Γιατρός από την Υεμένη περιγράφει πώς είναι να ζεις και να εργάζεσαι σε μία πόλη με νάρκες και ελεύθερους σκοπευτές

Με μια καρδιά γεμάτη όνειρα, ήμουν νέα πτυχιούχος γιατρός το 2015 στην όμορφη περιοχή της Taiz της Υεμένης. Είχα σχεδιάσει τη ζωή μου, έκανα μαθήματα αγγλικών για να πάω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακή εκπαίδευση. Η ζωή όμως είχε άλλα σχέδια.

Ένα απόγευμα του Μαρτίου 2015, είδαμε μια ξαφνική αλλαγή στην Taiz. Οι μαχητές μπήκαν στην πόλη. Άρχισε ο βομβαρδισμός από αέρος και οι δρόμοι της πόλης είχαν γίνει πεδίο μάχης μέχρι το τέλος της ημέρας.

Εκείνο το βράδυ, πέρασα όλη τη νύχτα ουρλιάζοντας και κλαίγοντας καθώς οι πόρτες και τα παράθυρα του σπιτιού μου είχαν σπάσει από τις εκρήξεις. Ήμουν έγκυος οκτώ μηνών στο πρώτο μου παιδί. Περάσαμε μέρες κρυμμένοι στο σπίτι μας. Έφτασα στον 10ο μήνα της εγκυμοσύνης χωρίς να έχω γεννήσει. Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να βρουν κανένα φυσικό λόγο για την παρατεταμένη εγκυμοσύνη εκτός από τον φόβο, το τραύμα και το στρες που περνούσα.

Τελικά γέννησα το μωρό μου με καισαρική στην 44η εβδομάδα σε μια εποχή που υπήρχε έλλειψη οξυγόνου και ιατρικών προμηθειών στην πόλη λόγω του πολέμου. Οι γιατροί είχαν φύγει από την πόλη και πολλά νοσοκομεία είχαν ήδη κλείσει.

Θυμάμαι ότι όσο ήμουν στο νοσοκομείο μετά την καισαρική τομή σφαίρες έσπασαν τα παράθυρα του δωματίου μου. Η μητέρα μου με το νεογέννητο μωρό μου κρύφτηκαν στην τουαλέτα, ενώ εγώ δεν μπορούσα να κουνηθώ από τους πόνους του χειρουργείου. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, υπήρχαν σημάδια από σφαίρες στους τοίχους του δωματίου και αναρωτήθηκα αν με χτύπησε κάποια από αυτές. Ευτυχώς, δεν είχα τραυματιστεί.

Δεν μπορώ επίσης να ξεχάσω ένα περιστατικό όταν, σε περίοδο έλλειψης καυσίμων, ένα φορτηγό γεμάτο καύσιμα στάθμευε κρυφά στη γειτονιά μου και εξερράγη κατά τη διάρκεια συγκρούσεων. Περίπου 300 άνθρωποι κάηκαν. Πολλοί από αυτούς πέθαναν. Άκουσα ανθρώπους που φλέγονταν να φωνάζουν βοήθεια. Η εμπειρία ήταν σαν να ήσουν μόνος σε ένα στοιχειωμένο σπίτι μέσα στη νύχτα ακούγοντας απαίσια ουρλιαχτά.

Οι έντονες μάχες στο Taiz συνεχίστηκαν και η ζωή σταμάτησε για μήνες. Ήταν Μάιος του 2016 όταν μετακόμισα στην περιοχή Al-Houban του Taiz όπου ήταν σχετικά πιο ασφαλής. Άρχισα να εργάζομαι εκεί με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, προσπαθώντας να συνεχίσω τη ζωή μου. Το παιδί μου ήταν με τη μητέρα μου στο Taiz και το επισκεπτόμουν μια φορά κάθε τρεις μήνες γιατί η διαδρομή από την πόλη Taiz στο Al-Houban ήταν πολύ επικίνδυνη. Θυμάμαι ότι ένιωθα δυστυχισμένη αποχαιρετώντας τον γιο μου. Ωστόσο, ήταν σημαντικό για μένα να εξασκήσω τις ιατρικές μου σπουδές και να κερδίσω χρήματα για να ταξιδέψω στο εξωτερικό και να συνεχίσω τη μεταπτυχιακή μου εκπαίδευση.

Η πόλη Taiz είναι πλέον κομμένη στα δύο. Οι άνθρωποι που ζουν τώρα σε δύο διαφορετικές πλευρές της πρώτης γραμμής ήταν μια κοινότητα κάποτε. Έχουν φίλους και συγγενείς στην άλλη πλευρά. Αλλά οι νάρκες και οι ελεύθεροι σκοπευτές τους εμποδίζουν να πάνε πίσω στη γειτονιά τους.

Πριν, η απόσταση από την πόλη Taiz στο Al-Houban ήταν περίπου 10 λεπτά με το αυτοκίνητο, αλλά τώρα χρειάζονται έξι ώρες οδήγησης μέσω επικίνδυνων ανώμαλων ορεινών δρόμων για να πας στην άλλη πλευρά. Μπορούμε κυριολεκτικά να δούμε τα σπίτια των φίλων μας από την ταράτσα μας, αλλά δεν μπορούμε να περπατήσουμε μέχρι εκεί. Το τείχος των ναρκών ξηράς και των ελεύθερων σκοπευτών μας σταματά.

Τώρα εργάζομαι στην πόλη Taiz με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ζώντας με τα δύο μου παιδιά. Λυπάμαι που δεν μπορώ να τα βγάλω βόλτα στο δρόμο ή σε πάρκο για να παίξουμε καθώς η ανασφάλεια στην περιοχή μας κρατά όμηρους. Φοβάμαι ότι θα τα απαγάγουν ή μια αδέσποτη σφαίρα μπορεί να τα χτυπήσει αν τα αφήσω να βγουν στο δρόμο.

Οι κάτοικοι της πόλης Taiz πληρώνουν βαρύ τίμημα για έναν πόλεμο για τον οποίο δεν ευθύνονται. Η ζωή είναι δύσκολη εδώ με τον τεράστιο πληθωρισμό και τα απαραίτητα όπως ρεύμα, νερό και υγειονομική περίθαλψη να μην είναι διαθέσιμα σε πολλούς.

Έχει καταστραφεί επίσης η ψυχική υγεία των ανθρώπων. Είναι εύκολο να μαντέψουμε τις αιτίες της επιδείνωσης της ψυχικής υγείας όταν όλοι αισθάνονται ανασφάλεια συνέχεια, όταν δεν έχουν οικονομικές ευκαιρίες και όταν δεν έχουν ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον.

Η πόλη χάνει την ελπίδα της, καθώς το τέλος της σύγκρουσης δεν φαίνεται εφικτό στο εγγύς μέλλον. Η ελπίδα έχει πεθάνει για εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που ζουν εδώ. Όμως εγώ είμαι αποφασισμένη και αισιόδοξη ότι θα πετύχω και τα παιδιά μου θα έχουν ένα καλύτερο μέλλον. Συνεχίζω να κυνηγάω τα όνειρά μου, αλλά νιώθω ότι σπρώχνω μια πόρτα που δεν θα κουνηθεί.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις