O William Reece δοκιμάζει τα ‘πιστεύω’ σου για τη θανατική ποινή

O William Reece γεννήθηκε στις 1/7 του 1959 και μεγάλωσε σε ένα πάρκο με τροχόσπιτα, σε περιοχή 6.500 κατοίκων, μια ώρα έξω από την Oklahoma City, ως μέλος μιας σεβάσμιας 14μελούς οικογένειας μέσης τάξεως (τα μέλη της οποίας πέθαναν στα χρόνια που είναι εκείνος στη φυλακή-με εξαίρεση μια αδελφή). Παράτησε το σχολείο στο γυμνάσιο και εργαζόταν ως πεταλωτής αλόγων, πριν πιάσει δουλειά σε οικοδομές, στην ευρύτερη περιοχή του Houston και της Oklahoma.

Προς τα τέλη του ’70 γνώρισε την Judy (Flaming). Ο έρωτας ήταν προέκυψε κάπως έτσι: “Γυρίζαμε όλη την πόλη, με το αυτοκίνητο του, ήμασταν νέοι. Mια μέρα σταματήσαμε σε ένα πάρκινγκ, γύρισε, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε “αν δεν δεχθείς να βγούμε ραντεβού, θα σημαδέψω το κεφάλι μου με όπλο”. Γέλασα. Σκέφτηκα πως κάνει πλάκα, όπως προσπαθεί να μου δείξει πόσο με θέλει”.

Η Judy θυμήθηκε ότι “ήταν μαμάκιας. Λάτρευε την Pat (Miely) και τα αισθήματα ήταν τόσο αμοιβαία, που ο William μπορούσε να σκοτώσει κάποιον και εκείνη να τον καλύψει”. Ως έφηβος, ο Reece είχε διάφορα θέματα με τη συμπεριφορά του. Τέτοια που τον ώθησαν την πρόνοια να παρέμβει, πολλάκις. Μετά, κατετάγη στην Oklahoma National Guard, τμήμα του Oklahoma Military Department που διαθέτει στρατό και αεροπορία και ζήτησε την Judy σε γάμο.

Παντρεύτηκαν το 1979, σε μια μικρή εκκλησία του Gracemont “γιατί ήμουν έγκυος. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να τον παντρευτώ”, παρ’ όλα αυτά εκείνη το έκανε. Στα τρία επόμενα χρόνια χώρισαν, ξαναπαντρεύτηκαν και ξαναχώρισαν (“γιατί με απάτησε με την καλύτερη μου φίλη), ενώ είχαν αποκτήσει και δεύτερο παιδί. Μετά το οριστικό διαζύγιο, το 1982, ήταν “που άρχισαν η βία και οι απειλές κατά της ζωής μου. Ένιωθε πως του ανήκω”. Άρχισε με το να σπάσει την πόρτα του σπιτιού, να εισβάλει και να δείρει την Judy. “Μου έβαλε και μαχαίρι στο λαιμό, πριν με πετάξει στο πάτωμα και κολλήσει ένα όπλο στο κεφάλι μου”.

Την πίεσε να τον ακολουθήσουν σε οικογενειακό γεύμα για την ημέρα των Ευχαριστιών, σε κοντινή πόλη. Ενόσω ήταν στο τραπέζι, ο Reece πήδηξε πάνω της και τη σημάδεψε με όπλο. “Τον σταμάτησε η μητέρα του. Ειλικρινά δεν ξέρω τι θα γινόταν, αν δεν ήταν εκείνη στο σπίτι”.

Κάποια άλλη στιγμή, το 1980, ενώ ο Reece είχε επισκεφτεί την Judy και τα παιδιά τους (2 μηνών το ένα, 1 έτους το άλλο, τότε) και τους πήγαινε σε κατάστημα για να αγοράσουν πάνες, ξέσπασε τσακωμός που κορυφώθηκε με το “θα σας σκοτώσω όλους. Έτρεχε σαν τρελός, μέσα στους δρόμους της πόλης. Είχα τρομοκρατηθεί. Τελικά, κάποια στιγμή έκανε στην άκρη”.

Ένα τρίτο περιστατικό τρόμου ήταν όταν τη χτύπησε τόσο πολύ “που η μια πλευρά του προσώπου μου ήταν μαύρη και μπλε”. Και πάλι όμως, “δεν τον είχα ικανό για φόνο. Δεν τον είχα ικανό να κάνει κακό σε οποιονδήποτε άλλον, πλην εμού”. Κάποια στιγμή ο Reece το πήρε απόφαση και βρήκε άλλη σύντροφο, την οποία επίσης παντρεύτηκε “αλλά μου τηλεφωνούσε τακτικά για να μου πει να τον πάρω πίσω”. Η συζήτηση της Judy με το δίκτυο KTRK, τον Απρίλιο του 2016, ολοκληρώθηκε με εκείνη να δηλώνει “ελπίζω να του επιβληθεί η θανατική ποινή”. Δεν είχε κάνει και λίγα.

Το 1986 έχει προσδιοριστεί -βάσει στοιχείων- ως το έτος που δοκίμασε να κάνει το πρώτο έγκλημα. Αποπειράθηκε να απαγάγει μια νέα κοπέλα, πρωτοετή στο University of Oklahoma, κόρη του αναπληρωτή σερίφη της πόλης. Ενώ κατευθυνόταν από το πανεπιστήμιο στη δουλειά της (ήταν δασκάλα αεροβικής), το αυτοκίνητο της έσβησε. Η 19χρονη πανικοβλήθηκε. Είδε ένα mall και ένα ξενοδοχείο από την άλλη πλευρά του τεράστιου φράκτη που είχε μπροστά της.

Προσπάθησε να σκαρφαλώσει, όταν σταμάτησε ένα αυτοκίνητο δίπλα της. Ένας νέος άνδρας τη ρωτούσε αν μπορούσε να βοηθήσει. Ανακουφισμένη, μπήκε στο όχημα. Αντί όμως, ο άνδρας να την πάει στο πλησιέστερο τηλέφωνο, πάρκαρε στην ερημιά, την ακινητοποίησε σε ένα στρώμα και άρχισε να την κακοποιεί σεξουαλικά. Εκείνη ούρλιαζε “γιατί το κάνεις αυτό σε εμένα” και ο 26χρονος τότε, Reece απάντησε “διότι είμαι τρελός”.

Της έδεσε τα χέρια με μονωτική ταινία και την έκλεισε σε sleeping bag, πριν συνεχίσει να οδηγεί. Την επόμενη φορά που σταμάτησε, απαίτησε στοματικό έρωτα “ενώ μου έλεγε πόσο πολύ με αγαπάει και ότι επρόκειτο να ζήσουμε για πάντα μαζί, στο Houston”. Ναι, ήθελε να την παντρευτεί. “Άρχισα να παίζω το παιχνίδι του, ώστε να κερδίσω την εμπιστοσύνη του. Κάποια στιγμή, τον παρακάλεσα να με αφήσει να πάω στην τουαλέτα. Με αυτόπτες μάρτυρες γύρω, παρακάλεσε να χρησιμοποιήσει το τηλέφωνο. Κάλεσε τους γονείς της. “Το κέρμα μου το έδωσε ο Reece και μετά με φίλησε για αντίο, όπως μου είπε”.

Φυσικά και η κοπέλα (της οποίας το όνομα δεν διέρρευσε) πήγε στην αστυνομία, ο Reece συνελήφθη και ενώ περίμενε να οριστεί δικάσιμος για απαγωγή και στοματικό σοδομισμό, βίασε μια γυναίκα την οποία ακολούθησε σπίτι από μπαρ. 

“Μπήκε σε σπίτι άλλης γυναίκας από το παράθυρο -την είχε ακολουθήσει από μπαρ στο οποίο είχαν βρεθεί τυχαία και οι δύο- και της επιτέθηκε σεξουαλικά”, με το δικαστήριο να τον καταδικάζει σε 25 χρόνια φυλάκισης, Λόγω όμως, ενός νομικού λάθους (ο δημόσιος κατήγορος έκανε “ανάρμοστα σχόλια”), εξέτισε δεκαετή ποινή. Αποφυλακίστηκε τον Οκτώβριο του 1996, όταν εμφανίστηκε στο κατώφλι της μητέρας του “σε γειτονιά που δεν ήξεραν το παρελθόν του. Όλοι είχαν να λένε για την ευγένεια του”. Μια φίλη της μητέρας του του “έβγαλε” νέο δίπλωμα οδήγησης “ως χάρη στην Pat, που μας σιδέρωνε στο σπίτι, χωρίς -ηλιθιωδώς- να ρωτήσω για ποιο λόγο είχε βρεθεί στη φυλακή. Έκρινα πως δεν ήταν κάτι που ενδιέφερε εμένα ή την οικογένεια μου”. Γεγονός που ήταν αληθές, έως το καλοκαίρι του ίδιου έτους, όταν η κόρη της εξαφανίστηκε.

Έκανε τον καλό Σαμαρίτη -δεν ήταν

Την άνοιξη του 1997, όταν ακόμα το FBI δεν είχε βάση δεδομένων όλης της χώρας, με DNA και οι περισσότεροι κάτοικοι του πλανήτη δεν ήξεραν τι σημαίνει “κινητό τηλέφωνο”, ο Reece δούλευε σε ένα ράντσο. Ο ιδιοκτήτης, ονόματι Butch είχε παρατηρήσει… πως κάτι δεν πάει καλά. Τον είχε δει να χτυπά με μανία άλογο, ακολούθησε η ενημέρωση (απελπισμένης) έφηβης ότι ο Reece είχε κάνει απρεπές σχόλιο και η προσπάθεια του Reece να του πουλήσει κλεμμένη μπουλντόζα και μετά ήλθε η απόλυση. Η συνέχεια ήταν χειρότερη, καθώς άρχισαν να εξαφανίζονται νέες γυναίκες.

Στις 3 Απριλίου του 1997, η 12χρονη Laura Smither είχε βγει για το πρωινό της τρέξιμο και δεν επέστρεψε ποτέ. Δυο εβδομάδες αργότερα, βρέθηκε το πτώμα της, σε κοντινή περιοχή. Ήταν γυμνή -φορούσε μόνο τις κάλτσες της-, το πρόσωπο κοιτούσε προς το έδαφος και έφερε σημάδια στραγγαλισμού. Ως “κύριως ύποπτος” χαρακτηρίστηκε ο Reece, καθώς ήταν δηλωμένος “σεξουαλικός παραβάτης”, ο οποίος δούλευε σε ράντσο, κοντά στο μέρος που βρέθηκε η Smither και την ημέρα της δολοφονίας της είχε φύγει νωρίς, γιατί έβρεχε.

Παρ’ όλα αυτά, ουδέποτε του απαγγέλθηκαν κατηγορίες, ενώ κατάφερε να πείσει δικαστή να απαγορεύσει στους αστυνομικούς να τον ανακρίνουν -το 1999. Αργότερα, οι γονείς του θύματος κέρδισαν 100 εκατ. ευρώ, από μήνυση που κατέθεσαν στις αρχές -με αφορμή την ολιγωρία τους στο θέμα του Reece.

Τον επόμενο μήνα, η Sandra Sapaugh έμεινε από λάστιχο, κοντά σε βενζινάδικο σε εθνικό δρόμο. Η έγκυος στο τρίτο της παιδί, Sandra σώθηκε από τον απαγωγέα της, πηδώντας από το εν κινήσει αυτοκίνητο του -στο οποίο μπήκε υπό την απειλή μαχαιριού. Κατήγγειλε το γεγονός στην αστυνομία. Υπεβλήθη στη διαδικασία ύπνωσης και όσα στοιχεία ανακάλεσε στη μνήμη της (το χρώμα του αγροτικού που οδηγούσε ο απαγωγέας, τον τύπο, ενώ περιέγραψε το παρουσιαστικό του άνδρα, όπως και τι φορούσε -πριν τον υποδείξει και σε σειρά με υπόπτους) βοήθησαν για τη σύλληψη ο Reece, ο οποίος καταδικάστηκε σε 60 χρόνια φυλάκισης.

Πριν ωστόσο, βγει η απόφαση και για την ακρίβεια, στις 15/7 του ίδιου έτους, εξαφανίστηκε η (20χρονη φοιτήτρια του University of North Texas και μητέρα ενός κοριτσιού) Kelli Cox. Απήχθη ενός τηλεφωνούσε, από βενζινάδικο -ήταν σε δυο λεπτά με τα πόδια από το αυτοκίνητο- να ενημερώσει τον σύντροφο της, για βλάβη στο αυτοκίνητο της.

Έντεκα ημέρες μετά η αστυνομία ενημερώθηκε για την εξαφάνιση της Tiffany Johnston, κόρη της Kathy που είχε βγάλει το νέο δίπλωμα οδήγησης στον Reece, από πλυντήριο αυτοκινήτων. Το πτώμα της νεαρής γυναίκας, που είχε παντρευτεί τρεις εβδομάδες νωρίτερα, βρέθηκε την επομένη, πεταμένο σε ένα χωράφι. Είχε σημάδια στραγγαλισμού και φορούσε μόνο ένα σουτιέν. Στο σώμα της ανακαλύφθηκε σπέρμα που πολύ αργότερα (το 2015) αποδείχθηκε -μέσω DNA- ότι άνηκε στον Reece. Κάποιος άφηνε ανώνυμα λουλούδια στον τάφο της Johnston, έως το 2005, όταν πέθανε η μητέρα του Reece.

Τον Αύγουστο του 1997 εξαφανίστηκε και η 17χρονη Jessica Cain, όπως επέστρεφε από θεατρικό στο οποίο έπαιζαν φίλοι της. Το αυτοκίνητο της βρέθηκε εγκαταλελειμμένο (το πορτοφόλι της ήταν μέσα) σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας. Δεκάδες εθελοντές την αναζήτησαν, συμπεριλαμβανομένου του πατέρα της 12χρονης αγνοούμενης.

Ήταν η πέμπτη απαγωγή σε πέντε μήνες και οι αρχές προσπάθησαν να “ταΐσουν” την περιέργεια του λαού, δίνοντας τον τίτλο “Texas Killing Fields”. Βλέπεις, από τις αρχές του ’70 έχουν βρεθεί 30 σωροί κοντά στο Interstate Highway-45 (συνδέει τις πόλεις του Dallas με αυτές του Houston και συνεχίζεται από το Houston έως το Galveston), στα γνωστά ως Killing Fields.

Τα θύματα ήταν κυρίως νέες γυναίκες και κορίτσια που είχαν εξαφανιστεί από την περιοχή και οι βασικοί ύποπτοι δύο: ο Edward Harold Bell (είχε ομολογήσει 11 δολοφονίες, με γράμμα, το 1998 -οι αρχές δεν βρήκαν ποτέ, επαρκή στοιχεία για να προβούν σε δίωξη) και ο Willian Reece. Αυτή η ιστορία έγινε και κινηματογραφική ταινία που κυκλοφόρησε στις 9/9 του 2011.

Η σωρός της Cain εντοπίστηκε το 2016, στο σημείο που υπέδειξε ο Reece, προφανώς και όχι από την καλή του την καρδιά: οι εισαγγελείς είχαν θέσει θέμα θανατικής ποινής, καθώς υπήρχαν πια στοιχεία που τον συνέδεαν με άλλες τρεις δολοφονίες. H τελευταία πιστοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 2017.

Αρχικά, βέβαια, ο Reece αρνήθηκε τις κατηγορίες και είχε δηλώσει στην Houston Cronicle ότι “δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που δολοφονεί”. Είπε και πως “ανυπομονώ να απαλλαχθώ, ώστε να μετακομίσω στα βουνά, μακριά από όσους επιχειρούν να καταστρέψουν τη ζωή μου. Δεν είμαι βιαστής. Είμαι παιδί της φύσης”.

Όλα αυτά και πολλά από όσα θα ακολουθήσουν, τα αποκάλυψε η Kathryn Casey, συγγραφέας εγκληματικών μυθιστορημάτων που έγραψε το “Deliver Us”, βασισμένο στα όσα έκανε ο Reece. Η Casey είχε επισκεφτεί τον θύτη στη φυλακή “και ομολογώ πως ήταν μια διαταραγμένη εμπειρία. Ήταν ψυχρός, υπολογιστικός, χειριστικός. Όπως εξιστορούσε τα εγκλήματα του, γελούσε και προσπαθούσε να γοητεύσει. Ναι, μπορώ να πω ότι είναι ψυχοπαθής”.

Από τον Μάρτιο έως τον Μάιο του 2016, ο Reece είχε οδηγήσει τις αρχές στις σωρούς δυο γυναικών που αγνοούνταν για χρόνια (Cain και Cox). Οι αρχές τον χαρακτήρισαν “κατά συρροή εγκληματία, καθώς διάλεγε τα θύματα του βάσει ηλικίας και φύλου και ένιωθε ευχαρίστηση από τον έλεγχο που ασκούσε πάνω τους, πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή”. Ένα άλλο στοιχείο που χαρακτηρίζει, σύμφωνα με τους ειδικούς, τους serial killers “είναι πως δεν αφήνουν αποδεικτικά στοιχεία πίσω τους”. Για αυτό και οι αρχές καθυστέρησαν πριν συνδέσουν τον Reece με όλες τις δολοφονίες. Κράτα και μια ακόμα σημείωση: αυτοί οι δολοφόνοι συνηθίζουν να επιστρέφουν εκεί όπου έχουν θάψει τα θύματα τους “γιατί νιώθουν ένα είδος σύνδεσης”.

Ο Jack Levin, καθηγητής εγκληματολογίας στο Northeastern University της Boston τόνισε πέρυσι στο dallasnews.com ότι “ο λόγος που έδωσε στοιχεία για τα εγκλήματα του δεν ήταν για να απαλλαγεί από το βάρος που ένιωθε, αλλά γιατί αισθανόταν υπερήφανος! Οι περισσότεροι κατά συρροή δολοφόνοι, είναι σεξουαλικοί σαδιστές και θεωρούν πως τα εγκλήματα τους είναι οι μεγαλύτερες επιτυχίες που ‘χουν ζήσει στη ζωή τους. Είναι μάστερ στη χειραγώγηση και χρησιμοποιούν το βιασμό ως μέσο βασανιστηρίου. Περνούν στο έγκλημα, μόνο όταν νιώθουν πως δεν πρέπει να αφήσουν μάρτυρες”.

Το χρονοδιάγραμμα της εγκληματικής δράσης

Hμερομηνία	Γεγονός
3 Απριλίου 1997	Εξαφανίστηκε η Laura Smither στο Friendswood.
20 Απριλίου 1997	Ανακαλύφθηκε το πτώμα της Laura Smither, κοντά στην Pasadena.
15 Ιουλίου 1997	Εξαφανίστηκε η Kelli Ann Cox από το Denton.
26 Ιουλίου 1997	Εξαφανίστηκε η Tiffany Johnston έξω από την Oklahoma City.
27 Ιουλίου 1997	Βρέθηκε το πτώμα της Johnston.
17 Αυγούστου 1997	Εξαφανίστηκε η Jessica Cain από το La Marque.
18 Σεπτεμβρίου 1997	Απήχθη η Sandra Sapaugh, αλλά απέδρασε.
11 Μαΐου 1998	Καταδικάστηκε ο Reece για την απαγωγή της Sapaugh, σε 60 χρόνια φυλάκισης.
21 Σεπτεμβρίου 2015	Ο Reece κατηγορήθηκε για την απαγωγή και τη δολοφονία της Johnston.
16 Φεβρουαρίου 2016	Ο Reece μεταφέρθηκε προσωρινά στην Galveston County.
24 Φεβρουαρίου 2016	Άρχισαν οι έρευνες για τον εντοπισμό της σορού της Cain, σε χωράφι στο East Orem.
18 Μαρτίου 2016	Βρέθηκε σωρός.
28 Μαρτίου 2016	Άρχισαν οι έρευνες για τον εντοπισμό της σορού της Cox, σε χωράφι στη Brazoria County.
3 Απριλίου 2016	Βρέθηκε σωρός.
11 Απριλίου 2016	Ταυτοποιήθηκε το πτώμα της Cox.
15 Απριλίου 2016	Ταυτοποιήθηκε το πτώμα της Cain.
25 Ιουλίου 2016	O Reece μεταφέρθηκε στην Οklahoma, για να αντιμετωπίσει κατηγορίες για την υπόθεση της Johnston.
1 Σεπτεμβρίου 2016	Διορίστηκαν οι ένορκοι της δίκης για τις υποθέσεις των Cox και Cain.

Ο Anthony Osso, δικηγόρος του Reece που “έχει σοβαρό πρόβλημα στην καρδιά”,  ήταν σε συζητήσεις με τις αρχές του Texas και της Oklahoma, ώστε να εξασφαλίσει στον πελάτη του κάτι καλύτερο από τη θανατική ποινή. Ο Osso είχε εξηγήσει πως “ένας από τους λόγους που θέλει να αποφύγει τα ισόβια και το θάνατο ο Reece, είναι γιατί θέλει να θαφτεί σε νεκροταφείο βετεράνων πολέμου, ανάμεσα σε ήρωες”. Οι χειρότερες ποινές αφαιρούν αυτό το δικαίωμα. “Όπως μου είπε ένας εισαγγελέας, φαίνεται να θέλει να κρατήσει το ένα κομμάτι του εαυτού του που ήταν έντιμος”.

Κατά τον δικηγόρο του, ήξερε πως θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του στη φυλακή, αλλά ζητούσε να εκτίσει την ποινή του στο γενικό πληθυσμό της φυλακής, ώστε να μπορεί να πιάσει και μια δουλειά, αλλά και να έχει επικοινωνία με συγκρατούμενους. Προνόμια που δεν υπήρχαν στους θανατοποινίτες. Είχε ζητήσει και να μεταφερθεί από τη φυλακή του Texas, σε εκείνη της Oklahoma και να μην συρθεί σε κοστοβόρες και συναισθηματικά εξοντωτικές δίκες. Σε αντάλλαγμα θα έδινε στις οικογένειες των θυμάτων του την ειρήνη που αποζητούσαν, μέσω απαντήσεων που έψαχναν.

Δεν εξήγησε ποτέ το “γιατί”, με τους συγγενείς των θυμάτων να δηλώνουν πως “του αξίζει η θανατική ποινή, για τα φρικτά, άγρια και σκληρά εγκλήματα του. Του αξίζει να τον κρεμάσουν και να τελειώνουμε, χωρίς να νοιάζεται κάποιος για το αν θα υποφέρει. Όπως δεν νοιάστηκε εκείνος για όσους δολοφόνησε” σχολίασε η μητέρα της Johnston, στο newsok.com

Τι ισχύει παγκοσμίως για τη θανατική ποινή

Η τελευταία εκτέλεση που έγινε στην Ελλάδα, ως αποτέλεσμα θανατικής ποινής ήταν του Βασίλη Λυμπέρη, στις 25 Αυγούστου του 1972 (εκτελέστηκε με τυφεκισμό για την δολοφονία της γυναίκας, της πεθεράς και των δύο παιδιών του, στην Κρήτη). Σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1975, καταργήθηκε σε περιόδους ειρήνης (εκτός των εγκλημάτων της εσχάτης προδοσίας, σε περιόδους πολέμου), γενικά και με νόμο τον Δεκέμβριο του 1993, από την κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου (νόμος 2172/1993) και συνταγματικά, το 2001. 

Εκατόν πέντε χώρες έχουν προχωρήσει στην πλήρη κατάργηση. Οκτώ έχουν εξαιρέσεις (π.χ. εγκλήματα πολέμου, για φόνο, για ναρκωτικά, για γενοκτονία, για υπεξαίρεση, για απάτη -στο Αφγανιστάν η εξαίρεση είναι η ομοφυλοφιλία), 29 δεν έχουν προβεί σε εκτελέσεις την τελευταία δεκαετία, ενώ 56 χώρες έχουν ακόμα σε ισχύ την εσχάτη των ποινών. Πρώτη σε εκτελέσεις είναι η Κίνα που έχει τυφεκισμό και θανατηφόρα ένεση, με τη Βόρειο Κορέα να διαθέτει εκτελεστικό απόσπασμα. Από την Ευρώπη, η μόνη χώρα στην οποία εφαρμόζεται η θανατική ποινή, είναι η Λευκορωσία (υπάρχει τυφεκισμός για εγκλήματα κατά συρροή, φόνο εκπροσώπου ξένης χώρας ή διεθνούς οργανισμού, εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, δολιοφθορά, φόνος αστυνομικού κλπ). Οι ΗΠΑ είναι μεταξύ των 22 χωρών που έκαναν εκτελέσεις το 2014 (από όταν υπάρχουν τα τελευταία στοιχεία) και ισχύει ό,τι για κάθε άλλο νόμο: κάθε πολιτεία το χειρίζεται κατά το δοκούν.