Σεισμός στη Συρία: “Από τα περίχωρα της πόλης, δεν γλίτωσε ούτε ένα κτίριο. Ζήσαμε τη φρίκη”

Η Samar από την Ανατολική Γκούτα της Συρίας είναι υπεύθυνη της ομάδας προαγωγής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη βορειοδυτική Συρία και περιγράφει λεπτό προς λεπτό όσα έζησε η ίδια και η οικογένειά της την ώρα του καταστροφικού σεισμού που έπληξε τη νοτιοανατολική Τουρκία και τη βορειοδυτική Συρία.

«Όταν έγινε ο πρώτος σεισμός, ήμουν σπίτι στο A’zaz με τον σύζυγό μου, τον γιο και την κόρη μου. Μένουμε στον δεύτερο όροφο. Κοιμόμασταν όταν έγινε ο σεισμός. Ο σύζυγός μου το ένιωσε και με ξύπνησε. Κουβαλούσα την κόρη μου και ο σύζυγός μου κουβαλούσε τον γιο μου. Βγήκαμε τρέχοντας από το σπίτι με τις πιτζάμες μας, ξυπόλητοι και τρομοκρατημένοι. Έμοιαζε με καταστροφή. Ο κόσμος ήταν στριμωγμένος και έτρεχε μέσα στο πλήθος. Δεν μπορούσαμε πλέον να νιώσουμε τίποτα άλλο εκτός από φόβο, τρόμο, ρίγος από τη βροχή που έπεφτε. Τα παιδιά μου έτρεμαν μπροστά μου. Δεν είχαμε ιδέα τι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να απομακρυνθούμε από τα κτίρια ή να κατευθυνθούμε σε ανοιχτό χώρο; Έπρεπε να βεβαιωθούμε ότι οι συγγενείς μας ήταν ασφαλείς, αλλά το κτίριό μας ταλαντευόταν και κατέρρεε μπροστά μας. Νιώθαμε τόσα πολλά πράγματα.

Οι άνθρωποι εγκατέλειπαν τα κτίρια και έφευγαν με τα αυτοκίνητά τους μακριά. Όλοι κατευθύνθηκαν προς ανοιχτές εκτάσεις. Είδαμε τα κτίρια να τρέμουν και μπαλκόνια να πέφτουν πάνω στα αυτοκίνητα και να τα καταστρέφουν. Η σκηνή ήταν φρικτή: οι άνθρωποι έτρεχαν μακριά από τα κτίρια ενώ κρατούσαν τα παιδιά τους.

Φύγαμε με άδεια χέρια. Φορούσα μόνο τη ρόμπα μου. Τότε, μόλις υποχώρησε το σοκ, θυμηθήκαμε ότι είχαμε ένα αυτοκίνητο, οπότε ο σύζυγός μου πήγε να το πάρει για να μας προστατεύσει από τη βροχή. Έφερε επίσης παλτό για εμάς και τα παιδιά. Απομακρυνθήκαμε και περιμέναμε. Ακούγαμε συνεχώς για μετασεισμούς που συνέβαιναν μέχρι το ξημέρωμα. Τα ξημερώματα, η οικογένειά μου με πήρε τηλέφωνο από τη Δαμασκό και με ρώτησε αν μας είχε συμβεί κάτι. Όσο για την οικογένεια του θείου μου, πέθαναν. Η οικογένειά μου με ρωτούσε για την οικογένεια του θείου μου. Φανταστείτε ότι εκείνοι που είναι μακριά από τον σεισμό και ήξεραν πριν από εμάς ότι πέθαναν.

Η σύνδεση στο διαδίκτυο και το ηλεκτρικό ρεύμα είχε κοπεί. Δύσκολα θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε τα δίκτυα για να μάθουμε για τους ανθρώπους που γνωρίζουμε. Είπα στον σύζυγό μου ότι πρέπει να πάμε στο Jindires, την περιοχή που έχει πληγεί περισσότερο, μαζί με τις περιοχές στο Atarib και στα περίχωρα του Idlib. Του είπα ότι έπρεπε να πάμε εκεί γιατί πέθαναν πολλοί άνθρωποι. Όλοι οι άνθρωποι από τη γενέτειρά μου ζουν εκεί. Ετοιμαστήκαμε με τα παιδιά και φύγαμε μέσα σε 15 λεπτά. Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε πολύ περισσότερο αφού δεν ξέραμε τι θα μπορούσε να συμβεί. Έπρεπε να αλλάξουμε τα ρούχα μας, τα οποία ήταν λερωμένα από τη βροχή. Στη συνέχεια πήγαμε στο Jindires. Ήταν φρικιαστικό. Όλα τα κτίρια είχαν καταρρεύσει. Από τα περίχωρα της πόλης, δεν γλίτωσε ούτε ένα κτίριο. Οι άνθρωποι ήταν κάτω από τα χαλάσματα. Όλοι νεκροί.

Βλέποντας αυτή τη φρικιαστική σκηνή, ήταν αδύνατο να σκεφτεί κανείς ότι κάποιος θα έβγαινε ζωντανός από τα κτίρια. Πήγαμε στο σπίτι του θείου μου. Μετά βίας μπορούσαμε να φτάσουμε εκεί λόγω των ερειπίων. Η κόρη του ανιψιού μου, η αδελφή της, οι κουνιάδες τους, οι συγγενείς μας, σκοτώθηκαν όλοι. Όσοι επέζησαν ήταν σε κατάσταση σοκ και δεν κατάλαβαν τι συνέβαινε. Ζούσαμε σε μια άλλη περιοχή που δεν επηρεάστηκε τόσο. Ωστόσο, ήμασταν τρομοκρατημένοι, οπότε δεν μπορώ να φανταστώ πώς ένιωσαν οι άνθρωποι που έζησαν την καταστροφή. Μια μητέρα έχασε τις αισθήσεις της μόλις έμαθε ότι έχασε την κόρη της. Έχασε το μυαλό της. Τότε, νιώσαμε ένα άλλο σοκ, είδα το κτίριο μπροστά μας να τρέμει και σχεδόν να πέφτει. Μπήκαμε όλοι στο αυτοκίνητο και απομακρυνθήκαμε, πηγαίνοντας εκεί όπου υπήρχαν σκηνές και άνθρωποι που γνωρίζαμε. Καθίσαμε σε μια σκηνή ενώ έβρεχε δυνατά, αλλά εμείς και τα παιδιά μας έπρεπε να είμαστε ασφαλείς.

Πολλοί γονείς έθαβαν τα παιδιά τους. Άλλοι ήταν κάτω από τα χαλάσματα. Καμία οικογένεια δεν γλίτωσε. Κάθε οικογένεια έχασε ένα ή περισσότερα αγαπημένα πρόσωπα. Χρειάζεται χρόνος για να βγάλουν τους ανθρώπους από τα χαλάσματα. Τα μηχανήματα είναι πολύ λίγα. Είδαμε μόνο μεμονωμένες προσπάθειες και πρωτοβουλίες. Ο σύζυγός μου έσπευσε να βοηθήσει για να σώσει ανθρώπους κάτω από τα χαλάσματα. Πηγαίνει εκεί κάθε μέρα. Βοηθούν και οι φίλοι μας. Η ομάδα προαγωγής υγείας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα βοηθά στο Jindires. Όλοι έχουν συγγενείς εκεί. Ακόμα κι αν δεν το κάνουν, πηγαίνουν να βοηθήσουν, καθώς κανείς άλλος δεν βοηθά στον καθαρισμό των ερειπίων. Τα μηχανήματα είναι πολύ περιορισμένα στο βορρά. Δεν μπορούν να καλύψουν τις περιοχές Jindires, Aleppo, Atarib, Maharem and Termanin και άλλες περιοχές.

Επιστρέψαμε στις 2 το μεσημέρι από το Jindires στο Afrin, όπου μείναμε στο σπίτι ενός συγγενή που βρίσκεται στο ισόγειο. Ο σύζυγός μου πηγαίνει στο Jindires κάθε μέρα. Σκοπεύουμε να επιστρέψουμε στο A’zaz σήμερα. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς θα γίνει.

Η ομάδα των Γιατρών Χωρίς Σύνορα συντονίστηκε με την τεχνική ομάδα για τη διανομή σκηνών και ρούχων. Τα ετοίμασαν και πήγαν στο Jindires για διανομή. Τα βασικά κιτ μοιράστηκαν στους ανθρώπους στο Jindires. Η ομάδα δούλευε μέχρι αργά το βράδυ. Δεν μπόρεσα να βοηθήσω ή να συνεισφέρω στη δουλειά τους, καθώς είμαι μόνη με τα παιδιά και μακριά από το σπίτι. Είμαι ακόμα σοκαρισμένη. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με αυτό που συνέβη. Αισθάνομαι ότι η καταστροφή συνεχίζεται. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να γυρίζει σπίτι. Ο σύζυγός μου προσπαθεί να με πείσει αφού πολλοί άνθρωποι έχουν ήδη επιστρέψει, αλλά δεν έχω το θάρρος.

Πήγαμε χθες στο νοσοκομείο. Η οικογένεια ενός φίλου του συζύγου μου πέθανε. Σώθηκε μόνο ένα κορίτσι. Την επισκεφθήκαμε στο νοσοκομείο. Μας είπε πώς συγκεντρώθηκαν όλοι μαζί σε ένα μέρος. Κατευθύνθηκε προς την πόρτα με τον αδελφό της. Η μικρότερη αδελφή τους τους ακολούθησε. Μου είπε πώς έπεσε η στέγη πάνω στον πατέρα της, σκοτώνοντάς τον, πως ο πατέρας της είπε τα τελευταία του λόγια και πέθανε. «Όταν έπεσαν τα χαλάσματα, η αδελφή μου προσγειώθηκε από κάτω μου. Πέθανε από ασφυξία εξαιτίας μου», φώναξε. «Η αδελφή μου, η Tala, πνίγηκε εξαιτίας μου. Μου φώναζε να φύγω από πάνω της, αλλά δεν μπορούσα. Τα χαλάσματα ήταν πάνω μου». Τα χαλάσματα έπεσαν στο πόδι του αδελφού της ακρωτηριάζοντάς το. Τα πόδια του κοριτσιού ήταν σπασμένα. Έπρεπε να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου και να δω τα βάσανα των ανθρώπων.

Οι ανάγκες είναι τεράστιες. Το μόνο που ενδιαφέρει τώρα τους ανθρώπους είναι να σώσουν ανθρώπους κάτω από τα χαλάσματα. Μπουλντόζες και βαριά μηχανήματα χρειάζονται απεγνωσμένα για να σώσουν ανθρώπους, διαφορετικά δεν θα είναι δυνατό. Κάνει πολύ κρύο και βρέχει. Οι άνθρωποι έχουν χάσει τα ρούχα και τα χρήματά τους και δεν μπορούν να αγοράσουν ρούχα, θερμάστρες ή να βρουν καταφύγια. Σπίτια έχουν καταστραφεί και οικογένειες έχουν μεταφερθεί σε τζαμιά, σχολεία και καταφύγια. Οι οργανώσεις εργάζονται στο πεδίο, αλλά οι ανάγκες είναι τεράστιες. Αν δεν γίνει συντονισμένη παρέμβαση, οι ανάγκες δεν μπορούν να καλυφθούν.

Μια τοπική οργάνωση παρέχει καταφύγιο και σκηνές. Οργανώσεις και κάτοικοι συλλέγουν και στέλνουν τρόφιμα, στρώματα, κουβέρτες και υλικά θέρμανσης. Οι περισσότερες προσπάθειες που καταβάλλονται είναι τοπικές και ατομικές. Είδα μόνο Γιατρούς Χωρίς Σύνορα να διανέμουν κιτ. Δεν ξέρω αν στην περιοχή δραστηριοποιούνται και άλλοι διεθνείς οργανισμοί. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μοίραζαν κιτ και η τοπική οργάνωση Safak παρείχε καταφύγιο. Όσο για το υπόλοιπο της υποστήριξης παρέχεται από ιδιώτες μέσω προσωπικών προσπαθειών. Οι άνθρωποι βοηθούν ο ένας τον άλλον. Μερικοί συλλέγουν δωρεές από το εξωτερικό. Πρόκειται για μεμονωμένες πρωτοβουλίες, τα κράτη δεν παρενέβησαν. Συλλέγουν δωρεές από τους γνωστούς τους στο εξωτερικό.

Αφού καταστραφούν τα σπίτια τους, μερικοί άνθρωποι πηγαίνουν στα σπίτια των συγγενών τους. Όσοι δεν είχαν συγγενείς κατέφυγαν σε σκηνές ή έγιναν δεκτοί από άλλους ανθρώπους. Την πρώτη μέρα, κάποιοι μας δέχτηκαν και μας έδωσαν φαγητό. Οι άνθρωποι φιλοξενούνται σε σκηνές μακριά από κτίρια ή σε μονώροφα κτίρια.

Ελπίζω ότι η ανταπόκριση θα ενταθεί και ότι οι άνθρωποι θα διασωθούν κάτω από τα χαλάσματα και ότι οι νεκροί θα ταφούν. Πρέπει να ληφθούν όλα τα μέτρα, καθώς η περιοχή είναι εντελώς κατεδαφισμένη. Μπορεί να βρούμε ένα ή δύο όρθια κτίρια, αλλά έχουν υποστεί σοβαρές ζημιές και είναι έτοιμα να καταρρεύσουν».

Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα έχουν δημιουργήσει το Ταμείο Έκτακτης Ανάγκης, το οποίο τους δίνει τη δυνατότητα να ανταποκρίνονται άμεσα σε επείγουσες κρίσεις, περιθάλποντας θύματα ενόπλων συγκρούσεων, επιδημιών, ή φυσικών καταστροφών – όπως ο σεισμός στην Τουρκία και τη Συρία.

Με την οικονομική σας ενίσχυση, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα μπορούν να επεμβαίνουν άμεσα, εκεί όπου οι ανάγκες για παροχή ιατρικής φροντίδας είναι μεγαλύτερες.

Κάντε σήμερα μια δωρεά.

https://msf.gr/epeigon

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις