Μια μέρα σε ένα από τα τελευταία νοσοκομεία στα νότια της Γάζας

Αμείλικτοι βομβαρδισμοί και αεροπορικές επιδρομές από τις ισραηλινές δυνάμεις συνεχίζουν να σκοτώνουν εκατοντάδες ανθρώπους στη Γάζα, ενώ το ιατρικό προσωπικό στα νοσοκομεία φτάνει στα όριά του προσπαθώντας να παρέχει φροντίδα στους σοβαρά τραυματίες. Μόνο τον Ιούλιο, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα έχουν ανταποκριθεί σε πολλαπλά περιστατικά με μαζικές απώλειες στο νοσοκομείο Al-Nasser, στα νότια της Γάζας. Ο Δρ. Javid Abdelmoneim, επικεφαλής της ιατρικής ομάδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, περιγράφει μια μέρα σε ένα από τα τελευταία σε λειτουργία νοσοκομεία στη νότια Γάζα.

Κατά τη διάρκεια αυτών των περιστατικών με μαζικές απώλειες, στέκεσαι εκεί στο [τμήμα επειγόντων περιστατικών] μέσα σε μια λίμνη αίματος, μέσα σε ένα πλήθος ανθρώπων. Το δωμάτιο είναι θορυβώδες και μπορείς πραγματικά να μυρίσεις το αίμα παντού γύρω σου. Πλήθη ανθρώπων προσπαθούν να μπουν στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, ενώ οι υπεύθυνοι ασφαλείας κάνουν ό,τι μπορούν για να κρατήσουν τους συγγενείς και τους αγαπημένους τους έξω, ώστε να μην να μη γεμίσει το νοσοκομείο.

Στο νοσοκομείο Al-Nasser, παρέχουμε υπηρεσίες χειρουργικής φροντίδας και περίθαλψης εγκαυμάτων στους ασθενείς. Το Σάββατο 13 Ιουλίου, δεχτήκαμε εκατοντάδες τραυματίες, καθώς και ανθρώπους που είχαν σκοτωθεί από ισραηλινό χτύπημα. Η επίθεση έπληξε μια περιοχή όπου οι ισραηλινές δυνάμεις είχαν επανειλημμένα συμβουλεύσει τους εκτοπισμένους να πάνε. Καταλάβαμε για πρώτη φορά ότι κάτι κακό είχε συμβεί από τις τεράστιες εκρήξεις που ήταν πιο κοντά στο νοσοκομείο από ποτέ άλλοτε. Σχεδόν αμέσως μετά, ακούσαμε τα ασθενοφόρα.

Σύντομα επικράτησε χάος στο νοσοκομείο. Η ομάδα μας έτρεξε στο τμήμα επειγόντων περιστατικών. Ένας από τους ασθενείς, ένα τρίχρονο παιδί, ήταν τραυματισμένο. Οι γονείς του στέκονταν ακριβώς δίπλα του και φαίνονταν αρκετά ανήσυχοι καθώς με κοιτούσαν κατευθείαν στα μάτια. Αναπνέει και με κοιτάζει – άρα πρέπει να είναι καλά, σκέφτηκα. Αλλά καθώς κατέβαζα τον επίδεσμό, συνειδητοποίησα ότι ολόκληρος ο αριστερός μηρός του είχε ξεφλουδίσει μέχρι το κόκαλο. Γύρισα στον επόμενο ασθενή- μια γυναίκα καλυμμένη με σκόνη. Καθώς την πλησίαζα, με κοίταξε και προσπάθησα να χαμογελάσω. Ανέπνεε κανονικά, τα μάτια της ήταν ανοιχτά, δεν μπορούσα να δω αίμα πουθενά. Αλλά καθώς έβγαλα τον επίδεσμο, ένα μεγάλο κομμάτι από το έντερό της βγήκε έξω. Πώς είναι δυνατόν να με κοιτάζει, σκέφτηκα.

Δευτερόλεπτα αργότερα, οι πόρτες άνοιξαν. Τέσσερις έως πέντε τραυματίες μπήκαν μέσα: μερικοί από αυτούς ήταν διασώστες πρώτων βοηθειών. Ανάμεσά τους ήταν ένα αγόρι που δεν ανέπνεε, οπότε προσπαθήσαμε να το επαναφέρουμε, αλλά η νοσοκόμα μας κοίταξε και μας ρώτησε: «Γιατί τον περιθάλπουμε, αφού δεν μπορεί να αναπνεύσει; Πρέπει να σώσουμε άλλες ζωές». Κανείς δεν είχε την καρδιά να το αναγγείλει και να προχωρήσει στον επόμενο. Ήταν το παιδί κάποιου. Αλλά έπρεπε να προχωρήσουμε στον επόμενο, και μετά στον επόμενο, και αυτό συνεχίστηκε για άλλες τεσσεράμισι ώρες.

Στο τμήμα επειγόντων περιστατικών, υπήρχε αίμα παντού στο πάτωμα και έπρεπε να γονατίσω για να δω τους ασθενείς στο πάτωμα. Οι ασθενείς ήταν βρίσκονταν παντού, επειδή δεν υπήρχαν κρεβάτια. Ένιωθα τα γόνατά μου να βρέχονται από το αίμα. Ταυτόχρονα, όλο και περισσότεροι ασθενείς έρχονταν.

Έχω δουλέψει σε μαζικές απώλειες σε όλο τον κόσμο και η μυρωδιά του αίματος είναι η ίδια όπου κι αν βρίσκεσαι. Αλλά εδώ στη Γάζα η φρίκη είναι πραγματικά πολύ έντονη. Στη μέση της δουλειάς μας, είδαμε τον συνάδελφό μας, έναν αναισθησιολόγο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην αίθουσα επειγόντων περιστατικών. Τον ρώτησα τι έκανε εκεί και γιατί δεν ήταν στο χειρουργείο. «Μόλις έμαθα ότι το σπίτι μου έχει καταστραφεί και η κόρη μου και ο ανιψιός μου είναι κάπου εδώ μέσα», είπε. Αργότερα, μάθαμε ότι ο ανιψιός του σκοτώθηκε.

Όλοι οι συνάδελφοί μας έχουν επηρεαστεί άμεσα από τη βία και τον εκτοπισμό. Δεν έχεις χρόνο να το επεξεργαστείς. Τέσσερις ημέρες αργότερα, αντιμετωπίσαμε άλλο ένα περιστατικό με μαζικές απώλειες στο νοσοκομείο. Φαίνεται ότι δεν τελειώνει ποτέ. Το παλαιστινιακό ιατρικό προσωπικό μας είναι ακόμα εδώ, προσπαθώντας να σταματήσει την αιμορραγία των ασθενών, να τους παρέχει χειρουργική φροντίδα, αλλά συνεχίζουμε να χάνουμε ασθενείς. Το ζουν αυτό εδώ και εννέα μήνες, δουλεύουν ενώ ακούνε ειδήσεις για τη δολοφονία των αγαπημένων τους προσώπων. Εξαντλημένοι και τραυματισμένοι δεν είναι αρκετό για να καλύψουν την απώλεια που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν.

Απλά περιμένουμε το επόμενο περιστατικό με μαζικές απώλειες. Κανείς δεν είναι ασφαλής.