Εκτοπισμένοι για μια ζωή: Ένας στους 100 ανθρώπους ζει μακριά από το σπίτι του

Σχεδόν ένας στους 100 ανθρώπους ζει σήμερα εκτοπισμένος, με την προοπτική να επιστρέψει σπίτι του να είναι μικρή. Αυτό αναφέρει η έρευνα της Ύπατης Αρμοστείας για τους Πρόσφυγες που δόθηκε στη δημοσιότητα με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων στις 20 Ιουνίου.

Στην ίδια έκθεση αναφέρεται ότι το 77% των προσφύγων έχει εγκλωβιστεί σε συνθήκες μακροπρόθεσμου εκτοπισμού που σημαίνει ότι η πιθανότητα να επιστρέψουν στη χώρα τους, στην πόλη τους, στο χωριό τους και στο σπίτι της να είναι μικρή. Αυτή είναι και η κατάσταση που επικρατεί στη Μιανμάρ, απ’ όπου στις 25 Αυγούστου του 2017 ξεκίνησε η μεγάλη έξοδος των Ροχίνγκια όπως έχει γίνει γνωστή.

Μέσα σε λίγες μόλις εβδομάδες 370.000 πρόσφυγες της μουσουλμανικής αυτής μειονότητας διέφυγαν στο Μπανγκλαντές για να γλιτώσουν από τη συστηματική στρατιωτική βία εναντίον τους. Σήμερα ο πληθυσμός που ζει εγκλωβισμένος σε μια περιοχή στα σύνορα των δύο χωρών φτάνει τις 860.000 με τον προσφυγικό καταυλισμό που έχει δημιουργηθεί να είναι ο μεγαλύτερος του κόσμου.

Το Cox’s Bazaar όπως λέγεται η περιοχή που έχει γίνει το σπίτι για τους Ροχίνγκια πριν γίνει καταυλισμός ήταν ένα τροπικό δάσος με άγρια ζωή. Αποψιλώθηκε από τις αρχές του Μπανγκλαντές για να μπορέσει να στεγάσει όλους εκείνους που εγκατέλειπαν μαζικά τις εστίες τους. Πλέον αποτελείται από 34 καταυλισμούς φτιαγμένους πάνω σε βουνά λάσπης, τα οποία συχνά καταστρέφονται από τους κυκλώνες που πλήττουν την περιοχή. Η πανδημία του κορωνοϊού ήρθε να προστεθεί στην ήδη δύσκολη καθημερινότητα των προσφύγων. Τα επιβεβαιωμένα κρούσματα στην περιοχή του καταυλισμού μέχρι τα μέσα Μαΐου είχαν φτάσει τα 27 με τον κίνδυνο της μαζικής εξάπλωσης να είναι ορατός. «Τόσο οι πρόσφυγες όσο η τοπική κοινότητα φοβούνται και ανησυχούν καθώς η πρόσβαση στη σωστή πληροφόρηση είναι τρομερά δύσκολη. Επιπλέον οι δομές υγείας στο Μπανγκλαντές αδυνατούν να αντιμετωπίσουν επαρκώς τον ιό», αναφέρει η Farah Kabir, διευθύντρια του τοπικού γραφείου της ActionAid.

Όπως σε κάθε προσφυγική κρίση, έτσι και στην περίπτωση των Ροχίνγκια οι περισσότεροι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους βιαστικά έχοντας βάλει σε έναν μπόγο φτιαγμένο από σεντόνι κάποια λίγα ρούχα. Οι οργανώσεις που δραστηριοποιούνται εκεί από τις πρώτες μέρες λειτουργίας του καταυλισμού, τότε που οι άνθρωποι έφταναν κατά χιλιάδες έχοντας περπατήσει χιλιόμετρα κάτω από τον καυτό ήλιο, κλήθηκαν να καλύψουν τις πιο βασικές ανάγκες. Την πρόσβαση σε φαγητό και νερό, σε φάρμακα, σε τουαλέτες. Η ActionAid μια από τις οργανώσεις που επεμβαίνει σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, βρέθηκε στο πεδίο αναλαμβάνοντας δράση . Προμήθευσε με τρόφιμα, πόσιμο νερό και κιτ υγιεινής περισσότερους από 66.000 πρόσφυγες και ετοίμασε ειδικούς ασφαλείς χώρους υγιεινής για τις γυναίκες και τα κορίτσια, οι οποίες αποτελούν την πιο ευάλωτη ομάδα όταν συμβαίνει μια φυσική καταστροφή ή όταν ξεσπάει μια τέτοια κρίση.

Οι περισσότεροι από τους Ροχίνγκια δηλώνουν ότι θα επέστρεφαν στη Μιανμάρ αν η κυβέρνηση τους εξασφάλιζε ότι δεν θα κινδύνευαν από νέες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Αυτό δεν ισχύει όμως για τα εκατομμύρια των προσφύγων που βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο. Όπως αναφέρει η έκθεση των Ύπατης Αρμοστείας ενώ στη δεκαετία του 1990 κατά μέσο όρο 1,5 εκατομμύριο πρόσφυγες μπορούσαν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους κάθε χρόνο, την τελευταία δεκαετία ο αριθμός έχει μειωθεί στις 385.000. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο τα προγράμματα ένταξης σε κάθε κοινωνία είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Για να μπορούμε σε μερικά χρόνια από σήμερα να μιλάμε για επιτυχημένα μοντέλα ενσωμάτωσης και κυρίως για ανθρώπους ευτυχισμένους που κατάφεραν να βρουν ένα «νέο σπίτι».

Μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τη δράση της ActionAid εδώ.