Μηχανή του Χρόνου: Οι ανθρωποθυσίες των Αζτέκων στον Θεό του ήλιου

Οι Αζτέκοι πίστευαν ότι οι ανθρωποθυσίες ήταν απαραίτητες για την ύπαρξη του κόσμου και γι” αυτό θυσίαζαν κάθε χρόνο περίπου δέκα με είκοσι χιλιάδες άτομα σε τελετές!

Το 1487 στο ναό Tenochtitlan θυσιάστηκαν 20.000 άνθρωποι. Οι θυσίες γίνονταν με την ανατολή του ηλίου στην κορυφή των ναών. Τα θύματα ήταν κυρίως άντρες, αιχμάλωτοι πολέμου.

Η πιο κοινή μορφή θυσίας ήταν προς τον θεό Ήλιο

Τοποθετούσαν το γυμνό θύμα πάνω στον βωμό. Τέσσερις ιερείς κρατούσαν από ένα μέλος του θύματος. Ένας άλλος ιερέας με τη βοήθεια καλά ακονισμένου μαχαιριού, έκανε τομή στο στέρνο και  αφαιρούσε την καρδιά από το θύμα.

Έπειτα την κρατούσε ψηλά προς τον ήλιο. Με το αίμα  έβαφαν τα αγάλματα του ναού. Στη συνέχεια έβαζαν την καρδιά σε αγγείο και αποκεφάλιζαν το θύμα. Κάρφωναν το κεφάλι του σε ένα  ξύλινο πλαίσιο. Το σώμα κατέληγε είτε στη φωτιά είτε στα χέρια του πολεμιστή που τον είχε αιχμαλωτίσει και εκείνος το έτρωγε ή το κομμάτιαζε και το προσέφερε σε σημαντικά πρόσωπα.

Εκτός από τον θεό του ήλιου, θυσίες έκαναν και στη θεά του καλαμποκιού. Σε αυτή την περίπτωση τα θύματα ήταν νεαρά κορίτσια με το ίδιο τελετουργικό.  Στο θεό της φωτιάς, τα θύματα υποχρεώνονταν να πάρουν κάποιες  ουσίες που τους έκαναν να χάσουν τις αισθήσεις τους και μετά τους έριχναν ζωντανά στη φωτιά.

Στο θεό της βροχής έπνιγαν παιδιά προς τιμήν του. Πριν από τη θυσία μάζευαν τα δάκρυα των παιδιών σε κύπελλο και τα αφιέρωναν στον θεό. Στον θεό της άνοιξης τα θύματα δένονταν σε ένα πλαίσιο και τα σκότωναν με βέλη. Στη συνέχεια τους έγδερναν και οι ιερείς φορούσαν το δέρμα τους για είκοσι μέρες.

Αλλά και η φυλή των Μάγια έκανε θυσίες. Ο πιο γνωστός τρόπος ανθρωποθυσίας ήταν να ξεριζώνουν την καρδιά των ζωντανών θυμάτων τους.

Διαβάστε ακόμα στη Μηχανή του Χρόνου

Τα πιο διάσημα άγρια πλάσματα της παγκόσμιας μυθολογίας

«… φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Τι σημαίνει η φράση του Περικλή