10 όπλα που έμειναν στην ιστορία – Ο Μαύρος Θάνατος, ο Αρχιμήδης και η βέσπα κανόνι

Από τη… “στραβή κάννη” των Γερμανών, στο περίστροφο με πτυσσόμενο μαχαίρι και από τη βέσπα-κανόνι στο υπερόπλο του Αρχιμήδη. Αυτά είναι δέκα όπλα που μπορεί να μην μπήκαν σε μαζική παραγωγή, έμειναν όμως στην ιστορία το καθένα για διαφορετικό λόγο.

Εφιαλτικότερο όλων, το τέχνασμα που χρησιμοποίησαν οι Μογγόλοι ως αντίποινα για την ήττα τους και σκόρπισε τον θάνατο σε όλη την Ευρώπη.

Τα 10 όπλα συγκεντρωμένα στο παρακάτω βίντεο:

Αρχικά βλέπουμε την κάννη Krummlauf. Ήταν μία ακόμη απ’ τις φουτουριστικές κατασκευές των χιτλερικών. Η ιδέα ήταν να αναπτυχθεί μια κάννη που θα έριχνε από γωνία μέχρι 90 μοίρες, ωστόσο η παραγωγή κρίθηκε πολύ ακριβή και δεν παρήχθη σε ευρεία κλίμακα. Η Krummlauf “κούμπωνε” στο Sturmgewehr 44 ενώ έφερε πάνω της και περισκόπιο που επέτρεπε στον χρήστη του να πυροβολεί γύρω από γωνίες χωρίς να εκτίθεται στα εχθρικά πυρά.

Παρακάτω, οι MythBusters διαπιστώνουν πως το όπλο ήταν θανατηφόρο:

Προτάθηκαν διάφορες εκδόσεις, μία για πεζικό και μία για τανκς, καθώς επίσης και εκδόσεις με γωνία θλάσης 30°, 45°, 60° και 90°, μία έκδοση για το StG 44 και μία για το πολυβόλο MG 42. Τα “Krummlauf” είχαν μικρή διάρκεια ζωής – 300 βολές για την έκδοση 30° και 160 βολές για αυτή των 45°. Η έκδοση 30° επιτύγχανε συγκέντρωση βολών σε έκταση 35×35 cm στα 100m, καθώς το εξάρτημα προκαλούσε σημαντική μείωση της ακρίβειάς τους.

Στη συνέχεια παρουσιάζεται το περίστροφο Apache. Έγινε γνωστό στις αρχές του 1880, από τον γαλλικό υπόκοσμο με το όνομα Les Apaches. Το όπλο ενσωματώνει επίσης ένα πτυσσόμενο μαχαίρι και μία σιδερογροθιά.

Η ακτίνα βολής ήταν περιορισμένη αλλά μπορούσε να διπλωθεί και να κρυφτεί εύκολα σε μία τσέπη. Ωστόσο, υπήρχε πρόβλημα με την ασφάλειά του και αρκετές φορές μπορούσε να εκραγεί στην τσέπη του κατόχου του.

Ακολουθεί η μεσαιωνική “ασπίδα-πυροβόλο”. Κατασκευαστής ήταν ο Giovanni Battista of Ravenna και την πρότεινε στο Βασιλιά της Αγγλίας Henry VIII, με εκείνον να παραγγέλνει 100 τέτοια κομμάτια.  Οι Βρετανοί εξόπλισαν πλοία τους με παρόμοιες, μεγαλύτερες ασπίδες που κατασκεύασαν μέσα στα επόμενα χρόνια μόνοι τους, μετά το 1544 όταν και έγινε η πρώτη παρουσίαση του όπλου.

Ωστόσο η ιδέα δεν προχώρησε πολύ καθώς η ατομική ασπίδα ήταν δύσχρηστη για τον πολεμιστή.

Για τη συνέχεια, Kpinga: Η φυλή Azande της Αφρικής έφτιαξε αυτό το παράδοξο μαχαίρι. Το όπλο έφερε πολλές λεπίδες και τα πτερύγια ήταν ευθυγραμμισμένα έτσι ώστε το “θύμα” να χτυπηθεί όπως και αν τον πετύχαινε. Σήμερα μπορεί κανείς να το δει μόνο σε μουσεία. Απαντάται και ως Hunga Munga. Ακόμη, συμβόλιζε τη δύναμη και το κύρος και συνήθως το είχαν τα ηγετικά μέλη της φυλής και οι οικογένειές τους.

Το σπάνιο duck’s foot pistol: Μπορούσε να ρίξει από τέσσερις κάνες, με τη μία. Η κατασκευή του έγινε στις αρχές του 19ου αιώνα και σήμερα θεωρείται συλλεκτικό, με την αξία του να φτάνει τις 3.000 λίρες.

Επίσης, έβγαινε σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις με εξάγωνη κάνη, αλλά και με τρεις κάνες. Ούτε αυτό βρήκε ευρεία παραγωγή, καθώς η ακρίβειά του ήταν όπως αντιλαμβάνεται κανείς, αμφίβολη.

“Αρπάγη του Αρχιμήδη”

Εδώ έχουμε το πολεμικό όπλο που επινόησε ο Αρχιμήδης για την αντιμετώπιση του ρωμαϊκού στόλου που πολιορκούσε τις Συρακούσες. 

Δεν υπάρχουν αρχαιολογικά ευρήματα ή απεικονίσεις της κατασκευής. Την αναφέρουν οι αρχαίοι ιστορικοί περιγράφοντάς την ως ένα είδος “γερανού με αγκίστρι”. Φαίνεται ότι ήταν εφαρμογή των μελετών του Αρχιμήδη γύρω από τους μοχλούς και τις τροχαλίες.

Μια επιστημονική ομάδα επιχείρησε το 1999 ένα πείραμα κατασκευής αρπάγης. Μέσα σε 7 ημέρες σχεδίασαν, κατασκεύασαν και χρησιμοποίησαν με επιτυχία μια αρπάγη που κατάφερε να βυθίσει επιτυχώς μια τριήρη στο λιμάνι μπροστά από τα αρχαία τείχη των Συρακουσών.

Αναλυτικότερα, η αρπάγη χρησιμοποιήθηκε στον Δεύτερο Καρχηδονιακό πόλεμο το 214 π.Χ. στην πολιορκία των Συρακουσών. Ο Ρωμαϊκός στόλος είχε περισσότερα από 120 πεντήρεις με ναύαρχο τον Μάρκο Κλαύδιο Μάρκελλο. Οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν νύχτα, αλλά αιφνιδιάστηκαν από τους Συρακούσιους και την πρωτόγνωρη αρπάγη, και σε συνδυασμό με κοτρόνες που εκτόξευαν καταπέλτες. Οι απώλειες ήταν πολλές, τα πλοία βυθίστηκαν και επήλθε πανικός, σύμφωνα με τον Πολύβιο και τον Τίτο Λίβιο.

“Vespa 150 TAP”

Ή αλλιώς, η βέσπα κανόνι.

Τη δεκαετία του ’50 η Γαλλία είχε να αντιμετωπίσει τις εξεγέρσεις στις αποικίες στην Αλγερία και την Ινδοκίνα. Τότε, οι στρατιωτικοί της χώρας αντιλήφθηκαν ότι χρειάζονται ένα όχημα πυροβολικού που θα κινούνταν γρήγορα.

Έτσι, έφτιαξαν τη στρατιωτική Vespa, ή πιο απλά ένα σκούτερ που έφερε το δικό του διατρητικό όπλο.

Η Vespa 150 TAP, σχεδιάστηκε συγκεκριμένα για τις γαλλικές αερομεταφερόμενες ειδικές δυνάμεις, το σώμα Troupes Aéro Portées.

Στόχος ήταν να πέφτει από αέρος απευθείας στο πεδίο της μάχης.

Πάνω στο σκούτερ ήταν προσαρτημένο ένα όπλο Μ20, που αποδείχθηκε ικανό να καταστρέφει τα αυτοσχέδια οχυρά των ανταρτών. Το Μ20 ήταν σχεδιασμένο ως αντιαρματικό και υπό ιδανικές συνθήκες μπορούσε να διαπεράσει 100 χιλ. σε απόσταση 6.400 μέτρων.

Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι το όπλο δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενώ η Vespa ήταν σε κίνηση, αλλά χρησιμοποιείτο για να μεταφερθεί εύκολα το M20.

“The Great Panjandrum”

Η ρόδα Panjandrum ήταν ένα όπλο που αποτελείτο από δύο μεγάλους ξύλινους τροχούς με έναν τόνο εκρηκτικών να στριμώχνεται μεταξύ τους στο εσωτερικό του άξονα.

Ζύγιζε περίπου 1800 κιλά και το δοκίμασαν οι Βρετανοί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Μετά από εκτεταμένες δοκιμές, το πρωτότυπο καταστράφηκε στην τελική δοκιμή κατά την οποία τράπηκε επικίνδυνα εκτός πορείας και αποσυντέθηκε στη θάλασσα.

“Nest of bees”

H “κυψέλη” των Κινέζων έριχνε δηλητηριασμένα βέλη προς τον εχθρό.

Οι Mythbusters εξετάζουν παρακάτω το Hwacha, μετεξέλιξη του κινεζικού όλου που αναπτύχθηκε τον 15ο αιώνα και μπορούσε να ρίξει ταυτόχρονα 100 ή 200 βέλη.

“Ο μαύρος θάνατος”

Το 1347 η πανούκλα θέριζε την Άπω Ανατολή και έφτασε στα ανατολικά άκρα της Ευρώπης. Οι Μογγόλοι εκείνη την εποχή πολιορκούσαν την Κάφα, στην Κριμαία. Αποδεκατισμένοι από την πανώλη, έδωσαν ένα ύπουλο θανατηφόρο χτύπημα στους αντιπάλους τους.

Χρησιμοποιώντας γιγαντιαίους καταπέλτες, πέταξαν τα κορμιά των θυμάτων της πανώλης πάνω από τα τείχη της πόλης.

Μέσα σε μερικούς μήνες, ο θάνατος θέριζε ολόκληρη την Ευρώπη. Η αρρώστια εξαπλώθηκε γρήγορα στη Βόρεια Αφρική, στην Ιταλία, στην Ισπανία, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, στην Ελβετία, στη Γερμανία, στη Σκανδιναβία και στις Βαλτικές χώρες.

Σε λίγο περισσότερο από δύο χρόνια, πάνω από το ένα τέταρτο του πληθυσμού της Ευρώπης, περίπου 25 εκατομμύρια ψυχές, έπεσαν θύματα της αρρώστιας.