Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας: Πού μπορεί να φτάσει μια τραυματισμένη μάνα για να σώσει τα παιδιά της

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, η Sarah Cross, υπεύθυνη της ομάδας νοσηλευτών στο Νότιο Σουδάν, θυμάται την ιστορία μίας τραυματισμένης μητέρας που πέρασε πάνω από τρεις μήνες στο νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Bentiu μαζί με τα τετράχρονα δίδυμα αγόρια της μέχρι να ξαναβρει τις δυνάμεις της και να περπατήσει και πάλι. Είναι μόνο μία από τις χιλιάδες ιστορίες δυνατών γυναικών που συναντούν καθημερινά οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στο πεδίο.

«Ήταν γύρω στις 4.45 το απόγευμα και είχα πάει να κάνω επισκέψη σε έναν από τους χειρουργικούς θαλάμους με την προϊσταμένη νοσηλεύτρια. Ξαφνικά από το πουθενά, δύο μικρά αγοράκια «έσκασαν» από τη γωνία.

Δεν ήταν πάνω από τεσσάρων χρονών, αδιαφορούσαν για εμένα ή για το περιβάλλον που βρίσκονταν και έμοιαζαν να έχουν φτάσει εκεί ασυνόδευτα. Δεν είχα ιδέα ποιά ήταν ή πού θα μπορούσαν να είναι οι γονείς τους.

Μόλις μπόρεσα να κρατήσω τα αγόρια σε ένα μέρος, ανακάλυψα ότι περίμεναν τη μητέρα τους, τη Ruth, η οποία είχε μπει στο χειρουργείο, όταν οι τρεις τους έφτασαν στο νοσοκομείο λίγες ώρες νωρίτερα.

Ταξίδι στο Bentiu

Δίπλα σε έναν καταυλισμό με πληθυσμό άνω των 120.000 εσωτερικά εκτοπισμένων Νοτιοσουδανών, το νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Bentiu είναι ένας από τους δύο μόνο παρόχους δευτεροβάθμιας υγειονομικής περίθαλψης στην περιοχή.

Η Ruth και τα δίδυμα είχαν φτάσει στο νοσοκομείο ταξιδεύοντας τέσσερις μέρες από την πρωτεύουσα, Juba. Το ταξίδι στο πίσω μέρος ενός στρατιωτικού φορτηγού έχοντας τα πόδια τους έξω, θα ήταν ένα δύσκολο κατόρθωμα για οποιονδήποτε, πόσο μάλλον για μια μητέρα με σοβαρό τραυματισμό στο πόδι και τα δύο μικρά αγόρια της. Τα νερά των πλημμυρών στις περιοχές γύρω από το Bentiu – οι οποίες δεν έχουν υποχωρήσει από τότε που πλημμύρισε η περιοχή πέρυσι – αποτελούν τεράστιο εμπόδιο για όποιον προσπαθεί να ταξιδέψει στην ξηρά. Τα νερά φτάνουν το ενάμισι μέτρο. Κατά συνέπεια πολλοί δρόμοι είναι σχεδόν αδιάβατοι..

Μιλούσε μόνο αραβικά, αλλά μέσω ενός μεταφραστή έμαθα ότι η Ruth ήταν σουδανικής καταγωγής, από έναν καταυλισμό στα σύνορα του Σουδάν και του Νότιου Σουδάν. Είπε ότι ο σύζυγός της είχε εγκαταλείψει την ίδια και τα αγόρια στην πρωτεύουσα. Τώρα, εδώ ήταν, μόνη σε μια άγνωστη χώρα, χωρίς να μπορεί να μιλήσει την τοπική γλώσσα και χρειαζόταν επείγουσα ιατρική φροντίδα. Αυτή και τα αγόρια είχαν φτάσει στο νοσοκομείο μόνο με τα ρούχα τους στην πλάτη.

Κοιτάζοντας τη Ruth, δεν θα καταλάβαινες πόσο επικίνδυνο ταξίδι είχε υπομείνει η οικογένεια. Όταν μίλησα μαζί της, το συντριπτικό συναίσθημα που εξέφρασε ήταν η ανακούφιση. Ανακούφιση που λάμβανε φροντίδα σε νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα και ανακούφιση που φρόντιζαν τα παιδιά της.

Θεραπεύοντας τις πληγές

Είχαν φτάσει το πρωί και η Ruth βρισκόταν στο χειρουργείο εκείνο το απόγευμα για περίπου τρεις ώρες.

Δεν είμαι σίγουρη πώς ακριβώς η Ruth απέκτησε την πληγή στο πόδι της, αλλά είχε επιδεινωθεί κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της και είχε αναπτύξει έναν μεγάλο θρόμβο αίματος στο κάτω μέρος. Κάποια στιγμή, η ομάδα σκέφτηκε ότι το κάτω μέρος του ποδιού της μπορεί να χρειαστεί να ακρωτηριαστεί εντελώς: η πληγή ήταν τόσο βαθιά και υπήρχε ανησυχία ότι η μόλυνση θα μπορούσε να φτάσει στο οστό.

Η χειρουργική ομάδα καθάρισε και τον νεκρωμένο ιστό από το τραύμα – μια διαδικασία για την αφαίρεση του κατεστραμμένου ιστού. Αυτό έδειξε ότι είχε περαιτέρω θρόμβους αίματος – αυξάνοντας τους κινδύνους. Η Ruth κατέληξε να χρειάζεται επαναλαμβανόμενες χειρουργικές επεμβάσεις στο πόδι της για να το αντιμετωπίσει πλήρως, αλλά ευτυχώς η ομάδα κατάφερε να αποφύγει τον ακρωτηριασμό.

Φροντίδα και πρόοδος

Μετά από αυτές τις επεμβάσεις, η Ruth χρειαζόταν ακόμα πολλή φροντίδα, αποκατάσταση και χρόνο για να θεραπευτεί το πόδι και να μπορέσει να περπατήσει. Συνολικά, παρέμεινε στη φροντίδα μας για πάνω από τρεις μήνες, λαμβάνοντας πληροφορίες από τη διεπιστημονική ομάδα, συμπεριλαμβανομένων νοσηλευτών, συμβούλων, φροντιστών και γιατρών, καθώς και κλινική-διοικητική υποστήριξη για να κανονιστεί ένα ασφαλές εξιτήριο.

Στην αρχή, κούτσαινε λίγο, αλλά μπορούσες να δεις την πρόοδό της κάθε μέρα που περνούσε. Μετά από μερικές εβδομάδες, η Ruth ήταν σε θέση να περπατήσει εντελώς μόνη της χωρίς υποστήριξη.

Κατά τη διάρκεια αυτής της μακράς περιόδου ανάρρωσης, η ομάδα μας ήταν σαν να υιοθέτησε τα δίδυμα. H προϊσταμένη της ομάδας των νοσηλευτών κατάφερε να βρει μια τοπική ομάδα που τα φρόντιζε τις καθημερινές και τα κρατούσε απασχολημένα με διάφορες δραστηριότητες και παιχνίδια. Το Σαββατοκύριακο, το νοσοκομείο έγινε η παιδική χαρά τους και όλο το προσωπικό τα γνώρισε.

Συχνά ανέβαινα και τα έβλεπα να παίζουν στους θαλάμους. Έβρισκαν ένα άδειο κουτί και ο ένας τραβούσε τον άλλο μέσα σε αυτό. Μια άλλη φορά ήταν έξω και πλατσούριζαν με ένα κουβά νερό. Τους αγαπήσαμε, ήταν τόσο αστείοι.

Μόλις η Ruth ανάρρωσε πλήρως, βοηθήσαμε εκείνη και τα αγόρια να επιστρέψουν στην οικογένειά τους σε έναν καταυλισμό κοντά στα σύνορα με το Σουδάν. Ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι που η Ruth είχε αναρρώσει. Η απουσία τους όμως από το νοσοκομείο ήταν αισθητή και όλοι στενοχωρεθήκαμε που έφυγαν από κοντά μας. Κατά τη διάρκεια αυτών των μηνών παρείχαμε ολιστική ιατρική φροντίδα, αλλά στο μερικές φορές αγχωτικό περιβάλλον του νοσοκομείου, μας είχαν δώσει και κάτι πολύ σημαντικό, μία νότα ζωντάνιας και αισιοδοξίας.

Εδώ και 52 χρόνια οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι παρόντες στις μεγαλύτερες κρίσεις που συγκλονίζουν τον πλανήτη. Από τον σεισμό της Αϊτής μέχρι και τον πρόσφατο σε Τουρκία-Συρία, τους πολέμους σε Ουκρανία, Ιράκ, Αφγανιστάν, τις επιδημίες που πλήττουν κυρίως τις χώρες χαμηλού εισοδήματος, αλλά και την επισιτιστική κρίση που μαστίζει πολλές χώρες. Χάρη σε όλους τους υποστηρικτές τους εξασφαλίζουν την οικονομική τους ανεξαρτησία, ώστε να μη λαμβάνουν κρατικές χρηματοδοτήσεις και να συνεχίζουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Δέξου την πρόκληση. Κάνε τη δωρεά σου εδώ: https://msf.gr/dorea

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις