Λιθουανία: Σε απόγνωση οι πρόσφυγες για την παρατεταμένη κράτηση – “Εδώ είναι κόλαση”

Σχεδόν 700 άνθρωποι κρατούνται σε Κέντρα Καταγραφής Αλλοδαπών στις περιοχές Kybartai, Pabrade και Naujininkai της Λιθουανίας, αφού έχουν διασχίσει τα σύνορα από τη Λευκορωσία το 2021. Πολλοί απ’ αυτούς τους άντρες, τις γυναίκες και τα παιδιά είναι σοβαρά ευάλωτοι και έχουν υποστεί τραυματικές εμπειρίες. Η κράτησή τους κάνει πιο έντονο τον πόνο και κάποιες εθνικότητες έρχονται αντιμέτωπες με μία οδυνηρή επέκταση της κράτησης τους.

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα καταγγέλουν τη συνεχή κράτηση και τις συστημικές διακρίσεις στη Λιθουανία και ζητούν την άμεση εφαρμογή ανθρωπιστικών εναλλακτικών που θα καλύπτουν τις ανάγκες των ευάλωτων και τραυματισμένων ανθρώπων. Η μαρτυρία ενός άνδρα που κρατείται εδώ και πάνω από ένα χρόνο σε ένα από αυτά τα κέντρα σοκάρει.

«Κανείς δεν έρχεται εδώ εύκολα. Η ζωή είναι πολύ δύσκολη. Όταν κάποιος καινούργιος έρχεται εδώ για να ζητήσει άσυλο, εύχομαι να μην υποφέρει όπως υποφέρω εγώ.

Εύχομαι οι πρόσφυγες σε όλο τον κόσμο να μην περνάνε αυτά που έχω υποστεί εγώ. Ελπίζω να έχουν φαγητό, νερό, να είναι υγιείς και να έχουν μια καλύτερη ζωή. Γιατί όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι στη γη. Απλά θέλουμε μία καλύτερη ζωή. Είμαστε πρόσφυγες. Αναζητούμε καλύτερο μέλλον. Δεν είμαστε οι άνθρωποι που πληγώνουν κάποιον. Αντίθετα μας πληγώνουν και μας κακοποιούν.

Όταν ήρθα σε αυτό το κέντρο με έβαλαν σε απομόνωση. Σε ένα κελί με μία τουαλέτα και με μια διπλή μεταλλική πόρτα. Ήταν πραγματικά βρώμικο και άσχημο. Ακόμα και όταν ζητούσαμε από τους φύλακες νερό να πιούμε, έπιναν νερό μπροστά μας και γελούσαν. Μας έλεγαν ότι πρέπει να πίνουμε νερό από τη βρύση που βρίσκεται στην τουαλέτα. Το πίναμε για να επιβιώσουμε.

Δεν μας έβγαζαν ποτέ στο φως του ήλιου, απλά άνοιγαν το μεταλλικό παράθυρο στην πόρτα και μας έδιναν φαγητό απ΄ έξω.

Κοντά στο κελί μου υπήρχαν κι άλλοι κρατούμενοι. Και κάθε βράδυ έκλαιγαν, φώναζαν. Μερικές φορές και εγώ. Απλά κλαίγαμε δυνατά. Υπήρχε ένας άνθρωπος που πάντα φώναζε “θα αυτοκτονήσω, θα αυτοκτονήσω”. Μια μέρα προσπάθησε να το κάνει. Τον πήγαν στο νοσοκομείο. Όταν τον έφεραν πίσω, του επέτρεψαν να βγαίνει 15 λεπτά την ημέρα.

Ξέρετε, υπάρχει μια μικρή τρύπα στην πόρτα. Κοίταζα πάντα από εκεί. Απλά στεκόμουν στην πόρτα και κοίταζα μέσα από την τρύπα. Ήλπιζα να ακούσω τις φωνές των φυλάκων και να δω τα πρόσωπά τους. Να ξέρω πώς μοιάζουν, τι λένε, τι τρώνε, τι πίνουν. Ξέρω ότι αυτό μοιάζει τρελό, αλλά αυτό κάνει ένας μοναχικός άνθρωπος.

Μου είπαν ότι πρέπει να υπογράψω τα χαρτιά, για να με απελάσουν. Αν το κάνω αυτό, θα με στείλουν πίσω. Αν δεν το κάνω, θα με κρατήσουν στη φυλακή. Δεν μου έχει απομείνει τίποτα στη χώρα μου, οπότε δεν θα υπογράψω. Με κρατούν στη φυλακή και δεν βλέπω τον ήλιο. Όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν πρόκειται να υπογράψω, με έστειλαν να είμαι μαζί με άλλους πρόσφυγες σε άλλο κτίριο. Κι εδώ είναι φυλακή, αλλά υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι. Όταν είδα κι άλλους ανθρώπους, ένιωθα σαν να είχα τα πάντα. Απλά έκλαιγα.

Ο χρόνος που μας δίνεται για το ντους είναι σύντομος και μόνο 5 άτομα κάθε φορά. Χτυπούν την πόρτα για την ώρα του ντους και οι άνθρωποι τρέχουν, παλεύουν και σπρώχνουν. Οι συνοριοφύλακες χρησιμοποιούν σπρέι και ηλεκτρικά όπλα για να απωθήσουν τους ανθρώπους. Οι πιο δυνατοί, που μπορούν να παλέψουν και να σπρώξουν πιάνουν πρώτοι σειρά. Όσοι δεν θέλουν να παλέψουν, δεν κάνουν ντους για μήνες.

Κάθε μέρα οι άνθρωποι τσακώνονται. Επειδή κάποιος θέλει να κοιμηθεί ή κάποιος άλλος θέλει να ξυπνήσει. Κάποιος έχει θέματα, κάποιος είναι ψυχικά διαταραγμένος. Οι φρουροί, δεν τους σταματούν. Απλά τους παρακολουθούν. Στη συνέχεια μας στέλνουν πίσω στα δωμάτιά μας και δεν λένε τίποτα, αλλά μοιάζουν να το χαίρονται. Τους άκουσα μία φορά που έλεγαν «Χαιρόμαστε που παλεύουν σαν ζώα». Νομίζουν ότι είμαστε ζώα.

Είμαι τόσο απελπισμένος, προσπάθησα να βλάψω τον εαυτό μου γιατί θέλω να βγω από αυτή τη φυλακή. Πολλές φορές ήμουν έτοιμος να αυτοκτονήσω. Πονάς, ντρέπεσαι, κακοποιείσαι. Ήμουν απελπισμένος. Είχα κατάθλιψη.

Δεν υπάρχει κανείς που να μπορούμε να μιλήσουμε για το άσυλό μας. Δεν γνωρίζουμε τίποτα, δεν έχουμε ζητήσει άσυλο σε άλλη χώρα στο παρελθόν. Η κυβέρνηση δεν είναι καλή, γιατί δεν μας ενημερώνουν για τη διαδικασία ασύλου. Εάν κάποιος κακοποιείται και δεν μπορεί να παραμείνει στη χώρα του, εάν θέλει να πάει σε άλλη χώρα, θα πρέπει να γνωρίζει τη διαδικασία ασύλου.

Θέλω απλώς να αποδείξω ότι είμαι καλός άνθρωπος και είμαι ένας άνθρωπος που μόλις ήρθε εδώ για να βρει μια νέα ζωή και μέλλον. Είπα στον δικαστή: «Θα υπακούσω σε κάθε νόμο της Λιθουανίας, θα σεβαστώ κάθε άτομο ξεχωριστά. Μπορείτε να κρίνετε τον χαρακτήρα μου. Απλά αφήστε με να ζήσω τη ζωή μου. Δεν έβλαψα ποτέ κανέναν». Αλλά όλα είναι στημένα εδώ. Δεν υπάρχουν περιπτώσεις «πραγματικής» ελεύθερης κυκλοφορίας. Μας δείχνουν ότι μας ακούν και είναι ευχαριστημένοι μαζί μας. Αλλά την επόμενη μέρα, ό,τι και να πούμε, ό,τι κι αν κάνουμε, πάλι μας κρατούν για έξι μήνες ακόμα.

Ξέρετε, πραγματικά στενοχωρήθηκα όταν έφτασαν Λευκορώσοι και Ρώσοι. Έφτασαν σε αυτό το κέντρο. Έμειναν μόνο μία ημέρα υπό κράτηση και την επόμενη μέρα ήταν ελεύθεροι. Και τώρα βγαίνουν ήδη έξω. Γιατί; Εμείς είμαστε εδώ για περισσότερο από ένα χρόνο. Ένας χρόνος είναι πολύς χρόνος για να είσαι στη φυλακή. Ακόμη και ένας μήνας είναι αρκετός. Και δεν μπορούν να μας απελάσουν, γι’ αυτό μας τιμωρούν. Δεν ξέρω τι συμβαίνει εδώ. Άνθρωποι από όλες τις άλλες χώρες μπορούν να βγουν έξω. Αλλά εμάς μας κρατούν εδώ. Γιατί;

Είμαστε εδώ περισσότερο από ένα χρόνο. Δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. Έχω ξεχάσει πώς οι άνθρωποι ζουν έξω από εδώ. Θέλω πραγματικά να βγω στους δρόμους και κανείς να μην μπορεί να μου πει πού να πάω. Και κανείς να μη με σταματήσει, κανείς να μη μου πει: «Δεν μπορείς να βγεις έξω από αυτή την πόρτα». Εύχομαι να έρθει η μέρα που θα έχω ελευθερία, θα έχω τη δική μου ζωή. Θα είμαι πραγματικά ιδιοκτήτης της δικής μου ζωής. Αν ήμουν ελεύθερος, θα ήμουν πραγματικά χαρούμενος. Θα μπορούσα να αναπνεύσω».

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις