Κάτοικοι Ηλείας για φωτιά στο Μάτι: Βλέπαμε και κλαίγαμε

Μνήμες που για περισσότερα από δέκα χρόνια παρέμεναν βαθιά θαμμένες στην ψυχή των κατοίκων των τοπικών κοινοτήτων Μακίστου και Αρτέμιδος, επέστρεψαν και πάλι στο προσκήνιο ύστερα από τις εικόνες βιβλικής καταστροφής που προκάλεσαν τα πύρινα μέτωπα στην Αττική και είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο περισσότερων από 80 ατόμων.

Με κομμένη ανάσα, όπως και τότε, παρακολουθούσαν από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους πλάνα από τη φονική πυρκαγιά που αφάνισε χιλιάδες περιουσίες στο πέρασμά της από το μεσημέρι της Δευτέρας που ξεκίνησε μέχρι και χθες τις πρωινές ώρες.

Εμφανές ήταν το αίσθημα της απόγνωσης στα μάτια των κατοίκων της Αττικής, που περίμεναν με αγωνία να ακούσουν καλά νέα για τους ανθρώπους τους, είτε αυτοί ήταν συγγενείς είτε φίλοι τους.

Αντίστοιχες εικόνες επικρατούσαν και στην Ηλεία στις φονικές πυρκαγιές του 2007, όπου αρκετοί πολίτες είδαν κοντινά τους πρόσωπα να χάνονται άδικα από την πύρινη λαίλαπα.

Τις δυσβάσταχτες αυτές εικόνες ανέσυρε από τη μνήμη της η Παναγιώτα Πόθου, σύζυγος του πρώην προέδρου της τοπικής κοινότητας Μακίστου Νίκου Πόθου, που ευχήθηκε κανείς να μη ζήσει ξανά παρόμοια κατάσταση. Ως μάρτυρας των φονικών πυρκαγιών του 2007, η κ. Παναγιώτα εξιστόρησε με δάκρυα στα μάτια κάθε λεπτομέρεια από τη στιγμή που ξέσπασε η φωτιά και τις αντιδράσεις των ανθρώπων της: «Είδα 17 άτομα να σηκώνονται από το τραπέζι και να παρατούν τα πάντα.

Η φωτιά σε απόσταση αναπνοής. Το σοκ της στιγμής με έκανε να χάσω τις αισθήσεις μου και με συνέφεραν έξω από τη Ζαχάρω. Εκεί ήταν και η στιγμή που χάσαμε τον άντρα μου και ψάχναμε να τον βρούμε. Εκείνη την περίοδο ήταν πρόεδρος της κοινότητας και επέμενε να φύγουμε και θα μας έβρισκε αργότερα». Στη συνέχεια αναφέρθηκε και στον ηρωισμό που επέδειξε ο άντρας της, ο οποίος ήταν από τους ελάχιστους που παρέμειναν σχεδόν μέχρι τέλους προκειμένου να φυγαδεύσει άλλα άτομα που δεν είχαν τη δυνατότητα και να βοηθήσει όσο γινόταν στην κατάσβεση της φωτιάς. Η φωτιά όμως ήταν «ανίκητη» και τον πρόλαβε λίγο πιο έξω από το χωριό προκαλώντας του σοβαρά εγκαύματα σε πρόσωπο και χέρια, λίγα μέτρα πριν την εκκλησία και το σημείο που κάηκαν δυο αδέρφια. Τα σημάδια που έχει στο σώμα του μέχρι και σήμερα, αποτελούν την πιο τραυματική εμπειρία της ζωής του που παραλίγο να του στοίχιζε τη ζωή. Τέλος, η κ. Παναγιώτα αναφέρθηκε στις εικόνες που αντίκρισαν από την Αττική και φέρνουν μόνο δάκρυα και άσχημες αναμνήσεις, ενώ έθεσε ως προτεραιότητα από την πλευρά του νομού μας την υποστήριξη των πυρόπληκτων, όπως είχαν κάνει και αυτοί με τη σειρά τους όταν η Ηλεία είχε ανάγκη.

Μια ακόμα ανατριχιαστική περιγραφή όσων αντίκρισε στις φωτιές του 2007, εξιστόρησε ο κάτοικος της τοπικής κοινότητας Αρτέμιδος Γρηγόρης Κυριακόπουλος.

Ζώντας το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στην Αθήνα και επιστρέφοντας στο νομό μας μόλις δυο χρόνια πριν τις φονικές πυρκαγιές του 2007, είχε την ατυχία να είναι μάρτυρας στο αποτρόπαιο αυτό συμβάν. Αποτέλεσε ένα από τα λίγα άτομα που παρέμειναν μέχρι τελευταία στιγμή στο χωριό που είχε παραδοθεί στην πύρινη λαίλαπα, προκειμένου να σώσουν ότι μπορούσαν. Κατηγορηματικός στάθηκε απέναντι στην αστυνομία, της οποίας ο τρόπος λειτουργίας ήταν λάθος όπως ανέφερε. «Αρκετές ζωές θα είχαν σωθεί αν η οργάνωση ήταν καλύτερη», τόνισε ο κ. Κυριακόπουλος και υποστήριξε ότι στάθηκε τυχερός που δεν κινήθηκε στο δρόμο για Ζαχάρω που κάηκε ολοσχερώς. Ιδιαίτερες ευχαριστίες θέλησε να δώσει όμως και στην Κύπρο, η οποία ανέλαβε εξ ολοκλήρου την ανοικοδόμηση του χωριού με πρωτοβουλία του τότε προέδρου της Τάσσου Παπαδόπουλου, ενώ δεν παρέλειψε να τονίσει πως ο νομός πρέπει να σταθεί αρωγός σε όσους έχουν ανάγκη από βοήθεια, όπως έκαναν και αυτοί με εμάς.