Θα ήταν ο κόσμος πιο ειρηνικός αν υπήρχαν περισσότερες γυναίκες στην ηγεσία;

* To άρθρο της δημοσιογράφου Josie Glausiusz δημοσιεύτηκε στο Aeon. Τo Αeon, είναι διαδικτυακό περιοδικό, που θέτει μεγάλα ερωτήματα, αναζητώντας φρέσκες απαντήσεις και μια νέα οπτική στην κοινωνική πραγματικότητα, την επιστήμη, τη φιλοσοφία και τον πολιτισμό. Το NEWS 24/7 θα αναδημοσιεύει κάθε εβδομάδα μια ιστορία για όσους λατρεύουν την πρωτότυπη σκέψη πάνω σε παλιά και νέα ζητήματα.

Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου, εν μέσω του εμπρηστικού σωβινισμού που προκαλούσε αναταραχή στη Βρετανία, η ποιήτρια Dorothea Hollins της Εργατικής Ένωσης Γυναικών πρότεινε μια άοπλη, 1.000 μελών ισχυρή “Εκστρατευτική Ειρηνευτική Δύναμη Γυναικών” να διασχίσει την Ευρώπη και να παρέμβει μεταξύ των πολεμικών στρατών στα χαρακώματα. Το μεγάλο σχέδιο της Hollins δεν υλοποιήθηκε, αλλά ούτε έπεσε στο κενό. Καλλιεργήθηκε από έναν αιώνα ακτιβισμού που στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στη μητρική αγάπη. Ή, όπως έγραψε η ακτιβίστρια της ειρήνης Helena Swanwick: ο κοινός φόβος ότι στον πόλεμο “γυναίκες πεθαίνουν και βλέπουν τα μωρά τους να πεθαίνουν, αλλά τα δικά τους χωρίς δόξα. Τίποτα άλλο παρά τρόμος και ανείπωτη ντροπή”.

Η Swanwick βοήθησε στην ίδρυση της Διεθνούς Ένωσης για την Ειρήνη και την Ελευθερία, μια οργάνωση αφιερωμένη στην εξάλειψη των αιτιών του πολέμου. Ήλπιζε για “έναν κόσμο στο μακρινό μέλλον που δεν θα έχει ούτε έναν στρατιώτη”. Πολλοί ακτιβιστές πίστευαν ότι εάν οι γυναίκες είχαν πολιτική δύναμη, δεν θα επεδίωκαν πόλεμο. Αλλά πόσο αλήθεια είναι αυτό; Αλλάζουν τα περιστατικά βίαιων συγκρούσεων όταν οι γυναίκες γίνονται ηγέτιδες ή όταν αυξάνεται το μερίδιό τους στην κοινοβουλευτική εκπροσώπηση; Με ποια λογική πολεμούν οι γυναίκες μητέρες;

Εάν θέσετε αυτήν την ερώτηση, δεν θα περάσει ούτε λεπτό πριν κάποιος πει “Μάργκαρετ Θάτσερ”, τη Βρετανίδα πρωθυπουργό που διεξήγαγε έναν εξαιρετικά γνωστό πόλεμο στο Φόκλαντς, ο οποίος οδήγησε στη νίκη της στις εκλογές του 1983. Η Θάτσερ είναι η μόνη γυναίκα ηγέτιδα που έγινε γνωστή για την υποστήριξη ενός πολέμου. Σκεφτείτε τη Boudicca, τη βασίλισσα των Iceni της ανατολικής Αγγλίας, η οποία οδήγησε μια λαϊκή εξέγερση ενάντια στους Ρωμαίους εισβολείς ή την Lakshmi Bai, βασίλισσα του Γιάνσι και ηγέτιδα της Ινδικής ανταρσίας το 1857-58 εναντίον των Βρετανών ή ακόμα και την Έμελιν Πάνκχερστ, η οποία ηγήθηκε των Βρετανίδων σουφραζετών σε μια μαχητική εκστρατεία απεργιών πείνας, εμπρησμών και σπασίματος παραθύρων, στη συνέχεια, το 1914, έγινε ισχυρή υποστηρίκτρια της εισόδου της Βρετανίας στον Μεγάλο Πόλεμο.

Αλλά αυτά τα παραδείγματα είναι ανεκδοτικά επειδή, σε όλη την ιστορία, οι γυναίκες ηγέτιδες είναι εξαιρετικά σπάνιες. Μεταξύ 1950 και 2004, σύμφωνα με στοιχεία που συνέταξε η Katherine W Phillips, καθηγήτρια ηγεσίας και ηθικής στο Columbia Business School, μόνο 48 εθνικοί ηγέτες σε 188 χώρες – λιγότερο από το 4% όλων των ηγετών – ήταν γυναίκες. Περιλάμβαναν 18 προέδρους και 30 πρωθυπουργούς. Δύο χώρες, ο Ισημερινός και η Μαδαγασκάρη, είχαν από μία ηγέτιδα γυναίκα, καθεμία από τις οποίες υπηρέτησε για δύο μόνο ημέρες πριν αντικατασταθεί από άνδρα.

Βάσει του μικρού μεγέθους του δείγματος, έχει νόημα ακόμη και να ρωτήσουμε εάν, δεδομένης της δύναμης, οι γυναίκες είναι περισσότερο ή λιγότερο πιθανό από τους άνδρες να διεξάγουν πολέμους; Η ιατρική ανθρωπολόγος Catherine Panter-Brick, η οποία διευθύνει το πρόγραμμα σύγκρουσης, ανθεκτικότητας και υγείας στο MacMillan Center for International and Area Studies στο Πανεπιστήμιο Yale, δεν το πιστεύει. “Κάνει στερεότυπο το φύλο και υποθέτει ότι η ηγεσία είναι απλή”, είπε.

Ίσως είχε στοχαστές όπως ο Stephen Pinker στο νου της. Στο The Better Angels of Our Nature (2011), η μελέτη του για τη βία σε όλη την ιστορία, ο Pinker έγραψε: “οι γυναίκες ήταν, και θα είναι, η ειρηνευτική δύναμη”. Αυτή η υπόθεση δεν στηρίζεται πάντα στην πραγματικότητα, λέει η Mary Caprioli, καθηγήτρια πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα Ντουλούθ. Μαζί με τον Mark A Boyer στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, υπολόγισε 10 στρατιωτικές κρίσεις τον 20ο αιώνα με την εμπλοκή τεσσάρων γυναικών ηγέτιδων (επτά από τις οποίες χειρίστηκε η Γκόλντα Μέιρ, πρωθυπουργός του Ισραήλ από το 1969 έως το 1974). Για να εκτιμήσουν τη συμπεριφορά των γυναικών ηγέτιδων κατά τη διάρκεια κρίσεων, λένε, κάποιος χρειάζεται ένα μεγάλο δείγμα – “το οποίο δεν μπορεί να προσφέρει η ιστορία”.

Η Oeindrila Dube, καθηγήτρια μελετών παγκόσμιων συγκρούσεων στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και ο S P Harish στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, μελέτησαν τέσσερις αιώνες Ευρωπαίων βασιλιάδων και βασιλισσών. Στη μελέτη τους, που δεν έχει ακόμη δημοσιευτεί, ερεύνησαν τη βασιλεία των 193 μοναρχών σε 18 ευρωπαϊκές πολιτείες, ή πολιτικούς φορείς, μεταξύ των ετών 1480 και 1913. Αν και μόλις το 18% των μοναρχών ήταν βασίλισσες – κάνοντας την ανάλυσή τους λιγότερο στατιστικά αξιόπιστη – διαπίστωσαν ότι οι πολιτείες που κυβερνούσαν οι βασίλισσες είχαν 27% περισσότερες πιθανότητες από τους βασιλιάδες να συμμετάσχουν σε διακρατικές συγκρούσεις. Οι άγαμες βασίλισσες είχαν περισσότερες πιθανότητες να εμπλακούν σε πολέμους στους οποίους δέχτηκε επίθεση το κράτος τους, ίσως επειδή θεωρούνταν αδύναμες.

Ο φόβος της εμφάνισης αδυναμίας επηρεάζει και τις σύγχρονες γυναίκες ηγέτιδες, σύμφωνα με την Caprioli, οδηγώντας τες ίσως σε υπερβολικές αντιδράσεις σε θέματα ασφάλειας και άμυνας. Σημειώνει ότι οι γυναίκες που μιμούνται άνδρες, όπως η Θάτσερ, η Μέιρ και η πρωθυπουργός της Ινδίας Ίντιρα Γκάντι (1980-84) – οι οποίες ισχυρίστηκαν ότι ήταν “δίμορφα ανθρώπινα πλάσματα”, ούτε άνδρες ούτε γυναίκες – είναι πιο πιθανό να πετύχουν ως πολιτικές ηγέτιδες. Πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουν αρνητικά στερεότυπα από άνδρες αντιπάλους: για παράδειγμα, ο Γιάχια Χαν, πρώην πρόεδρος του Πακιστάν (1969-71), δήλωσε ότι θα είχε ανταποκριθεί λιγότερο βίαια στην Ίντιρα Γκάντι κατά τη διάρκεια του ινδο-πακιστανικού πολέμου του 1971, εάν η Ινδία είχε άνδρα ηγέτη. “Εάν αυτή η γυναίκα [Γκάντι] πιστεύει ότι μπορεί να με φοβίσει, αρνούμαι να το δεχτώ”, είπε.

Η Dube και ο Harish διαπίστωσαν ότι οι γυναίκες είχαν περισσότερες πιθανότητες να επιτεθούν αν μοιράζονταν την εξουσία με έναν σύζυγο, όπως στην περίπτωση της Ισαβέλλας Α’ και του Φερνινάνδου Β’, οι οποίοι συγκυβέρνησαν τα βασίλεια της Λεόν και της Καστίλης μεταξύ 1474 και 1504. Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση είναι η Μεγάλη Αικατερίνη, η οποία έγινε αυτοκράτειρα της Ρωσίας το 1762 μετά τη δολοφονία του συζύγου της Πέτρου Γ΄, και της οποίας οι στρατιωτικές εκστρατείες επέκτειναν τα σύνορα της Ρωσίας κατά 520.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, ενσωματώνοντας την Κριμαία και μεγάλο μέρος της Πολωνίας.

Για να ηγηθούν οι γυναίκες, πρέπει συχνά να ξεκινούν με πολιτική εμπλοκή – υποψηφιότητα για κρατικά ή εθνικά κοινοβούλια, καθοδήγηση εκστρατειών, οργάνωση γυναικών για αξιώματα. Το 2017, ο παγκόσμιος μέσος όρος των γυναικών στο κοινοβούλιο είναι μόνο 23,3% – άνοδος 6,5% την τελευταία δεκαετία. Αυτό το κέρδος είναι σημαντικό: Τα δεδομένα της Caprioli δείχνουν ότι, καθώς ο αριθμός των γυναικών στο κοινοβούλιο αυξάνεται κατά 5%, ένα κράτος είναι πέντε φορές λιγότερο πιθανό να χρησιμοποιήσει βία όταν αντιμετωπίζει μια διεθνή κρίση (ίσως επειδή οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να χρησιμοποιούν “συλλογική ή συναινετική προσέγγιση” στην επίλυση συγκρούσεων).

Τα κράτη είναι επίσης πιο πιθανό να επιτύχουν διαρκή ειρήνη μετά τη σύγκρουση, όταν οι γυναίκες προσκαλούνται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Αν και ο αριθμός των γυναικών που περιλαμβάνονται στις ειρηνευτικές συνομιλίες είναι μικρός (μια μελέτη των Ηνωμένων Εθνών διαπίστωσε ότι μόνο το 2,4% των μεσολαβητών και το 9% των διαπραγματευτών είναι γυναίκες και μόλις το 4% των υπογραφόντων 31 ειρηνευτικών διαδικασιών), η συμμετοχή γυναικών μπορεί να κάνει μια μεγάλη διαφορά. Η ειρήνη είναι πιο πιθανό να αντέξει: μια ανάλυση από την αμερικανική μη κερδοσκοπική Inclusive Security των 182 υπογεγραμμένων ειρηνευτικών συμφωνιών μεταξύ 1989 και 2011 διαπίστωσε ότι μια συμφωνία είναι 35% πιο πιθανό να διαρκέσει τουλάχιστον 15 χρόνια εάν οι γυναίκες συμπεριληφθούν ως διαπραγματεύτριες, διαμεσολαβήτριες και υπογράφουσες.

Οι γυναίκες επιτυγχάνουν ως μεσολαβήτριες και διαπραγματεύτριες λόγω της ποιότητας που παραδοσιακά φέρουν ως γυναίκες και μητέρες. Στη Βόρεια Ιρλανδία, τη Σομαλία και τη Νότια Αφρική, οι γυναίκες που συμμετέχουν σε ειρηνευτικές διαδικασίες κερδίζουν τη φήμη για την προώθηση του διαλόγου και τη συμμετοχή όλων των πλευρών. Θεωρούνται επίσης συχνά ως έντιμες διαμεσολαβήτριες, πιο αξιόπιστες και λιγότερο απειλητικές, επειδή δρουν εκτός των επίσημων δομών εξουσίας. Ωστόσο, παρά την αντίληψη της ηπιότητας και της ευελιξίας, οι πράξεις τους είναι συχνά το αντίθετο. Το 2003, η ακτιβίστρια ειρήνης της Λιβερίας Leymah Gbowee ηγήθηκε ενός συνασπισμού χιλιάδων μουσουλμάνων και χριστιανών γυναικών σε διαμαρτυρία, προσευχή και νηστεία που βοήθησαν στον τερματισμό του βίαιου 14ετούς εμφυλίου πολέμου στη χώρα. Την αποκάλεσαν “πολεμίστρια για την ειρήνη” και η Gbowee μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 2011.

Όροι όπως πολεμιστής, όπλα και επανάσταση χρησιμοποιούνται συχνά για ομάδες που ταράσσουν την ειρήνη, μεταξύ των οποίων οι γυναίκες εξακολουθούν να “εκπροσωπούνται δυσανάλογα”, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. Στο Ισραήλ, το Women Wage Peace οργανώνει διαμαρτυρίες για να πιέσει την κυβέρνηση να εργαστεί για μια βιώσιμη ειρηνευτική συμφωνία. Στην Αργεντινή, οι Μητέρες της Plaza de Mayo “έκαναν επανάσταση” τη μητρότητα διαμαρτυρόμενες για την εξαφάνιση των παιδιών τους κατά τη διάρκεια του “βρώμικου πολέμου” της Αργεντινής από το 1977 έως το 1983, μετατρέποντας τη μητρότητα από έναν παθητικό ρόλο σε μια δημόσια δύναμη.

Ο “οπλισμός” των παραδοσιακών εννοιών της θηλυκότητας ήταν επίσης ένα ισχυρό συστατικό του 10ετούς διάρκειας, γυναικείου ειρηνευτικού στρατοπέδου στο Greenham Common στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ξεκινώντας το 1981 ως διαμαρτυρία ενάντια στην άφιξη 96 πυραύλων Τόμαχοκ στην αεροπορική βάση των ΗΠΑ στο Μπερκσάιρ, οι γυναίκες περικύκλωσαν και έκοψαν τους φράκτες της αεροπορικής βάσης, σκαρφάλωσαν στο φράγμα ντυμένες αρκουδάκια και καρφιτσωμένα ρούχα μωρών, μπουκάλια, δαχτυλίδια οδοντοφυΐας, πάνες και οικογενειακές φωτογραφίες στα συρματοπλέγματα. Η μάχη τους δεν ήταν λιγότερο μαχητική από τον πόλεμο της Θάτσερ στα Φόκλαντ, αλλά απέρριψε τις γυναίκες ως “εκκεντρικές”.

Φαίνεται ότι, ανεξάρτητα από το αν οι γυναίκες παλεύουν για ειρήνη ή για πόλεμο, πρέπει επίσης να πολεμήσουν κατά της υπόθεσης ότι οι ίδιες είναι παθητικές, αδύναμες ή περίεργες. Η ιστορία μας δείχνει ότι αυτό δεν ισχύει και ότι, στην περίπτωση της Ισαβέλλας Α΄και του Φερνινάνδου Β’, θα μπορούσαν να είναι αδυσώπητα σκληρές: όχι μόνο το βασιλικό ζευγάρι οδήγησε στην ισπανική κατάκτηση του Ισλαμικού Βασιλείου της Γρανάδας το 1492, εκδιώκοντας και τους Εβραίους και τους Μουσουλμάνους, αλλά βασάνισαν εκείνους που παρέμειναν και τους έκαναν Χριστιανούς – σε ορισμένες περιπτώσεις τους έκαψαν ζωντανούς.

Ούτε είναι πάντα τόσο ειρηνικές όσο υποδηλώνει η προσωπική τους ιστορία: η Aung San Suu Kyi, η de facto ηγέτιδα της Μιανμάρ και αποδέκτης του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης το 1991 “για τον μη βίαιο αγώνα της για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα”, κατακρίθηκε ευρέως για την αποτυχία της να αποδοκιμάσει τον στρατό της χώρας για την εκστρατεία του για εθνοκάθαρση εναντίον των διωκόμενων Ροχίνγκια, μιας μουσουλμανική μειονότητα στο βόρειο κράτος Ρακίν της Μιανμάρ. Σύμφωνα με το Human Rights Watch, από τις 25 Αυγούστου 2017, περισσότεροι από 400.000 μουσουλμάνοι Ροχίνγκια έχουν περάσει από τα σύνορα στο Μπαγκλαντές για να ξεφύγουν από τον στρατό, τους εμπρησμούς, τις φρικαλεότητες και τους βιασμούς.

Όπως σημειώνει η Caprioli: “Οι γυναίκες ηγέτιδες μπορούν πράγματι να είναι δυνατές όταν αντιμετωπίζουν βίαιες, επιθετικές και επικίνδυνες διεθνείς καταστάσεις”. Αλλά μπορούν επίσης να είναι επιθετικές με σκοπό την ειρήνη. Είναι, πράγματι, ένα στερεότυπο για την απόρριψη των γυναικών ως εγγενώς ειρηνικών. Όπως έγραψε η Swanwick στο Μέλλον του Κινήματος των Γυναικών (1913): “Θέλω να αποκηρύξω εντελώς το είδος της εικασίας… στη φεμινιστική συζήτηση της σημερινής εποχής”. Δηλαδή, “η υπόθεση ότι οι άνδρες ήταν οι βάρβαροι που αγαπούσαν τη σωματική δύναμη και ότι μόνο οι γυναίκες ήταν πολιτισμένες. Δεν υπάρχουν ενδείξεις για αυτό στη λογοτεχνία ή την ιστορία”.