Νέα Σμύρνη: Μια γειτονιά στην Πλατεία

Μέχρι την Κυριακή 7/3 και την απόφαση της ελληνικής αστυνομίας πως αυτή ήταν η μέρα που όχι μόνο θα έμπαιναν οι άνδρες της ΕΛΑΣ στην πλατεία της Νέας Σμύρνης για να μοιράσουν πρόστιμα σε όσους δεν τηρούσαν τους κανόνες ασφαλείας για τον Covid-19, αλλά θα το έκαναν με τον πλέον ακραίο τρόπο (και τις γνωστές συνέπειες) άνηκα σε αυτούς που απέφευγαν τις επισκέψεις στο κέντρο της πόλης. Και το απέφευγα γιατί ήθελα να προφυλάξω το νευρικό μου σύστημα, που κλονιζόταν βλέποντας το πατείς με πατώ σε.

Κυρίως δοκιμαζόμουν βλέποντας πληρώματα της αστυνομίας να είναι περιμετρικά της πλατείας και να παρακολουθούν το συγχρωτισμό, χωρίς να κάνουν κάτι. Για να μην παρεξηγηθώ, φανταζόμουν πως θα ήταν χρήσιμο να κάνουν ό,τι συμβαίνει σε άλλες χώρες της Ευρώπης -όπως με έχουν ενημερώσει φίλοι που ζουν στο εξωτερικό. Δηλαδή, να γίνονται συστάσεις και εφόσον δεν υπήρχε συμμόρφωση να παραδίδονταν και κλήσεις -με πρόστιμα. Όπως με ενημέρωσε συμπολίτης, στο πρώτο lockdown, πριν από ένα χρόνο είχε γίνει μια επίσκεψη αστυνομικών που είχε ως συνέπεια μια κλήση -σε συνθήκη που “σήκωνε” πολλές περισσότερες. Ούτε τότε βέβαια, είχαν ασχοληθεί οι καθ’ ύλην αρμόδιοι με τις συστάσεις. Και ξαφνικά την Κυριακή 7/3 έκαναν “ντου”.

Ο τρόπος δε, ήταν τόσο σκληρός που σήκωσε από τον καναπέ χιλιάδες πολίτες, ώστε να παραβρεθούν στη διαμαρτυρία της Τρίτης 9/3. Θα ήθελα κάπου εδώ να εξηγήσω το mentalité των Νεοσμυρνιωτών (ή Νεοσμυρνιών), είτε πρόκειται για ‘βέρους’, είτε για ‘μετανάστες’ που σας διαβεβαιώ ότι εντάσσονται άμεσα στη γενικότερη νοοτροπία. Αυτή που έχει στο Νο1 της λίστας με τον ‘οδηγό συμπεριφοράς’ το “δεν βγαίνουμε από τα σύνορα της Νέας Σμύρνης παρ’ εκτός και αν έχουμε πάρει μαζί μας διαβατήριο”.

Δεν είναι θέμα τοπικισμού, αλλά μοναδικής ατμόσφαιρας που έχει η περιοχή και σε “κρατάει”, στο βαθμό που σύντομα συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει λόγος να αναζητήσεις άλλα μέρη για να ξεσκάσεις ή να διασκεδάσεις (προφανώς σε κανονικούς καιρούς, όχι αυτόν της πανδημίας). Είναι η ιστορία της πόλης που την κάνει ξεχωριστή; Όσα εκπροσωπεί από την στιγμή που προέκυψε; Το “όλοι οι καλοί χωράνε” που λένε και οι παλαιοί;

Ο Θεόφιλος Καταλειφός, ο οποίος μου επιτρέπει να του μιλάω στον ενικό παρ’ ότι μας χωρίζουν δεκαετίες, μου λέει “όταν πρωτοήλθες στη Νέα Σμύρνη νομίζω σου φερθήκαμε πολύ καλά (γελάει). Οι ‘παλιοί’ έχουμε διατηρήσει τις φιλίες μας και φροντίζουμε να βρισκόμαστε συχνά. Μεταξύ μας υπάρχει αγάπη και δεν έχουμε αφήσει τίποτα να περνά απαρατήρητο. Η αγάπη υπάρχει, ακόμα και αν έχουμε αντίθετες απόψεις. Συμπαραστεκόμαστε ο ένας στον άλλον, όσο μπορούμε” και δεν αρνούνται μια χείρα βοηθείας στους ‘νέους’ που καταφέρνουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη τους.

Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν δει τον Μίκη Θεοδωράκη (ο οποίος έμενε πολύ κοντά στον Παππά, όπου έγιναν τα επεισόδια) “να είναι μόνιμος τρόφιμος του αστυνομικού τμήματος ΚΒ”, τον Γιώργο Παπαδόπουλο “τον δικτάτορα” να μένει στην πλατεία Ιωνίας, τον Κυρ (έμενε απέναντι από την πλατεία) να μετέχει με τους φίλους του σε διαγωνισμό ραδιοφωνικού σταθμού με κλασική μουσική “που σε καλούσε να αναγνωρίσεις τι ακούς από την εισαγωγή και να πάρεις τηλέφωνο” και ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού να ασχολείται με τα αθλητικά (με πολλούς θρύλους του αθλητισμού της χώρας να μένουν στην περιοχή), την πολιτική, τα κοινωνικά και τον πολιτισμό, μέσα στις δεκαετίες.

Μοιραία όσοι “μετανάστες” ενδιαφερθήκαμε ποτέ, να ενταχθούμε ουσιαστικά στην πόλη ‘απορροφήσαμε’ την αλληλεγγύη ως εκ των βασικών ‘κανόνων’ όμορφης συμβίωσης. Αυτό απεδείχθη και την Τρίτη 9/3 του 2021 που πέρασε στην ιστορία της Νέας Σμύρνης ως ξεχωριστή ημερομηνία. Προφανώς όχι για το λόγο που έδωσε τίτλους (δηλαδή τα επεισόδια), αλλά για αυτόν που ήταν και έως αδιάφορος από τους περισσότερους εξ όσων διαμορφώνουν την “κοινή γνώμη”.

Πριν κινήσω για την εκδήλωση διαμαρτυρίας που άρχιζε στις 18.00, πήγα μια βόλτα τους σκύλους μου. Σε αυτήν πέτυχα διάφορους γείτονες, διαφορετικών ‘συνθηκών’. Η κοινή συνιστώσα ήταν πως όταν πέσαμε ο ένας πάνω στον άλλον ρωτήσαμε μαζί ‘δεν θα πας στη διαμαρτυρία;’. Η Στέλλα μου είπε ότι της το ζήτησε ο έφηβος γιος της. Ο Δημήτρης πως θα πήγαινε ούτως ή άλλως, αλλά είχε ένα λόγο παραπάνω χάριν του σχετικού αιτήματος που του είχε κάνει η ανήλικη κόρη του.

Η Μαρία πήρε μαζί της το σκύλο της. Δεν ήταν η μόνη. Πολλοί εμφανίστηκαν με τα κατοικίδια τους -και το λέω αυτό προς απάντηση όσων επιμένουν πως όσοι πήγαμε στην εκδήλωση το κάναμε για να απαντήσουμε στη βία με βία. Ο Πάνος ήλθε με τη σύζυγο του. Ο Δημήτρης και ο Γιάννης άφησαν τις οικογένειες τους και ‘κατέβηκαν’ μαζί. Η Σάρρα και ο Νίκος είχαν μαζί τους ένα 5χρονο αγόρι, γιο φίλης τους. Γενικά, υπήρχαν πολλά παιδιά. Ουδείς σκέφτηκε έστω να αποφύγει το “ξεβόλεμα” από το σπίτι.

Η Άντζελα ήλθε με μια παρέα εφήβων -οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω δέχθηκαν χτυπήματα αστυνομικών, όταν πια κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους πάντες, αδιακρίτως -αρκεί να ήταν σε απόσταση που τους έπιανε το γκλοπ.

Στην πλατεία που λες, ήμασταν χιλιάδες άνθρωποι κατά τις 18.30. Τόσοι που όταν άρχισε η πορεία δεν το κατάλαβε όποιος δεν ήταν κοντά στην Ελευθερίου Βενιζέλου -από όπου ξεκίνησε- καθώς δεν άδειασε ο χώρος. Στο πλήθος ήταν άνθρωποι όλων των ηλικιών, έγκυες, ηλικιωμένοι, όσοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να εκφράσουν την αντίθεση τους σε αυτό που είχε γίνει την Κυριακή (την αστυνομική βία), χωρίς καλυμμένα πρόσωπα, χωρίς αντικείμενα στα χέρια, αλλά ήσυχα. Μόνο με την παρουσία τους.

Κατόπιν επικοινωνίας με τον Μάνο Φραγκιουδάκη, τον άνθρωπο του NEWS 24/7 που κάλυψε τα τεκταινόμενα, άρχισα να κατευθύνομαι προς το αστυνομικό τμήμα και μετά έγιναν όσα είδες, αλλά και άλλα που δεν παρουσιάστηκαν παντού. Ευτυχώς, παρουσιάστηκαν στο site που διαβάζεις.

Μπορώ να μιλήσω για την τυφλή βία των αστυνομικών που από κάποια στιγμή κι έπειτα ήταν παντού και χτυπούσαν όποιον έβλεπαν μπροστά τους, γιατί γλίτωσα από την καταγραφή στη λίστα χάριν ενός σπριντ -και της απόφασης να επιστρέψω σπίτι, μαθαίνοντας πως ακολουθεί επέμβαση στην πλατεία. Τηλεφώνησα στους φίλους μου να τους ενημερώσω, ώστε να προλάβουν να φύγουν αλώβητοι.

Βέβαια αυτό δεν το κατάφεραν όλοι. Η κοπέλα που έφαγε χαστούκια χωρίς λόγο, οι άνθρωποι που προσήχθησαν στον σωρό παρά το γεγονός πως δεν συμμετείχαν σε επεισόδια, οι δημοσιογράφοι που προπηλακίστηκαν ξανά από τις δυνάμεις της Αστυνομίας επειδή κατέγραφαν τα περιστατικά. Και -μέσα σε όλα- όπως καταγράφηκε σε μια από τις ζωντανές μεταδόσεις του News 24/7, μια ηλικιωμένη γυναίκα που βρέθηκε πάνω στην πλατεία και είδε τους αστυνομικούς να περνούν από δίπλα της, να πετούν κροτίδες κοντά της, χωρίς κανείς τους να σκεφτεί να την “προστατέψει” και να την μετακινήσει 5 μέτρα πιο μακριά σε ένα ασφαλές σημείο. Θεωρούσα μέχρι πρόσφατα ότι αυτό είναι στο job description για έναν αστυνομικό.

Οι εικόνες που μόλις είδες και κατέγραψε ο Μάνος είναι χαρακτηριστικές του τι έγινε μετά τον τραυματισμό του αστυνομικού της ομάδας ‘Δράση’, όταν πια χάθηκε κάθε έννοια μέτρου. Προς όλους. Όχι τους “μπαχαλάκηδες” λέξη που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον, από την Τρίτη. Εκείνη τη μέρα ένιωσα, για πρώτη φορά έπειτα από ένα χρόνο, υπερήφανη για την πόλη που ζω. Προφανώς δεν ήμουν η μόνη. Όπως υπήρχαν κι εκείνοι που διαμαρτυρήθηκαν την επομένη, όταν ταλαιπωρήθηκαν για να κάνουν τις δουλειές τους σε ATM -καθώς κάποια είχαν καταστραφεί. Η Σάρα βρέθηκε σε μια από αυτές τις ουρές και άκουσε τον κόσμο που είχε μπροστά της να βρίζει “τους ταραξίες που διέλυσαν την πόλη”. Δεν μίλησε γιατί δεν ήξερε από πού να αρχίσει, όπως μου είπε. Της πρότεινα την επόμενη φορά να αρκεστεί στο “αν χτυπούσαν εσένα ή το παιδί σου, θα έλεγες τα ίδια;”.

H Έφη επέλεξε να εστιάσει στο γεγονός ότι αυτοί που υπεραμύνθηκαν του δικαιώματος του πολίτη να διαδηλώσει, είναι εκείνοι που “έσταζαν μίσος, για την Εκκλησία που άνοιξε τους ναούς τα Θεοφάνεια, φοβούμενη την υγεία τους”. Της είπα πως δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Μου απάντησε “μπορείς να δεις πού υπάρχει αγάπη, σεβασμός πολιτισμός και τήρηση κανόνων και πού μίσος”. Της εξήγησα πως τα Θεοφάνεια έγιναν παρατυπίες, παρ’ όλα αυτά οι αστυνομικοί έμειναν περιμετρικά των ναών “δεν μπήκαν να χτυπήσουν πιστούς” και ότι ποτέ δεν θα γίνει αυτός -για λόγους που δεν είναι της παρούσης. Λίγα λεπτά μετά συνειδητοποίησα πως η απάντηση μου ήταν λάθος. Θα έπρεπε να της πω ότι ο σεβασμός, ο πολιτισμός και η αγάπη χαρακτήρισαν στο εκατό τοις εκατό τους χιλιάδες που παρέμειναν μέχρι το βράδυ στην πλατεία -έως ότου τους έδιωξαν οι αστυνομικοί.

Νωρίτερα έγραψα πως η αλληλεγγύη είναι ένα από αυτά που σου μαθαίνει η πόλη. Προφανώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν. Την Τρίτη ωστόσο, θυμήθηκα πως ο κανόνας δεν είναι αυτός, αλλά οι χιλιάδες που διαδηλώσαμε φιλήσυχα εναντίον της αστυνομικής βίας. Στο τέλος της ημέρας, μπορεί να μην μας είδαν όλοι, είδαμε όμως, ο ένας τον άλλον. Και αυτό θα μας είναι για πάντα αρκετό.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις