Νίκη της μετα-φασιστικής ακροδεξιάς: Η Ιταλία ήταν μόνο η αρχή

Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Ιταλία, σοκάρει τις ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ και μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης, ωστόσο η περίπτωση της Giorgia Meloni, δεν είναι η μοναδική στη Γηραιά Ήπειρο. Προηγήθηκαν οι S. Kurz και V. Orban σε Αυστρία και Ουγγαρία, αντίστοιχα.

Οι συνθήκες οι οποίες οδήγησαν στην άνοδο της Μετα-Φασιστικής ακροδεξιάς, δεν είναι άγνωστες και παραπέμπουν στις εποχές πριν τον Μεσοπόλεμο. Πελιδνή δημοσιονομική κατάσταση, μείωση των βιομηχανικών δραστηριοτήτων, ανεργία, εκτόξευση του δημοσίου χρέους και ισχνά εισοδήματα για περίπου 10 εκατομμύρια πολίτες. Φυσικά στο αφήγημα προστίθεται και η απειλή από την ανεξέλεγκτη μετανάστευση.

Συνεπώς ο δρόμος ήταν στρωμένος για την άνοδο της ακροδεξιάς, όπως είθισται να συμβαίνει ιστορικώς αποδεδειγμένα.

Ωστόσο οι πολιτικές ανακατατάξεις φέρνουν στο προσκήνιο τη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης και εντείνουν τη διαμάχη μεταξύ Φεντεραλιστών και Ευρωσκεπτικιστών. Η αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου (BREXIT), από το σχήμα της ευρω-ολοκλήρωσης, έδωσε στη Γερμανία όλο τον απαραίτητο χώρο για να επικρατήσει μέσω της Οικονομίας και του Εμπορίου. Για την Γερμανία, η ΕΟΚ ήταν ένα εργαλείο για να επιτευχθεί η ενότητα του Έθνους και να τερματιστεί η παραδοσιακή έχθρα με την άλλη μεγάλη δύναμη της ευρωπαϊκής ηπείρου τη Γαλλία. Η ευρωπαϊκή ιδέα ασκούσε ιδιαίτερη γοητεία, ειδικά στις μεταπολεμικές γενιές των Γερμανών. Γενικότερα η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης, συνεπήρε τα Κράτη-Μέλη και επιδιώχτηκε η μεγαλύτερη δυνατή διεύρυνση, ειδικά μετά την πτώση του Σοσιαλιστικού μπλοκ.

Όμως η εποχή των Μνημονίων και το Brexit, αποκαθήλωσε στο θυμικό των ευρωπαίων την ιδέα μιας ενωμένης ισχυρής Ευρώπης όπου όλοι οι λαοί θα εκπροσωπούνται ισότιμα. Η γερμανική παντοκρατορία, εξαιτίας των μεγεθών της οικονομίας και του εμπορίου της, παραγκώνισε την πολιτική και φυσικά ακόμη και χώρες με ισχυρό πολιτισμικό υπόβαθρο όπως η Γαλλία και η Ιταλία πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Ακόμη και η περίφημη ενιαία εξωτερική πολιτική αποδείχτηκε ουτοπία, όταν τα ερευνητικά σκάφη του κυρίου Erdogan εισέβαλαν ανενόχλητα στην ΑΟΖ κυρίαρχου κράτους μέλους, ενώ και στην πρόσφατη ουκρανική κρίση, η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει να «άγεται και να φέρεται» από τα κελεύσματα των ΗΠΑ.

Πόσο ανθεκτική θα μπορούσε να αποδειχτεί η Διακήρυξη Σουμάν, όταν κράτη μέλη μαστίζονται από υπερδεκαετή οικονομική κρίση, δανείζονται από εταίρους με δυβάσταχτα επιτόκια, επωμίζονται εξ ολοκλήρου σε εθνικό επίπεδο τη διαχείριση κρίσεων όπως η ανεξέλεγκτη μετανάστευση (π.χ. Ελλάδα, Κύπρος, Ιταλία, Ισπανία), όταν οι χώρες του σκληρού πυρήνα λειτουργούν με τη λογική της Μητρόπολης κατά την αποικιοκρατική περίοδο.

Η Ιταλία ήταν ήδη μια χώρα με ενδογενή προβλήματα και μη ισορροπημένη ανάπτυξη. Ο βορράς συγκεντρώνει το σύνολο των βιομηχανικών, τουριστικών και αγροτοβιομηχανικών δραστηριοτήτων (Torino, Milano, Padova, Venezia, Ferrara). Στο κέντρο επικρατεί ο τουρισμός και συγκεκριμένες μορφές αγροτικής παραγωγής όπως οι οινοποιία (Firenze, Pompei, Siena). Και ο νότος μαστίζεται από φτώχεια και εξαθλίωση και κύριο προϊόν θεωρείται η ελιά.

Οι τεράστιες αντιθέσεις, προκαλούσαν ανέκαθεν εσωτερικά ζητήματα και πυροδοτούσαν ακόμη και αυτονομιστικές ιδέες (Λέγκα του Βορρά). Ο ιταλικός λαός επέλεξε, και σίγουρα βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή.

Έπονται και άλλες χώρες.

*Ο Νικόλαος Παούνης είναι Διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων ΕΚΠΑ

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις