Ο Έλληνας χρυσός ολυμπιονίκης της Αθήνας και το άθλημα της αναρρίχησης επί κάλω

Τι έγινε και πότε;

Το ημερολόγιο γράφει 10 Απριλίου 1896. Η παγκόσμια κοινότητα αναβιώνει με συγκίνηση έναν θεσμό που προκαλεί ακόμη και σήμερα ρίγη συγκίνησης στους Έλληνες και τους συνδέει με τους αρχαίους προγόνους τους. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο, λαμβάνει χώρα το τελευταίο, από τα οκτώ αγωνίσματα της γυμναστικής, όπως διεξήχθησαν στους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της σύγχρονης εποχής.

Ο Νικόλαος Ανδριακόπουλος, Έλληνας αθλητής της γυμναστικής από την Πάτρα, αναδεικνύεται Ολυμπιονίκης, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμα της αναρρίχησης επί κάλω το 1896. Κατάφερε να αναρριχηθεί 14 μέτρα, ενώ το αργυρό μετάλλιο κατέκτησε ένας ακόμη Έλληνας, ο Θωμάς Ξενάκης.

Το σχοινί είχε ύψος 14 μέτρα και ήταν στηριγμένο σε ιστό. Σημαντικό ρόλο στην κατάταξη των αθλητών που έφτασαν ως την κορυφή έπαιξαν ο χρόνος και το στυλ της αναρρίχησης τους. Πέντε αθλητές από τέσσερις χώρες έλαβαν μέρος, με τους Ανδριακόπουλο και Ξενάκη να κατακτούν τις δύο πρώτες θέσεις. Ο Φριτς Χόφμαν από τη Γερμανία ήταν τρίτος, ενώ στις υπόλοιπες δύο θέσεις κατετάχθηκαν οι Ολυμπιονίκες της άρσης βαρών, Βίγκο Γιένσεν και Λάντσεστον Έλιοτ.

Οι πρωταγωνιστές

Ο Νικόλαος, ήταν γιος του Παναγιώτη Ανδριακόπουλου και φοίτησε από το 1890 στο Β’ Γυμνάσιο Πατρών, στο οποίο λόγω της ενασχόλησης του με τον αθλητισμό απορριπτόταν για ανεπαρκή φοίτηση, έμενε δηλαδή στην ίδια τάξη. Το 1892 προάχθηκε στην Β’ τάξη και το 1894 στην Γ’ τάξη. Απολυτήριες εξετάσεις έδωσε το 1904 σε ηλικία 28 ετών ενώ έως τότε ή κοβόταν για ανεπαρκή φοίτηση ή δεν παρουσιαζόταν καθόλου για φοίτηση ειδικά τις χρονιές που γίνονταν Πανελλήνια πρωταθλήματα ή αγώνες[1].

Σε ηλικία 15 χρονών γράφτηκε στον Παναχαϊκό Γυμναστικό Σύλλογο, από όπου και διαγράφηκε λίγα χρόνια αργότερα. Αργότερα έγινε αθλητής της ΓΕ Πατρών. Πριν τους ολυμπιακούς αγώνες είχε επιστρέψει στον Παναχαϊκό. Αξιοσημείωτο το γεγονός ότι οι δυο σύλλογοι συγχωνεύτηκαν το 1923 σε Παναχαϊκή Γ.Ε. Η μεγάλη μυϊκή του δύναμη οδήγησε τον Ανδριακόπουλο σε πολλές μεγάλες επιτυχίες.

Το 1896 συμμετείχε σαν φίλαθλος στην πρώτη Ολυμπιάδα της Αθήνας, καθότι ο Παναχαϊκός είχε αποχωρήσει από τούς Αγώνες. Αναδείχτηκε πρώτος ολυμπιονίκης στην Αναρρίχηση επί κάλω στις 29 Μαρτίου 1896 με χρόνο 23.4. Στον αγώνα συμμετείχαν δύο Έλληνες και 10 ξένοι αθλητές.

Παράλληλα κατέκτησε ένα αργυρό μετάλλιο με την γυμναστική ομάδα του Πανελληνίου Γ.Σ. Όταν επέστρεψε στην Πάτρα στις 5 Απριλίου, έτυχε πρωτοφανούς υποδοχής: Όλα τα καταστήματα και τα μπαλκόνια ήταν σημαιοστολισμένα.

Όταν το τρένο έφτασε στην αποβάθρα, είχαν παραταχθεί δεξιά και αριστερά οι αθλητές του Παναχαϊκού και της ΓΕ Πατρών καθώς και μια μπάντα. Κάτω από τις επευφημίες και τις ζητωκραυγές των Πατρινών σηκώθηκε στα χέρια από φίλους του, οι οποίοι των μετέφεραν στην Πλατεία Γεωργίου Α΄. Εκεί τιμήθηκε με μετάλλια και επαίνους από τους φορείς και από τα δύο αθλητικά σωματεία της πόλης. Την άλλη μέρα ανακοινώθηκε ότι κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών έχασε το μετάλλιο του, το οποίο όμως βρήκε κάποιος φοιτητής από την Ναύπακτο και του το επέστρεψε έπειτα από έναν μήνα.

Φοίτησε στην νομική, άσκησε για λίγα χρόνια την δικηγορία και στη συνέχεια έγινε συμβολαιογράφος. Το 1906 μάλιστα εξέδωσε το βιβλίο “Πραγματεία περί γάμου”. Με το τέλος της καριέρας του ασχολήθηκε διοικητικά με τον Παναχαικό. Επίσης κατέκτησε νίκες και στους Β΄ Εσωτερικούς Αγώνες του Παναχαϊκού Γυμναστικού Συλλόγου.

Ο Ανδριακόπουλος ήταν παντρεμένος με την Μαρία, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ενώ άγνωστο είναι εάν άφησε απογόνους και πότε πέθανε. Ο τάφος του σήμερα υπάρχει στο κοιμητήριο της Αγιά Αλεξιώτισσας στην Πάτρα και είναι χαρακτηρισμένος σαν διατηρητέο μνημείο από το υπουργείο πολιτισμού.

Γιατί αξίζει να το θυμόμαστε;

Παρά το γεγονός πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν ένα θεσμό ιδιαίτερα σημαντικό για την Ελλάδα, λίγοι είναι οι πρώτοι Ολυμπιονίκες που μνημονεύουμε σήμερα, από εκείνους τους πρώτους αγώνες το 1896. Η επίδοση των Ελλήνων αθλητών ήταν αξιοθαύμαστη, ειδικά να λάβει κανείς υπόψη του την οικονομική κατάσταση στην οποία βρισκόταν η μικρή Ελλάδα του τέλους του 19ου αιώνα, συγκρινόμενη με μεγαθήρια “αυτοκρατοριών” που κατέβαιναν στους αγώνες με… επαγγελματίες.