Γιατί δεν γνωρίζει κανείς τους υποψηφίους των ευρωεκλογών;

Τι θα πρέπει να γίνει για να προσέλθουν περισσότεροι Ευρωπαίοι στις κάλπες; Και γιατί οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν τους κεντρικούς υποψηφίους; Στα ερωτήματα αυτά επιχειρούν να απαντήσουν οι αναλυτές.

Στις επικείμενες Ευρωεκλογές επικεντρώνει το σχόλιό της η Westfälische Nachrichten:

«Δεδομένου ότι η πολιτική συζήτηση -και ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης- γίνεται όλο και πιο παράλογη, δεν αρκεί να αναδείξει κανείς απλώς την Ευρώπη ως ένα μοναδικό ειρηνευτικό εγχείρημα που διασφαλίζει την ευημερία και την ασφάλεια. Οι ψηφοφόροι φιλοευρωπαϊκών κομμάτων έχουν κουραστεί. Αυτό που λείπει είναι το κίνητρο ή κάτι που θα αφυπνίσει και θα οδηγήσει τους πολίτες στις κάλπες. Η Ευρώπη χρειάζεται προσανατολισμό, μια ελκυστική πυξίδα, στόχους και πρότζεκτ που θα μιλήσουν στην καρδιά των ανθρώπων και τα οποία θα είναι πιο δυνατά από την απορριπτική διάθεση έναντι της ΕΕ. Η Ευρώπη δεν χρειάζεται λαϊκιστές, η Ευρώπη χρειάζεται μια πολιτική που θα είναι κοντά στο λαό».

«Τα κοινοβουλευτικά κόμματα δίνουν περισσότερο την αίσθηση ότι προσπαθούν να ανταποκριθούν σε μια υποχρέωση, η οποία περιορίζεται στην αφισοκόλληση και σε μικρές προεκλογικές συγκεντρώσεις»

Το περιοδικό Focus επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα «γιατί οι περισσότεροι πολίτες δεν γνωρίζουν τους κεντρικούς υποψηφίους των Ευρωεκλογών». Όπως σημειώνει στην ηλεκτρονική του έκδοση:

«Η Ευρώπη βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Οι 28 χώρες μέλη δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν ποτέ σε μια κοινή προσφυγική πολιτική, μια νέα ευρωκρίση μπορεί να ξεσπάσει ανά πάσα στιγμή ενώ για ορισμένες κυβερνήσεις είναι αμφίβολο εάν συνεχίζουν να μοιράζονται τις κοινές ευρωπαϊκές αξίες. Αυτό ισχύει για Πολωνία και Ουγγαρία, όπως επίσης για Ιταλία και Αυστρία. Στα συμφραζόμενα αυτά, οι Ευρωεκλογές της 26ης Μαΐου αποκτούν ξεχωριστή σημασία. Ωστόσο στη Γερμανία δεν διεξάγεται ένας πραγματικός προεκλογικός αγώνας […]. Τα κοινοβουλευτικά κόμματα δίνουν περισσότερο την αίσθηση ότι προσπαθούν να ανταποκριθούν σε μια υποχρέωση, η οποία περιορίζεται στην αφισοκόλληση και σε μικρές προεκλογικές συγκεντρώσεις. Κανένα κόμμα δεν έχει προγραμματίσει μια μεγάλη συγκέντρωση. […] Υπό την έννοια αυτή δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη ότι μόλις ένας στους δυο πολίτες γνωρίζει τουλάχιστον έναν υποψήφιο. Οι υπόλοιποι δεν έχουν ακούσει ποτέ ούτε ένα από τα ονόματα που φιγουράρουν στις πρώτες θέσεις στις κομματικές λίστες».

Αλλάζουν οι συσχετισμοί δυνάμεων στην ΕΕ;

Στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε το βράδυ της Πέμπτης, ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν άσκησε, μεταξύ άλλων, κριτική στο γερμανικό μοντέλο ανάπτυξης. Το σχετικό σχόλιο της Welt:

«Για την πολιτική κουλτούρα της χώρας όμως θα ήταν καλό εάν παρουσιαζόταν πιο συχνά με τον τρόπο που το έκανε τώρα»

«Και άλλοι κατηγορούν τη Γερμανία ότι η οικονομία της αναπτύσσεται σε βάρος τρίτων που ματώνουν γι’ αυτό. Ακόμη και η Κομισιόν ζητά αλλαγή πολιτικής. Μέχρι πρότινος η Γαλλία υπερασπιζόταν πάντα τα συμφέροντα της Γερμανίας. Τώρα όμως ο γάλλος πρόεδρος άφησε να εννοηθεί ότι δεν θα παρέχει πλέον άνευ όρων διπλωματική στήριξη στη γερμανική κυβέρνηση, στην προσπάθεια της τελευταίας να διατηρήσει την άψογη εικόνα του γαλλογερμανικού άξονα από τον οποίο επωφελείται η Γερμανία. Για το Βερολίνο αυτά δεν είναι καλά νέα. Προμηνύονται αλλαγές στους συσχετισμούς δυνάμεων στην ΕΕ. Σε περίπτωση που σταματήσει να στηρίζει τη Γερμανία και ο σημαντικότερος εταίρος, τότε θα περιοριστεί ακόμη περισσότερο η γερμανική επιρροή στις Βρυξέλλες».

Η Süddeutsche Zeitung εστιάζει στις δεσμεύσεις Μακρόν έναντι των Κίτρινων Γιλέκων:

«[…] Η υπόσχεση Μακρόν προς τους Γάλλους είναι ότι στηρίζει τους φιλόδοξους. Όσο πιο περιορισμένες είναι όμως οι δυνατότητες ενός πολίτη, τόσο πιο πιθανό είναι να μην τον εκφράζει ο Μακρόν και η πολιτική του. Αυτό κατέδειξε το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων. Ο Μακρόν υποτίμησε πόσο μεγάλος μπορεί να είναι ο διχασμός της κοινωνίας μεταξύ πετυχημένων και ξεχασμένων. Ο πρόεδρος δεν πρόκειται να πείσει πλέον αριστερούς ή σοσιαλδημοκράτες. Για την πολιτική κουλτούρα της χώρας όμως θα ήταν καλό εάν παρουσιαζόταν πιο συχνά με τον τρόπο που το έκανε τώρα. Όχι ως ενσάρκωση μιας νέας αρχής, αλλά ως πρόεδρος που ρωτάει και αναζητεί απαντήσεις».