Ταϊλάνδη: Αποκαλύφθηκαν ξεχωριστές λεπτομέρειες της επιχείρησης διάσωσης των 12 αγοριών

To ABC ετοίμασε και παρουσίασε το “Into the cave”, εκπομπή που αφορούσε την επιχείρηση διάσωσης των 12 παιδιών και του 25χρονου που έμειναν εγκλωβισμένοι σε σπηλιά στην Ταϊλάνδη, για διάστημα δυο εβδομάδων. Οι διασώστες ομολόγησαν πως αυτή ήταν η πιο δύσκολη αποστολή της καριέρας τους. “Δεν νομίζω ότι θα κάνω ποτέ άλλοτε κάτι ανάλογο. Αλλά ήταν η μόνη επιλογή που είχαμε” δήλωσε ο Βρετανός δύτης, Jason Mallinson.

Oι Dr Craig Challen και Dr Richard Harris, γιατροί και έμπειροι σπηλαιοδύτες ήταν αυτοί που παρείχαν τις πρώτες βοήθειες στα παιδιά, μόλις εντοπίστηκαν. Εκείνοι που έδωσαν το ΟΚ για να αρχίσει η επιχείρηση. Και οι δύο είχαν εξασφαλίσει διπλωματική ασυλία, σε περίπτωση αποτυχίας, όπως αποκάλυψαν στην εκπομπή “Four Corners” του ABC. Έφτασαν στην Ταϊλάνδη στις 6/7. Την επομένη μπήκαν για πρώτη φορά στο σπήλαιο Tham Luong “για να δούμε σε τι κατάσταση ήταν τα παιδιά” εξήγησε ο Dr. Challen στο επεισόδιο με τίτλο “Into the cave”.

“Εκπλαγήκαμε ευχάριστα, όταν διαπιστώσαμε πως το ηθικό τους ήταν ακμαιότατο. Ήταν ήδη μαζί τους τέσσερα μέλη των Thai Navy Seals, που έκαναν φανταστική δουλειά ως προς το να φροντίσουν τα αγόρια και να τα εμψυχώσουν. Όλα έδειχναν καλά, μολονότι τα παιδιά δεν είχαν φάει για εννέα ημέρες και είχαν πιει πολύ λίγο νερό. Κάποια ήταν πολύ μικρόσωμα, εύθραυστα. Δυο ήταν μόλις 30 κιλά“. Το μόνο θέμα τους ήταν πως κρύωναν. “Αρχίσαμε να τσεκάρουμε την υγεία τους και κοιτούσαμε γύρω μας, για να καταλάβουμε πώς θα μπορούσαμε να τα απεγκλωβίσουμε”. ‘

Ο Air Force Major του Αμερικανικού Στρατού, Charles Hodges ομολόγησε πως “το να τα βγάλουμε με κατάδυση ήταν η έσχατη επιλογή“. Είχε ήδη απορριφθεί η σκέψη να αφήσουν τα παιδιά εκεί όπου βρίσκονταν, έως ότου αδειάσει η σπηλιά από νερό “γιατί θα περνούσαν μήνες έως το τέλος των μουσώνων. Σκεφτήκαμε πως αν τους πηγαίναμε ένα γεύμα την ημέρα, θα χρειαζόμασταν 1800 γεύματα και 18 διαφορετικές αποστολές των δυτών. Επίσης ξέραμε πως σύντομα θα έβρεχε και πάλι”.

Έκαναν δοκιμές σε πισίνα με παιδιά-εθελοντές

Ο λοχίας Derek Anderson, της Air Force ήταν ο υπεύθυνος για τους Αμερικανούς δύτες. Είπε πως η ομάδα του και η ελίτ σπηλαιοδυτών που έφτασε στην Ταϊλάνδη έκαναν πρόβες, σε πισίνα, με τη βοήθεια παιδιών του χωριού. “Ζητήσαμε από τους Πεζοναύτες να μας βρουν κάποια παιδιά, στην ηλικία και το μέγεθος των εγκλωβισμένων. Φορέσαμε τον εξοπλισμό μας και αρχίσαμε την προετοιμασία. Όλοι δέχθηκαν να βοηθήσουν με χαρά“.

Το μεγαλύτερο ρίσκο

Την ίδια ώρα, προετοίμαζαν και τα αγόρια που ήταν στην σπηλιά. “Βγαίναμε από το νερό, στο θάλαμο που ήταν εγκλωβισμένα και τους λέγαμε ό,τι πρόκειται να γίνει. Δοκιμάζαμε και τον εξοπλισμό που θα φορούσαν εκείνα, για να είναι ο σωστός. Φορούσαν στολές, τους βάζαμε κάτω από το νερό με μάσκα που κάλυπτε όλο τους το πρόσωπο και τσεκάραμε τις αναπνοές τους, για να βεβαιωθούμε πως δεν υπάρχει πρόβλημα“.

Φυσικά δεν μπορούσαν να μην σκέφτονται τα ρίσκα. “Το βασικό ήταν τι θα γινόταν σε περίπτωση που έφευγε η μάσκα, την ώρα της επιχείρησης. Θα έμπαινε νερό μέσα και δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι. Δεν είχαμε backup συσκευή. Ή θα φορούσαν τη μάσκα ή τίποτα“. Το δεύτερο μεγάλο θέμα ήταν “αν τελείωνε το οξυγόνο“.

Οι δημοσιογράφοι της εκπομπής μίλησαν και με τον Jason Mallinson (μέλος του Συμβουλίου Ερευνών σε Σπηλιές της Βρετανίας). Αυτός εξήγησε πως “μπορείς να πεις σε ένα παιδί ό,τι θες. Αλλά σε μια πραγματική κατάσταση, όταν έχεις παιδί μέσα στο νερό, το πιθανότερο είναι πως θα πανικοβληθεί. “H πρώτη σκέψη ήταν πως δεν θα βγουν ποτέ από εκεί μέσα. Εννοώ είχαμε να κάνουμε με παιδιά. Έχουμε κάνει πολλές ανακτήσεις ζωντανών ανθρώπων και η αποτελεσματικότητα έχει να κάνει με τον πανικό που μπορεί να νιώσει κάποιος, κάτω από το νερό“. Για αυτό και χορηγήθηκε και στα 13 μέλη της ομάδας των “Αγριόχοιρων” ελαφρά αναισθησία.

Χωρίς τον Dr. Harris η επιχείρηση θα είχε αποτύχει. Ήταν εκείνος που ηρεμούσε τα παιδιά. Τους μιλούσε, τους χαλάρωνε και ήταν συνεχώς δίπλα τους. Εμείς ήμασταν απλά οι μεταφορείς.

Στις τρεις ημέρες που διήρκεσαν οι ισάριθμες φάσεις της επιχείρησης, ο Dr. Harris έμεινε μέσα στην σπηλιά, κοντά στα αγόρια και τα ετοίμαζε ψυχολογικά (ένα ένα) για αυτό που θα ζούσαν. Ο Mallinson ήταν ένας από τους τέσσερις Βρετανούς δύτες που τα πήγαιναν από τη σπηλιά έως το θάλαμο τρία, κοντά στην έξοδο.

“Κάναμε κατάδυση, μέσα στο σκοτάδι και ανάμεσα σε πολύ μικρά περάσματα, με το παιδί στα χέρια μας. Τα πιάναμε ή από την πλάτη ή από το στήθος. Την πρώτη ημέρα υπήρχε μια κάποια ορατότητα. Βλέπαμε δηλαδή, στο μέτρο. Έως την τελευταία ημέρα, δεν βλέπαμε στα λίγα εκατοστά. Προστέθηκε και η ψυχική κούραση και χρειαζόταν να ‘χω το παιδί τόσο κοντά, ώστε αν πέφταμε σε βράχο, να χτυπούσα εγώ πρώτος. Έτσι καταλαβαίναμε πως υπήρχε βράχος. Πέφταμε πάνω -γιατί δεν μπορούσαμε να τον δούμε”.

Μετά τον 8ο θάλαμο τα παιδιά περπατούσαν για 200 μέτρα -σε αμμόλοφους. Εκεί ήταν ο Dr. Challen. “’Επειτα από το πρώτο στάδιο, τους έβαζα τον εξοπλισμό που θα χρειάζονταν για τη συνέχεια. Τις μάσκες και ό,τι άλλο είχαν ανάγκη και τους παρέδιδα στους δύτες”.

Στον τρίτο θάλαμο τα παιδιά τα παραλάμβανε η αμερικανική ομάδα. Από εκεί και με τη βοήθεια εθελοντών Ταϊλανδών, τους οδηγούσαν την έξοδο -πάνω σε φορείο. Όταν διαπίστωσαν, την τρίτη ημέρα, πως η επιχείρηση ήταν επιτυχημένη “πολλοί δεν μπορούσαμε να το συνειδητοποιήσουμε. Υπήρξε μια στιγμή, εκείνη την τελευταία ημέρα, που όταν βγήκαν όλα τα αγόρια, καθόμασταν εκεί, τους κοιτούσαμε και πιστεύω ότι τότε καταλάβαμε τι είχαμε καταφέρει”, δήλωσε ο Anderson.