Κλείνοντας την πόρτα στην ενδοοικογενειακή βία – Η ζωή της Tiwonge

Για πολλά χρόνια η ζωή της Tiwonge Gondwe και των τεσσάρων κοριτσιών της ήταν αφόρητη. Ο λόγος ήταν ο άνδρας της και η καθημερινή βία που της ασκούσε. Όπως συμβαίνει συχνά στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, η Τiwonge δεχόταν τις επιθέσεις φοβούμενη τα όσα θα μπορούσε να προκαλέσει μία πιθανή της αντίδραση. Επέλεγε να κλείνει την πόρτα του σπιτιού της, κρατώντας μέσα στο σπίτι της το πρόβλημα.

Και παρόλο που ήξερε ότι κάτι δεν πάει καλά και ότι δεν ήταν αυτή η ευτυχία που είχε ονειρευτεί, γνώριζε επίσης ότι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα σπίτια και σε άλλες γνωστές και φίλες της. Συνειδητοποίησε ότι ήταν θύμα ενδοοικογενειακής βίας, όταν συμμετέχοντας σε ένα σεμινάριο της ActionAid, αναγνώρισε τον εαυτό της σε όλες τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων της και των ελευθεριών της ως γυναίκα και ως άνθρωπο.

«Η βία ξεκίνησε όταν άρχισα να ζητώ από τον άνδρα μου να στείλουμε τα κορίτσια μας στο σχολείο. Από τα τέσσερα κορίτσια μας, μόνο ένα παρακολουθούσε εντατικά μαθήματα, γιατί ο άντρας μου δεν ήθελε να πληρώνει τα δίδακτρα για τα υπόλοιπα. Προτιμούσε να δίνει τα χρήματα στις άλλες γυναίκες με τις οποίες διατηρούσε δεσμό.

Άρχισα να νιώθω αδύναμη και άρρωστη. Νόμιζα ότι ήταν από τους ξυλοδαρμούς. Όταν έμαθα ότι μου έχει μεταδώσει τον ιό του AIDS/HIV, έγινα κομμάτια. Μετά από αυτό ξεκίνησα να συμμετέχω σε κάτι συναντήσεις γυναικών μία φορά την εβδομάδα. Εκεί συζητούσαμε για τα προβλήματα μας, την καθημερινότητά μας. Η συμμετοχή μου σε αυτή την ομάδα φυσικά δεν του άρεσε. Τα ξεσπάσματα βίας χειροτέρεψαν. Δεν ήταν μόνο σωματική, ήταν σεξουαλική, ψυχολογική βία. Τα πάντα. Με εκφόβιζε συνεχώς.

Το σημείο μηδέν έφτασε όταν η ομάδα αυτή που συμμετείχα μού ζήτησε να συντονίσω την επόμενη συνάντηση. Όταν έφτασε εκείνο το απόγευμα, είχα βάλει τα καλύτερά μου ρούχα, είχα περιποιηθεί τον εαυτό μου και ετοιμαζόμουν να πάω. Τότε ο άνδρας μου επέστρεψε σπίτι, με είδε και άρχισε να με χτυπάει ξανά. Στη συνάντηση έφτασα σε πολύ κακή κατάσταση. Τα ρούχα μου ήταν σκισμένα και εγώ ή ίδια αιμορραγούσα».

Ήταν εκείνη η στιγμή που Tiwonge κατάλαβε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει για εκείνη χωρίς εκείνη. Αν τα δικά της δικαιώματα δεν γίνονταν σεβαστά, πώς θα μπορούσε να υπερασπιστεί τα δικαιώματα άλλων γυναικών; «To βράδυ που γύρισα σπίτι μου είπα αρκετά. Δεν μπορώ να το ανέχομαι άλλο αυτό. Ξέρω ποια είμαι και δεν μπορώ να ζω άλλο έτσι».

Από την επόμενη μέρα, αποφασισμένη να αλλάξει τη ζωή της, στράφηκε δυναμικότερα στον ακτιβισμό και στην προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Χάρη στο κουράγιο της και στον αγώνα της, σήμερα είναι η υπεύθυνη ενός γυναικείου κινήματος που στοχεύει στην αλλαγή νόμων και πρακτικών που ισχύουν στη χώρα της και ενισχύουν τη βία και τις διακρίσεις κατά των γυναικών.

Σήμερα είναι 43 ετών και μεγαλώνει πια μόνη της τα παιδιά της. «Ως υπεύθυνη του κινήματος έχω μιλήσει με πάνω από 300 γυναίκες που έχουν πέσει θύματα βίας. Κι εγώ η ίδια μεγάλωσα σε μία πατριαρχική κοινωνία, η οποία θέλει τη γυναίκα να είναι πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Αυτό με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Πλέον είμαι σίγουρη για ένα πράγμα. Ότι οι άνδρες δεν γίνεται να συνεχίζουν να έχουν λευκή επιταγή στην καταπάτηση των δικαιωμάτων μας».