Εκλογές στην Τουρκία: Νίκη του Ερντογάν, θρίαμβος του άκρατου λαϊκισμού, πανωλεθρία του κράτους δικαίου

Σκηνή πρώτη: Ο Ερντογάν προσέρχεται το μεσημέρι της Κωνσταντινούπολης σε εκλογικό κέντρο για να ψηφίσει συνοδευόμενος από την σύζυγό του, Εμινέ. Τον περιμένει πλήθος κόσμου. Πλησιάζει το πλήθος, βάζει το χέρι στην τσέπη, βγάζει ένα μάτσο πληθωριστικά χαρτονομίσματα και τα μοιράζει στον κόσμο. Δεν ήταν η πρώτη φορά, δεν θα είναι η τελευταία. Ο Ερντογάν πάντα θέλει να εμφανίζεται ως ο πατέρας των Τούρκων ή μάλλον ο καλός θείος. Πάντα δεν δίνει και ένα χαρτζιλίκι στα ανήψια του ο καλός θείος; Αυτό κάνει και ο Τούρκος πρόεδρος.

Σκηνή δεύτερη: Πριν καν ο Τούρκος πρόεδρος τοποθετηθεί για το αποτέλεσμα των εκλογών, σπεύδει να του δώσει συγχαρητήρια μέσω του twitter, ο Βίκτορ Ορμπαν. Ο Ούγγρος Πρωθυπουργός είναι ο πρώτος Ευρωπαίος ηγέτης που σπεύδει να καταθέσει τα διαπιστευτήρια του στον “Σουλτάνο”. Δεν έχει κανένα πρόβλημα γι’ αυτό, συχνά άλλωστε έχει εκθειάσει δημοσίως τις αυταρχικές πολιτικές του Τούρκου προέδρου τις οποίες άλλωστε ασπάζεται και εφαρμόζει και ο ίδιος στο λαό του. Όμοιος ομοίω αεί πελάζει…

Σκηνή τρίτη: Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, νικητής και τροπαιούχος πια (για ενδέκατη συνεχή εκλογική αναμέτρηση) πιάνει το μικρόφωνο για να μιλήσει στο συγκεντρωμένο πλήθος που έχει σπεύσει στην έπαυλή του στην Πόλη (όπως και το 2018). Πρόκειται για ένα χυδαίο κρεσέντο λαϊκισμού (μπάι-μπάι λέει στον πολιτικό του αντίπαλο Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου) το οποίο διανθίζεται και με ομοφοβικό λόγο (“δεν έχουμε ομοφυλόφιλους μεταξύ μας, δεν θα το επιτρέπαμε ποτέ αυτό”).

Ο τουρκικός λαός ξέρει πια πολύ καλά ποιον ψηφίζει. Ο Ερντογάν δεν κρύβεται, αντιθέτως, μοιάζει πιο “ελεύθερος” από ποτέ. Δεν τον εμπόδισε τίποτα. Ούτε ότι το σύνολο, σχεδόν, της αντιπολίτευσης συνασπίστηκε εναντίον του, ούτε οι πρόσφατοι καταστροφικοί σεισμοί στην Τουρκία, ούτε ο γιγάντιος πληθωρισμός ούτε η υποτίμηση της λίρας που έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα (1 δολάριο-20 λίρες).

Ολα αυτά δεν μετρούν, αν και ο κόσμος τα βιώνει καθημερινά. Αυτό που μετρά πάνω απ’ όλα είναι το φαντασιακό. Η “μεγάλη Τουρκία που ανοίγει την πόρτα σ’ έναν νέο αιώνα” όπως το θέτει ο Ερντογάν. Τίποτα δεν φαίνεται να είναι πιο πειστικό απ’ αυτό για τους Τούρκους, ιδιαίτερα της περιφέρειας οι οποίοι για μία ακόμη φορά έδωσαν λευκή επιταγή στον δικό τους άνθρωπο γιατί τέτοιον τον θεωρούν.

Ποιο κράτος δικαίου τώρα, ποια ανθρώπινα δικαιώματα, ποιος πληθωρισμός και ποια ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα… Σημασία είναι να βρίσκεται στο τιμόνι ο “καλός θείος”, ο άνθρωπος που ακούει, σύμφωνα με το αφήγημα, τον κάθε Τούρκο και αφουγκράζεται τον πόνο του.

Ε, θα τον ακούει τουλάχιστον μέχρι το 2028 και βλέπουμε. Μέχρι τότε βέβαια ξέρει ότι θα έχει την πλειοψηφία των ΜΜΕ μαζί του, ότι θα μπορεί να ελίσσεται όπως πάντα μεταξύ αντιμαχόμενων ρευμάτων και τάσεων στην εξωτερική του πολιτική και ότι, εφόσον έρθουν τα δύσκολα, θα σφίξει και άλλο τα λουριά του λαϊκισμού για να συγκρατεί την οργή του κόσμου.

Η Τουρκία του 2023 σίγουρα δεν είναι ίδια μ’ αυτή του 2002 όταν ο Ερντογάν εκλέχθηκε για πρώτη φορά Πρωθυπουργός με το AKP προκαλώντας παγκόσμια έκπληξη. Η Τουρκία είναι πιο ισχυρή, πιο “μεγάλη”, με ενισχυμένο γεωπολιτικό ρόλο και αυξημένο κύρος. Τι σημαίνουν όμως αυτά πρακτικά για το μέσο Τούρκο; Στην πραγματικότητα, όχι πολλά πράγματα. Τα κρεμμύδια και οι πατάτες θα είναι και αύριο πανάκριβα. Και μετά από μία εβδομάδα ακόμα πιο ακριβά.

Θα πει κανείς ότι σ’ αυτές οι εκλογές η κυριαρχία του Ερντογάν αμφισβήτηθηκε όσο ποτέ, χρειάστηκε δεύτερο γύρο για να εκλεγεί. Πράγματι, ισχύει. Οπως ισχύει ότι το εκλογικό σώμα μοιάζει σχεδόν απόλυτα διχασμένο. Δεν ιδρώνει όμως το αυτί του απόλυτου κυρίαρχου. Ακόμα και από το μπαλκόνι, νέες νίκες οραματίστηκε, νέους θριάμβους. Και έθεσε ως στόχο τις νίκες στις τοπικές εκλογές στους δήμους της Αγκυρας και της Κωνσταντινούπολης το 2024.

Μόνο από τον Ιμάμογλου και τον Γιαβάς νιώθει μία κάποια απειλή…Τον Κιλιτσντάρογλου τον “κατάπιε” διαψεύδοντας και τις δημοσκοπήσεις.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις