Μια φωτογραφία, εκατομμύρια λέξεις ανθρωπιάς. Η ιστορία πίσω από το καρέ με τις γιαγιάδες και το προσφυγόπουλο

Τρεις ηλικιωμένες γυναίκες που κάθονται σε ένα παγκάκι στη Σκάλα της Συκαμινιάς της Λέσβου, παίρνουν ένα μωρό στα χέρια τους και με τρυφερότητα το ταΐζουν για να ξεκουράσουν τη μητέρα του.

Εκείνη είναι πρόσφυγας από τη Συρία που μόλις έχει φτάσει από θαλάσσης στο νησί. Το απόγευμα της περασμένης Παρασκευής δεκάδες φουσκωτές βάρκες με οικογένειες προσφύγων έφτασαν στη Λέσβο.

Η παρέα των τριών γυναικών, παρακολουθούσε από το παγκάκι τους, τους άνδρες του λιμενικού που βρίσκονταν εν δράσει καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες για να περισυλλέξουν με ασφάλεια τους ανθρώπους που έφταναν στις ακτές.

Το κλάμα ενός μόλις ενός μήνα μωρού που κρατούσε στα χέρια της η Σύρια γυναίκα, κινητοποίησε τις τρεις γιαγιάδες. Αμέσως της ζήτησαν να τους δώσει το νεογέννητο για να το ταΐσουν εκείνες και να την ξεκουράσουν.

Ο φωτογράφος Λευτέρης Παρτσάλης που βρισκόταν στη Λέσβο για να καταγράψει στιγμιότυπα με τους πρόσφυγες, σήκωσε τη μηχανή και απαθανάτισε τη στιγμή. Από τη μέρα εκείνη η φωτογραφία με τις τρεις γιαγιάδες της Λέσβου έγινε viral σε όλο το Διαδίκτυο.

“Μου είπε η κόρη μου ότι βγήκε η φωτογραφία μας στο Ίντερνετ. Δεν έκανα κάτι σπουδαίο, να βοηθήσω το κορίτσι ήθελα, που ήταν βρεγμένο και ταλαιπωρημένο”, λέει στο ” Έθνος” η γιαγιά Μηλίτσα.

Γέννημα-θρέμμα της Σκάλας Συκαμινιάς, η 83χρονη γυναίκα έχει μεγαλώσει τέσσερα παιδιά και οκτώ εγγόνια, ενώ είναι υπερήφανη και για τα τέσσερα δισέγγονά της. Δούλεψε χρόνια πολλά στα χωράφια -η οικογένειά της είχε ελαιόδεντρα- και πλέον τα βγάζει δύσκολα πέρα, με τη σύνταξη του ΟΓΑ, που είναι μόλις 330€, ενώ πριν από 19 χρόνια έχασε και τον σύζυγό της.

Καμαρώνουν τους διασώστες

Όμως κάθε απόγευμα είναι με τις φίλες της στο… παγκάκι και “καμαρώνουν”, όπως λέει, τους λιμενικούς και τους εθελοντές “που πέφτουν στη θάλασσα αψηφώντας το κρύο και τα κύματα για να βγάλουν τον κόσμο”. Θλίβεται όταν βλέπει μικρά παιδιά να κλαίνε και να αποζητούν την αγκαλιά των γονιών της και πονάει η ψυχή της όταν μαθαίνει για ναυάγια. “Να, εδώ έχουν γίνει πολλά. Βγάζουν νεκρά παιδιά, κορίτσια και αγόρια. Αλλά και ενήλικες. Πονάει η ψυχή μου, δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Τι φταίνε αυτοί οι άνθρωποι; Ξεσπιτώθηκαν, άφησαν το βιος τους, το νοικοκυριό τους και ήρθαν εδώ για να ξαναφύγουν, να πάνε στην Ευρώπη. Είναι αμαρτία να θαλασσοπνίγονται”, λέει στο “Έθνος”.

Είχε χρόνια να κρατήσει ένα βρέφος στην αγκαλιά της και να το ταΐσει, αλλά το μητρικό ένστικτο δεν την εγκατέλειψε. “Η μάνα είναι μάνα μέχρι να κλείσει τα μάτια της. Τι θα πει αν ήξερα; Δεν βλέπω καλά, δεν ακούω καλά, αλλά ένα παιδί μπορώ να το ταΐσω, να το ηρεμήσω”, δείχνει να ενοχλείται όταν τη ρωτάμε αν ένιωθε σίγουρη ότι θα τα καταφέρει.

“Το πήρα με σιγουριά. Ήθελε ασφάλεια το μωρό. Η μητέρα του ήταν βρεγμένη και έψαχνε να βρει ρούχα να αλλάξει, ο πατέρας του πανικοβλήθηκε που το παιδί έκλαιγε. Εμείς καθόμασταν, μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Το άρπαξα στα χέρια, πήρα το μπιμπερό, ένιωσε μια στεγνή αγκαλιά, του τραγουδούσαμε και ήπιε το γάλα μονορούφι”, συμπληρώνει. Πάνω στο μπιμπερό το μωρό αποκοιμήθηκε, οι τρεις γιαγιάδες έδιναν συμβουλές στη μητέρα του, η οποία τις ευχαριστούσε.

Για τον 28χρονο φωτογράφο του πρακτορείου Sooc και του site rizopoulospost ήταν μια διαφορετική φωτογραφία. “Όταν πήγα στη Λέσβο σκεφτόμουν ότι όλες οι εικόνες είχαν δει το φως της δημοσιότητας. Δεν είχε νόημα να τραβήξω βάρκες που έφερναν πρόσφυγες, ταλαιπωρημένους πρόσφυγες και δύσκολες συνθήκες. Όλο το καλοκαίρι τα είδαμε πολλές φορές.

Αλλά δεν φανταζόμουν όταν έφτανα στο camp που έχουν στήσει εθελοντικές οργανώσεις στη Σκάλα Συκαμινιάς ότι θα έπεφτα πάνω σε μια δυναμική γιαγιά που θα άρπαζε το προσφυγόπουλο να το ταΐσει και δύο… φίλες της να τη βοηθούν με το βλέμμα τους”, λέει από τη δική του μεριά ο νεαρός φωτογράφος.

Το περιστατικό έλαβε χώρα την Παρασκευή, 16 Οκτωβρίου.

(Φωτογραφία: Lefteris Partsalis / SOOC)