Δημήτρης Πουλικάκος: Ο θείος Νώντας στα μικρά παιδιά

Επιμέλεια: Θανάσης Κρεκούκιας

Τον Δημήτρη Πουλικάκο τον έχω δει εφτά, οχτώ φορές σε συναυλίες. Στο «Ρόδον», στο Λυκαβηττό όπου φώναξα παρέα με πολλούς άλλους το Howlin’ at the moon, μαζί με τους Απροσάρμοστους, με τα Αδέσποτα Σκυλιά, με τον Πιλαλί, ακόμα και με κάτι περίεργους που δεν τους είχα ξανακούσει ποτέ. Όμως πριν από όλα αυτά, πριν καν «γνωρίσω» τον Πουλικάκο, έμαθα το ροκ εν ρολ και τα μπλουζ από τον θείο Νώντα στο ραδιόφωνο. Στην εφηβεία μου, όταν περίμενα ευλαβικά τα βράδια στο Τρίτο Πρόγραμμα για να ακούσω τις λευκές και μαύρες μουσικές του τύπου με την χαρακτηριστική φωνή που απευθυνόταν στα «μικρά παιδιά».

Τα μεσημέρια ήταν γεμάτα με το Ποπ Κλαμπ (Ροκ Κλαμπ τις Παρασκευές) του Γιάννη Πετρίδη, όμως ο θείος Νώντας ήταν κάτι τελείως ιδιαίτερο. Με πήγαινε πίσω, σε ξεχωριστά μουσικά ταξίδια, φτιάχνοντας με έναν τόσο διαφορετικό τρόπο τις «ρίζες» που δεν είχα, αλλά διψούσα να αποκτήσω. Η γοητεία ενός ραδιοφώνου που ηλέκτριζε τα ερτζιανά με τα δωδεκάμετρα, τα ριφ, τα σόλα, τις κιθάρες, τα τύμπανα, όλα τα πρωτόγνωρα ακούσματα που απελευθέρωνε το μονοφωνικό Sanyo, πάντα χαμηλόφωνα για να μην με πάρουν χαμπάρι οι δικοί μου, εκτός από τις λίγες φορές που έλειπαν από το σπίτι, τότε που ο Φρανκ Ζάπα, οι Κινκς, ο Τσακ Μπέρι, οι Ρόλινγκ Στόουνς και ο Κάπτεν Μπίφχαρτ ξεσήκωναν την πολυκατοικία στο Παγκράτι.

Τον θείο Νώντα τον πέτυχα κάποια χρόνια αργότερα στο Booze στην Κολοκοτρώνη, στον προθάλαμο του μπαρ. Είχα βγει για να συνέλθω λίγο από έναν μαραθώνιο τεκίλας και τον είδα να στέκεται δίπλα μου, καπνίζοντας ένα τσιγάρο, χαμένο στις σκέψεις του. Στο τσακ ήμουνα μέσα στη σούρα μου να τον ευχαριστήσω που με έβαλε στον σωστό μουσικό δρόμο, αλλά συγκρατήθηκα. Ανάθεμα κι αν θα μπορούσα να σχηματίσω έστω και μια πρόταση στο χάλι που βρισκόμουνα. Εκείνο το φεγγάρι πήγαινα συχνά στο Booze, έμενα δίπλα σε ένα αχανές αχούρι στον 5ο όροφο μιας αρχαίας πολυκατοικίας και έτσι τον πέτυχα κάποιες φορές ακόμα. Ήταν από τα στέκια του, είχα ακούσει.

Το φεγγάρι πέρασε, εγώ έφυγα από την περιοχή, τον Πουλικάκο δεν τον ξαναείδα από κοντά, μόνο σε live, όμως η νοσταλγία για εκείνα τα βράδια δίπλα στο ραδιόφωνο παρέμεινε ζωντανή. Πάντα ήθελα να τον γνωρίσω από κοντά, να κάνουμε χαβαλέ, να μιλήσουμε για μουσική, να τον ακούσω να σχολιάζει ότι θέλει με τον δικό του ροκ εν ρολ αυθεντικό τρόπο, να μου φύγει το ίρτζι βρε αδερφέ. Και είναι το ραδιόφωνο που τελικά μου έδωσε την ευκαιρία. Τα μεσάνυχτα αυτής της Δευτέρας (24/2), θα τον έχω καλεσμένο στο Midnight Show, την ιντερνετική εκπομπή του Sport24.gr. Για να τον υποδεχτώ, σκέφτηκα να γράψω μερικά λόγια για τη δική του μεγάλη πορεία στα ερτζιανά.

Μιλήσαμε τηλεφωνικά, μου τα έβαλε σε μια σειρά και ιδού η ιστορία του θείου Νώντα! Με την ευκαιρία, διαβάστε και την πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη που πήρε από τον Δημήτρη Πουλικάκο ο Ηλίας Αναστασιάδης πριν από έναν περίπου μήνα για το oneman.gr .

Ο ΡΑΔΙΟΦΩΝΙΚΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ

* η διήγηση είναι του ιδίου

Αρχικά έκανα ραδιόφωνο στο Δεύτερο Πρόγραμμα, αν θυμάμαι καλά το 1975 ή το 1976. Διευθύντρια ήταν τότε η Σοφία Μιχαλίτση. Ο πρώτος τίτλος της εκπομπής ήταν «Έλα στο θείο», εμπνευσμένος από μια ελληνική ταινία στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Μίμης Φωτόπουλος. Ήταν από τους αγαπημένους μου ο Μίμης, τον ήξερε ο πατέρας μου και τον είχα γνωρίσει κι εγώ, είχε χόμπι να φτιάχνει κολάζ με γραμματόσημα θυμάμαι. Το «Έλα στο θείο», όταν το έλεγα στο μικρόφωνο, είχε μια ψιλοκολομπαρίστικη διάθεση, απευθυνόταν παντού, από ανηψούλες μέχρι ανηψάκια! Δεν μεταφέρεται ο τόνος στο γραπτό, αλλά καταλαβαίνεις τι θέλω να πω!

Στο “Παραμύθι χωρίς όνομα”, τη θρυλική συναυλία στο κλειστό γήπεδο του Σπόρτινγκ μαζί με τον Παύλο Σιδηρόπουλο (17/2/1980)

Στη συνέχεια η εκπομπή άλλαξε τίτλους. Έγινε «ο θείος Νώντας στα μικρά παιδιά», μετά «το Μυστήριο Τραίνο» και πιο μετά «Πέτρα που κυλάει χόρτα δε μαζεύει». Ο θείος Νώντας δεν θυμάμαι καθόλου πώς μου ήρθε. Πάντως ποτέ δεν χρησιμοποίησα το κανονικό μου όνομα στο ραδιόφωνο. Το «Μυστήριο Τραίνο» το πήρα από το «Mystery train» του Τζούνιορ Πάρκερ. Δεν ξέρω αν ήταν δικό του, όμως ήταν αυτός που το πρωτοείπε, πολύ πριν τον Έλβις Πρίσλεϊ. Το δικό του Mystery train είχε και ο Φρανκ Ζάπα, το έλεγε «Mystery roach». Ή από το cockroach (κατσαρίδα) ή μάλλον από το roach που σημαίνει γόπα.

Και το «πέτρα που κυλάει χόρτα δε μαζεύει» κλεμμένο ήταν. Ανακύκλωση βλέπεις. Δανείζεσαι πράγματα, τα υιοθετείς. Τέλος πάντων, οι εκπομπές συνεχίστηκαν μέχρι το 1978, όταν πήγα στον Κορυδαλλό, κατηγορούμενος ως ηθικός αυτουργός σε ανθρωποκτονία εκ προθέσεως της πρώην συζύγου μου με τηλεφωνική εντολή και ως σατανικός εγκέφαλος διεθνούς σπείρας λαθρεμπόρων ναρκωτικών!!!! Ο ανακριτής, σε διαφωνία με τον Εισαγγελέα, με έβαλε μέσα για 6 μήνες. Δέκα χρόνια αργότερα βγήκε το απαλλακτικό βούλευμα, εντελώς αθωωτικό. Οι εφημερίδες είχαν γράψει «στο σκαμνί για φόνο ο Πουλικάκος»!

Ο Δημήτρης Πουλικάκος μαζί με τον Ζωρζ Πιλαλί.

Όταν αποφυλακίστηκα, βρήκα τον Μάνο Χατζιδάκι που στο μεταξύ είχε γίνει διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος. Τον γνώριζα, δεν ήμαστε φίλοι, αλλά κάναμε περιστασιακά παρέα. Βρισκόμασταν στο «Βυζάντιο», ένα παλιό καφενείο στο Κολονάκι, μιλάγαμε, γενικά χαμογελούσαμε όταν έβλεπε ο ένας τον άλλο. Τον ρώτησα λοιπόν «έχεις καμιά εκπομπή;» και εκείνος μου απάντησε «κάνε ό,τι θέλεις». Την επόμενη μέρα, η καλλιτεχνική σελίδα της «Βραδυνής» είχε τον τίτλο «από τον Κορυδαλλό κατευθείαν στο Τρίτο»! Έτσι ξαναμπήκα στο ραδιόφωνο και συνέχισα για αρκετά χρόνια, πρώτα στο Τρίτο Πρόγραμμα, μετά στο Κανάλι 15, στον Flash 96.1, τον Rock FM. Μια πορεία από τα τέλη του ’70 μέχρι τα τέλη του ’90, με αρκετά on και off.

Στη μέση της φωτογραφίας ο Δημήτρης Πουλικάκος, γνήσιος μπίτνικ, αριστερά η πρώτη του γυναίκα, Σάρα και δεξιά ο Πιτ Κουτρουμπούσης κάπου στο 1963.

Κάποτε, θυμάμαι, είχα βάλει σε έναν σταθμό Φρανκ Ζάπα και αναστατώθηκε το οικοδόμημα. Μου είχαν πει να παίξω ροκ και μόλις ακούστηκε το τραγούδι, μπουκάρισε μέσα στο σταθμό ένας και άρχισε να φωνάζει «τι είναι αυτά;». «Τι να είναι αυτά ρε πούστη μου;» απάντησα κι εγώ. «Ροκ δε μου ζητήσατε; Αν δεν είναι αυτό ροκ, τότε ποιο είναι;». Ο πολύς κόσμος δεν ήξερε παλιά ούτε τον Ζάπα, ούτε άλλους ακόμα πιο άγνωστους όπως τον Μπίφχαρτ ας πούμε. Πλέον υπάρχουν περισσότεροι που έχουν έρθει σε επαφή μαζί τους.

Οι μουσικές που έπαιζα στο ραδιόφωνο ήταν μπλουζ και ροκ εν ρολ. Εγώ είμαι μπλουζόφερτος, ρεμπετόφερτος, ζαπόφερτος από τον Ζάπα. Είμαι άνθρωπος του μπλουζόφερτου ροκ εν ρολ. Αποφεύγω τον όρο ροκ, προτιμώ το ροκ εν ρολ. Εκτός από αυτά, έπαιζα και κάποια άλλα πράγματα, ας πούμε Μεξικάνικα από το Βόρειο Μεξικό, περουβιανές μουσικές, ινδονησιακά, αλλά ο βασικός πυρήνας ήταν το μπλουζ και το ροκ εν ρολ. Με τα «μέταλλα» δεν έχω σχέση. Άντε κάποια ριφ αλλά μέχρι εκεί. Τα hard rock μου σταματάνε στους Λεντ Ζέπελιν, οκ, βάλε και τους Λίναρντ Σκίναρντ. 

Ο Πουλικάκος (κέντρο) μαζί με τον Δημήτρη Πολύτιμο (αριστερά) και τον Αντώνη Τριανταφύλλου. Οι MGC στου “Λεωνίδα” στην Πλάκα (1968)

Η εκπομπή του θείου Νώντα έβγαινε στον αέρα το βράδυ. 8 με 10, 10 με 12, δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά κάτι τέτοιο. Και ξεκινούσε με το «με μουσική που διαλέγει ο θείος Νώντας ειδικά για σας». Στο στούντιο ήμουν συνήθως μόνος μου, αραιά και που ερχόταν και κανένας επισκέπτης. Το πρόγραμμα ήταν μουσική με ενδιάμεσα μικρές άχρηστες πληροφορίες. Κάποιες φορές διάβαζα αποσπάσματα από τον Εμπειρίκο, τον Κόντογλου, τον Εγγονόπουλο, τον Κουτρουμπούση, τον Παγκανίνι. Τον Έλληνα Παγκανίνι εννοώ, μια «μούρη» που κυκλοφορούσε στην Πλάκα, στο Σύνταγμα.

Ο Θανάσης Κρεκούκιας θα φιλοξενήσει τα μεσάνυχτα της Δευτέρας 24 Φεβρουαρίου τον Δημήτρη Πουλικάκο στο Midnight Show του Sport 24.

Ο «θείος Νώντας» θα απαντήσει στις ερωτήσεις σας, θα σχολιάσει πρόσωπα και πράγματα με το μοναδικό του στιλ και θα ακούσουμε παρέα τις δικές του μουσικές, από τους MGC και τον Εξαδάκτυλο, μέχρι τα Αδέσποτα Σκυλιά και τον Πιλάλα. Μην το χάσετε!

Βίντεο: Εξαδάκτυλος / Σκόνη, πέτρες, λάσπη

Βίντεο: Πουλικάκος & Πιλαλί / Η ιστορία Πεπέ και Χατζηχρήστου

Βίντεο: Πουλικάκος / Οράματα δε βρίσκω