“Το βάρος στο δέρμα μου” – Η ζωή στις καταλήψεις των προσφύγων

“Νόμιζα ότι το ταξίδι μου είχε τελειώσει,

Στο τελευταίο όριο της εξουσίας μου,

Ότι η πορεία ήταν κλειστή μπροστά μου, ότι οι διατάξεις είχαν εξαντληθεί,

Και ήρθε η ώρα να καταφύγουμε σε μια σιωπηλή μυστικότητα.

Αλλά διαπιστώνω ότι η θέληση δεν γνωρίζει κανένα τέλος σε μένα,

Και όταν οι παλιοί κόσμοι πεθαίνουν στη γλώσσα, ξεσπανε νέες μελωδίες από την καρδιά,

Και όπου χάνονται τα παλιά κομμάτια,

Νέα χώρα αποκαλύπτεται με τα θαύματα της ” (Rabindranath Tagore)

Η κρίση των προσφύγων έχει γίνει πλέον μεγάλο ζήτημα στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, μετά το κύμα προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και την αυξανόμενη οικονομική κρίση στον ίδιο τον ελληνικό λαό. Ο αριθμός των εγκαταλελειμμένων κτιρίων σε σχέση με τους αστέγους γίνεται ολοένα και μεγαλύτερος, οπότε βρέθηκε μια λύση από τους πολίτες, αν και παράνομη.

Ο σκοπός μου, να καταγράφω τη ζωή των κατοίκων σε καταλήψεις ή άλλα κτίρια, είναι να ευαισθητοποιήσω ότι οι άνθρωποι που ζουν μέσα σε αυτούς τους τοίχους δεν διαφέρουν από εμάς.

Υπάρχουν ακόμα κάποιες κοινές ανάγκες που ενώνουν την ανθρωπότητα σε έναν κόσμο όπου όλα δείχνουν να έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους. Όλες οι εθνικότητες, οι φυλές, οι θρησκείες και οι ιδεολογίες έχουν ενωθεί για μια κοινή αιτία – την ελευθερία τους! Πέρα από όλα – ΤΟ ΑΙΜΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΡΩΜΑ.

Θέλοντας να μπω στη ζωή κάποιου, προτιμώ να κοιτάω πέρα ​​από αυτό που κάνουν στους δρόμους. Αυτός είναι ο λόγος που επέλεξα να μπαίνω στα σπίτια τους και να βάλω τον εαυτό μου στη θέση τους.

“Να φυγουμε από τα σπίτια μας δεν ήταν επιλογή, ήταν ανάγκη. Ακόμα, μας αρέσει εδώ στην Ελλάδα. Το κλίμα είναι πολύ ωραίο και οι άνθρωποι είναι φιλικοί,” λέει η 33χρονη Amelia, μια γυναίκα από το Αφγανιστάν που ήρθε για να ζητήσει άσυλο στην Αθήνα. Έχει αρχίσει να παρακολουθεί ελληνικά μαθήματα ταυτόχρονα με μαθήματα αγγλικών και εν τω μεταξύ προσπαθεί να βρει δουλειά που να της επιτρέψει να προσφέρει στην οικογένειά της. Τα παιδιά της είναι ήδη γραμμένα στο ελληνικό δημόσιο σχολείο και όλοι ασκούν τη νέα γλώσσα μαζί. “Στη χώρα μου δεν είχα την ιδιωτική μου ζωή, ούτε μου επιτρέπεται να έχω. Ενώ εδώ, συμμετέχοντας σε όλες αυτές τις δραστηριότητες, με το ζόρι μπορώ να βρω λίγο χρόνο για να φροντίσω τα παιδιά μου. Είναι μια μεγάλη και ξαφνική αλλαγή στη ζωή μου, αλλά είμαι ευχαριστημένη με αυτό”.

Ενώ μιλάτε με αυτούς τους ανθρώπους παρατηρείτε στα μάτια τους πόσο νοσταλγικοί είναι, και παρόλα αυτά υπάρχει μια ελπίδα για τη νέα ζωή που βρίσκεται μπροστά τους. Μερικοί από αυτούς είναι νέοι, ενώ άλλοι ζουν εδώ, εδώ και χρόνια. Κάποιοι έχουν ήδη έρθει εδώ με παιδιά και οικογένειες, ενώ άλλοι έχουν μια μοναχική ζωή.

Ο Αμπντούλ, 44 ετών, ζει στην Αθήνα εδώ και 14 χρόνια. Κατά τη διάρκεια των χρόνων του στην Ελλάδα υποστηρίζει και άλλους νεοφερμένους πρόσφυγες για να βρουν ένα ζεστό μέρος φιλοξενώντας τους στο σπίτι του. Ακόμα, κατά τη διάρκεια του χρόνου που τον γνώρισα, ομολόγησε ότι αισθάνεται μόνος. Πρόσφατα, βρήκε μια ελληνίδα φίλη, κάτι που έφερε μια διαφορετική προοπτική στην καθημερινότητά του. “Δεν αισθάνομαι πια μόνος και η φίλη μου είναι τόσο καλό κορίτσι. Είναι τόσο υποστηρικτική και δεν νοιάζεται για την εθνικότητα ή το χρώμα του δέρματος μου. Είμαι τόσο χαρούμενος που την βρήκα και την έχω στη ζωή μου τώρα”, λέει.

Ο Άλι, 27 ετών, άφησε τη Συρία για να πραγματοποιηθεί το όνειρό του. Συνοδεύτηκε μόνο από τον αδελφό του και χωρίστηκε από την οικογένειά του, κάτι που έφερε “βάρος” στην καρδιά του. «Ήθελα πάντα να γίνω κομμωτής. Έχω τόσο πολύ ταλέντο και ήμουν έτοιμος να ανοίξω ένα κατάστημα coiffeur στη γειτονιά μου στη Συρία. Ελπίζω ότι θα έχω την ευκαιρία να το κάνω στην Αθήνα, αν κάποιος πιστέψει σε μένα και στη δουλειά μου. Εν τω μεταξύ, ασκώ το πάθος μου με τους γείτονες ή τους φίλους μου. Κόβω τα μαλλιά τους δωρεάν και αυτό με κάνει να νοιώθω ευχάριστα και ότι ανήκω κάπου. Αυτό είναι που με κρατάει και απλώς δεν θέλω να εγκαταλείψω το όνειρό μου “.

Ο Αζαντ, 28 ετών, ένα κούρδος από Ιράν, κατάφερε να δημιουργήσει τη δική του μικρή κοινότητα για την υποστήριξη άλλων προσφύγων στην Ελλάδα, με τη βοήθεια των κατοίκων της περιοχής. «Όταν ήρθα στην Ελλάδα, ήμουν απλά ένας παράνομος άνθρωπος, προσπαθώντας απελπισμένα να βρω το φως από το σκοτάδι που άφησα πίσω. Αλλά τώρα μετά από 1,5 χρόνο, έχω ήδη τα χαρτιά μου και είμαι εντελώς ελεύθερος. Εάν γνωρίζετε πώς να σεβαστείτε τους νόμους της χώρας και είστε ταπεινοί, όλες οι πόρτες θα ανοίξουν για εσας. Αυτό προσπαθώ τώρα να δείξω σε άλλους άστεγους ή πρόσφυγες, καλωσορίζοντας τους στη μικρή μας κοινότητα. Πιστεύω ότι με ισχυρή θέληση και καθαρή καρδιά, μπορεί κανείς να επιτύχει σπουδαία πράγματα», λέει.

Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών που έχω περάσει καλύπτοντας την εισροή προσφύγων στην Αθήνα, έχω παρατηρήσει την καλή θέληση αυτών των ανθρώπων, την επιθυμία τους να επιβιώσουν παρά τα προηγούμενα τραύματα ή τρωτά τους σημεία.

Οι άνθρωποι είναι ένα είδος που μπορεί να προσαρμόζεται και να ρίχνει το “κατεστραμμένο δέρμα” ανακάμπτοντας με υποστήριξη, υπομονή και αντοχή.

Το ρεπορτάζ μου συνοδεύεται από φωτογραφίες που τραβήχτηκαν από άτομα και οικογένειες που ζούνε ή έζησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Όλες οι φωτογραφίες μοιράζουν ένα κομμάτι της ζωής τους, τους καθημερινούς τους αγώνες.

*Το “Βάρος στο δέρμα μου είναι ένα από τα 12 κείμενα που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό της ActionAid «Write for Inclusion» με θέμα την ένταξη προσφύγων και μεταναστών στην κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πολιτική ζωή της Ελλάδας.