Αμερικανικές εκλογές: Αντίστροφη μέτρηση για Κλίντον – Τραμπ

Αποστολή στη Ν. Υόρκη: Δέσποινα Συριοπούλου

Σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες ψηφίζουν στις αμερικανικές εκλογές για την εκλογή του 45ου προέδρου στην ιστορία τους. Σήμερα έκλεισε ο μεγάλος κύκλος μιας προεκλογικής εκστρατείας που ανάλογής της οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είχαν ξαναδεί. Δυο υποψήφιοι, ένας άνδρας και μια γυναίκα, δυο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες, η κάθε μια στο δικό της χώρο έφτασαν στο τέλος της προεκλογικής διαδικασίας, έχοντας χαμηλώσει τον πήχη πολύ. Χίλαρι Κλίντον και Ντόναλντ Τραμπ, Ντόναλντ Τραμπ και Χίλαρι Kλίντον έδωσαν την μάχη τους, με όποιον τρόπο επέλεξαν να εφαρμόσουν την στρατηγική τους και αναμένουν να δουν ποιος από τους δυο θα συγκεντρώσει τον μαγικό αριθμό των 270 εκλεκτορικών ψήφων ώστε τον προσεχή Ιανουάριο να πάρει τα κλειδιά για τον Λευκό Οίκο από τον απερχόμενο πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα βλέμματα του πλανήτη σήμερα είναι στραμμένα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Πρώτη γυναίκα πρόεδρος ή πρόεδρος ένας εκκεντρικός επιχειρηματίας που δεν αποτελεί γνήσιο τέκνο του κατεστημένου της Washington. Και οι δύο υποψηφιότητες έχουν εγείρει πολλά ερωτηματικά –καθένας για λόγους που άπτονται της δράσης του και των ενεργειών του-, με έναν από τους δυο να τερματίζει νικητής, εκτός βέβαια αν συμβεί κάτι και ανατρέψει τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Τα προγνωστικά πάντως μέχρι τώρα δείχνουν Χίλαρι for the win.

Εκείνο βέβαια που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, παίζοντας μεγάλο ρόλο την τελευταία στιγμή είναι ο ρόλος του FBI. Την Κυριακή το βράδυ, μετά από την ανακοίνωση προ δεκαημέρου ότι ανοίγει πάλι η έρευνα για τα περιβόητα e-mails της κας Κλίντον, επανέρχεται ο διευθυντής της υπηρεσίας, James Comey και δηλώνει ότι εξετάστηκαν προσεκτικά τα 65.000 (!) μηνύματα του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που αφορούσαν τη θητεία της Κλίντον στο State Department, χωρίς να εντοπιστεί κάποιο στοιχείο, που ενοχοποιεί την πρώην επικεφαλής της Αμερικανικής διπλωματίας.

Όπως είναι φυσικό η ανακοίνωση του FBI έδωσε πάλι ώθηση στην κα Κλίντον και τον Τραμπ να αντιδρά «πώς κάτι του μυρίζει…» στην όλη υπόθεση. Είναι γεγονός πάντως ότι ο χειρισμός από το FBI αυτής της ιστορίας δεν ήταν ανάλογος με το κύρος της αμερικανικής υπηρεσίας.

Σύμφωνα με την τελευταία εικόνα, όπως αυτή δίνεται μέσα από τις δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν το τελευταίο εικοσιτετράωρο, η υποψήφια των Δημοκρατικών έχει το προβάδισμα. Την Κυριακή, δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό της Wall Street Journal και του δικτύου NBC, εμφάνισε την Χίλαρι Κλίντον να προηγείται με τέσσερις ποσοστιαίες μονάδες, ενώ σε τρεις ποσοστιαίες μονάδες ήταν η διαφορά υπέρ της υποψηφίας των Δημοκρατικών στην χθεσινή δημοσκόπηση του Bloomberg Politics και Selzer & Co.

Ακόμα και η εταιρία Rasmussen reports, έδινε χθες προβάδισμα δύο μονάδων στην κα Κλίντον, με τους Αμερικανούς στην πλειοψηφία τους –σε άλλη δημοσκόπηση- να θεωρούν ότι ο Ντόναλντ Τραμ θα ηττηθεί. Σύμφωνα με στοιχεία που παρέθεσε σε χθεσινή ανάλυσή της η Wall Street Journal, οι Δημοκρατικοί ξεκινούν τη μάχη για την συγκέντρωση των 270 εκλεκτόρων με πλεονέκτημα: Από το 2000 κερδίζουν σταθερά πολιτείες, οι οποίες τους δίνουν 242 εκλέκτορες, την στιγμή που οι Ρεπουμπλικανοί το ίδιο διάστημα συγκεντρώνουν 179. Το αποτέλεσμα θα κριθεί στις λεγόμενες πολιτείες κλειδιά (swing states). Οχάιο, Φλόριντα, Βιρτζίνια, Βόρεια Καρολίνα, Πενσυλβάνια, Ουισκόνσιν, Κολοράντο, Αϊόβα, Νεβάδα και Νιου Χάμσαϊρ βρίσκονται στο μικροσκόπιο κάθε υποψηφίου μέχρι και την τελευταία στιγμή, προκειμένου να πείσουν τους ψηφοφόρους για τις ικανότητές τους. Και σε αυτή την προεκλογική περίοδο, οι δυο υποψήφιοι έριξαν την αυλαία σε αυτές τις πολιτείες.

Όλον αυτό τον μήνα στην Νέα Υόρκη, άκουσα και είδα πάρα πολλά. Και ψύχραιμες με σοβαρή επιχειρηματολογία απόψεις προς υποστήριξη του ενός ή του άλλου υποψηφίου, και θυμωμένους ψηφοφόρους που το θυμικό τους κατευθύνει την επιλογή τους και απαντήσεις που δεν χρειάζεται βαθειά σκέψη για να τις διατυπώσεις. Είδα έντονες αντιπαραθέσεις μεταξύ υποστηρικτών της μιας και της άλλης πλευράς, και επίσης είδα πολλούς τελείως απαθείς στην όλη διαδικασία και στο ενδεχόμενο εκλογής του ενός είτε του άλλου υποψηφίου.

Οι πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών επιζητούν αλλαγή, όπως καθένας του την ορίζει. Οι ψηφοφόροι που έχουν επιλέξει την Χίλαρι Κλίντον υπερμάχονται της εμπειρίας της, των ικανοτήτων της, ενισχύοντας την επιχειρηματολογία τους με την ρατσιστική και σεξιστική ρητορική του Ντόναλντ Τραμπ.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο, το σχέδιο του ρεπουμπλικάνου υποψηφίου για διακυβέρνηση της χώρας, με όρους επιχειρηματικούς τους προσελκύει το ενδιαφέρον, (μαζί με μια σειρά από άλλες προτάσεις που αντιτίθενται στην κοινωνική πολιτική των Δημοκρατικών ιδίως σε ό,τι αφορά στο σύστημα υγείας), σε συνδυασμό με τις κατηγορίες περί άμεσης σύνδεσης της πρώην υπουργού των εξωτερικών με τη διαφθορά και το κατεστημένο της Washington. Έγινα πολλές φορές ακροατής επιχειρηματολογίας για την «συνέχεια» που διασφαλίζεται από την Χίλαρι Κλίντον, μιας πολιτικού που γνωρίζει πολύ καλά τις δομές και πώς να κινείται στα γρανάζια της αμερικανικής πρωτεύουσας, μπροστά στον κίνδυνο που ελλοχεύει από την «εκλογή ενός ρατσιστή και ανθρώπου που δεν γνωρίζει από πολιτική». Αντίστοιχα, άκουσα πολλούς να λένε πως πλέον δεν θέλουν να πληρώνουν υπέρογκα ποσά για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, άλλοι που δεν πληρώνουν τίποτε να έχουν καλύτερη ιατροφαρμακευτική κάλυψη. Από το κάδρο βέβαια δεν μπορεί να λείψει και η στάση των αμερικανικών Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, τα οποία στην πλειοψηφία τους προωθούσαν τη Δημοκρατική υποψήφιο, αναπτύσσοντας παράλληλη επιχειρηματολογία για τους λόγους που ο κ. Τραμπ είναι επικίνδυνος για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Σε λιγότερο από 24 ώρες, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα έχουν καινούργιο πρόεδρο. Το ερώτημα βέβαια παραμένει: Θα εξελιχθεί ομαλά η διαδικασία ή θα υπάρξουν καταστάσεις που σε τίποτε δεν θα θυμίζουν τις υπόλοιπες εκλογικές αναμετρήσεις; Ο φόβος για έκτροπα υφίσταται, για αυτό και οι δυνάμεις ασφαλείας είναι σε επιφυλακή. Αυτό που μένει είναι να δούμε… 

Ελληνοαμερικανική κοινότητα

Πέρα από όλα τα παραπάνω, που οφείλουμε να έχουμε υπόψη μας, αυτό που θα ήθελα να επισημάνω, έχοντας ζήσει περισσότερο από 12 συνεχή χρόνια στην Νέα Υόρκη και καλύψει τρεις προεκλογικές καμπάνιες και αντίστοιχες προεδρικές θητείες, και φυσικά ζώντας από κοντά την Ελληνική κοινότητα είναι ότι η τελευταία (ελληνική κοινότητα) θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνει τις επιλογές της αλλά και να προβληματιστεί περισσότερο και βαθύτερα για τα εξής:

-Δεν αρκεί από μόνο του, και εν τέλει ούτε παράγει, όπως έχει δείξει η πρόσφατη ιστορία τουλάχιστον των τελευταίων 50 και πλέον ετών, κάποιο πολιτικό αποτέλεσμα, εν προκειμένω υπέρ της Ελλάδος, στην προώθηση –και γιατί όχι επίλυση- κάποιων χρόνιων εθνικών ζητημάτων, (Κυπριακό, Σκοπιανό) ή ακόμα και να βάλει φραγμό ή έστω πάγο στις τουρκικές διεκδικήσεις, το γεγονός ότι κάποιοι Ελληνικής καταγωγής, δεύτερης γενιάς βρίσκονται κάπου μέσα στο περιβάλλον του κάθε υποψηφίου. Δεν χρειάζεται να θωπεύουμε την αυταρέσκεια μας, αυτοπροβάλλοντας εμάς σε εμάς. Καλό αλλά δεν φτάνει. Δεν αρκεί.

-Ίσως θα πρέπει η ελληνική κοινότητα, και κυρίως οι νεότεροι που ήρθαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, κυνηγώντας το αμερικάνικο όνειρο για να ξεφύγουν από τα δεινά της οικονομικής κρίσης, και την ελπίδα στο αύριο των ιδίων και των παιδιών τους, να κάνουν αυτό που δεν έκαναν οι προηγούμενες γενιές Ελλήνων που ήρθαν προ δεκαετιών για τους ίδιους λόγους, αλλά κάτω από άλλες ή δυσμενέστερες συνθήκες: να σπεύσουν να πολιτογραφηθούν! Να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου, ώστε η Ελληνική κοινότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες να έχει αληθινή δύναμη για να μπορεί να επηρεάζει πραγματικά με την ψήφο της αποφάσεις υπέρ της Ελλάδος και των δικαίων της. Αυτό ήταν πάντα το μεγάλο ζητούμενο. Αυτοί που ήρθαν στις ΗΠΑ από το 2008 μέχρι σήμερα δεν είναι λίγοι. Κάποιες έρευνες τους υπολογίζουν σε πάνω από 200.000. Η πλειοψηφία τους είναι μορφωμένα παιδιά. Δεν είναι, όπως οι προηγούμενες γενιές που ήρθαν στις ΗΠΑ κάτω από δυσκολότερες ιστορικές συνθήκες (διωγμοί μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, εμφύλιος πόλεμος, και άλλες προσωπικές δύσκολες για τον κάθε ένα στιγμές). Είναι άνθρωποι με πτυχία, πολλοί με μεταπτυχιακές σπουδές. Όλος αυτός ο όγκος των ανθρώπων οφείλει και υποχρεούται, αφού τακτοποιηθεί εσωτερικά με την νέα του ζωή -αν συνεχίσει να παραμένει-, και νομιμοποιήσει την παρουσία του, να πολιτογραφηθεί! Να αποκτήσει δικαίωμα ψήφου. Μόνον έτσι η Ελληνική κοινότητα στα αλήθεια θα αποκτήσει και δύναμη και επιρροή.

-Ειδάλλως, θα συνεχίσουν να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια διάφορες οργανώσεις- φαντάσματα με αυτόκλητους σωτήρες και αυτοανακηρυγμένους «ηγέτες» που θα τους καπελώνουν, με το πιο χαμηλό αντίτιμο μάλιστα έναντι 5 και 20 δολαρίων που απαιτούνται για να γραφτούν ως μέλη Έλληνες πρώτης ή και δεύτερης γενιάς που θέλουν να αναμειχθούν στα κοινά. Υπάρχει πραγματικό κενό. Έλλειψη σοβαρού και ικανού έμπειρου προσωπικού άξιου να σταθεί δίπλα στον εκάστοτε Αμερικανό Πρόεδρο και αν μη τι άλλο να προβάλλει –ή και να επιμένει – στην προώθηση των λεγομένων εθνικών ζητημάτων.

-Οφείλει η Ελληνική κοινότητα –και δεν εννοώ τους αυτόκλητους και αυτοαποκαλούμενους ηγέτες και σωτήρες που εσχάτως  περιφέρονται και διαδικτυακά, αλλά την πραγματική ελληνική κοινότητα, να προβληματιστεί σε ποιους έχει εναποθέσει την τύχη της. Και ελληνική κοινότητα είναι όλοι εκείνοι που δίνουν ζωή με το έργο, τις δράσεις και τον εθελοντισμό τους σε όλες τις πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες εθνικοτοπικές οργανώσεις! Βάζοντας ώρες δουλειάς, και κυρίως τονώνοντας με το δολάριο τους όλες αυτές τις αυτόκλητες μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα οργανώσεις (άλλες πραγματικές και άλλες φαντάσματα/οργανώσεις σφραγίδες) με τους όποιους αυτοδιορισμένους «ηγέτες». Αν και μιλάμε για μια πολυπληθή κοινότητα -με βάση την απογραφή του 2010-, με παρουσία στις Ηνωμένες Πολιτείες περισσότερο από 200 χρόνια, δυστυχώς συλλογικά δεν έχει καταφέρει σχεδόν τίποτα απολύτως σε ό,τι αφορά στα εθνικά μας ζητήματα.

-Πράγματι, η πλειοψηφία των Ελλήνων που ήρθε εδώ, ταλαιπωρήθηκε πολύ. Ενδεχομένως κάποιοι να ήρθαν κυνηγημένοι ή διωγμένοι. Φτωχοί, κυνηγώντας όμως το όνειρο και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Κάθε μια από αυτές τις ιστορίες αποτελεί άνετα ένα βιβλίο. Έχω ακούσει ιστορίες ανθρώπων για το πώς επιβίωσαν, πώς στάθηκαν στα πόδια τους και πώς έφτασαν στην κορυφή. Μόνο θαυμασμό μπορείς να έχεις για αυτούς τους ανθρώπους. Το ερώτημα όμως πλέον που οφείλει όλους μας –και την γράφουσα, δεδομένου ότι ένα μέρος της ζωής μου ανήκει εδώ στην Νέα Υόρκη- είναι μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα βήμα πιο πέρα. Να δράσουμε συλλογικά, με σχέδιο και στρατηγική, ώστε να φτάσουμε κάποτε να έχουμε στα αλήθεια και δύναμη και επιρροή;

-Η Ελληνική κοινότητα στα σχεδόν 200 χρόνια συνεχούς παρουσίας στην Αμερική, ναι πράγματι έχει πετύχει! Αλλά έχει πετύχει ο καθένας μόνος του! Δεν έχει πετύχει όμως σαν ομάδα. Οι Έλληνες έχουν διαπρέψει σε όλους τους τομείς, στις επιστήμες, στις τέχνες, στην πολιτική. Δυο φορές, μια με τον Πωλ Τσόγκα και μια με τον Μ. Δουκάκη χτύπησαν την πόρτα του Λευκού Οίκου. Γιατί δεν άνοιξε; Δυστυχώς, η απάντηση κρύβεται σε όλα αυτά που επισημαίνουμε, αν όχι και στις λεπτομέρειες που οδηγούν στην κατάρα της φυλής μας. Τον εσωτερικό διχασμό. Την έλλειψη εσωτερικής (αυτό)οργάνωσης. Στην εκλογή, από την βάση, αληθινής εκλεγμένης ηγεσίας.

-Οφείλει κάποια στιγμή η ελληνική κοινότητα να ωριμάσει. Να αναλάβει τις ευθύνες της και το ρόλο της. Καλή η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής και ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, αλλά δεν αντιπροσωπεύει πια ως «εθνάρχης» την ελληνική κοινότητα των ΗΠΑ. Αυτό γινόταν με τον πάλαι ποτέ Αρχιεπίσκοπο –ο τελευταίος- Βορείου και Νοτίου Αμερικής Κυρό Ιάκωβο που πράγματι υπό άλλες συνθήκες έπαιζε και ρόλο αυτό (εθνάρχη της Ελληνικής Κοινότητας των ΗΠΑ). Τώρα η κοινότητα χρειάζεται να αυτοοργανωθεί. Να εκλέξει με δημοκρατικές διαδικασίες τους εκπροσώπους της. Οι θεσμοί και τα όργανα υπάρχουν. Η πολιτική βούληση λείπει. Και εξαιτίας αυτής της έλλειψης, κάποιοι εκμεταλλευόμενοι αυτό ακριβώς το κενό, αυτοπροβάλλονται ως ηγέτες με «συμβούλια ηγετών» και κάθε είδους «πρωτοβουλίες», ενώ στην πραγματικότητα τα ηνία και τον δρόμο προς τον Λευκό Οίκο και τους άλλους δομικούς θεσμούς και κέντρων εξουσίας στην Ουάσιγκτον, τον ανοίγει ένας κληρικός. Ο γνωστός, άξιος και ισχυρός father Alex Karloutsos, –άξιο τέκνο και μαθητής του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου- ο οποίος κάποια στιγμή σιγά-σιγά θα αποσυρθεί. Ούτε φυσικά μπορεί κληρονομικώ δικαίω να μεταβιβάσει όλη αυτή την δύναμη και δυναμική που απέκτησε, δουλεύοντας σκληρά χρόνια ολόκληρα. Θα πρέπει κάποτε η Ελληνική κοινότητα να πάει ένα βήμα πιο πέρα. Και το πρώτο βήμα είναι να πολιτογραφηθεί. Έτσι ο εκάστοτε ηγέτης- είτε αυτόκλητος, είτε πολύ περισσότερο εκλεγμένος – θα έχει άλλον αέρα. Άλλη δυναμική προς τα κέντρα εξουσίας στην Ουάσιγκτον.

-Αν υπήρχαν, αν όχι όλες αυτές οι προϋποθέσεις, τουλάχιστον κάποιες από αυτές, ο Αμερικανός Πρόεδρος που ετοιμάζει βαλίτσες για την Αθήνα, θα ερχόταν με άλλη ατζέντα και σαφώς ο –εκάστοτε Έλληνας– Πρωθυπουργός, αν γνώριζε ότι στα αλήθεια υπάρχει μια δυναμική και αποτελεσματική πολιτικά Ελληνική Κοινότητα, θα αντιμετώπιζε τον Αμερικανό πρόεδρο με άλλο αέρα και άλλη σιγουριά. Τώρα όμως δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις και έτσι μοιραία θα αναγκαστούμε να αποδεχθούμε –είτε θέλουμε, είτε όχι – όλα αυτά που έχουν προετοιμαστεί για εμάς, χωρίς εμάς. Τουλάχιστον αυτό έχουν δείξει όλες αυτές οι επισκέψεις από την πρώτη εκείνη του Προέδρου Αιζενχάουερ μέχρι την τελευταία, εκείνη του Προέδρου Κλίντον.  Όλες προάγγελοι εξελίξεων… και όχι πάντα ευχάριστων…     

-Είναι αδιανόητο και άκρως προσβλητικό για τους Έλληνες των ΗΠΑ, να εμφανίζεται ως «εκπρόσωπος» της  μεγάλης ελληνικής κοινότητας και μάλιστα σε μεγάλο διεθνές brand name που εσχάτως απέκτησε ελληνική έκδοση, ο πρόεδρος μιας οργάνωσης που έχει χάσει όχι μόνο το υψηλό ιστορικό κύρος που κατείχε,  την δυναμική, με την παρέλαση στην 5η λεωφόρο της ΝΥ,  και την όποια πάλαι ποτέ επιρροή της οργάνωσης,  και που πια  (δυστυχώς) δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο μια παρεούλα ανθρώπων!  Και το ακόμα χειρότερο(;) να μην έχει δικαίωμα ψήφου ο ίδιος  μετά από 20 χρόνια στις ΉΠΑ ή να μη μιλά καν την αγγλική, ή να οργανώνει μάλιστα πολιτικές ανοιχτές συζητήσεις σε οργανισμό κερδοσκοπικού χαρακτήρα που ρητώς απαγορεύονται από τους νόμους της πολιτείας τα ΝΥ!  Και να «εκπροσωπεί» –υποτίθεται- την Ελληνική κοινότητα!! Και το χειρότερο όλων, αυτή την περίοδο  να ελέγχεται για βαρύτατες κακουργηματικές κατηγορίες από τις δικαστικές αρχές της πολιτείας της Νέας Υόρκης! Κρίμα… αυτό δυστυχώς είναι αν μη τι άλλο ηθική κατάπτωση..

-Μάλλον ήρθε η στιγμή η ελληνική κοινότητα να ενηλικιωθεί. Να περάσει από την εφηβεία σε ηλικία ωριμότητας και να πολιτογραφηθεί. Τουλάχιστον το νέο αίμα που ήρθε πρόσφατα. Ελπίζω και εύχομαι να μην παρεξηγηθώ αλλά να αποτελέσει το κείμενο μου αιτία και αφορμή για βαθύτερο προβληματισμό.     

Και κλείσω τις σκέψεις μου από το σημείο που ξεκίνησα, οι κάλπες ανοίγουν σε λίγες ώρες και ο αμερικάνικος λαός καλείται να ψηφίσει-όχι για πρόεδρο μη μπερδεύεστε- αλλά το σώμα των εκλεκτόρων θα ψηφίσει τον πρόεδρο.

Οι κάλπες κλείνουν στις 9 το βράδυ (τ.ω) στην Νέα Υόρκη. Οι εκλογές τώρα μόλις αρχίζουν και θα πρέπει μέχρι την πρώτη Τρίτη του Ιανουαρίου του 2017 να έχουν εκλέξει πρόεδρο. Ως τότε έχουμε δρόμο. Προς το παρόν θα ζήσει ο πλανήτης την φρενίτιδα της κάλπης, μόνο που στις ΗΠΑ οι αρχαίοι νομοθέτες έχουν βάλει καλά «φίλτρα» και στο αμερικάνικο σύνταγμα και στις περιβόητες τροπολογίες.

Το  παιχνίδι, αν και μοιάζει στημένο εν τούτοις έχει ενδιαφέρον. Και εμείς ως Έλληνες μη ξεχνάμε ότι είτε ο ένας πάρει τα κλειδιά είτε η Άλλη, η Ελλάδα θα είναι εκεί και ο καθείς οφείλει να αναλάβει το ρόλο του έναντι της ιστορίας και του έθνους του. Οι Αμερικανοί για την δική τους ιστορία και οι Έλληνες –και κυρίως οι ΕλληνοΑμερικανοί –για την  κοινή δική μας ιστορία, του πολιτισμού και της φιλοσοφίας μας.