Διάσωση στη Ταϊλάνδη: Το μη δοκιμασμένο κοκτέιλ νάρκωσης για να σώσουν τα παιδιά

Άγνωστες πτυχές της διάσωσης των 12 παιδιών και του προπονητή τους της ποδοσφαιρικής ομάδας Wild Boars από το δαιδαλώδες σπήλαιο Ταμ Λουάνγκ της Ταϊλάνδης, φέρνει στο φως βιβλίο του ερευνητή δημοσιογράφου Liam Cochrane.

Σ’ αυτό περιγράφονται λεπτομέρειες της μεγάλης και εξαιρετικά δύσκολης επιχείρησης που στήθηκε από μια τεράστια πολυεθνική ομάδα, η οποία ολοκληρώθηκε με επιτυχία μετά από δέκα μέρες υπεράνθρωπων προσπαθειών, γεμίζοντας ανακούφιση και χαρά όλη την υφήλιο.

Σύμφωνα λοιπόν με το βιβλίο, τα αγόρια και ο νεαρός προπονητής τους, οι οποίοι εντοπίστηκαν από Βρετανούς σπηλαιοδύτες οκτώ ημέρες μετά την εξαφάνισή τους, περνούσαν την ώρα τους και με παιχνίδια. Βατραχάνθρωποι του πολεμικού ναυτικού της Ταϊλάνδης, που τους έκαναν παρέα μέχρι να καταστρωθεί το σχέδιο της διάσωσής τους, τους είχαν δείξει πώς να χαράξουν μια τεράστια σκακιέρα στο έδαφος με μαχαίρια κατάδυσης και να βγάζουν πιόνια από λάσπη.

Έπαιζαν για ώρες υπό το φως των λαμπτήρων την ώρα που έξω από το σπήλαιο το κλίμα ήταν “παγωμένο” και υπήρχε διάχυτη ανησυχία, καθώς απορρίπτονταν το ένα μετά το άλλο τα σχέδια απεγκλωβισμού. Με την στάθμη του νερού να ανεβαίνει και τα πράγματα να αναμένονται να χειροτερέψουν, οι διασώστες αναγκάστηκαν κάποια στιγμή να δράσουν άμεσα.

Μάλιστα προκειμένου να ηρεμήσουν οι γονείς, τους είπαν ότι τα παιδιά θα εκπαιδεύονταν στην κατάδυση και τα ΜΜΕ ανέφεραν ότι κάθε αγόρι θα ήταν δεμένο με έναν εύκαμπτο αεραγωγό και θα κολυμπούσε με έναν δύτη μπροστά του και έναν πίσω του. Αυτό όμως δεν ήταν αλήθεια.

Όσοι είχαν βρεθεί μέσα στις πλημμυρισμένες σήραγγες γνώριζαν ότι ήταν ελάχιστες οι πιθανότητες ένα παιδί που ποτέ δεν έχει κάνει κατάδυση, να περάσει από την λασπώδη και με πολλά εμπόδια διαδρομή και να βγει ζωντανό. Η μόνη ελπίδα ήταν να τα ναρκώσουν, να τους βάλουν μάσκες με οξυγόνο και να τις κολλήσουν με σιλικόνη πάνω στο πρόσωπό τους και να αφήσουν τους ειδικούς σπηλαιοδύτες να τα μεταφέρουν έξω.

Αλλά ήταν ζωτικής σημασίας οι μάσκες να τοποθετηθούν σφικτά αλλιώς θα κινδύνευαν να πνιγούν. Υπήρχε θέμα με το μέγεθος των μασκών ωστόσο. Βρέθηκαν δεκάδες μάσκες αλλά οι περισσότερες ήταν για ενήλικες. Μόνο τέσσερις ήταν κατάλληλες για παιδιά ωστόσο υπήρχαν αμφιβολίες αν και αυτές ταίριαζαν στα μικρότερα αγόρια.

Όσον αφορά στη νάρκωση, την ανέλαβε ένας έμπειρος σπηλαιοδύτης από την Αυστραλία, ο Δρ. Ρίτσαρντ Χάρις, αναισθησιολόγος. Το ζωτικό ερώτημα γι’ αυτόν ήταν ποιο κοκτέιλ φαρμάκων θα χρησιμοποιούσε για να κρατήσει τα παιδιά αναίσθητα αλλά ασφαλή για τις τρεις ώρες που θα διαρκούσε η επιχείρηση. Αυτός ο τρόπος διάσωσης δεν είχε δοκιμαστεί ποτέ πριν και έτσι δεν υπήρχε καταγεγραμμένος κανένας κανόνας που θα μπορούσε να ακολουθήσει.

Αποφάσισε να τους δώσει ένα συνδυασμό τριών φαρμάκτων. Πρώτα θα τους έδινε ένα δισκίο Xanax (αγχολυτικό) για να τα χαλαρώσει. Στη συνέχεια θα έβαζε κεταμίνη σε ένα μυ του ποδιού (πέντε χιλιοστόγραμμα ανά κιλό σωματικό βάρους) για να κοιμηθούν. Η κεταμίνη δρα γρήγορα αλλά διαρκεί μόνο μία ώρα, κάτι που σημαίνει ότι οι δύτες θα έπρεπε να έχουν μαζί τους γεμισμένες από πριν σύριγγες για να τους κάνουν ένεση και κατά τη διάρκεια της επιχείρησης.

Το τελευταίο φάρμακο, η ατροπίνη θα μείωνε την έκκριση σάλιου, από το οποίο θα μπορούσαν να πνιγούν και χορηγήθηκε επίσης με ενέσιμη μορφή στο πόδι. Ο Δρ. Χάρις δεν ήταν βέβαιος ότι τα φάρμακα θα λειτουργούσαν. “Νόμιζα ότι οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν μηδενικές”, παραδέχτηκε αργότερα.

Όταν έφτασε η μεγάλη ώρα της εξόδου, ο προπονητής των παιδιών κλήθηκε να αποφασίσει ποιοι θα έβγαιναν πρώτα. Αυτός επέλεξε τα αγόρια, τα σπίτια των οποίων ήταν πιο μακριά. “Σχεδιάζαμε ότι μόλις βγουν θα πάρουν τα ποδήλατά τους και θα πάνε σπίτι τους, ενημερώνοντας και τους γονείς των υπόλοιπων παιδιών” δήλωσε μετά την ολοκλήρωση της περιπέτειας, δείχνοντας ότι κανείς από τους Αγριόχοιρους δεν είχε αντιληφθεί τι ακριβώς συνέβαινε.

Με την διαδικασία να προχωράει και τα παιδιά να βγαίνουν ένα-ένα σώα το ηθικό αναπτερώθηκε ενόψει και της επιχείρησης για τα υπόλοιπα. Τα προβλήματα πάντως δεν έλειψαν. Την ώρα που ένας δύτης κολυμπούσε σε ένα εντελώς πλημμυρισμένο σημείο της διαδρομής, το παιδί που κουβαλούσε ξύπνησε. Έπρεπε να του κάνει ένεση, κρατώντας παράλληλα το αγόρι. “Σύριγγες υπήρχαν παντού και προσπαθούσα να τις αρπάξω”, δήλωσε ο εν λόγω δύτης.