Μιανμάρ και Ταϊλάνδη ζουν τον εφιάλτη ξανά – Οι τραγωδίες που τις σημάδεψαν

Μνήμες από τραγωδίες του παρελθόντος ξύπνησε στους κατοίκους της Μιανμάρ και της Ταϊλάνδης ο καταστροφικός σεισμός των 7,7 Ρίχτερ. Ο απολογισμός των θυμάτων στη Μιανμάρ έχει ανέλθει πλέον στους 1.644, ενώ υπάρχουν φόβοι ακόμα και για 10.000 νεκρούς. Οι επίσημες αναφορές για την Ταϊλάνδη κάνουν λόγο για 20 νεκρούς, ωστόσο οι καταστροφές στις υποδομές της είναι ανυπολόγιστες.

Πρόκειται για ακόμη μια φυσική καταστροφή που χτυπά τις δύο χώρες οι οποίες έχουν γνωρίσει ξανά τη μανία της φύσης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι το τσουνάμι του 2004 στον Ινδικό Ωκεανό που ισοπέδωσε τα νησιά της Ταϊλάνδης και ο Κυκλώνας Νάργκις στην Μιανμάρ που σκόρπισε τον θάνατο.

Μιανμάρ: Ο κυκλώνας Νάργκις που άφησε πίσω 138.373 νεκρούς

Στις 2 Μαΐου 2008, η Μιανμάρ υπέστη τη χειρότερη φυσική καταστροφή στην ιστορία της, όταν ο κυκλώνας Νάργκις χτύπησε τη χώρα προκαλώντας καταστροφικές πλημμύρες. Επρόκειτο για έναν εξαιρετικά σφοδρό κυκλώνα που σχηματίστηκε στον Βόρειο Ινδικό Ωκεανό και ενισχύθηκε ραγδαία πριν φτάσει στις ακτές της Μιανμάρ, πλήττοντας ιδιαίτερα το Δέλτα του Ιραουάντι και την ευρύτερη περιοχή της πρωτεύουσας Γιανγκόν.

Ο κυκλώνας προκάλεσε άνεμους που έφτασαν τα 215 χιλιόμετρα την ώρα και σάρωσε ολόκληρες κοινότητες, αφήνοντας πίσω του 138. 373 καταγεγραμμένους νεκρούς και χιλιάδες αγνοούμενους. Ειδικά στην πόλη Λαμπούτα, αναφέρθηκαν πάνω από 80.000 θάνατοι, ενώ άλλες περιοχές, όπως το Μπογκάλ, επλήγησαν εξίσου σφοδρά.

Η απουσία κατάλληλης προειδοποίησης και η καθυστερημένη αντίδραση της στρατιωτικής κυβέρνησης της Μιανμάρ επιδείνωσαν την κατάσταση. Η διεθνής βοήθεια καθυστέρησε να φτάσει λόγω πολιτικών περιορισμών, ενώ το κόστος των ζημιών ανήλθε στα 15,3 δισεκατομμύρια δολάρια, καθιστώντας τον Νάργκις τον πιο δαπανηρό κυκλώνα στον Ινδικό Ωκεανό μέχρι τότε.

Η καταστροφή ανέδειξε τα σοβαρά προβλήματα υποδομών και ετοιμότητας στη χώρα, αφήνοντας χιλιάδες επιζώντες χωρίς τροφή, νερό και στέγη για εβδομάδες.

Ο Κυκλώνας Νάργκις παραμένει μια από τις πιο φονικές και καταστροφικές φυσικές καταστροφές του 21ου αιώνα, αφήνοντας ανεξίτηλο σημάδι στη σύγχρονη ιστορία της Μιανμάρ.

Ταϊλάνδη: Το τσουνάμι του 2004 που συγκλόνισε τον κόσμο

Στις 26 Δεκεμβρίου 2004, η Ταϊλάνδη βίωσε μία από τις μεγαλύτερες φυσικές καταστροφές στην ιστορία της, όταν ένα γιγαντιαίο τσουνάμι χτύπησε τις ακτές της. Το φαινόμενο προκλήθηκε από έναν υποθαλάσσιο σεισμό μεγέθους 9,0 Ρίχτερ, που σημειώθηκε στον Ινδικό Ωκεανό, στα ανοιχτά της Σουμάτρας στην Ινδονησία. Ο σεισμός, ένας από τους ισχυρότερους που έχουν καταγραφεί ποτέ, προκάλεσε απότομη μετατόπιση του θαλάσσιου πυθμένα, δημιουργώντας τεράστια κύματα που σάρωσαν τις ακτές πολλών χωρών, μεταξύ αυτών και της Ταϊλάνδης.

Δύο ώρες μετά τον σεισμό, τα κύματα έφτασαν στη δυτική ακτή της Ταϊλάνδης, αιφνιδιάζοντας κατοίκους και τουρίστες που απολάμβαναν τις διακοπές τους σε διάσημες παραλίες. Οι περιοχές που υπέστησαν τη μεγαλύτερη καταστροφή ήταν το Πουκέτ, το Κάο Λακ, η Κράμπι, τα νησιά Πι Πι και η επαρχία Πανγκ Νγκα. Το ύψος των κυμάτων κυμαινόταν από 5 έως 10 μέτρα, ενώ σε ορισμένα σημεία ξεπέρασε τα 15 μέτρα, παρασύροντας κτίρια, οχήματα και ανθρώπους στο πέρασμά του.

Περισσότεροι από 5.400 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, εκ των οποίων περίπου 2.000 ήταν τουρίστες που είχαν επιλέξει την Ταϊλάνδη για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές τους. Περίπου 8.400 άνθρωποι καταγράφηκαν ως αγνοούμενοι, με τους περισσότερους να θεωρούνται νεκροί. Χιλιάδες τραυματίες γέμισαν τα νοσοκομεία, ενώ περισσότερες από 7.000 οικογένειες έμειναν άστεγες, καθώς χωριά ολόκληρα και τουριστικά θέρετρα ισοπεδώθηκαν από τη μανία των κυμάτων. Οι οικονομικές απώλειες υπολογίστηκαν σε πάνω από 1 δισεκατομμύριο δολάρια, με τον τουριστικό τομέα να πλήττεται ανεπανόρθωτα.

Η καταστροφή αυτή ανέδειξε σοβαρές αδυναμίες στην προετοιμασία της χώρας για τέτοιου είδους φυσικές καταστροφές. Η Ταϊλάνδη, όπως και οι περισσότερες χώρες της περιοχής, δεν διέθετε σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης για τσουνάμι, γεγονός που στέρησε πολύτιμο χρόνο από τους πολίτες για να απομακρυνθούν από τις ακτές. Επιπλέον, ο μεγάλος αριθμός τουριστών στις παραλίες την περίοδο των γιορτών αύξησε δραματικά τον αριθμό των θυμάτων. Η γεωμορφολογία της ακτής έπαιξε επίσης καθοριστικό ρόλο στην έκταση της καταστροφής. Οι επίπεδες παραθαλάσσιες περιοχές, όπως το Κάο Λακ, επέτρεψαν στα κύματα να εισχωρήσουν βαθιά στην ενδοχώρα, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη καταστροφή.

Μετά την τραγωδία, η Ταϊλάνδη προχώρησε σε σημαντικές αλλαγές προκειμένου να μην επαναληφθεί αντίστοιχη καταστροφή στο μέλλον. Δημιουργήθηκε το Εθνικό Κέντρο Προειδοποίησης για Καταστροφές (National Disaster Warning Center – NDWC), το οποίο περιλαμβάνει συστήματα σειρήνων και αισθητήρες τσουνάμι. Παράλληλα, οι αρχές φρόντισαν για την ανοικοδόμηση των κατεστραμμένων περιοχών, λαμβάνοντας υπόψη μέτρα προστασίας από μελλοντικά φαινόμενα. Παρότι η χώρα ανέκαμψε γρήγορα, οι κοινωνικές επιπτώσεις παρέμειναν για χρόνια. Στη μνήμη των θυμάτων ανεγέρθηκαν μνημεία, όπως το Tsunami Memorial Park στο Κάο Λακ, υπενθυμίζοντας σε όλους τη φονική καταστροφή που άλλαξε για πάντα τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων.