Αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην πόλη Baalbek του Λιβάνου

Στις 23 Σεπτεμβρίου, μετά από σχεδόν ένα χρόνο διασυνοριακών επιθέσεων κατά μήκος των νότιων συνόρων του Λιβάνου, το Ισραήλ κλιμάκωσε τους βομβαρδισμούς του στο Λίβανο, προκαλώντας κύματα μαζικών εκτοπισμών που ξεπέρασαν την ικανότητα της χώρας να παρέχει επαρκή καταφύγια.

Την 1η Νοεμβρίου, η ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα συνάντησε γυναίκες που βρίσκουν καταφύγιο σε ένα σχολείο μαζί με τις οικογένειές τους στο Bichwet, κοντά στην Baalbek-Hermel.

Το ζωηρό χαμόγελο της Fatima σβήνει σιγά σιγά μετά την είσοδό της στην τάξη. Τα γραφεία και οι καρέκλες είναι στοιβαγμένα στη μία πλευρά της αίθουσας, κάνοντας χώρο για τα στρώματα που είναι απλωμένα στο πάτωμα. Θα προτιμούσε να βρίσκεται σε ένα σχολείο για να αναζητήσει μόρφωση για τα τρία παιδιά της, όχι για να αναζητήσει καταφύγιο.

«Δεν ήθελα να φύγω από το σπίτι μου, πραγματικά δεν ήθελα», αναφέρει η Fatima, η οποία είναι 43 ετών. «Η μέρα που αναγκαστήκαμε να φύγουμε ήταν η πιο δύσκολη μέρα».

Στις 29 Σεπτεμβρίου, η Fatima μάζεψε γρήγορα μερικά προσωπικά αντικείμενα και κουβέρτες και βγήκε από το σπίτι της. Περίπου πέντε λεπτά αργότερα, το σπίτι του γείτονά της στο Kfarden βομβαρδίστηκε.

«Είμαι ευγνώμων που έσωσα τα παιδιά μου», λέει. «Ο σύζυγός μου και εγώ ζούμε γι’ αυτά. Είμαστε καλά σωματικά, αλλά όχι ψυχικά. Κάνουμε υπομονή και περιμένουμε να τελειώσει ο πόλεμος».

Η Fatima σκουπίζει τα δάκρυά της και βάζει μια καφετιέρα σε μια φορητή σόμπα. Το ζωηρό χαμόγελό της επιστρέφει καθώς λέει: «Είμαστε οι άνθρωποι της Baalbek, τιμούμε τους επισκέπτες μας, με κάθε διαθέσιμο μέσο».

Η Iqbal χτυπάει την πόρτα και μπαίνει μέσα. Η 60χρονη γυναίκα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την πόλη της, το Boudai, και έφτασε στο σχολείο την ίδια μέρα με τη Fatima.

«Δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε όλη τη νύχτα εξαιτίας των συνεχών βομβαρδισμών γύρω μας», λέει η Iqbal. «Όταν ανέτειλε ο ήλιος, φύγαμε χωρίς τίποτα. Δεν ξέραμε καν πού πηγαίνουμε, απλά τρέξαμε να σωθούμε».

Η Iqbal κατάφερε να πάρει μερικά στρώματα και κουβέρτες για την ίδια, τον πατέρα της και τα τρία αδέλφια της.

«Δεν ξέρουμε τίποτα για το σπίτι μας», λέει. «Μου λείπει τόσο πολύ το σπίτι και τα πράγματα που θεωρούσα δεδομένα πριν. Είναι επικίνδυνο να επιστρέψω στο σπίτι μου- είναι όμως και αναξιοπρεπές να μένω εδώ».

Καθώς πίνουν καφέ, οι συζητήσεις τους είναι γεμάτες από μια κοινή αίσθηση νοσταλγίας για το πρόσφατο παρελθόν. Η Fatima κάνει κάτι που η Iqbal δεν έχει τολμήσει – ρισκάρει τη ζωή της κάθε λίγες μέρες για να επιστρέψει στο σπίτι της.

«Δεν υπάρχουν ντους σε αυτό το σχολείο και ο καιρός είναι παγωμένος εδώ στα βουνά», λέει η Fatima. «Δεν έχουμε την πολυτέλεια να ζεστάνουμε νερό στη σόμπα. Επίσης, δεν έχουμε την πολυτέλεια να αρρωστήσουν τα παιδιά μας. Έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι αυτή είναι πλέον η ζωή μας».