Η περιπετειώδης ζωή του William Clark που γλίτωσε από το ναυάγιο του Τιτανικού και του Empress of Ireland

Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει, λέει μια σοφή ελληνική παροιμία. Ήτοι, είναι αδύνατον ο άνθρωπος να ξεφύγει από τη μοίρα του. Το ίδιο πίστευαν και οι αρχαίοι μας πρόγονοι: “Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον”. Το πεπρωμένο μας δεν το φτιάχνει κάποιος άλλος ούτε μας το φορτώνει, καθώς εμείς το φτιάχνουμε ανάλογα με τις συνήθειές μας, τον χαρακτήρα μας. Ο άνθρωπος που ανέτρεψε τα κελεύσματα της μοίρας και το πεπρωμένο δεν είναι άλλος από τον θερμαστή του Τιτανικού William Clarke

Σε προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στη βύθιση του Empress of Ireland το 1914 που αποτελεί τη μεγαλύτερη ναυτική τραγωδία του Καναδά με πάνω απο χίλιους νεκρούς. Στο δυστύχημα βασικό ρόλο έπαιξε η πυκνή ομίχλη. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον αποτελει το γεγονός ότι ένας από τους επιζώντες ήταν και ο William Clarke, ένας θερμαστής στο λεβητοστάσιο ο οποίος αμέσως σκαρφάλωσε με μια ειδική σκάλα που οδηγούσε απευθείας από το λεβητοστάσιο στο κατάστρωμα όπου και βοήθησε να κατεβάσουν και μια από τις βάρκες. Αυτός ο άνθρωπος είχε το καταπληκτικό πλεονέκτημα, δύο χρόνια πριν να έχει επιζήσει μια παρόμοια εμπειρία καθώς ήταν θερμαστής στον “Τιτανικό”…!

Ο άνθρωπος αυτός σχεδόν σε όλη του τη ζωή φλέρταρε με τον θάνατο. Λίγες μέρες μετά το ναυάγιο η εφημερίδα ” Northen Daily Mail” πήρε συνέντευξη από τον 43χρονο τότε θερμαστή και θα σας μεταφέρουμε ένα μέρος από αυτήν.

Ο Κλαρκ από παιδί είχε μια ακόρεστη δίψα για περιπέτεια. Άκουγε για πολλά χρόνια τη βροντή μεγάλων όπλων στα πολεμικά πλοία του βρετανικού στόλου, τραυματίστηκε από σκοπευτές Μπόερς στη Νότια Αφρικής, παρέμεινε για 18 μήνες βαριά άρρωστος σε ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. και γλύτωσε από σχεδόν βέβαιο θάνατο στον Τιτανικό και εκσφενδονίστηκε από το σκισμένο κατάστρωμα του Empress of Ireland όταν αυτό βυθίστηκε στα σκοτεινά νερά του Αγίου Λαυρεντίου

Στη συνέντευξή του ο Κλαρκ τον Ιούνιο του 1914 δήλωνε οτι : «Θα κατέβω ξανά στη θάλασσα όταν είμαι έτοιμος και μόλις προλάβω άλλο πλοίο!»

” Βρήκα τον Clark στο σπίτι του στο Bootle χθες. Επιτρέψτε μου να σας τον περιγράψω. Στην εμφάνιση είναι ένας τυπικός Ιρλανδός, με sκούρα μαλλιά και μεγάλα μπλε μάτια. Υπάρχει ένα βλέμμα ατρόμητης ειλικρίνειας σε αυτά τα γαλάζια μάτια του, και όταν του μιλάς έχεις την εντύπωση ενός ήρεμου, ήσυχου ανθρώπου, που έχει υπολογιστεί να κρατά το κεφάλι του και να ενεργεί με ψυχραιμία ακόμα και σε στιγμές του μεγαλύτερου ενθουσιασμού και κινδύνου. Ένα γεμάτο σκούρο μουστάκι κρύβει τις γραμμές του στόματός του Yπάρχει ένας αέρας ήρεμου θάρρους πάνω του και νιώθετε ενστικτωδώς ότι αυτός είναι ένας άντρας στον οποίο θα μπορούσατε να βασιστείτε σε οποιαδήποτε έκτακτη ανάγκη ενέχει κίνδυνο” αναφέρει ο δημοσιογράφος.

Είναι περίπου 43 ετών και άγαμος. Όταν τον είδα, φορούσε ακόμα τα ρούχα κομμένα σε αμερικανικό στυλ, που του προμήθευσαν μετά την καταστροφή της αυτοκράτειρας, στην οποία έχασε ό,τι είχε μαζί του. Ο Clark γεννήθηκε στο Greenore, στην κομητεία Louth, πριν από περίπου 43 χρόνια. Τι έκανε ως παλικάρι, δεν ξέρω, αλλά η αγάπη της περιπλάνησης, σε συνδυασμό με μια παθιασμένη λαχτάρα για τη θάλασσα, επιβεβαιώθηκε νωρίς στη ζωή του και πριν τα είκοσι χρόνια άφησε την πατρίδα του και ήρθε στο Λίβερπουλ για να αναζητήσει την τύχη του. . Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς, βρήκε το δρόμο του προς τις αποβάθρες. Τα μεγάλα πλοία τον καλούσαν και οι ανήσυχες παλίρροιες του Mersey τραγούδησαν ένα αιώνιο τραγούδι πρόσκλησης, παρασύροντάς τον σε φουρτουνιασμένες θάλασσες και παράξενες χώρες. Αλλά αγαπούσε τη θάλασσα όχι μόνο για χάρη της, ήταν η περιπέτεια, ο ενθουσιασμός και η αλλαγή μιας ζωής που τον καλούσε με μια επίμονη έλξη που δεν θα μπορούσε να αμφισβητηθεί, και σύντομα βρέθηκε σε έναν Βρετανικό πολεμικό πλοίο. Η ανήσυχη ιδιοσυγκρασία του Κλαρκ σύντομα τον οδήγησε σε αλλαγή στη ρότα της ζωής του , καθώς κουράστηκε σύντομα από τους περιορισμούς ενός σύγχρονου πολεμικού πλοίου και σύντομα αποφάσισε να παραιτηθεί.

Εγκατέλειψε και ξέφυγε, αλλά το δέλεαρ της θάλασσας τον κρατούσε ακόμα και πήγε ως θερμαστής σε ένα εμπορικό ατμόπλοιο. Ακολούθησαν πολλά ταξίδια στους ωκεανούς και τελικά ο Κλαρκ βρέθηκε σε ένα πλοίο στο λιμάνι του Ντάρμπαν, όταν η Νότια Αφρική έβραζε από την αναταραχή που κορυφώθηκε στον πόλεμο. Η δίψα για περιπέτεια και ενθουσιασμό ήταν πρόκληση για εκείνον. Θα γίνονταν μάχες και χρειάζονταν άνδρες. Άφησε το πλοίο του, παραδόθηκε στις ναυτικές αρχές ως λιποτάκτης και στο απόγειο του πολεμικού πυρετού πήγε εθελοντής στο μέτωπο.

Πήγε στη στρατιωτική σχολή ιππασίας στο Pietermaritzburg και έμαθε να ιππεύει σαν καουμπόη. Στη συνέχεια εντάχθηκε στο ιππικό του Brabant και πέρασε αμέσως στον πόλεμο στον στρατό του Λόρδου Methuen. Είχε πολλές συναρπαστικές περιπέτειες, Κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Blackfontein, ο Clark τραυματίστηκε. αλλά εδώ πάλι γλύτωσε από τον θάνατο . Η σφαίρα που τον τραυμάτισε χτύπησε ένα κομμάτι ξύλου που κρατούσε και ένα από τα θραύσματα του χτύπησε στο χέρι και του άνοιξε μόνο μια τομή κατά μήκος του καρπού του . Δεν είχε έρθει η ώρα του Κλαρκ. Οι κακουχίες της εκστρατείας, ωστόσο, δεν τον πέρασαν καθόλου. Προς το τέλος του πολέμου χτυπήθηκε από μεγάλη αρρώστια και για δεκαοκτώ μήνες έμεινε στο νοσοκομείο βρισκόμενος μεταξύ ζωής και θανάτου. Αλλά αργότερα ανέκτησε την καλή φυσική κατάστασή του και πήρε εξιτήριο από το νοσοκομείο σε καλή κατάσταση.

Μετά από αυτή την ιστορία πάλι πήγε στη ναυτιλία και τελικά επιβιβάστηκε στον Τιτανικό και βοήθησε να κρατηθούν οι φωτιές του στη μηχανή σε αυτό το πρώτο και τελευταίο ταξίδι, το απαίσιο τέλος του οποίου παραμένει ένα από τα πιο τρομερά περιστατικά στην ιστορία μας. Ο Κλαρκ κατέβηκε στο πλοίο όταν το πανίσχυρο παγόβουνο του άνοιξε την πλευρά . Πώς ξέφυγε δεν ξέρει. Πιάστηκε στη δίνη των νερών καθώς το σκάφος έπεφτε κάτω – σύρθηκε στα βάθη του ωκεανού .Αυτή η απαίσια εμπειρία δεν τον θεράπευσε από τη λαχτάρα του για τη θάλασσα και συνέχισε να υπηρετεί στην αποθήκη διαφόρων ναυτιλιακών γραμμών, μεταξύ των οποίων ήταν η Αυτοκράτειρα της Βρετανίας, το αδελφό πλοίο στο οποίο είχε και πάλι μια θαυματουργή απόδραση από τον θάνατο.

ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΕΡΑ

Ήταν το πρώτο του ταξίδι στην Αυτοκράτειρα της Ιρλανδίας (Empress of Ireland) . Όταν ήρθε η συντριβή και η βάση του σκάφους γέμισε νερό, οι σκέψεις του γύρισαν αμέσως στην απαίσια εμπειρία του από τον Τιτανικό. Οι σκηνές στον Τιτανικό ήταν οι χειρότερες, είπε, γιατί υπήρχε περισσότερος χρόνος για να συνειδητοποιήσει την πλήρη φρίκη της κατάστασης. Στην αυτοκράτειρα, ο θάνατος ήρθε πιο γρήγορα. Ο Κλαρκ βρισκόταν σε υπηρεσία στο καζανάκι του πλοίου όταν ήρθε η σύγκρουση. Το νερό μπήκε μέσα, οδηγώντας τους θερμαστές όλο και πιο ψηλά στο πλοίο , που σαν αρουραίοι προσπαθούν να ξεφύγουν από το νερό που ανέβαιωε σε ένα πηγάδι. Ο σταθμός της σωσίβιας λέμβου του ήταν Νο. 5, και με κάποιο τρόπο έφτασε εκεί, αλλά δεν θυμάται πώς εκτοξεύτηκε. Το μυαλό του είναι κενό σχετικά με μερικές από αυτές τις απαίσιες στιγμές που πέρασε στα καταστρώματα του πλοίου. Έπρεπε να σέρνονται με τα χέρια και τα γόνατα στο κεκλιμένο κύτος για να καθαρίσουν το σκάφος και, στη συνέχεια, η καλύτερη ευκαιρία διαφυγής τους ήταν να βουτήξουν στο νερό με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ανέβουν στο σκάφος. Ο Κλαρκ παρασύρθηκε πολλές φορές πριν μπει στη βάρκα, και μετά, όπως είπε, μπόρεσαν να τραβήξουν περίπου εξήντα άντρες μέσα της.

Και έτσι αυτός ο άνθρωπος που αντιμετώπισε το θάνατο πολλές φορές γύρισε σπίτι του στο Λίβερπουλ. Παρ’ όλα όσα έχει περάσει, είναι ακόμα καλά, αν και παραπονιέται ότι μερικές φορές δεν μπορεί να κοιμηθεί επειδή σκέφτεται τις τρομερές εμπειρίες που μόλις έζησε. Είναι ευγνώμων για την καλή του τύχη και συνειδητοποιεί πόσο κοντά έχει φτάσει στον θάνατο.

Σύμφωνα με ιστορικές αναφορές ο Κλαρκ συνέχισε την πορεία του στο Ναυτικό, αλλά δεν υπάρχουν άλλες βιβλιογραφικές αναφορές. Μετά το ναυάγιο οι δύτες εργάστηκαν για να ανακτήσουν πτώματα, αλληλογραφία και ράβδους ασημιού αξίας άνω του 1 εκατομμυρίου δολαρίων. Τότε το ναυάγιο ξεχάστηκε για 50 χρόνια. Αργότερα ιδιωτικές αποστολές κατάδυσης από το 1964 και μετά ασχολήθηκαν με την ανάκτηση χιλιάδων ακόμη αντικειμένων, συμπεριλαμβανομένων σανίδων από ξύλο τικ, πινακίδων, εκατοντάδων άθικτων μπουκαλιών σαμπάνιας και κρασιού, καθώς και το μπουκάλι που ανακοίνωνε τα γεύματα. Μερικά εκτίθενται στο μουσείο. Παραδόξως, αυτές οι αποστολές απαγορεύτηκαν μόνο το 1999, όταν το υπουργείο Πολιτισμού του Κεμπέκ χαρακτήρισε το ναυάγιο ως ιστορική και αρχαιολογική ιδιοκτησία.

Η ΤΥΧΗ ΤΩΝ ΠΛΟΙΑΡΧΩΝ

Κατά τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι διασωθέντες πλοίαρχοι Κένταλ και Άντερσεν τορπιλίστηκαν αλλά και οι ι οι δύο επέζησαν. Ο Άντερσεν ήταν ακόμα στο τιμόνι του Στόρσταντ, ο Κένταλ στο Calgarian του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού. Σε ένα γράμμα ο Kendall εξιστόρησε την τύχη του: “Λοιπόν, προσέξατε ότι η Calgarian ανατινάχθηκε… Το έπληξαν τουλάχιστον τέσσερις τορπίλες, φανταστείτε λοιπόν την έκρηξη και τους ανθρώπους να ανατινάζονται στον ουρανό… Λοιπόν, τελικά σώθηκα μαζί με άλλους 150 από ένα άλλο σκάφος. Τώρα έρχεται η πλάκα! Μισή ώρα μετά την ανατίναξή , βούλιαξε το πλοίο που μας έσωσε Ωστόσο, κατάφερα να φτάσω σε μια σωσίβια λέμβο και να ξανασωθώ “

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις