“Όλα θα πάνε καλά, καλό ταξίδι” – Εκεί που οι γιατροί ξεπερνούν τους εαυτούς τους

Ένας νεαρός άνδρας τραυματίζεται σοβαρά σε τροχαίο στους κακοφτιαγμένους δρόμους της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Το χέρι του πρέπει να ακρωτηριαστεί για να σωθεί η ζωή του. Υπάρχει ελπίδα για αυτό τον άνδρα; Πώς θα αντιδράσει μετά την σοβαρή χειρουργική επέμβαση; Η Gabriella Grea, αναισθησιολόγος των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, μιλά για το περιστατικό που κράτησε στην μνήμη της από την αποστολή της στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία.

«Είμαστε ξαπλωμένοι, ο καθένας στον καναπέ του, χαμένοι στις σκέψεις μας. Ένας γράφει στο ημερολόγιό του, άλλος παρακολουθεί ένα βίντεο για μια νέα χειρουργική τεχνική και κάποιος μιλάει με βιντεοκλήση με το παιδί του που βρίσκεται μακριά. Ο ήχος μιας ειδοποίησης που ακούγεται ταυτόχρονα και από τα τρία κινητά μας, μας επαναφέρει στο παρόν.

Ο συναγερμός

Βρισκόμαστε στο Bangui, την πρωτεύουσα της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας: ένας ορθοπεδικός, ένας γενικός χειρουργός και ένας αναισθησιολόγος, βρισκόμαστε εδώ για έξι εβδομάδες για να υποστηρίξουμε ένα πρόγραμμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Εργαζόμαστε σε ένα κέντρο τραύματος που διαχειρίζονται οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, σε συνεργασία με τις αρχές.

Το μήνυμα που μας ήρθε είναι μια ενημέρωση σχετικά με μια άφιξη που μας είχε ανακοινωθεί χθες: το αεροπλάνο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα θα προσγειωθεί μεταφέροντας έναν νεαρό άνδρα, ο οποίος είχε ένα τροχαίο ατύχημα τις προηγούμενες ώρες. Μαζί επισυνάπτονται και οι φωτογραφίες του τραυματισμένου δεξιού άνω άκρου του.

Το σχέδιο

Όλοι γνωρίζουμε ότι αυτό το άκρο θα πρέπει να ακρωτηριαστεί, χωρίς να χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος, διαφορετικά η ζωή του νεαρού άνδρα θα κινδυνεύσει. Προσπαθούμε να σκεφτούμε ότι δεν είναι ήδη πολύ αργά.

«Ça va aller – όλα θα πάνε καλά, θα το ξεπεράσουμε και αυτό». Αυτή τη φράση τη μάθαμε εδώ. Όταν σε κατακλύζει η απελπισία, όταν χάνεις την ελπίδα σου, υπάρχει πάντα κάποιος που βάζει το χέρι στον ώμο σου και σε καθησυχάζει. Έτσι, μαζευόμαστε γύρω από το τραπέζι, μελετάμε μαζί και οργανώνουμε το πλάνο του χειρουργείου για αυτόν τον νεαρό άνδρα, με τα υπέρ και τα κατά κάθε πιθανότητας.

Την επόμενη μέρα φτάνει. Είναι πολύ νέος και δεν μπορεί καν να μιλήσει για πολύ, είναι τόσο αδύναμος και εξαντλημένος.

Το ατύχημα

Τρεις μέρες νωρίτερα οδηγούσε σε κάποια μακρινή επαρχία. Ανέβηκε στην οροφή του φορτηγού του για να ασφαλίσει καλύτερα τα μεταφερόμενα εμπορεύματα. Έπεσε.

Το δεξί του χέρι πονούσε άσχημα, αιμορραγούσε. Κατάφερε να ανέβει ξανά στο φορτηγό και να φτάσει σε ένα χωριό. Από εκεί τον συνόδευσαν στο πλησιέστερο ιατρικό κέντρο, το οποίο απέχει 150 χιλιόμετρα. Είναι η εποχή των βροχών, οπότε οι δρόμοι είναι σε ακόμη χειρότερη κατάσταση.

Στο ιατρικό κέντρο το εκτεθειμένο κάταγμα σταθεροποιείται και τα τραύματα αντιμετωπίζονται, αλλά η εικόνα είναι δραματική και σαφής σε όλους: μέχρι τώρα ο νεαρός άνδρας έχει χάσει την αίσθηση σχεδόν σε ολόκληρο το άκρο και δεν μπορεί πλέον να το κινήσει, έχει υψηλό πυρετό και φοβάται.

Πρόκειται για επείγον περιστατικό.

Εμπιστοσύνη

Η μοναδική ευκαιρία να σωθεί η ζωή του είναι το Κέντρο Τραύματος Sica στην πρωτεύουσα, το νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Χάρη στο δίκτυο συντονισμού μεταξύ των διαφόρων ΜΚΟ και της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι δυνατή η οργάνωση της αεροδιακομιδής του.

Τώρα που είναι εδώ μαζί μας, πρέπει να τα δώσουμε όλα.

Όταν ο ασθενής βρίσκεται στο χειρουργικό τραπέζι, η τελευταία του ματιά πριν χάσει τις αισθήσεις του είναι προς τον αναισθησιολόγο και τον νοσηλευτή… Πόσο θάρρος μπορούμε να του δώσουμε σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα;

Από το βλέμμα του αισθάνομαι ότι ο νεαρός μάς εμπιστεύεται απόλυτα, παρόλο που ξέρει ότι μπορεί να μην ξυπνήσει, και στην καλύτερη περίπτωση, θα ξυπνήσει αλλά χωρίς το δεξί του χέρι.

Είναι 22 χρονών και οδηγεί φορτηγό για να ζήσει.

Μετά την επέμβαση, ο πυρετός και ο πόνος του έχουν φύγει, αλλά λείπει και το χέρι του και, ανησυχώ, για το εάν μπορεί να έχει ένα ασφαλές μέλλον σε μια χώρα με όλο και λιγότερες δυνατότητες.

Αντ ‘αυτού, ήρθε η έκπληξη…

Χάρη στο σθένος του και την υποστήριξη ψυχολόγων και φυσιοθεραπευτών, η κατάστασή του βελτιώνεται.

Δύο εβδομάδες μετά την επέμβαση, με κυνηγάει στους διαδρόμους και με φωνάζει στην αυλή για να μου δείξει την πρόοδό του. Μαθαίνει να γράφει με το αριστερό χέρι και θέλει να μελετήσει. Με ρωτά για βιβλία, ειδικότερα βιβλία ιστορίας.

Μου λέει ότι θέλει να σπουδάσει για να γίνει δάσκαλος.

Σύντομα πρέπει να τον αφήσω στο νέο του μέλλον, στη νέα του ζωή. Πλησιάζω στο τέλος της αποστολής μου και ετοιμάζομαι να επιστρέψω στην πατρίδα μου, στην Ιταλία.

«Ça va aller Gabi» – «Όλα θα πάνε καλά, καλό ταξίδι» μου είπε φεύγοντας.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις