‘Ο Πανούσης της σκηνής δεν έχει καμία σχέση με τον Τζίμη της ζωής’

Συνέντευξη στην Αναστασία Κουκά

Τον είδα να κάθεται απέναντί μου σιωπηλός, αμήχανος με τα χέρια σταυρωμένα περιμένοντας την πρώτη ερώτηση. “Μην ανησυχείτε δεν θα σάς εξετάσω στο μάθημα” του είπα χαριτολογώντας. “Μην με σηκώσετε στον πίνακα δεν έχω διαβάσει” μου απάντησε με ντροπαλό ύφος. Ο άνθρωπος που είχα απέναντί μου δεν είχε καμία σχέση με τον πληθωρικό, υπερκινητικό, αθυρόστομο Τζίμη Πανούση που εμφανιζόταν κάθε Παρασκευή και Σάββατο στο “Κύτταρο¨.

Παρόλα αυτά όσο η συζήτησή μας προχωρούσε, ήταν σαφές πως επρόκειτο για έναν χαρακτήρα ιδιαίτερο, με τη δική του κοσμοθεωρία, την οποία σε καμία περίπτωση δεν σκόπευε να αλλάξει, τις προσωπικές και επαγγελματικές του εμμονές αλλά και τις ευαισθησίες και τα τρωτά σημεία του.

Ακολουθεί η τελευταία συνέντευξη του Τζίμη Πανούση, όπως δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος στις 11 Νοεμβρίου 2017:

Τι είναι αυτό που σάς οδηγεί κάθε φορά πίσω στη σκηνή; Η καλλιτεχνική ή η οικονομική ανάγκη;

«Όλα ξεκινούν από την ανάγκη της επιβίωσης. Πρέπει να κάνω μια δουλειά για να ζήσω. Η καλλιτεχνική ανάγκη από την άλλη υπάρχει πάντα και δεν εκφράζεται μόνο μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις.»

Η σάτιρα είναι αναγκαστικά συνυφασμένη με τα κακώς κείμενα;

«Ναι. Η δουλειά της σάτιρας είναι να στηλιτεύει τα κακώς κείμενα. Κι επειδή ασχολήθηκα το καλοκαίρι με τον Αριστοφάνη αντιλήφθηκα πως οι όλοι αυτοί που έγραφαν για το αρχαίο θέατρο είχαν το αναφαίρετο δικαίωμα να σατιρίζουν πολύ άγρια. Τότε βέβαια η εξουσία λάμβανε πολύ σοβαρά υπόψιν της τη σάτιρα. Κάθε εποχή όμως για να τα πεις θέλει έναν τρόπο.»

Ο σατυρικός καλλιτέχνης είναι εμμονικός εν γένει;

«Η εμμονή είναι το βασικό στοιχείο της σάτιρας. Η σάτιρα είναι βαθιά αντιρατσιστική, είναι άκρως σαρκαστική, δηλαδή αν δεν σατιρίσεις τον εαυτό σου και τη μάνα σου δεν μπορείς να πάς παρακάτω. Αυτόν που σατιρίζεις όμως τον αγαπάς βαθιά, τον συμπονάς. Κι εγώ έχω εμμονές, οι οποίες παραμένουν ίδιες εδώ και πολλά χρόνια. Είναι κάπως σαν το τελετουργικό της Θείας Λειτουργίας στην οποία γίνεται καθημερινά το ίδιο πράγμα για αιώνες και παρόλα αυτά το παρακολουθείς.»

Στη φετινή σας παράσταση ποια είναι τα πρόσωπα και τα θέματα που πρωταγωνιστούν;

«Αυτά που πρωταγωνιστούν και στη ζωή μας. Αν και αυτή τη φορά έχω προσπαθήσει να μην εστιάζω πλέον σε πολιτικά πρόσωπα των οποίων το επίπεδο πιστεύω πως είναι κάτω του μετρίου. Με έχουν κουράσει οι πολιτικοί, νομίζω το ίδιο και τον κόσμο. Θεωρώ μάλιστα πως όλα τα πολιτικά κόμματα πρέπει να εξαφανιστούν βιαίως όπως βιαίως έχουν μπει στη ζωή μας εδώ και δεκαετίες και μάς έχουν αλλάξει τα φώτα. Αναφέρομαι σε όλα τα κόμματα και όλα τα χρώματα. Προσπαθώ λοιπόν πλέον να ασχοληθώ με πιο ουσιαστικά θέματα. Βεβαίως παίζω πάντα με την εικόνα μου. Το νέο μου σύνθημα είναι “sex, drugs & troll”.» 

Όταν βρίσκεστε στη σκηνή με ποιους τρόπους αντιλαμβάνεστε τί είναι αυτό που θέλει κάθε φορά το κοινό;

«Οι δικές μου παραστάσεις είναι κατά κύριο λόγο αυτοσχεδιαστικές οπότε δοκιμάζω πράγματα διαδραστικά με τον κόσμο. Πολλές φορές παγώνω όταν αντιλαμβάνομαι ότι δεν περνάει αυτό που λέω και προσπαθώ, επί τόπου να το αλλάξω. Συνήθως αυτό που δεν περνάει είναι η σοβαροφάνεια. Ο κόσμος δεν ανέχεται να του κουνά ο καλλιτέχνης το δάχτυλο όσο κι αν τον αγαπάει. Η αλήθεια είναι πως θέλει πολύ δύναμη να παραδεχθείς ότι αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό και πρέπει να το αλλάξεις. Κι έπειτα θέλει ετοιμότητα και εμπειρία για να κάνεις επί τόπου αλλαγές. Θέλει αυτό που λέμε να το ‘χεις. Κι εγώ αυτή τη δουλειά δεν τη διάλεξα, εκείνη με διάλεξε.»

Εκτός από όμορφες στιγμές αυτή η δουλειά σάς έχει χαρίσει και αρκετά χρήματα;

«Φυσικά, έχω βγάλει κατά καιρούς πολλά λεφτά. Τα έκανα ντουβάρια, σπίτια και τώρα δεν μπορώ να πληρώνω τον ΈΝΦΙΑ. Το real estate είναι το βίτσιο μου. Μου αρέσει πολύ να φτιάχνω και να αναμορφώνω πράγματα και χώρους. Τώρα τελευταία έφτιαξα έναν αιωρούμενο κύβο για κοιμάμαι.»

Ο Πανούσης της σκηνής έχει πολλά κοινά στοιχεία με τον Τζίμη της ζωής;

«Οι δύο αυτοί τύποι δεν έχουν καμία σχέση. Κατ΄ αρχάς στη ζωή μου δεν βρίζω σχεδόν ποτέ. Επίσης σε γενικές γραμμές είμαι πολύ ήσυχος, δεν είμαι το επίκεντρο της παρέας. Έγινα αυτό που έγινα τυχαία μέσα από την ανάγκη που ένιωθα να μεταμορφώνομαι.»

Σε τί ακριβώς πιστεύει ο Τζίμης Πανούσης;

«Πιστεύω στον απλό λαϊκό άνθρωπο. Τέτοιοι ήταν ο Τρυγαίος του Αριστοφάνη, ο Βελουχιώτης που ανέβηκε στο βουνό, ο πατέρας μου που πήγε στη Μακρόνησο. Αυτοί είναι για μένα η πραγματική Αριστερά. Τώρα μάλιστα ετοιμάζω και μια ταινία που να αναφέρεται σ’ αυτή τη μόδα που προσπαθούν κάποιοι να πλασάρουν πως έχει τελειώσει η Αριστερά και πως δεν υπάρχουν πια Αριστεροί και Δεξιοί. Σκέφτομαι λοιπόν να κάνω στον κινηματογράφο έναν φαντασιακό Βελουχιώτη μόνο που αντί να πετάμε τα όπλα εμείς θα πετάμε τα..κινητά.»

Στις φιλανθρωπικές εκδηλώσεις πάντως σίγουρα δεν πιστεύετε.

«Όχι, γιατί όλο αυτό είναι ένα παραμύθι. Όποιος έχει χρήματα, ας πάει να δώσει μερικά σε αυτούς που έχουν ανάγκη. Οι αξιόλογοι άνθρωποι δεν δημοσιοποιούν τη φιλανθρωπία τους. Ο Χατζιδάκις, ας πούμε, – είμαι σίγουρος ότι δεν θα τού αρέσει που το λέω τώρα –  κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς έπαιρνε 100.000 δραχμές, έμπαινε στο αυτοκίνητο και χτύπαγε πόρτες φτωχών σπιτιών. Με έπαιρνε κι εμένα καμιά φορά μαζί του.»

(Φωτογραφία: Sooc)