Ο ήρωας που νίκησε τον Μινώταυρο στον Λαβύρινθο της Ταϊλάνδης

Ο Τζον Βόλαντεν, ήταν ο πρώτος δύτης που κατόρθωσε να φτάσει στα παγιδευμένα αγόρια και στον προπονητή τους, στα έγκατα ενός σκοτεινού και πλημμυρισμένου σπηλαίου στην Ταϊλάνδη, όταν οι ελπίδες έσβηναν…

Στην καθημερινότητά του, είναι ένας μηχανικός Διαδικτύου, ο οποίος απολαμβάνει την «υλικοτεχνική πρόκληση» να θέσει τη ζωή του σε κίνδυνο σε υπόγειους λαβύρινθους.

Ο δημοσιογράφος Ματ Ρουντ, τον συνάντησε στο γραφείο του στο Μπρίστολ πριν από μερικά χρόνια, μόλις επέστρεφε από μία σπηλαιοκατάδυση κατά την οποία είχε σπάσει ένα ρεκόρ στη βόρεια Ισπανία (ο Βόλαντεν είχε φτάσει μαζί με τον Ρικ Στάντον σε βάθος 9 χιλιομέτρων μέσα σε σπήλαιο).

“Ήθελα να μάθω γιατί αυτός ο δυσεύρετος 47χρονος δύτης, ήταν τόσο ευτυχισμένος ενώ βρισκόταν σε απόσταση αρκετών μιλίων από τον καθαρό αέρα, το φως της ημέρας και την ασφάλεια, βαθιά σε ένα ύπουλο σύστημα σπηλαίων.

Την προηγούμενη εβδομάδα, ο Βόλαντεν και ο συνάδελφός του, Ρικ Στάντον, 57 ετών, δύο από τους πιο έμπειρους δύτες σπηλαίων στον κόσμο, βρήκαν τα 12 αγόρια και τον προπονητή ποδοσφαίρου εγκλωβισμένους 2,5 μίλια βαθιά μέσα στο δίκτυο σπηλαίων Ταμ Λουάνγκ στη βόρεια Ταϊλάνδη.

Μετά από ένα γρήγορο “γεια”, επέστρεψαν στην επιφάνεια, έχοντας δημιουργήσει μια ζωτικής σημασίας “γραμμή πλεύσης” για άλλους δύτες να ακολουθήσουν.

Με ένα νήμα στο χέρι, όπως ο Θησέας στο Λαβύρινθο

Η πρώτη και δυσκολότερη βουτιά μέσα στο Λαβύρινθο του πλυμμηρισμένου σπηλαίου της Ταϊλάνδης θυμίζει εκ των υστέρων έντονα το μύθο του Μινώταυρου και το πως ο Θησέας κατάφερε να νικήσει το τέρας, κρατώντας στο χέρι του ένα νήμα, το οποίο του επέτρεψε να βρει τελικά την έξοδο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχουν κληθεί να βοηθήσουν ο Βόλαντεν και Στάντον. Ο Βόλαντεν είχε πει στο δημοσιογράφο των Sunday Times, ότι ήταν πάντα σε ετοιμότητα. Λίγοι δύτες έχουν την εξειδίκευση για διασώσεις σε σπήλαια μεγάλων αποστάσεων, και όταν κάτι πάει στραβά, είναι από τους πρώτους που καλούνται.

Ο Βόλαντεν άρχισε την εξερεύνηση σπηλαίωνι ως έφηβος πρόσκοπος και, πολύ σύντομα, «δεν μπορούσε να αντισταθεί»… προσθέτοντας το νερό στην εξίσωση.

Μέσα στις επόμενες δύο δεκαετίες, ίδιος μαζί με τον Στάντον και έναν άλλο Βρετανό δύτη, τον Τζέισον Μάλινσον, έμαθαν να λειτουργούν ως ομάδα με απόλυτη πειθαρχία και “αργά, αργά” έσπρωξαν τα όρια.

“Αρχικά φοβήθηκα, αλλά όσο περισσότερο ασκείται κανείς, τόσο λιγότερο φοβισμένος γίνεται”, είχει πει ο Μάλινσον. “Σταδιακά, αρχίζεις να βασίζεσαι στον εαυτό σου και στον εξοπλισμό σου”.

Στην εκπληκτική ισπανική κατάδυση τους το 2013 στο Pozo Azul της Ισπανίας, οι Βόλαντεν και Μάλινσον διήνυσαν έξι μίλια σε ένα σύστημα σπηλαίων. Με 20 Ισπανούς υποστηρικτές, έστησαν ένα ‘στρατόπεδο βάσης’ και έπειτα από αρκετές περίπλοκες ημέρες προγραμματισμού, βούτηξαν μέσω τεσσάρων “σκαφών” (υποβρύχιων τμημάτων του σπηλαίου), ένα από αυτά με μήκος τριών μιλίων. Κάθε βράδυ, στο απόλυτο σκοτάδι, ο ύπνος τους διαταρασσόταν από “περίεργους θορύβους” της Γης.

“Το να φτάσουμε εμείς και όλος ο εξοπλισμός μας στο τέλος μιας τέτοιας μακράς σπηλιάς – είναι σαν το παζλ με την αλεπού, το κοτόπουλο και το σιτάρι”, είπε ο Βόλαντεν. “Δεν είναι επικίνδυνο εάν το κάνεις σωστά. Υπάρχει όμως, ένας μεγάλος αριθμός μικρών πραγμάτων που πρέπει να ελέγχεις διαρκώς. Αν κάτι πάει στραβά – ένα κομμάτι του εξοπλισμού λειτουργήσει λάθος – τότε παγιδεύεστε σε ένα σημείο ή παίρνετε λανθασμένη στροφή, σε μία κατεύθυνση που στην πραγματικότητα είναι ένας μαύρος υποβρύχιος λαβύρινθος. Το πρώτο ένστικτο θα ήταν να πανικοβληθείτε. Απαιτείται το ακριβώς αντίθετο.

“Ο πανικός και η αδρεναλίνη είναι υπέροχα σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά όχι στην σπηλαίοκατάτυση”, λέει ο Βόλαντεν.

Κάθε αποστολή – και η δουλειά τους τώρα στην Ταϊλάνδη δεν θα είναι διαφορετική – βασίζεται σε προγραμματισμό για εξαιρετικές λεπτομέρειες. Όταν ο Βόλαντεν πηγαίνει σε μια σπηλιά, παίρνει δύο από όλα τα απαραίτητα αντικείμενα, για την περίπτωση δυσλειτουργίας. Στο κρεβάτι του, τις ημέρες πριν από ένα ταξίδι, ασκεί πρακτική φθάνοντας σε φανταστικές βαλβίδες και σωλήνες. Ξέρει ενστικτωδώς πού είναι όλα. Έτσι πρέπει να γίνει.

“Είσαι σε ένα περιβάλλον που δεν ανέχεται τους ανόητους”, είπε. “Έχω φτάσει οδηγώντας σε σπηλιές με τρεις ανθρώπους στο αυτοκίνητο και οδήγησα πίσω με μόνο δύο… Αλλά αν λέτε σε κάποιον στο δείπνο το βράδυ: μην περάσετε από εκείνη την τρύπα – προσπαθήσαμε και είναι πολύ στενά – και τότε αυτός επιλέγει να το περάσει το επόμενο πρωί, τι μπορείς να κάνεις;”

Ο Βόλαντεν δεν ενδιαφέρεται για ευρύτερη αναγνώριση. Έτσι, κάθεται στο γραφείο του (χωρίς παράθυρα) στο Μπρίστολ, εντυπωσιάζοντας τους πελάτες με την «σαφή σκέψη» και την «αποτελεσματική επίλυση προβλημάτων». Και στη συνέχεια το τηλέφωνο χτυπάει και είναι σε ένα αεροπλάνο για την επόμενη διάσωση, έτοιμος να εφαρμόσει τις ίδιες δεξιότητες, μόνο κάτω από το νερό, στο σκοτάδι – και γνωρίζοντας ότι ένα λάθος θα μπορούσε να είναι θανατηφόρο.