Αποστολή στην Ουκρανία: Ο Χρήστος έζησε τρεις μήνες στην πρώτη γραμμή του πολέμου

Συναγερμοί, εκρήξεις λίγα χιλιόμετρα μακριά, αμηχανία μετά από κάποιο τυφλό χτύπημα σε αμάχους. Για τον Χρήστο Κουνινιώτη, κάπως έτσι ήταν η καθημερινότητα τους τελευταίους τρεις μήνες που πέρασε στην Ουκρανία ως φαρμακοποιός των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, περιγράφει την εμπειρία του από αυτή την αποστολή, μεταφέρει εικόνες από μία εμπόλεμη ζώνη, μιλάει για τις βασικές ανάγκες των Ουκρανών, πολλοί από τους οποίους έχουν επιστρέψει στη χώρα, αλλά και για τους φόβους της οικογένειάς του.

«Ήμουν για περίπου τρεις μήνες σε δύο προγράμματα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην ευρύτερη περιοχή του Dnipro και του Donetsk (στις πόλεις Sloviansk και Pokrovsk ) ως υπεύθυνος φαρμακοποιός. Με απλά λόγια εξασφάλιζα τη συνεχή διάθεση φαρμάκων και ιατροτεχνικού εξοπλισμού για την συνέχιση των ιατρικών δραστηριοτήτων μας στις δύο αυτές περιοχές.

H Ουκρανία είναι μια πολύ μεγάλη χώρα και η εικόνα δεν είναι ίδια σε όλη την επικράτειά της. Οι πτήσεις πολιτικών αεροσκαφών πάνω από τον εναέριο χώρο απαγορεύονται και οι μετακινήσεις μας γίνονταν αποκλειστικά με αυτοκίνητο ή τρένο. Όσο πλησιάζει κανείς στα ανατολικά και κοντά στην γραμμή του πυρός, η στρατιωτικοποίηση των περιοχών είναι πιο εμφανής, ενώ τα χτυπήματα της Ρωσίας σε στρατιωτικούς στόχους και σε αμάχους είναι πιο συχνά. Φυσικά, δεν υπάρχει περιοχή της Ουκρανίας αυτή τη στιγμή που να είναι εντελώς στο απυρόβλητο, οι σειρήνες του πολέμου ηχούν καθημερινά και επικρατεί ο φόβος και η αβεβαιότητα.

Το να βρίσκεσαι στην πρώτη γραμμή μιας εμπόλεμης ζώνης είναι μια πολύ ιδιαίτερη κατάσταση την οποία δυσκολεύομαι να περιγράψω με λόγια. Οι συναγερμοί, οι εκρήξεις κάποια χιλιόμετρα μακριά, η αμηχανία που ακολουθεί κάποιο τυφλό χτύπημα σε αμάχους. Παράλληλα, η αίσθηση ότι είσαι απαραίτητος εκεί από οπουδήποτε αλλού μέσα στη χώρα είναι και αυτή που σε κινητοποιεί να είσαι πολύ πιο αποδοτικός και πιο διορατικός για το καλό του πληθυσμού που δοκιμάζεται. Όταν έγινε η έκρηξη στη Zaporizhzhia για παράδειγμα, έπρεπε να παρέχουμε την καλύτερη δυνατή βοήθεια, χωρίς να θέτουμε τις ιατρικές μας μονάδες σε κίνδυνο.

Μετά την κλιμάκωση του πολέμου με την Ρωσία ένα χρόνο πριν, η Ουκρανία βρίσκεται σε καθεστώς στρατιωτικού νόμου επομένως υπάρχουν οδοφράγματα, σημεία ελέγχου στην είσοδο ακόμη και των πιο απομακρισμένων πόλεων απο την πρώτη γραμμή. Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι έχουν εξοικιωθεί και η ζωή συνεχίζεται σχεδόν κανονικά. Είναι εντυπωσιακή η αλληλεγγύη που υπάρχει μεταξύ των πολιτών χρησιμοποιώντας τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άλλες μορφές σύγχρονης επικοινωνίας.

Οι μεγαλύτερες ανάγκες

Ειδικά στην αρχή της κλιμάκωσης του πολέμου οι ανάγκες σε φάρμακα ήταν πολύ μεγάλες. Οι δύο μεγαλύτερες φαρμακαποθήκες του Κιέβου είχαν σοβαρά προβλήματα ανεφοδιασμού και τα φαρμακεία είχαν τρομακτικές ελλείψεις. Γενικά το σύστημα υγείας αν και υψηλών προδιαγραφών, δοκιμάζεται κυρίως στις περιοχές κοντά στο μέτωπο. Οικογενειακοί γιατροί που εγκατέλειψαν το μέρος τους, φαρμακεία που έκλεισαν, νοσοκομεία που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα κύματα τραυματιών που δέχονται (στρατιωτών και πολιτών). Εμείς σαν Γιατροί Χωρίς Σύνορα παρεμβαίνουμε από την αρχή της κλιμάκωσης του πολέμου με κινητές μονάδες όσο πιο κοντά στη γραμμή του πυρός, με τρένο που μεταφέρει ασθενείς σε πιο κεντρικά νοσοκομεία και με άμεση υποστήριξη των νοσοκομείων σε υποδομές αλλά και ανθρώπινο δυναμικό.

Παρά τα μεγάλα κύματα προσφύγων από την Ουκρανία προς την Ευρώπη ειδικά στην αρχή της κλιμάκωσης του πολέμου, υπάρχουν πλέον Ουκρανοί οι οποίοι γυρνάνε στη χώρα τους με διάθεση να προστατεύσουν τον τόπο τους και την οικογένειά τους αγνοώντας τον κίνδυνο. Όλοι φυσικά εύχονται να τελειώσει γρήγορα αυτός ο πόλεμος: «мир!Ειρήνη στον κόσμο» ευχόταν το Πάσχα η ρωσόφωνη, Ουκρανή συνάδελφός μας, μια ευχή τόσο επίκαιρη όταν σκέφτομαι την Ουκρανία και άλλους ενεργούς πολέμους αυτή τη στιγμή.

To μεγαλύτερο μέρος των μετακινούμενων πληθυσμών είναι μέσα στην ίδια τη χώρα από περιοχές που δέχονται άμεση επίθεση σε άλλες λιγότερο εκτεθειμένες. Άνθρωποι που εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και τις περιουσίες τους με την προοπτική να επιστρέψουν όταν βελτιωθεί η κατάσταση.

Παλεύοντας με το φόβο

Σίγουρα υπήρχε φόβος όταν έφευγα, αβεβαιότητα για το άγνωστο αλλά και αυτός ο γνωστός ενθουσιασμός πριν από κάθε αποστολή. Με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα πολλές φορές καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο αλλά η ανάγκη μου κάθε φορά για κοινωνική προσφορά υπερτερεί. Παράλληλα η επικοινωνία μου με άλλους συναδέλφους που ήταν ήδη εκεί με βοήθησε να αντιληφθώ καλύτερα την κατάσταση και να μετριάσω τον φόβο μου.

Οι δικοί μου άνθρωποι εννοείται ανησυχούσαν πολύ δεδομένων και των ειδήσεων που φτάνουν στην Ελλάδα για τον πόλεμο. Φροντίζαμε λοιπόν να έχουμε τακτική επικοινωνία και να τους καθησυχάζω για την κατάστασή μου στην περίπτωση που γινόταν κάποια επίθεση κοντά στην περιοχή που δούλευα. Παράλληλα, γνωρίζουν ότι με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στις αποστολές που έχω συμμετάσχει εφαρμόζονται υψηλά πρωτόκολλα ασφαλείας και στηρίζουν πάντα την επιλογή μου να ασκώ ένα επάγγελμα που με γεμίζει όμορφα συναισθήματα μέσα από την κοινωνική προσφορά.

Εδώ και 52 χρόνια οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι παρόντες στις μεγαλύτερες κρίσεις που συγκλονίζουν τον πλανήτη. Από τον σεισμό της Αϊτής μέχρι και τον πρόσφατο σε Τουρκία-Συρία, τους πολέμους σε Ουκρανία, Ιράκ, Αφγανιστάν, τις επιδημίες που πλήττουν κυρίως τις χώρες χαμηλού εισοδήματος, αλλά και την επισιτιστική κρίση που μαστίζει πολλές χώρες. Χάρη σε όλους τους υποστηρικτές τους εξασφαλίζουν την οικονομική τους ανεξαρτησία, ώστε να μη λαμβάνουν κρατικές χρηματοδοτήσεις και να συνεχίζουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Δέξου την πρόκληση. Κάνε μία δωρεά σήμερα.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις