Άννα Πήλιου στο News 24/7: Τους τρανς μας θέλουν μόνο στη Συγγρού

“Με την απόφασή της την Τετάρτη η ελληνική δικαιοσύνη, σαν άλλη μία 17 Νοέμβρη, πήρε το 35άρι και με πυροβόλησε κατευθείαν στην καρδιά”.

Ίσως να σας φαντάζει υπερβολικό το παραπάνω συμπέρασμα, αλλά την απόφαση για την περίπτωσή της έτσι την βίωσε η Άννα Πήλιου, η τρανς μαθήτρια που οι συνθήκες και οι άνθρωποι δεν της επιτρέπουν να τελειώσει το σχολείο όπως έχει κάθε δικαίωμα ως ελληνίδα πολίτης.

Η Άννα, σχεδόν στα 30 της πλέον, είχε προσφύγει κατά του γυμνασιάρχη του 2ου εσπερινού γυμνασίου Αμπελοκήπων όπου φοιτούσε κατηγορώντας τον αφενός ότι δεν την προστάτευσε από το ανελέητο bullying που δεχόταν και αφετέρου για δικές του προσβλητικές συμπεριφορές.

Η ελληνική δικαιοσύνη έκρινε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα και απάλλαξε το γυμνασιάρχη από κάθε κατηγορία. Δεκάρα, προφανώς, δεν έδωσε για το πως η Άννα θα μπορέσει να τελειώσει-επιτέλους-το σχολείο μετά από σχεδόν 20 χρόνια προσπάθειας.

Δεν της το επιτρέπουν πρώτα από όλα οι συμμαθητές της: “Τα αγόρια της τάξης έκαναν διάφορα. Με κολλούσαν στον τοίχο, με χλεύαζαν, μου πετούσαν αντικείμενα, με έσερναν από τα μαλλιά στους διαδρόμους. Τα κορίτσια; Απλά χασκογελούσαν που τα αγόρια τους είναι τόσο νταήδες και μάγκες” αφηγείται η Άννα Πήλιου στο News 24/7.

Το μεγαλύτερο μέρος του εφιάλτης εκτυλίχθηκε μεταξύ του 2012 και του 2014. Αλλά είχε και συνέχεια το 2017 όταν ο διευθυντής, όπως ισχυρίζεται, η Άννα την χλεύασε με σκαιό τρόπο. Για να φτάσουμε στο 2019 κατά το οποίο-κρατηθείτε- στο Εσπερινό Λύκειο των Αμπελοκήπων ουσιαστικά δεν της επέτρεψαν να γραφτεί στην Α’ Λυκείο λέγοντάς της ότι “πλέον έχουν αλλάξει τα πράγματα και δεν μπορεί να γίνεις αποδεκτή”.

Ένας άνθρωπος δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός στο σχολείο γιατί είναι τρανς: “Αυτή είναι η Ελλάδα, αυτή είναι η κατάσταση των δικαιωμάτων στη χώρα εν έτει 2020. Δεν μας θέλουν στο σχολείο, δεν μας θέλουν στις δουλειές. Ξέρεις που μας θέλουν μόνο; Στη Συγγρού! Για να έρχονται οι γραβατωμένοι νοικοκυραίοι να κάνουν ότι κάνουν και μετά να κάνουν ότι δεν μας ξέρουν”.

Να της πεις ότι δεν έχεις δίκιο; Να της πεις ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα; Θα ήταν ψέμα και μάλιστα μεγάλο.

“Προσπαθώ να τελειώσω το σχολείο από το 2001. Τότε ήμουν ένα συνεσταλμένο παιδί από ίδρυμα, φορούσα μικτά ρούχα. Ουσιαστικά από τότε προσπαθώ. Καθηγητές που με ξέρουν από εκείνη την εποχή ήρθαν την Τετάρτη να καταθέσουν εναντίον μου”.

Η Αννα δεν εργάζεται: “Στους εργασιακούς χώρους τα ίδια. Ρατσισμός. Ποιος να πάρει τρανς; Και πως εσύ να πεις στη συνάδελφό σου για τον καλό σου όπως αυτή θα σου λέει για το σύζυγό της; Δεν είναι αποδεκτό. Γι’ αυτό σου λέω, μας θέλουν στη Συγγρού”.

Κάτω από από αυτές τις τραγικές συνθήκες, η Άννα προσπαθεί να συντηρήσει τον εαυτό της και τον υπέργηρο και ασθενή πατέρα της (93% αναπηρία). Εμφανώς ζόρικη προσπάθεια.

“Είναι να σαν να θέλουν με σκοτώσουν. Όπως τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, όπως τον Ζακ Κωστόπουλο. Μας θεωρούν απόπατο της κοινωνίας. Πολίτες γ’ διαλογής. Είμαστε καλοί για να ψηφίζουμε και να πληρώνουμε φόρους, όχι όμως για να πηγαίνουμε στα σχολεία τους και να δουλεύουμε στις επιχειρήσεις τους”.

Δεν υπάρχει απάντηση σ’ όλα αυτά. Ψελλίζεις ένα “έχεις δίκιο” και προσπαθείς να κρύψεις την ντροπή σου που ακόμα και από το τηλέφωνο είναι παρούσα.

“Θα συνεχίσω, θα κάνω και την έφεση και θα δούμε τι θα συμβεί. Δεν εγγυώμαι, φυσικά, για τα αποτέλεσμα αλλά διαφορετική λύση δεν μπορώ να φανταστώ”.

Δεν τα λέει με παράπονο. Εκφράζεται με οργή, μία συσσωρευμένη οργή 20 χρόνων στην οποία δεν μπορείς να αντιταχθείς. Πως να βάλεις, άλλωστε, το σώμα σου μπροστά από ένα φουσκωμένο ποτάμι;