολή μας. Να είμαστε αμείλικτοι σε αυτόν τον πόλεμο. Αυτό το εξαιρετικό όπλο του τρόμου και του φόβου που έχουμε μπροστά μας, μετά τη νίκη στο Σάρκοφ, να μην αποδυναμωθεί ποτέ αλλά να το ενισχύσουμε».
Σε ομιλία του στα Ένοπλα Ες Ες (WaffenSS) τον Απρίλιο του 1943, ο αρχηγός τους, Χάινριχ Χίμλερ, προσπαθούσε να εμψυχώσει την ελίτ του γερμανικού στρατού. Δεν έλεγε τίποτα όμως, για ακόμη μια απάνθρωπη αγριότητα που είχαν διαπράξει. Τα Βάφεν Ες Ες, όταν μπήκαν στην πόλη, πήγαν στο στρατιωτικό νοσοκομείο, έριξαν χειροβομβίδες και έβαλαν φωτιά στο κτίριο. Όσοι ήταν μέσα, σκοτώθηκαν.
Κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, τα Ένοπλα Ες Ες ήταν συνώνυμο του τρόμου και της βίας. Δολοφόνησαν, βασάνισαν ή αιχμαλώτισαν περίπου 12 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν Εβραίοι, Πολωνοί, μειονότητες, ομοφυλόφιλοι, πνευματικά ή σωματικά ανάπηροι, κληρικοί, κομμουνιστές, και Γερμανοί αντιναζί. Μέχρι σήμερα όμως οι βετεράνοι των Βάφεν Ες Ες αρνούνται τα εγκλήματα πολέμου που διέπραξαν, λέγοντας ότι δεν είδαν τίποτα και πολέμησαν με τιμή. Το ψέμα είναι και αυτό κομμάτι της ναζιστικής ιδεολογίας, αν εξυπηρετεί τον σκοπό.
Η ίδρυση των Ες Ες
Τα Schutzstaffel, δηλαδή η ομάδα προστασίας, δημιουργήθηκε αρχικά το 1923 από 8 άτομα.
Αποστολή τους ήταν να συνοδεύουν ως προσωπική ασφάλεια τον Χίτλερ, μετά από το αποτυχημένο «πραξικόπημα της μπυραρίας» και την αποφυλάκιση του. Από την πρώτη στιγμή, ήταν οι εκλεκτοί του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος. Φρουρούσαν τον «αρχηγό» στα γραφεία του κόμματος, στο σπίτι και στο εξοχικό του. Σταδιακά μετατράπηκαν σε παραστρατιωτική ομάδα, συμμετέχοντας στις θηριωδίες των ταγμάτων εφόδου. Ο αριθμός τους, όμως, αύξανε θεαματικά. Το 1933, που ανέλαβε την καγκελαρία ο Χίτλερ, ήταν περίπου 100 χιλιάδες.
Στα Ένοπλα Ες Ες μπορούσαν να γίνουν μέλη μόνο Γερμανοί πολίτες, καθώς έπρεπε να είχαν άρια καταγωγή. Η επιλογή ήταν πολύ αυστηρή και στρατολογούνταν συνήθως μικρό ποσοστό υποψηφίων, μετά από εξονυχιστικές ιατρικές εξετάσεις. Η ηλικία τους έπρεπε να είναι υποχρεωτικά από 23 έως 35 χρόνων. Οποιοσδήποτε με ύψος κάτω από 1,80cm «κοβόταν», ενώ οι εξεταστές ήθελαν οι νέοι να πλησιάζουν την ιδανική εικόνα του «βορείου» τύπου. Κάθε άνδρας είχε αύξοντα αριθμό και την ομάδα αίματος γραμμένη κάτω από τη μασχάλη του με τατουάζ.
Οι Γερμανοί, που γίνονταν δεκτοί, έδιναν τον όρκο: «Ορκίζομαι σε σένα, Αδόλφε Χίτλερ, τον αρχηγό. Ορκίζομαι υπακοή μέχρι θανάτου, σε εκείνους που θα ορίσεις αρχηγούς. Είθε να γίνει αυτό με τη βοήθεια του Θεού». Οι ναζί ήθελαν να φτιάξουν ένα άριστα εκπαιδευμένο ανθρώπινο υπερόπλο της εποχής, που δεν θα είχε ηθικούς φραγμούς. Για τους νέους της Γερμανίας, η συμμετοχή στο σώμα ήταν μεγάλη επιτυχία. Θεωρούνταν ότι μπροστά τους άνοιγε ένας δρόμος γεμάτος διακρίσεις και δόξα και μια σίγουρη καριέρα. Οι αθλητικές επιδόσεις τους ήταν ισάξιες πρωταθλητών και ο στρατιωτικός τους εξοπλισμός ήταν ακριβώς ίδιος με του τακτικού στρατού. Η εκπαίδευσή τους διαρκούσε από 10 μήνες έως 4 χρόνια, αν γίνονταν αξιωματικοί και οι εκπαιδευτές ήταν επίλεκτοι βετεράνοι. Κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης, μάθαιναν νέες τεχνικές πολέμου και μάχης σώμα με σώμα.
Αναπόσπαστο κομμάτι του παραστρατιωτικού τμήματος, ήταν η ιδεολογική καθοδήγηση, με χιτλερικά ιδεώδη. Οι βασικές αρχές ήταν καθήκον, πίστη, τιμή, πατρίδα, συναδελφικότητα. Οι άγαμοι άνδρες, που υπηρετούσαν στα Ες Ες, δεν μπορούσαν να παντρευτούν, αν πρώτα δεν έπαιρναν γραπτή άδεια. Τις αιτήσεις γάμου τις εξέταζαν στο γραφείο φυλής, το οποίο τηρούσε «Βίβλο καταγωγής». Το σύνθημά τους ήταν «να σκορπάς τον θάνατο και να δέχεσαι τον θάνατο». Ο Χίμλερ ήθελε τα Ένοπλα Ες Ες να είναι ο αδίστακτος και άτρωτος πολεμικός σχηματισμός, που ανά πάσα στιγμή θα αντιμετώπιζε εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Είχαν δική τους ιεραρχία και βαθμούς, διαφορετικά εμβλήματα από τον υπόλοιπο στρατό και μαύρες στολές.
Στις πολεμικές συρράξεις, που έλαβαν μέρος, ήταν οι πρώτοι που καθιέρωσαν τις στολές παραλλαγής, τις οποίες αργότερα επέλεξαν σχεδόν όλοι οι στρατοί. Ανέπτυξαν, επίσης, δύο ημιανεξάρτητους κλάδους. Την Sicherheitsdienst, δηλαδή την Υπηρεσία Εσωτερικής Ασφαλείας και Κατασκοπείας, και τηGeheimeStaatPolizei, δηλαδή τη μυστική αστυνομία της Γκεστάπο, που κατέλυσε κάθε κανόνα δικαίου και τιμής. Η δημιουργία του νέου σώματος της ελίτ του Χίτλερ, που αποτελούνταν πλέον από τρεις μεραρχίες και ήταν ξεχωριστό τμήμα των Ενόπλων Δυνάμεων, ενόχλησε τη Βέρμαχτ. Οι παραδοσιακοί στρατηγοί θεωρούσαν ότι πλέον υπήρχε μια νέα στρατιωτική δύναμη, που τους αμφισβητούσε. Κατά την έναρξη του πολέμου όμως, ορισμένα τμήματα των Ες Ες, απλώς ακολουθούσαν στις κατακτημένες περιοχές, χωρίς οι αξιωματικοί τους να λαμβάνουν μέρος στις αποφάσεις. Το βάπτισμα του πυρός το πήραν, όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στην Πολωνία, όπου έλαβαν μέρος ως αυτόνομο μηχανοκίνητο σύνταγμα πεζικού.
Τότε διαπιστώθηκε για πρώτη φορά, ότι οι μονάδες δεν είχαν την πειθαρχία που απαιτούνταν, αδιαφορούσαν για τους τραυματίες και είχαν την τάση να πυρπολούν χωριά και να βιαιοπραγούν κατά αμάχων. Κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει για απώλειες ή για τους χαμηλόβαθμους αξιωματικούς, που ξαφνικά έγιναν ταγματάρχες, συνταγματάρχες και στρατηγοί, που δεν είχαν καμία εμπειρία στα πεδία των μαχών. Οι «ανίκητοι» δεν ήταν σε θέση να δώσουν απλές εντολές για τους σχηματισμούς των μονάδων και τους τρόπους άμυνας, επίθεσης και κατάληψης θέσεων. Οι αξιωματικοί της Βέρμαχτ τα είχαν χαμένα μαζί τους. Στη Γαλλία μπήκαν σε εκκλησίες και βεβήλωσαν τα θρησκευτικά σύμβολα, δείχνοντας το πολεμοχαρές πρόσωπό τους, που δεν υπολόγιζε τίποτα. Για αυτούς ο Χριστός ήταν «ο γιος μια Ιουδαίας πόρνης». Ο θεός τους ήταν ένας και λεγόταν Αδόλφος Χίτλερ. Στην Ολλανδία, ήταν αυτοί που άρχισαν την εισβολή, μαζί με τους αλεξιπτωτιστές.
Σε μια μάχη σε χωριό της Δουνκέρκης, «έσφιξαν» τον κλοιό για τους Άγγλους, έπιασαν σχεδόν όλους τους αντιπάλους τους και τους εκτέλεσαν. Ελάχιστοι σώθηκαν. Ήταν ένα από τα πρώτα δείγματα των πράξεών τους. Ακολούθησαν η Ελλάδα και η Γιουγκοσλαβία, τον Απρίλιο του 1941. Στα επίκαιρα της εποχής, που έβλεπαν οι Γερμανοί, τα Ένοπλα Ες παρουσιάζονταν σαν μια ανίκητη πολεμική μηχανή. Όσο ο πόλεμος εξελισσόταν, αποκτούσαν εμπειρία και άρχισαν να δείχνουν όλο και περισσότερο τη διεστραμμένη προσέγγισή τους σε όλα τα θέματα. Χωρίς οίκτο εκτελούσαν αιχμαλώτους, ξεκοίλιαζαν έγκυες, βίαζαν, έκαιγαν σπίτια μαζί με τους ενοίκους, έβγαζαν μάτια και ήταν μια μηχανή καταστροφής και πόνου, χωρίς κανέναν φραγμό. Η φήμη τους διαδόθηκε γρήγορα και ήταν πραγματικό φόβητρο για όσους τους αντιμετώπιζαν.
Η κατάληψη του Βελιγραδίου
Ο λοχαγός Βάλτερ Κλίνγκεμπεργκ των Ες Ες, οδήγησε τους άνδρες του στο Βελιγράδι, πριν από τη Βέρμαχτ (τακτικός στρατός). Η μονάδα του έφτασε πρώτη στις όχθες του Δούναβη, αλλά δεν μπορούσε να περάσει απέναντι, γιατί όλες οι γέφυρες είχαν ανατιναχθεί. Πήγε στη γερμανική πρεσβεία, όπου την πολιορκούσαν εξαγριωμένοι Γιουγκοσλάβοι. Κατάφερε να μπει μέσα και από εκεί τηλεφώνησε στον δήμαρχο του Βελιγραδίου. Του είπε ότι αν δεν παρέδιδε την πόλη, θα διέταζε αεροπορικό βομβαρδισμό. Ο δήμαρχος το πίστεψε και παρέδωσε την πόλη. Ο λοχαγός των Ένοπλων Ες Ες, είχε προσπεράσει τους έμπειρους στρατιωτικούς της Βέρμαχτ και είχε καταλάβει το Βελιγράδι μόνο με τη φήμη του σώματος.
Οι θηριωδίες στο ανατολικό μέτωπο
Στη επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, οι 6 Μεραρχίες των Ες Ες διακρίθηκαν για τις επιδόσεις τους. Είχαν εκστρατεύσει, πιστεύοντας ότι θα έσωζαν τον δυτικό πολιτισμό, σκοτώντας τους Σοβιετικούς υπανθρώπους, όπως είχαν διδαχθεί στην κατήχηση. Αυτό τους έκανε αδίστακτους και αποφασισμένους να νικήσουν πάση θυσία. Μαζί με τα τάγματα θανάτου Einsatzgruppen, έκαναν ολοκαυτώματα χωριών και γενοκτονίες Σοβιετικών εβραϊκής καταγωγής. Μεταξύ των ετών 1941-1942, οι τρεις μεραρχίες αποσύρθηκαν και σχημάτισαν τα Ες Ες Πάντσερ, με την προσθήκη τεθωρακισμένων και βελτιωμένου οπλισμού. Την άνοιξη του ‘43, οι μεραρχίες επέστρεψαν και ανακατέλαβαν το Χάρκοβο. Έπαιρναν μέρος πλέον σε πολύ κρίσιμες μάχες, όπου πολεμούσαν σαν να μην τους ένοιαζε ο θάνατος. Δεν έδειχναν έλεος για κανέναν και ήξεραν ότι αν τους έπιαναν, δεν θα τους λυπόταν κανείς. Αυτό τους έκανε ακόμη πιο αποφασισμένους.
Όταν η γερμανική στρατιά περικυκλώθηκε και παραδόθηκε στο Στάλινγκραντ, τα Βάφεν Ες Ες είχαν ήδη αποχωρήσει. Στη Νορμανδία, μια μεραρχία των Ες Ες, είχε επανδρωθεί με αμούστακα 17χρονα παιδιά, τα οποία είχαν στρατολογηθεί από τη νεολαία του κόμματος. Η γενιά αυτή είχε μεγαλώσει με τα «ιδανικά» του ναζισμού και ήταν έτοιμη να πεθάνει για τον Χίτλερ. Την ημέρα της απόβασης στη Νορμανδία, μόνο μια Μεραρχία Πάντσερ βρισκόταν μπροστά στις ακτές, χωρίς να καταφέρει να αναχαιτίσει τους εισβολείς.
Σε μια από τις μάχες, ένας αξιωματικός των Βάφεν Ες Ες με το πλήρωμα ενός άρματος, κατάφερε να καταστρέψει 25 βρετανικά τανκς, ανακόπτοντας στη δική του θέση, τη βρετανική προέλαση. Η νεολαία, από τη στιγμή μπήκε στη μάχη, σταμάτησε πολλές επιθέσεις. Δεν έλειψαν όμως και πάλι οι εκτελέσεις αιχμαλώτων και αμάχων, όπως έκαναν στο χωριό Οραντούρ. Έκλεισαν όλους τους χωρικούς στην εκκλησία και την πυρπόλησαν, σκοτώνοντας 648 άτομα. Στο Άρνεμ, τα ανασυνταγμένα Ένοπλα Ες Ες αντέδρασαν δυναμικά, αιχμαλωτίζοντας Βρετανούς και Πολωνούς αλεξιπτωτιστές. Τον Δεκέμβριο του ‘44, πολέμησαν στη μάχη των Αρδενών, όπου η γερμανική προέλαση επιβραδύνθηκε από τους συμμαχικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Τα Ένοπλα Ες Ες όμως, έδειξαν πάλι ποιοι ήταν. Έσφαξαν άοπλους Βέλγους πολίτες και οι Αμερικανοί αιχμάλωτοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ.
Βγάλτε τα περιβραχιόνια
Όταν άρχισε η κατάρρευση στο Ανατολικό Μέτωπο, τα πάντσερ Ες Ες, δεν κατάφεραν να νικήσουν τον ρωσικό στρατό και την αντίσταση. Ο Φύρερ εκνευρίστηκε και διέταξε να βγάλουν τα περιβραχιόνια της Μεραρχίας τους. Όταν ο κλοιός στο Βερολίνο έσφιξε, την πόλη υπερασπίστηκαν λιθουανικά και γαλλικά τμήματα των Ες Ες. Μάταια, όλοι περίμεναν να τους σώσουν οι εκλεκτοί του Χίτλερ.
Παραδίδονταν πολλές φορές στους συμμάχους, με επίσημο σχηματισμό παρέλασης. Όσοι προσπάθησαν να διαφύγουν μεταμφιεσμένοι, δεν τα κατάφεραν. Τους πρόδιδε το τατουάζ κάτω από το χέρι τους. Και όμως. Παρά τις θηριωδίες που διέπραξαν και τα αμέτρητα εγκλήματα πολέμου, το 1955 η κυβέρνηση της Δυτικής Γερμανίας έδωσε στρατιωτική σύνταξη στα επιζώντα μέλη των Ένοπλων Ες Ες , με το σκεπτικό ότι υπηρέτησαν τη χώρα τους, όπως όλοι οι στρατιώτες. Τους επέτρεψαν μάλιστα να φτιάξουν και την ένωσή τους. Η ιστορία τους όμως, θα είναι για πάντα «βρώμικη», ντροπιαστική και βαμμένη με αίμα.
Διαβάστε ακόμη στη Μηχανή του Χρόνου:
