Ο δρόμος του Εθνικού Μετώπου προς την εξουσία. Από την ‘ένοχη’ συνεργασία με τη δεξιά, ως την αποδαιμονοποιήση του φασισμού

“Το Εθνικό Μέτωπο είναι το πρώτο κόμμα της χώρας, παρά το γεγονός πως εκπροσωπείται μετά βίας στο κοινοβούλιο της χώρας. Αποδεχόμαστε το αποτέλεσμα με χαρά και βαθύ αίσθημα ευθύνης” είναι τα πρώτα λόγια της προέδρου του Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λε Πεν, λίγη ώρα μετά τα πρώτα αποτελέσματα που φέρνουν το κόμμα της στην πρώτη θέση, μπροστά τόσο από την “κλασική” δεξιά του Σαρκοζί, αλλά και το καταποντισμένο σοσιαλιστικό κόμμα του Φρανσουά Ολάντ.

Η ιστορία της ακροδεξιάς που φλερτάρει με τον ολοκληρωτισμό, την διάκριση με βάση το φύλο και τη φυλή και έχει τις ρίζες της σε τρομοκρατικές οργανώσεις που έδρασαν στη χώρα την εποχή της κατάρρευσης της αποικιοκρατικής Γαλλίας είναι μακρά και τα επιχειρήματα και ο λόγος της, ολοένα και πιο διαπεραστικός στη γαλλική κοινωνία. Μια κοινωνία που βλέπει την καθημερινότητα να δυσκολεύει, νιώθει την εθνική της υπερηφάνεια – με την οποία έπαιξαν όλες οι πολιτικές δυνάμεις – να πληγώνεται ανεπανόρθωτα, προσπαθεί να αντιμετωπίσει όσο πιο ψύχραιμα μπορεί το διπλό λουτρό αίματος μέσα στο 2015, την ίδια στιγμή που η σοσιαλιστική ηγεσία καταργεί προσωπικές ελευθερίες, χρησιμοποιεί πατριωτικο-εθνικιστική ρητορική στον λεγόμενο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και αποτυγχάνει επανειλημμένα να διαφοροποιηθεί από την συντηρητική οικονομική πολιτική της Ευρώπης.

Μπροστά σε ένα κλίμα ευρωπαϊσμού που παραπαίει, με δύο τρομοκρατικές επιθέσεις να ξυπνούν τα συντηρητικά ανακλαστικά των πολιτών της, αλλά και μια οικονομία που τηρουμένων των αναλογιών, μοιάζει να ακολουθεί τα βήματα της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, η πολιτική μετακίνηση μοιάζει αναπόφευκτη. Και στη γαλλική πολιτική σκηνή, το μόνο κόμμα που δεν έχει αναμειχθεί ποτέ με την εξουσία είναι εκείνο των ακροδεξιών.

Ο λεπενισμός και η άκρα δεξιά

Σε διάστημα δύο δεκαετιών, η άκρα δεξιά με επικεφαλής αρχικά τον Ζαν Μαρί Λε Πεν και στη συνέχεια την κόρη του Μαρίν Λε Πεν, αναρριχήθηκε στην πολιτική ζωή της χώρας, εκπροσωπώντας μια από τις πιο ισχυρές πολιτικές δυνάμεις της Γαλλίας. Ήταν Μάρτιος του 1998, όταν ο πρώτος γύρος των τοπικών εκλογών έδινε στο Εθνικό Μέτωπο το διόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 15% και το καθιστούσε βασικό συνομιλητή της δεξιάς στην προσπάθειά της να κερδίσει το δεύτερο γύρο απέναντι στους σοσιαλιστές.

Παρά τις έντονες αντιδράσεις στο τότε RPR (κόμμα της δεξιάς με καταβολές στην πολιτική κυριαρχία του Ντε Γκολ και προκάτοχος του σημερινού κόμματος των Ρεπουμπλικάνων), τρία κόμματα του κέντρου και της δεξιάς συμπράττουν με ακροδεξιούς υποψήφιους με αποτέλεσμα τουλάχιστον σε πέντε περιπτώσεις να κυβερνήσουν με τις ψήφους των εκπροσώπων του FN. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, το Εθνικό Μέτωπο βρίσκεται στο κατώφλι της εξουσίας, αυτή τη φορά χωρίς να έχει ανάγκη τη σύμπραξη με κανένα άλλο κόμμα.

Ο Ζαν Μαρί Λε Πεν, συμμετείχε εθελοντικά στον πόλεμο κατά της επανάστασης για την ανεξαρτησία της Αλγερίας

Παρά τις τριβές στο εσωτερικό του και μια μίνι διάσπαση το 1999, το Εθνικό Μέτωπο συνεχίζει να σαγηνεύει σημαντικό μέρος των ψηφοφόρων κάτι που θα αποκρυσταλλωθεί με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο στις εκλογές για πρόεδρο της γαλλικής δημοκρατίας το 2002. Ο Ζαν Μαρι Λε Πεν κερδίζει το 16,8% και με αυτό το ποσοστό θα γίνει ο πρώτος εθνικιστής υποψήφιος που κατορθώνει να προκριθεί στο δεύτερο, επαναληπτικό γύρο απέναντι στον Ζακ Σιράκ. Κι αν τα επόμενα χρόνια ο χαρισματικός Λε Πεν αρχίζει να χάνει έδαφος και να μοιάζει με γερασμένη εικόνα, οι ιδέες των εθνικιστών στη Γαλλία κερδίζουν ολοένα και περισσότερο έδαφος και πάνω σε αυτές στηρίζει ο νέος πρόεδρος του κράτους, Νικολά Σαρκοζί την πολιτική του ταυτότητα. Η οικονομική κρίση και οι γεωπολιτικές αναταραχές, οι εθνικιστικές εξάρσεις στον πολιτικό λόγο κερδίζουν έδαφος και ο Νικολά Σαρκοζί φλερτάρει με ιδέες που ως τότε απηχούνταν μόνο στο Εθνικό Μέτωπο. Ο Σαρκοζί όμως θα χάσει τις εκλογές το 2012, με το κόμμα στα δεξιά του να καταγράφει ιστορικό υψηλό στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών (17,9%).

Το 2002, τα αποτελέσματα προκαλούν πολιτικό σεισμό στη Γαλλία

Η απαραίτητη ανανέωση έρχεται στο πρόσωπο της Μαρίν Λε Πεν, η οποία κρατά την φιλοσοφία, όμως λειαίνει επιμελώς το λόγο της ώστε να  πετύχει την “αποποινικοποίηση” μιας ιδεολογίας μίσους, αυτοπροσδιορισμού με βάση τη θρησκεία και το έθνος. Η κόρη του ιδρυτή θα καταστρώσει την ιδανική στρατηγική προκειμένου να σαγηνεύσει ακόμη μεγαλύτερο μέρος του εκλογικού σώματος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως πρέπει να έρθει αντιμέτωπη με τον πολιτικό της μέντορα και πατέρα της.

Η κόρη του ιδρυτή εκλέγεται πρόεδρος το 2011, ενώ καθίσταται ένα από τα πολιτικά πρόσωπα με την ισχυρότερη επιρροή στον πλανήτη σύμφωνα με το περιοδικό TIME, τόσο το 2011, όσο και το 2015. Γεννήθηκε το 1968 και είναι η μικρότερη από τρεις κόρες του ηγέτη της ακροδεξιάς. Σπουδάζει νομική και εργάζεται σε δικηγορικό γραφείο του Παρισιού. Το 1998 εκλέγεται περιφερειακός σύμβουλος στο Nord-Pas-de-Calais, εκεί όπου σύμφωνα με τα χθεσινά αποτελέσματα το FN ξεπέρασε το 40%. Το 2004 τίθεται επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου και εκλέγεται ευρωβουλευτής. Η δημοτικότητά της αυξάνει θεαματικά, αφού το 2007, στις βουλευτικές εκλογές είναι η μόνη υποψήφιος που προκρίνεται στο δεύτερο γύρο για το κόμμα της. Εκλέχτηκε πρόεδρος το 2011 και έκτοτε σημειώνει μόνο ανοδική πορεία στις εκλογικές αναμετρήσεις όπου έχει συμμετάσχει.

Η δράση και η αντίδραση της γαλλικής κοινωνίας

Όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν, η δημόσια συζήτηση προσπάθησε να παρουσιάσει το Εθνικό Μέτωπο ως την πηγή μιας ανεπανόρθωτης καταστροφής. Σύσσωμοι οι πολιτικοί του αντίπαλοι, αλλά και τα περισσότερα ΜΜΕ πήραν εχθρική θέση απέναντί του, ενώ παροιμιώδεις είναι και οι διαδηλώσεις πολιτών το 2002 ενάντια στην προοπτική εκλογής του Λε Πεν στην προεδρία της δημοκρατίας, απέναντι σε ένα αποτέλεσμα που σε κάθε περίπτωση, προέκυψε μέσα από την γνωστή εκλογική διαδικασία.

“Ο γαλλικός λαός πρέπει να είναι περήφανος που δεν υπέκυψε στις αντιδημοκρατικές πρακτικές του πολιτικών και μιντιακών φέουδων. Έχουμε πίστη στην κρίση του λαού, απέναντι στις προκλήσεις που δεν θα σταματήσουν να αυξάνουν” δήλωνε το βράδυ της Κυριακής η Λε Πεν, που έμαθε να μεταχειρίζεται αριστοτεχνικά την απέχθεια του κόσμου για τις δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα για περισσότερα από 60 χρόνια. Η στρατηγική των πολιτικών της αντιπάλων να τη θέσουν στο περιθώριο, αλλά και η περιπέτειες με τη δικαιοσύνη που εμφανίστηκαν στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, το μόνο που κατάφεραν μέχρι στιγμής είναι να συσπειρώσουν ακόμη περισσότερους ψηφοφόρους γύρω από τη Λε Πεν.

Οι Ρεπουμπλικάνοι σε θέση άμυνας

“Το FN είναι το μόνο μέτωπο πραγματικά δημοκρατικό (χρησιμοποιεί τη λέξη ρεπουμπλικάνικο), αφού είναι το μοναδικό που μπορεί να υπερασπιστεί την κυριαρχία της χώρας” σημειώνει σε μια αποστροφή του λόγου της μετά το αποτέλεσμα των εκλογών η Λε Πεν. Έχει ήδη θέσει σε εφαρμογή το πλάνο που θα την οδηγήσει ως τη δεύτερη Κυριακή και με μια της μόνο φράση αποδομεί τον Νικολά Σαρκοζί που βγαίνει ίσως πιο λαβωμένος και από τον καταδικασμένο από καιρό Φρανσουά Ολάντ.

“Δεν υπάρχει καμιά αλλαγή, αν δεν αλλάξουμε τους ανθρώπους και τον τρόπο που κυβερνάμε. Οι εθνικιστές έχουμε καθήκον να συγκεντρώσουμε όλους τους Γάλλους πολίτες, να εμπνεύσουμε την ενότητα που τόσο έχει ανάγκη η χώρα. Καλώ όλους τους ψηφοφόρους, του πατριώτες, να γυρίζουν την πλάτη σε πολιτικές δυνάμεις που τους κοροϊδεύουν. Του καλώ, όποια και αν είναι η επιλογή τους στον πρώτο γύρο, να μας συναντήσουν στο δεύτερο γύρο των εκλογών. Όλοι οι πολίτες χωρούν σε αυτή την προσπάθεια αναδιάρθρωσης του Έθνους” σημειώνει η Λε Πεν που παρουσιάζει εαυτόν ως εγγυητή της ενότητας σε μια Γαλλία που παραπαίει, οικονομικά και κοινωνικά. Το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά και το γεγονός πως όπου αυξήθηκε η συμμετοχή, τα ποσοστά του FN ήταν γιγαντιαία, της επιτρέπει να παίξει αυτό το χαρτί.

Οι θέσεις μιας Γαλλίας του Εθνικού Μετώπου

Αν και οι τοπικές εκλογές, δεν αποτελούν σε καμιά περίπτωση αποτέλεσμα προεδρικών εκλογών, η Μαρίν Λε Πεν θα προκρινόταν με το ποσοστό της Κυριακής πρώτη στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Επιπλέον, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός πως το σοσιαλιστικό  κόμμα που προέλαυνε προς την εξουσία, είχε κερδίσει τις αντίστοιχες εκλογές του 2010 με 50%, ενώ ο έταιρος διεκδικητής των Ηλυσίων Πεδίων (η δεξιά του Σαρκοζί) σήμερα μετά βίας αυξάνει ανεπαίσθητα το ποσοστό που είχε λάβει το 2010. Ποιες όμως είναι οι επίσημες θέσεις του κόμματος; Διαβάζουμε τα βασικά σημεία, όπως τα περιγράφει το ίδιο το Εθνικό Μέτωπο στην επίσημη ιστοσελίδα του.

– Στην εσωτερική πολιτική: το κόμμα διακηρύσσει πως σε περίπτωση που έρθει στην εξουσία θα επαναδιαπραγματευτεί τους όρους με τους Ευρωπαίους εταίρους, στη βάση πως κάθε γαλλικός νόμος έχει μεγαλύτερη ισχύ από τον αντίστοιχο ευρωπαϊκό. Το κείμενο αναφέρει ξεκάθαρα πως αν οι διαπραγματεύσεις για την ισχύ των ευρωπαϊκών συνθηκών δεν τελεσφορήσουν, τότε η Γαλλία θα εμμείνει στη θέση της πως, το κρατικό δίκαιο θα υπερισχύει του ευρωπαϊκού. Επιπλέον, αναφέρεται στην απαγόρευση της ευρωπαϊκής σημαίας από τα δημόσια κτίρια της χώρας.

– Στο θέμα της μετανάστευσης το κόμμα αναφέρει πως θα περιορίσει τις μετακινήσεις αλλοδαπών, νόμιμων και παράτυπων, είτε με άμεση απέλαση. Αναφέρεται ρητά πως κάθε πολίτης που δεν έχει τη γαλλική υπηκοότητα θα εκδιώχνεται από τη χώρα σε περίπτωση που το όνομά του εμπλέκεται πάνω από δύο φορές σε παράνομη δραστηριότητα, αλλά και όσων βρίσκονται στη χώρα χωρίς εργασία για διάστημα μεγαλύτερο του ενός έτους.

Επιπλέον, το FN προαναγγέλλει την κατάργηση της συνθήκης Σένγκεν. Η Γαλλία θα “πάρει και πάλι τον έλεγχο των συνόρων της”, αναφέρει το κείμενο χαρακτηριστικά. Εντύπωση προκαλεί επίσης και η θέση του κόμματος στην ιθαγένεια, όπου τονίζεται πως θα κληθούν όσοι έχουν διπλή υπηκοότητα να διαλέξουν αν θέλουν τη γαλλική ή όχι (με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει η επιλογή τους). Τέλος, προτείνεται η διάκριση με βάση την εθνικότητα σε ό, τι αφορά και την αναζήτηση εργασίας, όπου οι Γάλλοι υπήκοοι θα έχουν προτεραιότητα σε σχέση με αλλοεθνείς.

– Στην οικονομική πολιτική: Η Μαρίν Λε Πεν έχει εκφραστεί ανοιχτά ενάντια στη ζώνη του ευρώ και ζητά το γαλλικό κράτος να έχει το δικό του νόμισμα και να εφαρμόζει τη δική του νομισματική πολιτική. “Η Ευρώπη πρέπει να προετοιμάσει το τέλος της κακής εμπειρίας του ευρώ και να επιστρέψει στο εθνικό νόμισμα που επιτρέπει την υποτίμηση, που καθιστά την οικονομία ανταγωνιστική.

– Στην άμυνα: Εθνοκεντρική πολιτική και καταγγελία της συμμετοχής της χώρας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ. Επανακαθορισμός των συνεργασιών στην αμυντική βιομηχανία και συνεργασία εκ νέου με τη Ρωσία. Αύξηση των αμυντικών δαπανών στο 2% του ΑΕΠ.

– Στις σχέσεις κράτους – εκκλησιών: Το γαλλικό κράτος δεν αναγνωρίζει καμιά κοινότητα: Το Εθνικό Μέτωπο στηρίζει το λαϊκό κράτος της Γαλλίας, το οποίο με νόμο από το 1905 απαγορεύει τη διάκριση και την επιχορήγηση οποιασδήποτε κοινότητας και θρησκεύματος. Το κόμμα θέλει αυτός ο νόμος να συμπεριληφθεί στο Σύνταγμα του κράτους, όπου θα αναφέρεται πως η Δημοκρατία δεν αναγνωρίζει καμιά κοινότητα.