Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη: Δύο συγκινητικές επιστολές από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα

Η Μαρία και η Άντζελα, εργαζόμενες στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, αποφάσισαν να τιμήσουν την Ημέρα Μετανάστη, γράφοντας γράμμα στους μετανάστες που γνώρισαν, που ταυτίστηκαν μαζί τους, που τους φρόντισαν, που τους άκουσαν και που θέλουν να ενώσουν τη φωνή τους με τη δική τους, με την ευχή η ΕΕ να σταματήσει να κωφεύει και με μία βαθιά υπόσχεση ότι δεν θα τους ξεχάσουν ποτέ!

Γράμμα σε μια μητέρα

Αγαπητή Salma,

Είμαι καλά και ελπίζω να είσαι κι εσύ. Ξέρω ότι το ταξίδι σου ήταν δύσκολο. Δεν ήσουν ασφαλής στην πατρίδα σου, το ξέρω. Σου επιτέθηκαν, θρήνησες φίλους και συγγενείς. Ζούσες μέσα στο φόβο. Τότε αποφάσισες να φύγεις. Κι εγώ το ίδιο θα έκανα. Έχω έναν γιο, δύο ετών.

Έφτασες στην Ελλάδα, περνώντας δια πυρός και σιδήρου. Ήσουν εσύ που είδες τον άντρα σου να πνίγεται; Μήπως σε εκμεταλλεύτηκαν; Έχασες ποτέ το κουράγιο σου, Salma;

Μάλλον θα αναρωτιέσαι γιατί γράφω αυτό το γράμμα. Salma, σήμερα είμαι θυμωμένη, και σου γράφω γιατί θέλω να ξέρεις ότι μ’ έχεις στο πλευρό σου.

Στέκομαι στο πλευρό σου και αγωνίζομαι ενάντια στις πολιτικές που διαλύουν την κοινωνία μας και σε βλάπτουν. Όπως και εσύ, ζω στην Ελλάδα, αλλά όχι σε φυλακή, δεν είμαι κρατούμενη, όπως εσύ, ούτε έζησα ποτέ σε σκηνή για μήνες, κάτω από τη βροχή και το χιόνι.

Αλλά θέλω να ξέρεις ότι σε βλέπω.

Σε βλέπω να περιμένεις στην ουρά, να ταΐσεις το γιο σου. Βλέπω το πρόσωπό σου όταν δεν υπάρχει νερό να πιείς, όταν η σκηνή σου καίγεται, όταν ο γείτονάς σου επιτέθηκε στο παιδί σου, όταν σου είπαν ότι δεν μπορείς να έχεις πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα που δικαιωματικά σου αξίζει. Σε βλέπω ακόμη, μερικες φορές, στην είσοδο του νοσοκομείου. Salma, δεν μιλούν τη γλώσσα σου, το ξέρω.

Θαυμάζω το κουράγιο σου, Salma. Ξέρω ότι χρειάζεται πολύ θάρρος για να ζήσει κάποιος μέσα στην ανασφάλεια, όπως εσύ. Θέλω να φωνάξω την ταλαιπωρία που βιώνεις στην Ευρώπη. Είναι άδικο. Είναι ντροπή τους. Είναι ολοφάνερη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Θέλω να ξέρεις ότι δεν είμαι καλύτερη από σένα. Κανείς δεν είναι. Η Ελλάδα, Salma, είναι μια χώρα μετανάστων και προσφύγων. Κάποιοι το ξέχασαν, κάποιοι λένε ακόμα ιστορίες. Και εγώ προέρχομαι από μια οικογένεια μεταναστών και προσφύγων. Η μετανάστευση είναι απλά ένας άλλος τίτλος της ιστορίας του ανθρώπου. Μα αυτό, Salma, το ξέρεις καλύτερα από μένα.

Salma, πώς είναι το παιδί σου; Μπορώ μόνο να φανταστώ τη δυσκολία να το μεγαλώσεις κάτω από αυτές τις συνθήκες. Μιλάει; Μερικά από τα παιδιά που είδαμε στη Λέσβο απομονώνονται, βρέχουν τα κρεβάτια τους, ουρλιάζουν τα βράδια και δυσκολεύονται να κοιμηθούν. Ελπίζω το δικό σου να είναι καλά.

Ξέρω ότι δεν αισθάνεσαι ασφαλής, και η αίτηση ασύλου σου εκκρεμεί.

Μπορείς να υψώσεις τη φωνή σου; Κάντο, σε παρακαλώ και να ξέρεις ότι θα είμαι εκεί, πλάι σου. Θα φροντίσω να ενισχυθεί αυτή η φωνή. Θα ειμαι δίπλα σου, θα γίνω μάρτυρας της βίας, του αγώνα, της παραμέλησης. Θα θεραπεύσω τα τραύματά σου και θα σου δώσω φάρμακα. Θα εμβολιάσω το παιδί σου.

Δεν έχω άλλες λέξεις για να σου πω ότι είμαι εδώ, ότι δεν θα σε ξεχάσουν, ότι θα λέω πάντα την ιστορία σου στο γιο μου.

Η Μαρία Επισκόπου εργάζεται στο ιατρικό τμήμα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα τα τελευταία 5 χρόνια.

Γράμμα στον ανυπότακτο Daniel

Daniel,

Σε θαυμάζω. Σε θαυμάζω που μέσα σε όλη αυτή την παράνοια εσύ επιμένεις να έχεις ένα χαμόγελο. Ακόμη κι αν είναι ειρωνικό. Ένα υπόκωφο, κρυφό, ειρωνικό χαμόγελο, που πρώτη φορά διέκρινα τις προάλλες που ήταν κατεβασμένη η μάσκα σου. Το περπάτημά σου αργό, ανάστημα σκυφτό μα ακόμη αγέρωχο.

Σου ρούφηξαν όλη τη νιότη, ολάκερη τη δύναμη, τα όνειρα, τις ελπίδες. Και δικαιολογημένα κραυγάζεις με όση δύναμη σου έχει μείνει «Βγάλτε με απ’ εδώ».

Μου εξηγείς τόσο γλαφυρά πώς όλες αυτές οι πολιτικές σε έχουν αρρωστήσει. Σ’ έχουν κάνει «crazy», όπως λες. Απορείς γιατί να ζεις σαν φυλακισμένος 2 χρόνια σε αυτό το μέρος, αφού δεν έχεις διαπράξει κανένα έγκλημα. Το μόνο έγκλημα να διεκδικήσεις προστασία, το δικαίωμά σου στην ελευθερία, την μόρφωση, την πληρωμένη εργασία, να εναντιωθείς σε μια ζωή που σε πατούσε κάτω.

Κι ήρθες εδώ να ξαναπατηθείς κάτω, να γίνεις ένα με το χώμα. Να συρρικνωθείς. Σε βλέπω να συρρικνώνεσαι, να πεθαίνεις αργά και βασανιστικά κι ας μην είναι αυτός ο θάνατος φυσικός (ακόμη!). Επιμένεις να μου λες πως απλά αργοπεθαίνεις.

Μου πήρε καιρό να καταλάβω, να το νιώσω αυτό που μου λες. Να το αφουγκραστώ βαθιά. Προσπαθώ να ξυπνήσω τον επαναστάτη, τον εξεγερμένο μέσα σου, όπως τον ξυπνώ και σε εμένα. Μάταια… Ο κλοιός έχει στενέψει πολύ και για εμένα και για εσένα. Οι βάρβαρες πολιτικές τους δεν έχουν ούτε δισταγμό, ούτε τελειωμό.

Ντρέπομαι, Daniel. Ντρέπομαι και λυπάμαι. Αηδιάζω και φοβάμαι. Κάποιες φορές θυμώνω. Αλλά μας χαίρομαι. Χαίρομαι που επιμένουμε να γελάμε έστω και ειρωνικά εις βάρος τους. «Γελώντας άγρια εν τω μέσω αδυσώπητης θλίψης», που λέει και ο Μπέκετ. Κάνουμε ακόμη θόρυβο, Daniel. Κι αυτό ενοχλεί. Θα σε συναντήσω ξανά εκεί που το σώμα θα έχει μορφή, η φωνή πνοή και το βλέμμα προοπτική…!

Καλή δύναμη, ανυπότακτε Daniel!

H Άντζελα Μπίτσα εργάζεται ως ψυχολόγος με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα στη Λέσβο

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα εδώ και 50 χρόνια βρίσκονται πάντοτε στην πρώτη γραμμή των μεγάλων κρίσεων, σε εμπόλεμες ζώνες, σε περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές, σε χώρες που μαστίζονται από επιδημίες. Γίνε το μόνο σταθερό που έχουν στην πρώτη γραμμή με τη μηνιαία υποστήριξή σου, για να συνεχίσουν να βρίσκονται εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη. Κάνε κλικ εδώ.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις