Μηχανή του Χρόνου: Οι ναζί φρουροί του Μαουτχάουζεν, που διασκέδαζαν σκοτώνοντας τους κρατούμενους

Ιστορίες φρίκης από το Μαουτχάουζεν. Τα βασανιστήρια των Ναζί και οι "Σκάλες του Θανάτου"

NEWSROOM
06 Μαρτίου 2014 08:40

Ο Danilo Veronesi ήταν Ιταλός φυλακισμένος που βρήκε τον θάνατο στις 15 Μαΐου 1944, στο στρατόπεδο του Έμπενζεε, παράρτημα του Μαουτχάουζεν. Επισήμως έπεσε στον ηλεκτροφόρο φράκτη, αλλά οι αυτόπτες μάρτυρες διαψεύδουν τα επίσημα έγγραφα.

Ένας από αυτούς, ο Τσέχος Drahomir Barta που κρυφά από τους Ναζί κρατούσε ημερολόγιο, έγραψε πως ο διοικητής του στρατοπέδου έβαλε έναν στρατιωτικό σκύλο να κατασπαράξει ζωντανό τον Veronesi. Ο Ιταλός ήταν μόλις 18 χρόνων. Η διοίκηση του στρατοπέδου ανέφερε συχνά ως αιτία θανάτου την ηλεκτροπληξία από τον θανατηφόρο φράκτη.

Ο φράχτες είχαν μια ειδική, μικρή λάμπα και μια πινακίδα που προειδοποιούσε για την υψηλή τάση. Αυτές όμως, βρίσκονταν από την έξω μεριά, και όχι από την μέσα. Προειδοποιούσε δηλαδή τους επισκέπτες και όχι τους φυλακισμένους.

Η υπόθεση του Dmitry Karbyshev

Ο Dmitry Karbyshev ήταν Ρώσος αξιωματούχος, που είχε πολεμήσει και στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο. Πέθανε τη νύχτα της 17ης προς 18η Φεβρουαρίου του 1945. Αρχικά, δέχτηκε φρικτά βασανιστήρια στη διάρκεια της ημέρας. Έπειτα, τον άφησαν γυμνό στο χιόνι και οι φύλακες έριχναν διαρκώς κρύο νερό στο σώμα του.

Όταν πέθανε το πτώμα του κάηκε στους φούρνους του Μάουτχαουζεν. Υπολογίζεται πως την ίδια παγωμένη νύχτα, πέθαναν άλλοι περίπου 500 κρατούμενοι. Ο Karbyshev τιμάται ως ήρωας που δεν υπέκυψε στις απειλές και στις προτάσεις για συνεργασία με τον εχθρό.

Το χιούμορ και τα βασανιστήρια των Ναζί

Οι φρουροί που βρέθηκαν στο Μάουτχαουζεν, ήταν στην πλειοψηφία τους νέοι σε ηλικία. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας ήταν μεθυσμένοι και οι φυλακισμένοι σημειώνουν την μυρωδιά της μπύρας που ξεχείλιζε από τα παραπήγματα τους. Οι κρατούμενοι έφταναν στο στρατόπεδο περπατώντας σε μια κατοικημένη περιοχή.

Οι κάτοικοι τους έβριζαν, τους έφτυναν και τους πετούσαν πέτρες.

Στη συνέχεια, τους άφηναν να περιμένουν όρθιοι σε έναν τοίχο. Μπορούσαν να περιμένουν μέρες ολόκληρες, σε κρύο και βροχή, δίχως να έχουν καμία ενημέρωση για το τι θα ακολουθήσει και δίχως να τους επιτρέπεται να καθίσουν ή να φάνε.

Οι Σκάλες του Θανάτου

Οι φρουροί ήταν ανελέητοι. Βασάνιζαν με αστείες προφάσεις ή και χωρίς κανένα λόγο. Τα βασανιστήρια γίνονταν δημόσια για να βλέπουν όλοι οι φυλακισμένοι, σε αντίθεση με τις περισσότερες δολοφονίες, για τις οποίες υπήρχε ειδικός χώρος και πολλές φορές και ειδικός τρόπος, που οι φρουροί το έβρισκαν διασκεδαστικό.

Για παράδειγμα, ανάγκαζαν όσους εργάζονταν στο λιγνίτη να ανέβουν τρέχοντας τα σκαλιά, με το φορτίο των είκοσι κιλών στην πλάτη τους. Τα σκαλιά ήταν σε άθλια κατάσταση και οι πιο αδύναμοι δεν άντεχαν τη δοκιμασία.

Ο πρώτος κέρδιζε την ζωή του. Οι υπόλοιποι έκαναν την βουτιά του θανάτου. Για αυτό και ονομάστηκαν «Σκάλες του Θανάτου».

Οι φυλακισμένοι ήταν διαρκώς υποσιτισμένοι, καταπονημένοι και ασθενείς. Έτσι, τα εργατικά ατυχήματα ήταν πολύ συχνά. Η καλή εκδοχή ήταν ο εξευτελισμός όταν οι φύλακες τους έβαζαν να παίζουν διάφορα παιχνίδια. Για παράδειγμα, κάτι σαν βατραχάκι ή μακριά γαϊδούρα. Άλλες φορές τους ανάγκαζαν να σταθούν στο ένα πόδι ή με λυγισμένο το γόνατο.

Πολλοί δεν κατάφερναν να ανταποκριθούν μετά από δέκα και έντεκα ώρες εργασίας. Η τιμωρία ήταν ξυλοκόπημα ή θάνατος ή και τα δύο. Τον Σεπτέμβριο του 1942, 10.000 φυλακισμένοι έφτασαν στο Μαουτχάουζεν με διαταγή του Χίμλερ. Οι 7.000 από αυτούς πέθαναν σε 15 μήνες από την άφιξη τους, ενώ ιδιαίτερη προτίμηση έδειξαν οι SS στους Εβραίους από την Ολλανδία.

Αυτοί έζησαν λίγες βδομάδες. Οι φρουροί τους σκότωναν ενώ δούλευαν ή τους έσπρωχναν, για να κάνουν και αυτοί το άλμα του θανάτου. Μάλιστα, τους ονόμαζαν Fallschirmspringern, δηλαδή αλεξιπτωτιστές. Σχεδόν για όλους έγραψαν ότι σκοτώθηκαν ενώ προσπάθησαν να αποδράσουν.

Κρέμασμα

Ιδιαίτερα δημοφιλής τρόπος εξόντωσης ήταν το κρέμασμα (Pfallhängen). Ήταν ιδιαίτερα επώδυνο, καθώς κρεμούσαν τον φυλακισμένο από τους αγκώνες για μισή ώρα. Αρχικά ακουμπούσαν σε ένα τραπέζι και μετά το τραβούσαν και έτσι το θύμα είχε έναν επώδυνο θάνατο.

Η μέθοδος αυτή χρησιμοποιούταν κυρίως στους ομοφυλόφιλους, οι οποίοι είχαν προσδόκιμο ζωής μόλις μια βδομάδα, από την άφιξη τους στο στρατόπεδο. Ελάχιστοι από τους φρουρούς τιμωρήθηκαν, καθώς οι περισσότεροι αρνήθηκαν τα εγκλήματα τους ή υποστήριξαν ότι εκτελούσαν εντολές και όχι ανθρώπους.