Σεισμός στη Συρία: “Πετούσαν τα παιδιά τους κάτω για να τα πιάσουμε”

“Όταν χτύπησε ο σεισμός στις 4:17 τα ξημερώματα, η οικογένειά μου και εγώ κοιμόμασταν. Νιώσαμε το κτίριο να τρέμει. Μένουμε σε ένα πενταώροφο κτίριο και το νιώσαμε να κουνιέται πάνω από τα κεφάλια μας.

Στην αρχή, δεν γνωρίζαμε τι συνέβαινε, αλλά μετά από περίπου 10 δευτερόλεπτα συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν σεισμός. Φώναξα στον σύζυγό μου να πάρει τη δίχρονη κόρη μας, Lareen. Την κράτησε κοντά του. Τα άλλα δύο παιδιά μας ήταν στην κρεβατοκάμαρά τους. Έτρεξα να τα ξυπνήσω. Βγήκαμε στο δρόμο, χωρίς να ξέρουμε τι συνέβαινε.

Η γειτόνισσά μου ούρλιαζε. Είναι μητέρα δύο παιδιών και ο σύζυγός της δεν βρισκόταν εκεί κοντά. Ο σύζυγός μου πήρε τον γιο της και τη βοηθήσαμε να βγει.

Οι γείτονές μας στους επάνω ορόφους πέταξαν τα παιδιά τους κάτω για να τα πιάσουμε. Όλοι πετούσαν τα παιδιά τους. Τα πιάσαμε και τους βοηθήσαμε να βγουν από το κτίριο.

Κοιτάζαμε γύρω μας σε απόλυτο σοκ. Τα δάκρυά μας ήταν αναμεμειγμένα με αίμα. Δεν καταλάβαμε τι συνέβαινε”.

Αυτά είναι τα πρώτα λόγια της Aisha, υπεύθυνης της μαιευτικής ομάδας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα από το Azazin της βόρειας Συρίας, η οποία περιέγραψε τις πρώτες εφιαλτικές στιγμές που έζησε μαζί με την οικογένειά της, όταν “χτύπησε” ο σεισμός τα ξημερώματα της 6ης Φεβρουαρίου στην Τουρκία και τη Συρία, σκορπίζοντας τον θάνατο.

“Συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να σώσω ανθρώπους. Μερικοί είχαν μείνει στα σπίτια τους, άλλοι μπορεί να είδαν τα σπίτια τους να καταρρέουν πάνω από τα κεφάλια τους.

Έτρεξα στο δρόμο, ξυπόλητη. Ο σύζυγός μου μου φώναζε να επιστρέψω: ‘Aisha, πού πας; Έλα πίσω!‘

Αρνήθηκα. Δεν μπορούσα να μείνω άπραγη όταν τόσοι πολλοί άνθρωποι χρειάζονταν βοήθεια. ‘Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι παγιδευμένοι κάτω από τα ερείπια’, φώναξα. ‘Είμαι γιατρός και πρέπει να βοηθήσω’.

Περπάτησα στους δρόμους της γειτονιάς μας μέχρι να βεβαιωθώ ότι κανένα κτίριο δεν είχε καταρρεύσει. Μετά γύρισα και αγκάλιασα τα παιδιά μου. Περάσαμε την υπόλοιπη νύχτα με τους γείτονές μας στην αυλή μέσα στη βροχή. Ήμασταν όλοι τρομοκρατημένοι.

Ως μητέρα, ήθελα απλώς να είμαι εκεί για τα παιδιά μου. Ο μεγαλύτερος γιος μου σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού στο Χαλέπι. Το πρώτο πράγμα στο μυαλό μου ήταν η ανάγκη να προστατεύσω τα παιδιά μου και να τα πάω σε ένα ασφαλές μέρος.

Αλλά δεν μπορούσα να μείνω εκεί για πολύ. Έπρεπε να πάω και να βοηθήσω. Τα νοσοκομεία ζητούσαν προσωπικό. Οι άνθρωποι που διασώθηκαν κάτω από τα χαλάσματα έφταναν στα νοσοκομεία, τα οποία σύντομα θα ασφυκτιούσαν”, συνέχισε η ίδια, τονίζοντας ότι τα παιδιά της ήταν εκείνα που την ενθάρρυναν να πάει. “Ο γιος μου είπε: ‘Μαμά, πήγαινε να βοηθήσεις τους ανθρώπους. Μη μένεις εδώ!’. Αυτό μου έδωσε τη δύναμη να φύγω. Μπήκα στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα στο νοσοκομείο που είχε μεγαλύτερη ανάγκη από γιατρούς. Έφτασα στα επείγοντα και άρχισα να δουλεύω.

Ήμουν σε στενή επαφή με τις ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην περιοχή και με τον ιατρικό σύμβουλο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Μας ρώτησε τι χρειαζόμασταν από φάρμακα, χειρουργικές και ιατρικές προμήθειες.

Στις 1:24 μ.μ. νιώσαμε έναν τεράστιο μετασεισμό. Το κτίριο του νοσοκομείου είναι κατασκευασμένο από μεταλλικά πάνελ, οπότε θα μπορούσε να έχει καταρρεύσει ανά πάσα στιγμή. Οι τραυματίες έσπευσαν να βγουν από το νοσοκομείο. Μητέρες, παιδιά, όλοι, έτρεχαν για να σωθούν. Είδα μια έγκυο γυναίκα που επρόκειτο να γεννήσει να βγαίνει από το κτίριο.

Ήταν πολύ τρομακτικό. Δεχτήκαμε περισσότερους από 50 τραυματίες που έφτασαν στο νοσοκομείο από όλες τις περιοχές. Και οι τέσσερις χειρουργικές αίθουσες ήταν γεμάτες. Τα δωμάτια ήταν γεμάτα αίματα. Οι χειρουργοί έκαναν οστεοτομίες και λαπαροσκοπήσεις.

Υπήρχε τεράστια έλλειψη εξοπλισμού και οι χειρουργοί δεν μπορούσαν να πραγματοποιήσουν όλες τις απαιτούμενες οστεοτομίες – έπρεπε να παραπέμψουν τους ασθενείς σε άλλα νοσοκομεία για χειρουργική επέμβαση”, περιέγραψε.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτές οι ελλείψεις.

“Υπήρχε, επίσης, τεράστια έλλειψη σε φέρετρα και σε σάκους διακομιδής πτωμάτων. Ο αριθμός των νεκρών ήταν τεράστιος: γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι”, είπε χαρακτηριστικά η Aisha.

“Ένας άνδρας είχε δει τις σορούς της γυναίκας, των παιδιών και των γονιών του να βγαίνουν από τα χαλάσματα. Δεν μπορούσε να το διαχειριστεί και ήταν σε κατάσταση σοκ. Δεν μπορούσε να καταλάβει ότι όλη η οικογένειά του είχε θαφτεί κάτω από τα χαλάσματα. Κάθε μισή ώρα, δεχόμασταν ένα άλλο μέλος της οικογένειάς του: τον γιο του, τον πατέρα του και μετά τα αδέλφια του. Έχασε περισσότερα από 13 μέλη της οικογένειάς του. Και δεν ήταν ο μόνος.

Προσπαθήσαμε να ανακουφίσουμε τον πόνο των παιδιών όσο μπορούσαμε. Τους πήγαμε στο δωμάτιο του νηπιαγωγείου για να τους κρατήσουμε μακριά από το αίμα και τα σκληρά βλέμματα του νοσοκομείου. Αυτό ήταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε.

Τα μεσάνυχτα, ζήτησαν από έναν ορθοπεδικό να ακρωτηριάσει το πόδι ενός κοριτσιού που είχε παγιδευτεί κάτω από τα ερείπια. Χρειάζονταν έναν γιατρό και έναν αναισθησιολόγο για να προχωρήσουν στον ακρωτηριασμό. Μαζί με άλλους γιατρούς, κατευθύνθηκαν στην τοποθεσία στις 4 π.μ. για να ακρωτηριάσουν το πόδι του κοριτσιού και να το σώσουν κάτω από τα ερείπια. Το κορίτσι έκλαιγε: «Μην ανησυχείς για το πόδι μου, σώσε με χωρίς το πόδι μου – απλά βγάλε με από εδώ. Είναι σκοτεινά και φοβάμαι!»

Η σκηνή ήταν τρομακτική. Όλοι έλεγαν ότι έμοιαζε σαν το τέλος του κόσμου“.

Τη δεύτερη μέρα, πήγα στο γραφείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στο Al-Salameh, στη βόρεια Συρία. Επικοινωνήσαμε με νοσοκομεία που επλήγησαν από τον σεισμό για να μάθουμε ποιες ήταν οι ανάγκες τους. Μετά από αυτό σχηματίσαμε τέσσερις ομάδες, καθεμία από τις οποίες αποτελούνταν από γιατρούς και τεχνικούς, για να επισκεφθούμε μαζί με τους εταίρους μας κάθε μία από τις περιοχές που επλήγησαν από το σεισμό: Afrin, Jindiris, Azaz και Marea.

Όταν φτάσαμε σε αυτές τις περιοχές, αρχίσαμε να υποστηρίζουμε τους εταίρους μας στη διανομή βοήθειας σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη: μαξιλάρια, στρώματα, κουβέρτες, είδη καθαρισμού και εξοπλισμό κουζίνας – βασικά είδη πρώτης ανάγκης για ανθρώπους που είχαν αναζητήσει καταφύγιο σε χωράφια, κάτω από ελαιόδεντρα ή σε άγονη γη. Ψάξαμε για οικογένειες που δεν είχαν στέγη και δεν είχαν τα απαραίτητα, ειδικά μητέρες με μωρά.

Ο καιρός ήταν πολύ κρύος. Έβρεχε και χιόνιζε.

Σύντομα άνοιξαν γυμναστήρια, παιδικές χαρές και κοινοτικά κέντρα για τους ανθρώπους που αναζητούσαν καταφύγιο. Όταν είδαμε τον υπερπληθυσμό και είδαμε ανθρώπους χωρίς είδη πρώτης ανάγκης, όπως κουβέρτες και στρώματα, τους παρείχαμε βοήθεια και τρόφιμα.

Είναι δύσκολο να καλύψουμε μόνοι μας τις ανάγκες όλων των ανθρώπων, γιατί αυτές οι περιοχές επλήγησαν σοβαρά και οι ζημιές από τον σεισμό είναι τεράστιες. Η βοήθειά μας απευθυνόταν σε όσους είχαν χάσει εντελώς τα σπίτια τους”, κατέληξε.

Εδώ και 52 χρόνια οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είναι παρόντες στις μεγαλύτερες κρίσεις που συγκλονίζουν τον πλανήτη. Από τον σεισμό της Αϊτής μέχρι και τον πρόσφατο σε Τουρκία-Συρία, τους πολέμους σε Ουκρανία, Ιράκ, Αφγανιστάν, τις επιδημίες που πλήττουν κυρίως τις χώρες χαμηλού εισοδήματος, αλλά και την επισιτιστική κρίση που μαστίζει πολλές χώρες όπως το Νότιο Σουδάν. Χάρη σε όλους τους υποστηρικτές τους εξασφαλίζουν την οικονομική τους ανεξαρτησία, ώστε να μη λαμβάνουν κρατικές χρηματοδοτήσεις και να συνεχίζουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Δέξου την πρόκληση. Κάνε μία δωρεά σήμερα https://msf.gr/dorea

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις