“Ο πατέρας μου πρέπει να πεθάνει στη φυλακή” – Συγκλονίζει σε συνέντευξή της η κόρη του Ντομινίκ Πελικό

Η Ντάριαν Πελικό, η κόρη της Ζιζέλ, συγκλονίζει σε συνέντευξη της στο BBC, όπου εξομολογείται πως αντιμετώπισε τις φρικτές αποκαλύψεις για τις σεξουαλικές κακοποιήσεις που τέλεσε ο πατέρας της στην μητέρα της αλλά και την ίδια.

Η Ντάριαν μαζί με τα αδέλφια της Φλοριάν και Ντέιβιντ, ταξίδεψαν στη νότια Γαλλία, όπου ζούσαν οι γονείς τους, για να στηρίξουν τη μητέρα τους, καθώς εκείνη προσπαθούσε να αποδεχθεί την είδηση ότι – όπως λέει τώρα η Ντάριαν – ο σύζυγός της ήταν «ένας από τους χειρότερους σεξουαλικούς θύτες των τελευταίων 20 ή 30 ετών».

Λίγο αργότερα, η ίδια η Ντάριαν κλήθηκε από την αστυνομία – και ο κόσμος της κατέρρευσε ξανά. Της έδειξαν δύο φωτογραφίες που βρήκαν στον φορητό υπολογιστή του πατέρα της. Έδειχναν μια αναίσθητη γυναίκα ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, φορώντας μόνο ένα T-shirt και εσώρουχα.

Αρχικά, δεν μπορούσε να αναγνωρίσει ότι η γυναίκα ήταν η ίδια. «Ένιωσα ένα είδος αποσύνδεσης. Είχα δυσκολία να αναγνωρίσω τον εαυτό μου από την αρχή», λέει.

«Τότε ο αστυνομικός είπε: “Κοιτάξτε, έχετε το ίδιο καφέ σημάδι στο μάγουλο… είναι εσείς.” Κοίταξα αυτές τις δύο φωτογραφίες διαφορετικά τότε… Ήμουν ξαπλωμένη στην αριστερή μου πλευρά, όπως η μητέρα μου, σε όλες τις φωτογραφίες της».

Η Ντάριαν δηλώνει πεπεισμένη ότι ο πατέρας της την κακοποίησε και τη βίασε – κατηγορία που εκείνος αρνείται κατηγορηματικά, αν και έχει δώσει αντικρουόμενες εξηγήσεις για τις φωτογραφίες.

«Ξέρω ότι με νάρκωσε, πιθανότατα για σεξουαλική κακοποίηση. Αλλά δεν έχω αποδείξεις», αναφέρει η ίδια.

Σε αντίθεση με την υπόθεση της μητέρας της, δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία για το τι μπορεί να έκανε ο Πελικό στην Ντάριαν. «Και πόσες άλλες γυναίκες βρίσκονται στην ίδια κατάσταση; Δεν τις πιστεύουν επειδή δεν υπάρχουν αποδείξεις. Δεν τις ακούν, δεν τις στηρίζουν», τονίζει.

Λίγο μετά την αποκάλυψη των εγκλημάτων του πατέρα της, η Ντάριαν έγραψε ένα βιβλίο.

Το “Δεν θα τον ξαναπώ μπαμπά” καταγράφει το οικογενειακό τους τραύμα, ενώ παράλληλα εστιάζει στο φαινόμενο της «χημικής υποταγής», όπου τα ναρκωτικά που χρησιμοποιούνται συνήθως «προέρχονται από το ντουλάπι φαρμάκων της οικογένειας».

«Παυσίπονα, ηρεμιστικά… είναι φαρμακευτική αγωγή», εξηγεί η Ντάριαν. Όπως συμβαίνει σχεδόν στο μισό των περιπτώσεων χημικής υποταγής, η ίδια γνώριζε τον θύτη της: «Ο κίνδυνος προέρχεται από μέσα», τονίζει.

Μέσα στην καταιγίδα της αποκάλυψης ότι είχε βιαστεί πάνω από 200 φορές από διαφορετικούς άνδρες, η μητέρα της δυσκολεύτηκε να αποδεχθεί ότι ο σύζυγός της μπορεί να είχε κακοποιήσει και την κόρη τους. «Για μια μητέρα είναι δύσκολο να αποδεχθεί όλα αυτά ταυτόχρονα», λέει η Ντάριαν.

Ωστόσο, όταν η Ζιζέλ αποφάσισε να ανοίξει τη δίκη στο κοινό και στα ΜΜΕ, ώστε να αποκαλύψει τα εγκλήματα του συζύγου της και δεκάδων άλλων ανδρών, μάνα και κόρη ήταν απόλυτα σύμφωνες: «Ξέραμε ότι περάσαμε κάτι… φρικτό, αλλά έπρεπε να το αντιμετωπίσουμε με αξιοπρέπεια και δύναμη».

Η Ντάριαν προσπαθεί τώρα να καταλάβει πώς να ζήσει γνωρίζοντας ότι είναι κόρη τόσο του βασανιστή όσο και του θύματος – κάτι που η ίδια αποκαλεί «ένα τρομερό βάρος».

Πλέον, δεν μπορεί να σκεφτεί την παιδική της ηλικία με τον άνδρα που αποκαλεί Ντομινίκ, ενώ μόνο περιστασιακά γλιστρά στην παλιά συνήθεια να τον αναφέρει ως «πατέρα».

«Όταν κοιτάζω πίσω, δεν θυμάμαι πραγματικά τον πατέρα που νόμιζα ότι ήταν. Βλέπω κατευθείαν τον εγκληματία, τον σεξουαλικό θύτη που είναι», λέει.

«Αλλά έχω το DNA του, και ο βασικός λόγος που είμαι τόσο αφοσιωμένη στα αόρατα θύματα είναι και για μένα ένας τρόπος να βάλω πραγματική απόσταση από αυτόν τον άνθρωπο. Είμαι εντελώς διαφορετική από τον Ντομινίκ».

Η Ντάριαν προσθέτει ότι δεν ξέρει αν ο πατέρας της ήταν «τέρας», όπως τον έχουν αποκαλέσει κάποιοι. «Ήξερε πολύ καλά τι έκανε, και δεν είναι άρρωστος», σημειώνει.

«Είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγει από τη φυλακή. Καμία περίπτωση».

Θα χρειαστεί να περάσουν χρόνια ούτως ώστε ο 72χρονος Ντομινίκ Πελικό θα μπορεί να αιτηθεί την αποφυλάκιση του υπό όρους. Οπότε, είναι πιθανό να μην ξαναδεί ποτέ την οικογένειά του.

Στο μεταξύ, η οικογένεια Πελίκο προσπαθεί να ξαναχτίσει τη ζωή της. Η Ζιζέλ, σύμφωνα με την Ντάριαν, είναι εξαντλημένη από τη δίκη, αλλά και «αναρρώνει… Τα πηγαίνει καλά».

Η Ντάριαν λέει πως η δύναμή της πηγάζει από τον σύζυγό της, τα αδέρφια της, αλλά και τον 10χρονο γιο της – «τον υπέροχο γιο μου», λέει με χαμόγελο, η φωνή της γεμάτη στοργή.

Τα γεγονότα εκείνου του Νοεμβρίου την έκαναν αυτό που είναι σήμερα, σημειώνει η ίδια και κοιτάζει μόνο μπροστά, αποφασισμένη να αλλάξει τη συζήτηση γύρω από ένα ζήτημα που αφορά τόσα πολλά θύματα, αλλά παραμένει συχνά αόρατο.