Μηχανή του Χρόνου: Το τραγούδι στην ταινία "Λόλα", που έκανε την Μοσχολιού να παγώσει

Η μεγάλη επιτυχία "χάθηκε το φεγγάρι" του Ξαρχάκου, κινηματογραφήθηκε ξημερώματα με χιόνια. Όπως αποδείχθηκε άξιζε τον κόπο

NEWSROOM
31 Αυγούστου 2014 17:38

To 1964 o σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος γύριζε την ταινία «Λόλα». Xρειαζόταν μία τραγουδίστρια για να ερμηνεύσει το τραγούδι της σκηνής, στην οποία ο Άρης (Νίκος Κούρκουλος), το πιο γρήγορο μαχαίρι της Τρούμπας, αποφυλακίζεται και επιστρέφει για να ξαναπάρει το κορίτσι του, τη Λόλα (Τζένη Καρέζη) και να εκδικηθεί τους μάγκες που τον είχαν «καρφώσει»

Η Βίκυ Μοσχολιού τότε ήταν μια άσημη τραγουδίστρια, και δούλευε σε ένα μαγαζί της Λ. Συγγρού στην «Τριάνα». Εκείνη την εποχή οι τραγουδίστριες δεν είχαν κεντρικό ρόλο στο πάλκο, αλλά κάθονταν στην καρέκλα δίπλα στα άλλα μέλη της λαϊκής ορχήστρας για να πουν ένα-δυο τραγούδια.

Σε αυτό το μαγαζί ένα χάραμα, μετά το νυχτερινό γύρισμα, βρέθηκε ο σκηνοθέτης Ντίνος Δημόπουλος μαζί με τον φροντιστή της Φίνος Φιλμ, Παντελή Παλιεράκη. Κάθισαν στο μπαρ και παρήγγειλαν ένα ποτό. Έπεσαν ακριβώς στη στιγμή, που πάνω στο πάλκο τραγουδούσε η άγνωστη Μοσχολιού.

-Ποια είναι αυτή; Ρώτησε ο Δημόπουλος τον Παλιεράκη.

-Δεν ξέρω…

-Να μου τη φέρεις αύριο στο γραφείο μου, είπε ο Δημόπουλος. Σε δέκα μέρες έγινε η ηχογράφηση του τραγουδιού του Σταύρου Ξαρχάκου «Χάθηκε το φεγγάρι» σε στίχους Βαγγέλη Γκούφα και ερμηνεύτρια τη Βίκυ Μοσχολιού. Το τραγούδι ήταν έτοιμο, αλλά έπρεπε να γυριστεί και η σκηνή. Το ντεκόρ είχε στηθεί στο προαύλιο των στούντιο της Φίνος Φιλμς, έξω από το τσιμεντάδικο «Άτλας» με την ψηλή καμινάδα. Ήταν ένα σκηνικό, που έμοιαζε πολύ με έναν τυπικό δρόμο της Τρούμπας.

Τα γυρίσματα έπρεπε να γίνουν νύχτα, επειδή το ντεκόρ, λόγω μεγέθους, δεν μπορούσε να χωρέσει στο μικρό τότε πλατό της Φίνος. Τη νύχτα όμως, η Μοσχολιού δούλευε. Έτσι, προγραμματίστηκε το γύρισμα να γίνει στις πέντε το πρωί, όταν σχόλαγε απ την «Τριάνα». Ο σκηνοθέτης πήρε τη Μοσχολιού από το χέρι και την ανέβασε από μια εσωτερική σκάλα. Έφτασαν σε ένα ανοιχτό παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο. Βέβαια, σπίτι και παράθυρο δεν ήταν αληθινά , αλλά τεχνητά, μέρος της σκηνογραφίας.

-Κυρ Ντίνο δεν έχει ταβάνι το σπίτι; ρώτησε η Βίκυ, κοιτάζοντας έκπληκτη το ντεκόρ, που απ” έξω ήταν σοβαντισμένο, αλλά από μέσα ήταν κόντρα-πλακέ.

-Όχι, απάντησε ο Δημόπουλος, που πρώτη φορά άκουσε κάποιον να τον αποκαλεί «κυρ Ντίνο». Εσύ θα κάθεσαι εδώ, στο παράθυρο και θα κοιτάς απέναντι.

-Που θα κοιτάω;

-Απέναντι, μακριά, όπου θέλεις…

-Την καμινάδα;

– Άμα θες, την καμινάδα.

-Και τι θα κάνω;

– Θα κουνάς τα χείλη σου, ακούγοντας τη φωνή σου από το μαγνητόφωνο.

– Και δεν θα τραγουδάω;

-Θα κάνεις πως τραγουδάς.

– Κατάλαβα…

Πρώτη πρόβα με λάθη. Δεύτερη πρόβα επίσης. Στην τρίτη πρόβα, άρχισε να χιονίζει. Η Μοσχολιού ανεβασμένη εκεί, πάνω στο παράθυρο, εξήμιση το πρωί, άρχισε να τουρτουρίζει.

-Κυρ Ντίνο, κρυώνω. Θ’ αργήσουμε;

Το γύρισμα διακόπηκε για την άλλη μέρα. Δεύτερη μέρα, τέταρτη προσπάθεια στις πέντε το πρωί, αλλά η πρωινή βροχή είχε διαφορετική γνώμη.

Τελικά, το πλάνο ολοκληρώθηκε την τρίτη νύχτα, τη στιγμή που πίσω από τον Υμηττό σπίθιζε το πρώτο χλωμό χαμόγελο του χειμωνιάτικου ήλιου της Αθήνας του ΄64. Άξιζε όμως τον κόπο.