Γιατροί Χωρίς Σύνορα: “Δεν είχα ξαναδεί παιδί να αναρρώνει από κάτι παρόμοιο”

Ένα σοβαρά άρρωστο μικρό κορίτσι μεταφέρεται σε ένα απομακρυσμένο κέντρο υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Νιγηρία. Είναι αναίσθητη και παλεύει να αναπνεύσει. Για να τη σώσουν, η Βρετανίδα γιατρός, Sarah Wookey και η ομάδα της χρειάστηκαν δύο πράγματα: αφοσίωση και τύχη.

Αυτό το δίχρονο κοριτσάκι έφτασε σε εμάς μαζί με τους γονείς και τους συγγενείς του. Μια νομαδική οικογένεια, που ταξίδεψε με τα πόδια μέσα στην έρημο από νωρίς το πρωί για να φτάσει στο κέντρο υγείας μας. Η νύχτα έπεφτε όταν έφτασαν.

Όπως εξήγησε ο πατέρας με βαριά αραβική προφορά, το κορίτσι κατάφερε να πάρει στα χέρια της μία χημική ουσία που χρησιμοποιούσαν για να απαλλάξουν τις αγελάδες τους από τσιμπούρια.

Όχι, δεν ήξεραν πόσο είχε πιει και θα έπαιρνε 24 ώρες για να φέρουν το δοχείο, ώστε να διαπιστώσουμε πόσο υγρό έλειπε.

Το κορίτσι ήταν τελείως αναίσθητο και η ανάσα του ήταν κοφτή, ακανόνιστη και σπάνια.

Όπως και η μητέρα της, το σώμα της ήταν γεμάτο με τα διακριτικά και τα κοσμήματα της φυλής της. Ήταν όμορφη.

Μια δύσκολη κουβέντα

Οι εγκαταστάσεις μας εδώ είναι αρκετά στοιχειώδεις και δεν είμαστε κοντά σε κάποιο νοσοκομείο με προηγμένη μηχανική υποστήριξη.

Ήμουν σίγουρη ότι θα πέθαινε, καθώς δεν είχα ξαναδεί παιδί να αναρρώνει αφού έχει φτάσει σε αυτό το στάδιο της αναπνοής.

Εξήγησα στον πατέρα της όσο καλύτερα μπορούσα πόσο ανησυχούσαμε για την κόρη του, μια συζήτηση που θα ήταν εξαιρετικά δύσκολη ακόμα και αν μπορούσαμε να μιλήσουμε την ίδια γλώσσα.

Αναπνοή

Εκείνο το βράδυ, όμως, κάποια πράγματα λειτούργησαν υπέρ μας.

Ο ηλεκτρισμός λειτουργούσε, οπότε είχαμε φώτα και τον συμπυκνωτή οξυγόνου. Είχαμε μια ομάδα εξαιρετικά αφοσιωμένου νοσηλευτικού προσωπικού.

Και παρόλο που το παιδί έπαιρνε μόνο τέσσερις ή πέντε ανάσες το λεπτό, αυτό φαινόταν να είναι αρκετό για να εξασφαλίσει επαρκείς ποσότητες οξυγόνου στον οργανισμό της.

Την βάλαμε στη μονάδα εντατικής θεραπείας, η οποία είναι ακριβώς η ίδια με τις άλλες μονάδες στο νοσοκομείο, μόνο που έχει έντονο φως, οξυγόνο και περισσότερες νοσηλεύτριες.

Εξηγήσαμε στις νοσηλεύτριες της νυχτερινής βάρδιας ότι η δουλειά τους ήταν να κάθονται, να παρακολουθούν το παιδί να αναπνέει και να αναπνέουν για εκείνη χρησιμοποιώντας μια σακούλα και μάσκα κάθε φορά που η μικρή σταματούσε.

Δίπλα στο προσκεφάλι της

Από τη στιγμή της άφιξης του παιδιού η μητέρα της δεν είχε πει τίποτα. Είχε απλά καθίσει δίπλα στο κρεβάτι και κρατούσε το χέρι της, φροντίζοντας πολύ να μην ενοχλεί.

Καθώς κοιτούσα μέσα στη μονάδα εντατικής θεραπείας αρκετές φορές εκείνο το βράδυ, η θέση της μητέρας δεν άλλαξε. Ούτε αυτή των νοσηλευτριών.

Της κόρης, όμως, άλλαξε.

Κατά τις 23:00, η αναπνοή της ήταν πιο τακτική.

Στις 3 το μεσημέρι, άνοιξε τα μάτια της.

Στις 9 το πρωί, καθόταν στο κρεβάτι και έπινε γάλα.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ανταποκρίνονται εδώ και πολλά χρόνια σε επιδημίες και έκτακτες ιατρικές ανάγκες στην Νιγηρία, επικεντρώνοντας τις δράσεις τους στην παιδιατρική και μαιευτική φροντίδα. Έχουν κλιμακώσει, επίσης, τις δράσεις τους στα βορειοανατολικά της χώρας, καθώς μεγάλος αριθμός ανθρώπων που ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον συγκρούσεων, εξαρτώνται από αυτή την ιατρική βοήθεια για να επιβιώσουν. Το 2020 οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, μεταξύ άλλων, βοήθησαν σε 22.600 τοκετούς, περιέθαλψαν 3.210 παιδιά για ιλαρά και παρείχαν τις υπηρεσίες τους σε 34.000 με υποσιτισμό.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις