Rima Hassan στο NEWS 24/7: Η ΕΕ προτιμά να εμπλακεί σε παράλογες μάχες, όπως η λογοκρισία ενός υφάσματος

Για τη Rima Hassan, τη Γαλλοπαλαιστίνια ευρωβουλεύτρια με την ομάδα της Αριστεράς, το να της πουν να βγάλει από τους ώμους της την κεφίγια της, δεν αποτελεί καμία έκπληξη. Θα λέγαμε περισσότερο πως είναι μία ακόμη ημέρα στη δουλειά.

Τι γίνεται όμως όταν η ίδια παρατήρηση συμβαίνει στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κατά τη διάρκεια της συζήτησης για την κλιμάκωση των συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και ενώ το ημερολόγιο δείχνει 8 Οκτωβρίου, δηλαδή μία ημέρα μετά τη συμπλήρωση ενός έτους πολέμου μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς;

Τα ερωτήματα που προκύπτουν πολλά, όμως ένα είναι ιδιαίτερα εύλογο. Πόσο υποκριτικό είναι από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι ενώ ο απολογισμός των θυμάτων στη Γάζα ολοένα και αυξάνεται, στην αίθουσα του Ευρωκοινοβουλίου μάς φταίει μία μαντίλα;

Η Rima Hassan μας μίλησε για το πώς είναι να πέφτει συνεχώς θύμα λογοκρισίας, ουσιαστικά εντός του χώρου εργασίας της και εξηγεί τι προσπαθεί να καταφέρει με αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ένας χρόνος μετά και ενώ μετράμε πια χιλιάδες νεκρούς, τραυματισμένους και εκτοπισμένους, αυτό που μας ενδιαφέρει ακόμα είναι ένα κομμάτι ύφασμα και ο συμβολισμός του. 

Το περιστατικό που συνέβη στις 8 Οκτωβρίου, όπως και στις 16 Σεπτεμβρίου, εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου δεν αποτελεί, δυστυχώς, καθόλου έκπληξη. Αποτελεί μία από τις πολλές μορφές αορατοποίησης του παλαιστινιακού λαού και καταστολής της αντίστασής του. Δηλώνοντας ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είναι μια συνέλευση λόγου και όχι συμβόλων, η αντιπρόεδρος του ΕΚ Katarina Barley παραλείπει να αναφέρει ότι η ΕΕ δεν είναι ούτε μια συνέλευση δράσης.

Η ιστορία θα θυμάται ότι, αντί να εργαστεί για να τερματίσει τη γενοκτονική μανία της ισραηλινής κυβέρνησης, η Ευρωπαϊκή Ένωση προτίμησε να εμπλακεί σε παράλογες μάχες, όπως η λογοκρισία ενός υφάσματος.

Απ’ ότι καταλαβαίνω είναι κάτι που συμβαίνει συνεχώς. Πώς σας κάνει να αισθάνεστε αυτό;

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο Στρασβούργο είναι συνηθισμένο σε τέτοιες ενέργειες. Κάθε φορά που μιλάω στο ημικύκλιο, μου ζητούν να βγάλω την κεφίγιε μου. Αυτό δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση, αλλά μάλλον ένα θεσμικό ελάττωμα που αποτελεί σύμπτωμα της θέσης της Ευρώπης για την ατιμωρησία του Ισραήλ. Παρ’ όλα αυτά, θα συνεχίσω να το φοράω με μεγάλη υπερηφάνεια καθ’ όλη τη διάρκεια της θητείας μου.

Δεν μπορώ να μην δω ότι τίθεται ξεκάθαρα θέμα λογοκρισίας. Εσείς το αναγνωρίζετε; 

Απολύτως. Για πάνω από ένα χρόνο, έχουμε γίνει μάρτυρες αμέτρητων τρόπων με τους οποίους οι φωνές των Παλαιστινίων καταπιέζονται. Η βία που αντιμετωπίζουν τα φοιτητικά κινήματα, η μεροληπτική κάλυψη από πολλά ειδησεογραφικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, ακόμη και η απαγόρευση της παλαιστινιακής σημαίας ή της κεφίγια είναι απλώς εκδηλώσεις του ίδιου στόχου: να αποσιωπηθεί η αποικιοκρατική επιχείρηση του Ισραήλ. Αυτοί οι μηχανισμοί συμβάλλουν στην ομαλοποίηση της φρίκης που υφίσταται ο παλαιστινιακός λαός στα μάτια του κόσμου.

Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν ότι η κατάσταση στη Μέση Ανατολή ξεκίνησε μόλις πέρυσι. Τι τους απαντάτε; 

Το να πιστεύει κανείς ότι η κατάσταση στη Μέση Ανατολή άρχισε μόλις πέρυσι, σημαίνει ότι ακολουθεί την ισραηλινή προπαγάνδα. Είναι σημαντικό να το αντιμετωπίσουμε αυτό τοποθετώντας όλα αυτά τα γεγονότα σε ένα χρονοδιάγραμμα που δεν ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο.

Ο παλαιστινιακός λαός είναι θύμα των αποικιοκρατικών φιλοδοξιών του Ισραήλ εδώ και 76 χρόνια. Το 1948, περισσότεροι από 700.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τη γη τους κατά τη διάρκεια της Νάκμπα και εξακολουθούν να περιμένουν να εκπληρωθεί το δικαίωμά τους στην επιστροφή.

Έκτοτε, η σιωνιστική πολιτική του Ισραήλ είναι η κύρια αιτία της κατάστασης της Μέσης Ανατολής όπως την ξέρουμε σήμερα. Παρά τις φρικαλεότητες που διαπράττονται εκεί εδώ και δεκαετίες, η διεθνής κοινότητα φαίνεται να έχει αποφασίσει ότι όλα ξεκίνησαν το πρωί της 7ης Οκτωβρίου. Αυτό αποτελεί πραγματική προσβολή για τους περισσότερους από 100.000 Παλαιστίνιους που σκοτώθηκαν από τη Νάκμπα και μετά.