Οι ταινίες της εβδομάδας: Στον “Βασιλιά Όττο”, το έπος του Euro 2004 γίνεται κινηματογραφική διασκέδαση

Σήμερα ο Κλιντ Ίστγουντ επιστρέφει με το “Cry Macho” κι ο Όττο Ρεχάγκελ επιστρέφει με το “Βασιλιάς Όττο”. Μαζί, η ταινία που θριάμβευσε στα φετινά γαλλικά Σεζάρ.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Βασιλιάς Όττο

3 / 5

(“King Otto”, Κρίστοφερ Άντρε Μαρκς, 1ω22λ)

Η ιστορία του πώς ο Όττο Ρεχάγκελ οδήγησε την εθνική Ελλάδας στο έπος του Euro 2004 ζωντανεύει ξανά μέσα από αφηγήσεις των πρωταγωνιστών, και κυρίως μέσα από το βλέμμα του κεντρικού ήρωα, ενός Γερμανού προπονητή που κατάφερε να οργανώσει μια ομάδα Ελλήνων.

Μέσα από μια σφιχτή διάρκεια δίχως απολύτως καθόλου λίπος ή κάτι το περιττό, το ντοκιμαντέρ μας πηγαίνει κατευθείαν στο προκείμενο, εντοπίζοντας τα κεντρικά αφηγηματικά σημεία ενδιαφέροντος μέσα από τα λόγια του Ρεχάγκελ και των ποδοσφαιριστών και συνεργατών του. Πρόκειται για ένα θέαμα πλήρως απενοχοποιημένο ως προς την τεχνική του (μια συλλογή στιγμιοτύπων και συνεντεύξεων με ομιλούντα κεφάλια) και που με έναν αναπάντεχο και ευχάριστο τρόπο δεν συνεπάγεται θέαμα φτηνό ή άτεχνο.

Η ιστορία είναι απλά πολύ απίθανη, και ακόμα σημαντικότερα η κεντρική φιγούρα του Ρεχάγκελ είναι υπερβολικά ενδιαφέρουσα. Ένας βετεράνος με απόλυτο αυτοέλεγχο, σιγουριά και ηρεμία μές στα επιτεύγματά του, που ταυτόχρονα αποπνέει μια αύρα ευγενικής ανωτερότητας: Σαν διαρκώς να θυμίζει (χωρίς απαραίτητα να το λέει) πως εκείνος ξέρει πάρα πολύ καλά τι έπρεπε να γίνει και τι έγινε, πως αυτός ο θρίαμβος συνέβη ως αποτέλεσμα του «όπως το λέω εγώ» (αλλά με χαμόγελο).

Την ίδια στιγμή οι υπόλοιποι αφηγητές (παίχτες, συνεργάτες) δίνουν τη δική τους σκοπιά, που συχνά είναι διασκεδαστικά συμπληρωματική ως προς την οπτική του Ρεχάγκελ. Εκεί που εκείνος προσέφερε στεγνές παρατηρήσεις και διαπιστώσεις, ο βοηθός του μας εξηγεί σα να μας κλείνει το μάτι πως δεν μετέφραζε πάντα με ακρίβεια, παρά απέδιδε το νόημα των λέξεών του, αλλά με μια ελληνική εσάνς. Αυτή η δυναμική περνά μια έτσι κι αλλιώς φανταστική ιστορία ενός αντισυμβατικού αουτσάιντερ, μέσα από το πρίσμα της γεφύρωσης δύο αποφασιστικά απομακρυσμένων ιδεολογιών και κοσμοθεωριών. Με τους ποδοσφαιριστές να συμμορφώνονται στο όραμα του Ρεχάγκελ και τον Ρεχάγκελ να έρχεται (συνειδητά ή όχι) κοντά στους ποδοσφαιριστές.

Δεν πρόκειται για κάποια ριζοσπαστική αφήγηση ή κάποιο ντοκιμαντέρ σπουδαίων κινηματογραφικών αξιώσεων, όμως εν τέλει ξέρει πολύ καλά πώς να πει με ενδιαφέρον, χιούμορ και απόλυτη αποτελεσματικότητα την ιστορία του, δίνοντας την κεντρική σκηνή σε έναν φύσει συναρπαστικό πρωταγωνιστή. Υπάρχει πάντα κάτι αξιοσημείωτο σε έναν αφηγητή που ξέρει πώς να πει καλά την ιστορία του.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΤΟΥ “ΒΑΣΙΛΙΑ ΟΤΤΟ”

Cry Macho

(Κλιντ Ίστγουντ)

Στα 91 του χρόνια ο Κλιντ Ίστγουντ συνεχίζει ακούραστος να σκηνοθετεί και περιστασιακά να πρωταγωνιστεί κιόλας, σε ιστορίες που εξερευνούν με ενδιαφέροντες και συχνά λυρικούς τρόπους την σύγχρονη αμερικάνικη ψυχοσύνθεση. Μετά τον πολύ καλό “Ρίτσαρντ Τζούελ”, ο Ίστγουντ επιστρέφει εδώ περισσότερο κοντά στην αισθητική των “Gran Torino” και “Το Βαποράκι” με ένα φιλμ γραμμένο εξάλλου από τον σεναριογράφο εκείνων των ταινιών και με πρωταγωνιστή ξανά τον ίδιο.

Ο Ίστγουντ πρωταγωνιστεί στο ρόλο του Μάικ Μάιλο, ενός πρώην ροντέο σταρ που πλέον εκτρέφει άλογα, κι ο οποίος αναλαμβάνει να βοηθήσει τη μεταφορά του γιου του πρώην αφεντικού του, από το Μεξικό πίσω στις ΗΠΑ. Στη διαδρομή τους μέσα από παραμελημένες περιοχές της «κόκκινης» Αμερικής, οι δυο τους θα έρθουν κοντά κι ο Μάιλο θα διαπιστώσει πολλά για τον ίδιο του τον εαυτό.

Αντίο, Ηλίθιοι

2 / 5

(“Adieu les Cons / Bye bye morons”, Αλμπέρ Ντιποντέλ, 1ω27λ)

Οι διαδρομές δύο εντελώς διαφορετικών χαρακτήρων συναντώνται αναπάντεχα βάζοντας μπροστά μια απίθανη υπόθεση αναζήτησης. Μια άρρωστη γυναίκα υποφέρει από μια σπάνια ασθένεια που της αφήνει λιγοστό χρόνο ζωής (η Βιρζινί Εφιρά του “Sibyl” και του “Benedetta” στο ρόλο, πάντα ανώτερη των περιστάσεων) και ψάχνει να βρει το γιο της τον οποίο είχε δώσει για υιοθεσία μετά την εφηβική της εγκυμοσύνη. Την ίδια στιγμή ένας κατακαημένος υπεύθυνος ασφαλείας μιας κυβερνητικής οργάνωσης προσπαθεί να βάλει τέλος στη ζωή του κι αποτυγχάνει κάνοντας την απόπειρά του να φαίνεται σαν εγκληματική επίθεση. Οι δυο τους γνωρίζονται τυχαία και αρχίζουν να δουλεύουν μαζί προς ένα κοινό σκοπό.

Η ταινία που θριάμβευσε στα φετινά Σεζάρ (με 6 βραβεία ανάμεσα στα οποία Καλύτερης Ταινίας) είναι μια τονικά άτακτη φάρσα όπου οι αστοχίες ξεπερνούν τα θετικά (δηλαδή την Εφιρά, την αρχική ιδέα και το πώς αναπτύσσεται στο διασκεδαστικό πρώτο ημίωρο) και όπου εν τέλεια επικρατεί η διάθεση του φιλμ να προσπαθεί διαρκώς να υπενθυμίζει στο θεατή πόσο αιχμηρό είναι. Σκηνοθετεί ο Αλμπέρ Ντιποντέλ του επίσης υποσχόμενου-αλλά-τελικά-μέτριου “Ραντεβού Εκεί Ψηλά“.

Μαθήματα Περσικών

2 / 5

(“Persian Lessons”, Βαντίμ Πέρελμαν, 2ω)

Στην κατεχόμενη Γαλλία του 1942 ένας άντρας συλλαμβάνεται μαζί με άλλους Εβραίους και αποστέλλεται σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία. Πείθει όμως τους φρουρούς πως δεν είναι Εβραίος, αλλά Πέρσης. Αυτό το ψέμα του σώζει τη ζωή, όμως για να διατηρήσει την ψευδαίσθηση και να παραμείνει ασφαλής, θα πρέπει να διδάξει φαρσί στον διοικητή του στρατοπέδου, ο οποίος ονειρεύεται να ανοίξει εστιατόριο στο Ιράν όταν τελειώσει ο πόλεμος. Έτσι, καταλήγει να δημιουργεί μια γλώσσα εκ του μηδενός προκειμένου να επιβιώσει. Ο Βαντίμ Πέρελμαν (“Σπίτι από Άμμο και Ομίχλη”) σκηνοθετεί ένα δράμα εποχής με δυνατή κεντρική ιδέα που όμως δεν έχει κάτι ενδιαφέρον να πει για την περίοδο, για τους ανθρώπους ή έστω για τον ρόλο της γλώσσας στην επικοινωνία μας. Πρωταγωνιστεί ο Ναουέλ Μπισκαγιάτ του “120 bpm”.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις