Πώς ερμηνεύεται η νίκη του Τραμπ

Αποστολή στη Ν. Υόρκη: Δέσποινα Συριοπούλου

Πριν από λίγες ώρες –περίπου στις 6 το απόγευμα ώρα Νέας Υόρκης- πολλές εκατοντάδες κόσμου συνέρρεαν στο φωταγωγημένο συνεδριακό κέντρο Javits στην δυτική πλευρά του Μανχάταν. Σαν έτοιμοι για την μεγάλη νίκη, αμερικανοί υποστηρικτές της Χίλαρι Κλίντον έσπευδαν με ενθουσιασμό να βρίσκονται στο χώρο που θα έκανε την πρώτη της εμφάνιση η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Το αρχικό του ονόματός της –Η-, σε κάθε πλευρά του εξωτερικού χώρου φωτισμένο μπλε. Από την μεγάλη προετοιμασία και την  καθόλα πανηγυρική ατμόσφαιρα, όλα έδειχναν ότι η βραδιά της ανήκε. Ή καλύτερα ότι θα τελείωσε με τον καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και τρόπο μια διαδρομή 15 και πλέον μηνών, θα έπαιρνε σάρκα και οστά ένα όνειρο -ουδείς γνωρίζει από πότε σχηματοποιήθηκε-, και φυσικά ότι θα άνοιγε μια νέα σελίδα για την νέα ένοικο του Λευκού Οίκου. Η Χίλαρι Κλίντον, έχοντας όλους τους οιωνούς με το μέρος της προετοιμαζόταν για την μεγάλη νίκη, η οποία όμως δεν ήρθε ποτέ…

Ο λαός μας λέει ότι «όταν κάνεις σχέδια, ο θεός γελάει…». Στην περίπτωση των αμερικανικών εκλογών ο θεός δεν ξέρουμε αν γέλασε, γέλασαν όμως οι ψηφοφόροι. Ήταν αυτοί που έδωσαν την απάντηση στην συντονισμένη προσπάθεια επιβολής μιας υποψηφίου –της κας Κλίντον-, άξιο τέκνο του συστήματος και του κατεστημένου που ήλεγχε όλο το σύστημα και το κατηύθυνε υπέρ της, με κάθε τρόπο και μέσο. Ήταν η απάντηση στη συντονισμένη προσπάθεια της πλειοψηφίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης ανάδειξης και προβολής της καταλληλότητας της υποψηφίου των Δημοκρατικών και της επικινδυνότητας του υποψηφίου των ρεπουμπλικάνων. Ήταν απάντηση στην πλειοψηφία των δημοσκοπήσεων που ήθελαν να κόβει το νήμα του τερματισμού με άνεση.

O Nτόναλντ Τραμπ δεν νίκησε στις εκλογές, για αυτά που πρεσβεύει, για το σχέδιό του για την Αμερική, για τις απόψεις του και τη στρατηγική του. Στέφθηκε νικητής γιατί με αυτόν ως νικητή, οι πολίτες θα έστελναν ισχυρό μήνυμα προς τον συστημικό κόσμο των Ηνωμένων Πολιτειών. Το κατεστημένο της Washington, τα μίντια, τα μεγάλα συμφέροντα. Από την άλλη, ο βαθμός «δαιμονοποίησης» του Ντόναλντ Τραμπ προέκυψε από το βαθμό δυσκολίας που επρόκειτο να αντιμετωπίσει η Χίλαρι Κλίντον για την εκλογή της. Έχω την αίσθηση ότι ένα πολύ μεγάλο ποσοστό ψηφοφόρων, ακόμα και η κινητοποίηση ανθρώπων που είχαν να ψηφίσουν 10 και 20 χρόνια, οι οποίοι στήριξαν τον ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, ουσιαστικά δεν ψήφισε υπέρ του Τραμπ, αλλά κατά της Κλίντον, και ολόκληρου του συστήματος που εκπροσωπεί. Ο Τραμπ ήταν απλώς αυτός που ήταν ο επικεφαλής. Αν για παράδειγμα, στην θέση της Κλίντον ήταν ο Μπέρνι Σάντερς, κανείς δεν ξέρει αν σήμερα θα ήταν πάλι ο Ντόναλντ Τραμπ πρόεδρος.          

Όταν έφτασα στην Νέα Υόρκη, ήθελα να καταλάβω τον τρόπο οι ψηφοφόροι έβλεπαν τους υποψηφίους και τις επερχόμενες εκλογές. Οι υποστηρικτές της Χίλαρι ανοιχτά έλεγαν, ακόμα και αν ως επιλογή δεν τους ικανοποιούσε, ότι την στηρίζουν. Για τους υποστηρικτές του Τραμπ όμως υπήρχαν λίγοι που έλεγαν ανοιχτά ότι θα τον ψηφίσουν, επίσης λίγοι που το άφηναν να φανεί περιφερειακά, και υπήρχαν πολλοί που προσπαθούσαν να αντιληφθούν αν το κλίμα τους «παίρνει» για να πουν ανοιχτά ότι θα τον στηρίξουν. Ή ακόμα έλεγαν ότι είναι αναποφάσιστοι.  Φαινόταν όμως ότι υπήρχε οργή και θυμός. Υπήρχε και εκείνη η κατηγορία που ψήφισαν Τραμπ γιατι αυτός αντιπροσώπευε την αντίδραση που ήθελαν να επιδείξουν. Δεν πίστευαν στο πρόσωπο. Στον πολιτικό ή ακόμα και στον επιχειρηματία που είχε στόχο να κάνει την Αμερική μεγάλη. Δεν τους ενέπνεε το όραμά του για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν ήταν αυτό που είχαμε ζήσει το 2008 με τον Ομπάμα (είχαν φτάσει να του δίνουν μεσσιανικά χαρακτηριστικά). Ήταν απλώς ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση ως προς την έκφραση τη οργής και του θυμού των Αμερικανών. Φαινόταν από τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν, πώς περιέγραφαν τα κακώς κείμενα, φτιάχνοντας το αρνητικό της κας Κλίντον, αφήνοντας στο τέλος την εναλλακτική, που περιελάμβανε το όνομα του κ. Τραμπ.

Το αποτέλεσμα τι αποδεικνύει, λοιπόν; Ότι γνώριζαν πολλοί καλά τι σκόπευαν να κάνουν, ποιον να ψηφίσουν από την αρχή, και το σημαντικότερο ποιος ήταν ο σκοπός της ψήφου-επιλογής του Ντόναλντ Τραμπ. Και όλοι αυτοί μάχονταν με το δικό τους τρόπο ενάντια στο σύστημα, τα μίντια και τις δημοσκοπήσεις. Στην Ελλάδα το ζήσαμε κανά δυο φορές. Εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες μάλλον είναι πρωτόγνωρο. Και όταν χθες το βράδυ, ο δημοσιογράφος ‘Αντερσον Κούπερ του CNN αναρωτιόταν τι πήγε λάθος στις δημοσκοπήσεις και έπεσαν έξω, είμαι σίγουρη ότι ξέρει πολύ καλά.