Γιατροί Χωρίς Σύνορα: “Κάποιους ασθενείς τους θυμάσαι για πάντα”

Ποιο είναι το πιο δύσκολο πράγμα όταν είσαι χειρουργός στο πεδίο; Δεν είναι απλώς ότι βλέπεις τόσους πολλούς ασθενείς με σοβαρούς τραυματισμούς και νοσήματα που δεν μπορείς να θεραπεύσεις. Είναι ότι κατακλύζεσαι από εμπειρίες, πρόσωπα και συναισθήματα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ στη ζωή σου. Κατά τη διάρκεια της αποστολής μου στο νοσοκομείο του Agok στο Νότιο Σουδάν γνώρισα εκατοντάδες καινούργιους ανθρώπους. Πιθανότατα δεν θα τους ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου, αλλά κάποιους από αυτούς δεν θα τους ξεχάσω ποτέ.

Υπήρχε μία γυναίκα, 30 ετών. Βρισκόταν ήδη στο χειρουργικό θάλαμο όταν έφτασα στην αποστολή.

Ήταν σε σοβαρή κατάσταση με λοίμωξη στην κοιλιά μετά από καισαρική τομή. Φαινόταν πολύ άρρωστη όταν την είδα για πρώτη φορά. Νόμιζα ότι είχε πάθει σηψαιμία και δεν ήμουν σίγουρη ότι θα τα καταφέρει.

Η γυναίκα είχε χειρουργηθεί ήδη πολλές φορές, και κατά την πρώτη εβδομάδα της αποστολής μου στο Agok την χειρούργησα δύο φορές.

Μετά το δεύτερο χειρουργείο, της βάλαμε πάνω στην πληγή της στην κοιλιά μία αποστειρωμένη πλαστική σακούλα. Η πληγή αφήνεται σκόπιμα ανοιχτή. Αυτό γίνεται όταν όλοι οι άλλοι τρόποι για τον έλεγχο μιας λοίμωξης έχουν αποτύχει. Αυτοί οι ασθενείς βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση και ιδανικά νοσηλεύονται σε μονάδες εντατικής θεραπείας.

Κάθε μέρα άλλαζα τα ρούχα της, την καθάριζα και προσπαθούσα να μην την πονέσω πολύ.

Αυτή η γυναίκα, ας την ονομάσουμε Ayak *, έγινε η προσωπική μου ασθενής από τότε που αποφάσισα να της κάνω αυτή τη θεραπεία. Η Ayak είχε πολλά προβλήματα, και παρά την αυξημένη λήψη τροφής, έχανε σταθερά βάρος. Το δέρμα της έγινε πολύ ευαίσθητο και μάλιστα ανέπτυξε ένα έλκος κατάκλισης στην πλάτη της.

Το σταυροδρόμι

Ήξερα ότι υπέφερε και ένιωθα παράξενα για τις ανεπιτυχείς προσπάθειές μου να την βοηθήσω. Προσπαθούσα να μην την κοιτάζω στα μάτια. Φαίνονταν τόσο μεγάλα πάνω στο αποστεωμένο πρόσωπό της.

Μία μέρα όταν την καθάριζα, μου άρπαξε το χέρι. Με κοίταξε και είπε ότι δεν θα επέτρεπε σε κανέναν άλλο να το κάνει αυτό, παρά μόνο σε μένα.

Αφού ταλαντεύτηκε για μέρες στο σταυροδρόμι μεταξύ ζωής και θανάτου η Ayak, απροσδόκητα μια μέρα ζύγιζε περισσότερο από ό, τι δύο ημέρες πριν.

Μια άλλη μέρα έμαθα ότι περπατούσε έξω από τον θάλαμο και είχε δει τηλεόραση. Η νοσηλεύτρια της είχε φτιάξει έναν ειδικό κορσέ που μπορούσε να τον φορέσει όταν δεν ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Φαινόταν να πηγαίνει αρκετά καλά.

Ξαφνικά η Ayak ήταν τόσο καλά που κάθε πρωί, μπορούσε να βγει έξω από το θάλαμο για να καθίσει στη σκιά και να κοινωνικοποιηθεί με τους άλλους ασθενείς και επισκέπτες.

Το αντίο

Στην αρχή της αποστολής μου, η Ayak φαινόταν πάντα πολύ λυπημένη όταν της έφερναν το μωρό της. Στο τέλος της αποστολής μου σε αυτό το νοσοκομείο, η στάση της είχε αλλάξει εντελώς. Τώρα, που την είδα να περιβάλλεται από την οικογένειά της με το αγοράκι της αγκαλιά ήταν τόσο χαρούμενη.

Το βλέμμα στα πρόσωπα των συγγενών της είχε αλλάξει και η ένταση που κάποτε ένιωσα όταν τους εξηγούσα την πολυπλοκότητα της κατάστασης της υγείας της είχε πλέον εξαφανιστεί.

Δεν μου αρέσουν τα αντίο. Συχνά νιώθω άβολα και δεν βρίσκω κάτι κατάλληλο να πω σε αυτές τις περιστάσεις. Αλλά αυτό το αντίο το ήθελα.

Αγόρασα για τον μικρό γιο της Ayak ρουχαλάκια από την τοπική αγορά, της τα έδωσα και εκείνη μου χάρισε κάποιες φωτογραφίες της ίδιας και της οικογένειάς της.

Πιθανότατα δεν θα την ξαναδώ ποτέ, αλλά τουλάχιστον μπορώ να βλέπω μία ωραία εικόνα της Ayak και να νιώθω ευγνωμοσύνη που τόσο διαφορετικά άτομα από απίθανα μέρη του κόσμου κρατούν ένα κομμάτι της καρδιάς μου.

* Το όνομα της ασθενούς έχει αλλάξει για λόγους προστασίας. Η παραπάνω ιστορία ανήκει στη χειρουργό των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Heidi Wikstrom, κατά τη διάρκεια της αποστολής της στο Νότιο Σουδάν. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα συμπληρώνουν φέτος 50 χρόνια διεθνούς δράσης σε εστίες πολέμου, σε χώρες που έχουν υποστεί φυσικές καταστροφές, σε περιοχές που μαστίζονται από επιδημίες και σε ζώνες όπου ζουν εκτοπισμένοι πληθυσμοί. Εκτεθειμένοι σε ακραία βία και με έναν συνεχή φόβο για τη ζωή τους, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στο Νότιο Σουδάν δεν μπορούν να έχουν πρόσβαση στα βασικά, όπως τρόφιμα, νερό και υγειονομική περίθαλψη. Οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα παρέχουν βασική και εξειδικευμένη υγειονομική περίθαλψη και ανταποκρίνονται σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και επιδημίες που πλήττουν απομονωμένες κοινότητες, εσωτερικά εκτοπισμένους και πρόσφυγες από το Σουδάν. Το 2019 οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα πραγματοποίησαν 1.120.900 ιατρικές επισκέψεις, προσέφεραν θεραπεία σε 292.100 ασθενείς με ελονοσία και πραγματοποίησαν 61.000 εμβολιασμούς κατά της ιλαράς.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις