100 ημέρες πολέμου στην Ουκρανία: “Γράφω ποιήματα για τον πόλεμο και αυτό με βοηθά να το ξεπεράσω”

Η Svitlana διέφυγε από το χωριό Okhotnyche στην Ουκρανία, μετά από έντονους βομβαρδισμούς από τις ρωσικές δυνάμεις που ξεκίνησαν τον Απρίλιο. Τώρα μένει σε ένα καταφύγιο στη Zaporizhzhia με τη μητέρα της και την 87χρονη γιαγιά της και λαμβάνει ψυχολογική υποστήριξη από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.

Εδώ, η Svitlana μοιράζεται την ιστορία της και εξηγεί γιατί πιστεύει ότι η ψυχολογική υποστήριξη είναι σημαντική για τους ανθρώπους που έχουν επηρεαστεί από τον πόλεμο στην Ουκρανία.

“Η πρώτη φορά που φοβήθηκα ήταν στα γενέθλιά μου. Γίνονταν εκρήξεις όλη τη νύχτα. Αμέσως ξέχασα ότι ήταν τα γενέθλιά μου και απλά προσευχήθηκα να μπορέσω να δω την οικογένειά μου την επόμενη μέρα. Από εκείνο το σημείο, τα πράγματα άρχισαν να γίνονται πολύ άσχημα.

Φοβόμουν την κατοχή – αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου. Ένα βράδυ έγιναν τόσες εκρήξεις που φοβόμουν να μείνω στο σπίτι, οπότε πήγα να κοιμηθώ στον κήπο. Ήταν Απρίλιος και έκανε ακόμα κρύο. Παρόλα αυτά, κοιμήθηκα εκεί σε μια πτυσσόμενη κούνια. Ντύθηκα ζεστά και κοιμήθηκα. Κάποια στιγμή, δεν είμαι σίγουρη πότε ακριβώς καθώς δεν είχα το τηλέφωνό μου μαζί, ξύπνησα από σποραδικές εκρήξεις. Ήμουν περικυκλωμένη από πολύ πυκνή ομίχλη. Δεν μπορούσα να καταλάβω ποιος ήταν ο στόχος των εκρήξεων. Ήταν το χωριό μας; Ή απλά ο καπνός πέρασε από το ποτάμι; Δεν είχα ιδέα προς τα πού να τρέξω ή πού να κρυφτώ.

Όταν αποφασίσαμε να διαφύγουμε, έπρεπε να μεταφέρουμε τη γιαγιά μας πάνω σε ένα ποδήλατο για δύο χιλιόμετρα μέσα στη βροχή. Στη συνέχεια έπρεπε να διασχίσουμε μια πεζογέφυρα – ανησυχούσαμε ότι ήταν παγιδευμένη με εκρηκτικά, επειδή στη δική μας πλευρά του ποταμού υπήρχαν Ρώσοι στρατιώτες και η άλλη πλευρά ήταν πιθανόν υπό ουκρανικό έλεγχο. Δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα τα καταφέρναμε. Τελικά, φτάσαμε σε ένα χωριό, αλλά οι βομβαρδισμοί ξεκίνησαν και εκεί. Έτσι συνεχίσαμε να μετακινούμαστε για να βρούμε ασφάλεια.

Όταν φτάσαμε στη Zaporizhzhia, ήταν παράξενο που βλέπαμε ότι οι άνθρωποι ζούσαν κανονικά σαν να μην υπήρχε πόλεμος. Ήταν ήσυχα και ειρηνικά, τα καταστήματα δούλευαν. Αυτό ήταν περίεργο για μένα στην αρχή. Στο σπίτι δεν είχαμε ηλεκτρικό ρεύμα για μήνες, αλλά εδώ δεν υπάρχει τέτοιο πρόβλημα.

Αλλά σύντομα αντιμετώπισα κάποια ψυχολογικά προβλήματα. Δυνατοί ήχοι άρχισαν να με τρομάζουν. Για παράδειγμα, αν χτυπούσε η πόρτα ή κάτι έπεφτε δυνατά, θα πηδούσα από τον φόβο. Όταν ακούω πυραύλους να πέφτουν ή τις σειρήνες της αεροπορικής επιδρομής, φοβάμαι, καθώς μου θυμίζουν όλα όσα βιώσαμε στο σπίτι.

Εδώ στο καταφύγιο, μιλάω με την ψυχολόγο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Με ηρεμεί. Προσπαθώ να ακολουθήσω τις συμβουλές της και ελπίζω ότι θα με βοηθήσει να βελτιώσω τις σχέσεις μου με τους συγγενείς μου. Λόγω του πολέμου, η ένταση στις σχέσεις μας έχει αυξηθεί. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για μένα να βρω κοινό έδαφος με τη μητέρα και τη γιαγιά μου. Η μητέρα μου θέλει να πάει σπίτι, αλλά ξέρω ότι είναι επικίνδυνο αυτό και αντιδρώ. Αλλά ίσως είναι καλύτερα να την αφήσουμε να φύγει αν θέλει. Ίσως θα είναι καλύτερα γι’ αυτήν. Ίσως.

Μπορώ να δω τώρα ότι η ψυχολογική υποστήριξη είναι σημαντική. Τις προάλλες μιλούσα με μια κυρία από τη Μαριούπολη, όταν ακούστηκε συναγερμός αεροπορικής επιδρομής. Ξαφνικά άρχισε να έχει κρίσεις πανικού. Της θύμισε όλα όσα είχε ζήσει στο παρελθόν. Μετά από λίγο έφυγαν από το καταφύγιο εδώ. Δεν ένιωθαν ασφαλείς.

Προσωπικά, η δημιουργικότητα με βοηθά να αντιμετωπίσω το άγχος μου. Μου αρέσει να τραγουδάω όταν η ζωή είναι καλή, και όταν είναι κακή, τραγουδάω ακόμα πιο δυνατά. Γράφω επίσης ποίηση και θέλω να μελοποιηθούν τα ποιήματά μου. Αυτή τη στιγμή, γράφω για τον πόλεμο και αυτό με βοηθά να ξεπεράσω αυτή τη δύσκολη συνθήκη”.

Γιατροί χωρίς σύνορα

Μετά από 100 ημέρες πολέμου στην Ουκρανία, οι ομάδες ψυχικής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε ολόκληρη τη χώρα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για τις ανησυχητικές επιπτώσεις της βίας στην ψυχική υγεία των ανθρώπων. Από τα μέσα Απριλίου έως και τα μέσα Μαΐου, οι ομάδες ψυχικής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα παρείχαν 839 ατομικές συνεδρίες και 156 ομαδικές συνεδρίες για ενήλικες και παιδιά σε ολόκληρη τη χώρα, συμπεριλαμβανομένων των περιοχών Uzhhorod, Berehove, Dnipro, Ivano-Frankivsk, Kropyvnytskyi, Kharkiv, Kyiv, Vinnytsia και Zaporizhzhia. Τα πιο συνηθισμένα συμπτώματα που βλέπουν οι ψυχολόγοι είναι το χρόνιο στρες, το άγχος, οι κρίσεις πανικού, τα προβλήματα ύπνου, η αϋπνία στους ενήλικες, ο φόβος για δυνατούς ήχους, η απώλεια όρεξης, καθώς και η ενούρηση και οι εφιάλτες στα παιδιά. Επιπλέον, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έχουν παράσχει πάνω από 100 εκπαιδεύσεις ψυχικής υγείας σε μονάδες υγειονομικής περίθαλψης σε ολόκληρη τη χώρα για να υποστηρίξουν όσους έχουν επηρεαστεί από τον πόλεμο.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις