Ροχίνγκια: Τέσσερα χρόνια αόρατοι και στιγματισμένοι

Εκδιώχθηκαν από τη χώρα που γεννήθηκαν. Έζησαν καταστάσεις ακραίας βίας. Έγιναν πρόσφυγες και δημιούργησαν τον μεγαλύτερο καταυλισμό στον κόσμο. Αυτό είναι το ταξίδι των Ροχίνγκια. Φέτος συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από την μεγάλη «έξοδό» τους από τη Μιανμάρ και ακόμα δεν έχουν βρει πατρίδα.  Παραμένουν αόρατοι, στιγματισμένοι και στερούνται βασικά δικαιώματα και επαρκή πρόσβαση σε ιατρική φροντίδα. Δέκα πορτρέτα-ιστορίες προσφύγων Ροχίνγκια που ζουν στο Μπανγκλαντές δείχνουν γιατί δεν πρέπει να τους ξεχνάμε.

Η Julekha είναι Ροχίνγκια και ζει σε καταυλισμό προσφύγων στην περιοχή Balukhali του Cox’s Bazar. Γέννησε ένα μωρό με ψυχικές διαταραχές. «Ανησυχώ σοβαρά για εκείνον και το μέλλον του, πώς θα τον αντιμετωπίσουμε και πώς θα τον βοηθήσουμε». Λέει ότι ζωγραφίζει το πρόσωπό της ώστε να είναι όμορφη και ο σύζυγός της να μην παντρευτεί μια άλλη γυναίκα.

Η 30χρονη Khurshida Begum βρίσκεται με το 4 μηνών μωρό της, Saiful Islam, στο νοσοκομείο Goyalmara των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Λέει ότι η μεγαλύτερη ελπίδα, αλλά και ο φόβος της ταυτόχρονα είναι να επιστρέψουν στη Μιανμάρ.

Ο 73χρονος Abdul Hamid στον προσφυγικό καταυλισμό Ροχίνγκια στην περιοχή Unchiprang. Το καταφύγιό του πλημμύρισε και υπέστη ζημιές από τις έντονες βροχοπτώσεις στην περιοχή. «Έχω παιδιά στο σπίτι. Φοβάμαι μήπως γίνουν πλημμύρες την ώρα που κοιμόμαστε και τα μωρά πέσουν στο νερό. Θα πεθάνουν».

Η Kawsar, 27 ετών ζει σε καταυλισμό προσφύγων στην περιοχή Goyalmara με έξι συγγενείς της. «Ζούμε ειρηνικά στο Μπαγκλαντές και λάβαμε τεράστια βοήθεια, αλλά τα παιδιά μας έχουν εγκλωβιστεί εδώ. Δεν υπάρχουν τρόποι μετακίνησης κατά τη διάρκεια του lockdown και δεν μπορούμε καν να επιστρέψουμε στη χώρα μας».

«Στην πατρίδα μου, είχα τα ζώα μου, το αγρόκτημά μου και ήμουν ήσυχος. Κάθε φορά που σκέφτομαι πώς θα επιστρέψω, αγχώνομαι. Σκέφτομαι τις δολοφονίες που έγιναν. Εάν η κυβέρνηση μας υποσχεθεί ότι μπορεί να μας δεχτεί πίσω με τα δικαιώματά μας, σίγουρα θα επιστρέψω». Ο 68χρονος Nurul Hoque ζει με τη σύζυγό του σε καταυλισμό προσφύγων Ροχίνγκια από το 2017. Το τελευταίο πράγμα που θυμάται από τη Μιανμάρ είναι ο στρατός να βομβαρδίζει το χωριό του και το δύσκολο ταξίδι του στο Μπαγκλαντές που κράτησε τέσσερις μέρες.

Η 40χρονη Firoza ζει με τα πέντε παιδιά και τον σύζυγό της σε καταυλισμό προσφύγων Ροχίνγκια στην περιοχή Balukhali στο Cox’s Bazar. Λέει ότι ο μεγαλύτερος φόβος της είναι να χάσει το καταφύγιό της και η μεγαλύτερη ελπίδα της είναι να επιστρέψει στη Μιανμάρ.

Ο  Akhtar Hossen είναι 18 ετών και ζει σε καταυλισμό προσφύγων στο Cox’s Bazar.

Ο Nuru Juhar, 30 ετών, έξω από το καταφύγιό του σε καταυλισμό προσφύγων στην περιοχή Balukhali, Cox’s Bazar. Ζει με τη γυναίκα του και τα πέντε παιδιά του. «Έχω τέσσερις κόρες και έναν γιο και ανησυχώ για το μέλλον τους, για το πώς θα επιβιώσω και πώς θα τα φροντίσω. Δεν έχω καμία πηγή εισοδήματος εδώ».