Πραξικόπημα στην Μιανμάρ: Οι Ροχίνγκια δεν θέλουν για τους άλλους ό,τι συμβαίνει σε αυτούς

Ήταν τις πρώτες ώρες της 1ης Φεβρουαρίου, λίγο πριν την ορκωμοσία της εκλεγμένης τον περασμένο Νοέμβριο κυβέρνησης της Μιανμάρ, όταν ο στρατός της χώρας θα συνελάμβανε την επανεκλεγείσα πρωθυπουργό της χώρας, Ουνγκ Σαν Σου Κι και θα αναλάμβανε πραξικοπηματικά την εξουσία.

Λίγες ώρες αργότερα και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, ο Nay San Lwin θα μάθαινε τα νέα της πατρίδας του, στην Γερμανία, όπου ζει από το 2012. Γεννημένος και μεγαλωμένος στην επαρχία Ρακίν της Μιανμάρ, ο San Lwin εγκατέλειψε την χώρα το 2001. “Εργάστηκα στην Μέση Ανατολή και, όταν η κυβέρνηση της Μιανμάρ σταμάτησε να αναθεωρεί τα διαβατήριά μας, αναγκάστηκα να ζητήσω άσυλο στην Γερμανία. Είμαι Ροχίνγκια”, αναφέρει στο News 24/7.

O Lwin, εκ των ιδρυτών του Free Rohingya Coalition, είναι ένα από τα εκατοντάδες χιλιάδες μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας των Ροχίνγκια που αναγκάζεται να ζει μακριά από την πατρίδα του.

Οι Ροχίνγκια, ζούσαν σχεδόν πάντα, σε ένα διαρκές καθεστώς διωγμών από το κράτος της Μιανμάρ. Όταν το 1948 η χώρα απέκτησε την ανεξαρτησία της από την Μεγάλη Βρετανία, ο πρώτος σχετικός νόμος τους επέτρεπε να διατηρούν την βιρμανική υπηκοότητα.

Με το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1962 όλο και λιγότερα παιδιά των Ροχίνγκια ήταν σε θέση να την αποκτήσουν, ενώ η αντίστοιχη νομοθεσία του 1982 δεν τους περιελάμβανε μεταξύ των μειονοτήτων που την δικαιούνταν.

“Το 1992 επέβαλαν περιορισμούς στις μετακινήσεις, στην πρόσβασή μας στην εκπαίδευση, στην πρόσβασή μας στην Υγεία. Αν κάποιος θέλει να μετακινηθεί από μία πόλη σε μια άλλη, χρειάζεται άδεια από την δημοτική αρχή και την αρχή μετανάστευσης”, εξηγεί ο San Lwin. “Έτσι, οι άνθρωποί μας στην Μιανμάρ είναι σαν να ζουν σε μία υπαίθρια φυλακή”.

Για την εξουσία της Μιανμάρ, πότε στρατιωτική, πότε πολιτική, μέχρι πρότινος ένα μείγμα και των δύο, οι Ροχίνγκια αποτέλεσαν έναν πρώτης τάξεως εσωτερικό εχθρό. Οι έντονες εθνοτικές και θρησκευτικές διαιρέσεις στην κατά κύριο λόγο βουδιστική χώρα βοήθησαν να καλλιεργηθεί, με το πέρασμα του χρόνου, ένα βαθύ μίσος για την μουσουλμανική μειονότητα. Οι ίδιοι, θεωρούν πως είναι απόγονοι Αράβων που έφτασαν στην σημερινή Μιανμάρ ως έμποροι ήδη από τον 8ο αιώνα. Για τις βιρμανικές κυβερνήσεις όμως και την πλειοψηφία των πολιτών της Μιανμάρ, οι Ροχίνγκια είναι απλά άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται στην χώρα τους. “Από το 1962 το στρατιωτικό καθεστώς προπαγανδίζει κατά των Ροχίνγκια. και έχει κάνει πλύση εγκεφάλου σε όλο τον πληθυσμό της χώρας”. Για αυτό και για την πλειονότητα των κατοίκων της Μιανμάρ-και την εκάστοτε εξουσία της- οι Ροχίνγκια είναι παράνομοι μετανάστες από το Μπαγκλαντές.

Από το 2012 και με την ανοχή της πολιτικής κυβέρνησης-που μοιραζόταν την εξουσία με τον στρατό- περίπου 130.000 Ροχίνγκια ζουν ως “εσωτερικά εκτοπισμένοι” σε κέντρα κράτησης στην Ρακίν, που, όπως αναφέρει ο San Lwin, “πρόκειται για στρατόπεδα συγκέντρωσης”.

Τον Αύγουστο του 2017, μετά από μία σειρά ένοπλων επιθέσεων σε αστυνομικές και στρατιωτικές μονάδες στην δυτική επαρχία της Μιανμάρ, ο στρατός ξεκίνησε μία τεράστια επιχείρηση γενοκτονίας σε βάρος των Ροχίνγκια. Μέχρι το τέλος του έτους περισσότεροι από 750.000 από αυτούς είχαν προσφύγει στο γειτονικό Μπαγκλαντές.

Εκεί, στα νότια της χώρας, στην περιοχή Κοξ Μπαζάρ δημιουργήθηκε αυτό που επρόκειτο να γίνει γνωστό τα επόμενα χρόνια, ως “το μεγαλύτερο κέντρο υποδοχής προσφύγων στον κόσμο”, με τα μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας που διαμένουν να υπολογίζονται την χρονιά που μας πέρασε σε περίπου 1.000.000.

Έχοντας υποστεί συστηματικούς διωγμούς επί περισσότερο από μισό αιώνα σε μία χώρα που δεν τους αναγνωρίζει στοιχειώδη δικαιώματα, οι Ροχίνγκια του Κοξ Μπαζάρ υποδέχτηκαν με ανάμεικτα συναισθήματα την είδηση του πραξικοπήματος της 1ης Φεβρουαρίου. Από την μία, ο στρατός της Μιανμάρ υπήρξε ο φυσικός αυτουργός των διωγμών που υφίσταντο όλα τα προηγούμενα χρόνια. Από την άλλη, η εκκωφαντική αρχικά σιωπή της Ούνγκ Σαν Σου Κι και στη συνέχεια η υπεράσπιση των πρακτικών αυτών στα διεθνή δικαστήρια, δεν επέτρεπαν συναισθήματα συμπάθειας για την ανατραπείσα ηγέτιδα της Μιανμάρ.

Ο San Lwin, όμως είναι ξεκάθαρος: “Οι άνθρωποι αναρωτιούνται τώρα πώς θα είναι η κατάστασή μας στην Ρακίν. Για εμάς δεν υπάρχει διαφορά εάν στην εξουσία είναι η πολιτική κυβέρνηση ή η χούντα. Είμαστε, όμως, ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση. Υπό τη στρατιωτική χούντα, όλοι στην χώρα θα ζουν σε καθεστώς καταπίεσης. Δεν υποστηρίζουμε καθόλου το πραξικόπημα”.

Οι εικόνες με Ροχίνγκια από το Κοξ Μπαζάρ αλλά και πόλεις σε όλο τον κόσμο να σχηματίζουν με το χέρι τους το σύμβολο της αντίστασης απέναντι στους πραξικοπηματίες και η έκφραση αλληλεγγύης στους πολίτες της Μιανμάρ, μέσω των social media επιβεβαιώνoυν τον ακτιβιστή.

Το διεθνές ενδιαφέρον που προσέλκυσε το πραξικόπημα, επανέφερε στο προσκήνιο και το ζήτημα των Ροχίνγκια και άνοιξε για αυτούς κάποιες μικρές χαραμάδες ελπίδας αναγκάζοντας τους πολίτες της Μιανμάρ να αντιληφθούν τον ρόλο του στρατού στην εδώ και χρόνια εξελισσόμενη γενοκτονία.

“Κάποιοι από αυτούς, μερικές δεκάδες, ίσως μερικές εκατοντάδες, αλλάζουν. Εκφράζουν μεταμέλεια για την στάση τους απέναντί μας και δείχνουν την αλληλεγγύη τους με εμάς, όπως και εμείς με αυτούς. Νομίζω ότι μακροπρόθεσμα μπορεί να δημιουργηθεί ένα κίνημα αλληλεγγύης. Επομένως φαίνεται πως τα πράγματα αλλάζουν σιγά σιγά, αλλά θα χρειαστεί χρόνος”, αναφέρει ο San Lwin, η απουσία αισιοδοξίας, όμως, στην φωνή του είναι εμφανής.

“Το θέμα είναι ότι ενθάρρυναν τον στρατό να εξολοθρεύσει, να σκοτώσει και να βιάζει και ανάγκασαν τους Ροχίνγκια να φύγουν από την χώρα. Δεν ήθελαν να αισθανθούν καμία συμπάθεια για εμάς. Τουλάχιστον μέχρι τώρα. Εμείς δείχνουμε την αλληλεγγύη μας με τον λαό της Μιανμάρ. Δεν θέλουμε να υποφέρει, όπως υποφέραμε εμείς”.

Την περασμένη Δευτέρα, ο επικεφαλής του πραξικοπήματος, στρατηγός Μινγκ Αουνγκ Χλέινγκ δήλωσε πως η Μιανμάρ θα δέχεται εκτοπισμένους στο Μπαγκλαντές Ροχίνγκια, σε συνέχεια της διμερούς συμφωνίας του 2017, προσθέτοντας πως η στρατιωτική δικτατορία στην χώρα, αυτή την φορά θα είναι διαφορετική.

Η συμφωνία του ’17 δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Οι εκτοπισμένοι στο Κοξ Μπαζάρ αρνήθηκαν να επιστρέψουν στην Μιανμάρ, ανησυχώντας για την ασφάλειά τους. Η τωρινή ανακοίνωση των πραξικοπηματιών αντιμετωπίζεται με παρόμοιο τρόπο.

Οι πρόσφυγες ασφαλώς και θέλουν να επιστρέψουν στα εδάφη τους, όμως η επιστροφή αυτή δεν μπορεί να γίνει χωρίς όρους. Ο φόβος ότι όσοι επιστρέψουν θα κλειστούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ρακίν είναι διάχυτος.

“Αν θέλουν να επαναπατρίσουν τους πρόσφυγες θα πρέπει να επιτρέψουν πρώτα σε όσους είναι εκτοπισθέντες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Μιανμάρ να επιστρέψουν στα χωριά τους και να επανακτήσουν την υπηκοότητά τους, γρήγορα. Μόνο τότε θα υπάρξει κίνητρο για τους Ροχίνγκια στο Μπαγκλαντές να επιστρέψουν”.

Για τον Ροχίνγκια ακτιβιστή, αυτό δεν είναι κάτι που θα συμβεί από τους πραξικοπηματίες στρατιωτικούς που εξουσιάζουν πλέον και επίσημα την Μιανμάρ. “Δεν περιμένω τίποτα καλό από το στρατιωτικό καθεστώς. Έχει διαπράξει τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά των Ροχίνγκια”.

“Αυτό που θέλουμε είναι να δημιουργήσουμε ένα νέο σύνταγμα και να εκλέξουμε μία νέα κυβέρνηση που θα θεμελιώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα για όλους. Που θα επαναφέρει την πλήρη υπηκοότητα για τους Ροχίνγκια. Έτσι, θα έχουμε ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους πολίτες της Μιανμάρ. Αυτό θέλουμε. Τίποτα καλό όμως δεν πρόκειται να προκύψει από αυτό το διαβόητο στρατιωτικό καθεστώς”.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr