Τι κρύβει η ριψοκίνδυνη απόφαση της Ουκρανίας να εισβάλει σε ρωσικό έδαφος

Το Κίεβο χρειαζόταν μια νίκη, αλλά όχι ένα στοίχημα. Η απόφαση της Ουκρανίας να χρησιμοποιήσει πολύτιμους -και σε έλλειψη- στρατιωτικούς πόρους πραγματοποιώντας επίθεση σε ρωσικό έδαφος στο Κουρσκ, χωρίς να γνωρίζουμε τον στρατηγικό στόχο, σηματοδοτεί μια στιγμή είτε απόγνωσης είτε έμπνευσης για την Ουκρανία.

Και ίσως προαναγγέλλει μια νέα φάση του πολέμου, αναφέρει σε ανάλυσή του το CNN. Όχι επειδή οι επιθέσεις στη Ρωσία από την Ουκρανία είναι κάτι νέο – συμβαίνουν για πάνω από ένα χρόνο, κυρίως από Ρώσους πολίτες που πολεμούν για την Ουκρανία με προφανή ουκρανική στρατιωτική βοήθεια, αλλά χωρίς επίσημο, δημόσιο ρόλο.

Αλλά, γιατί το Κίεβο χρησιμοποιεί πρώτη φορά τακτικό ουκρανικό στρατό για χτύπημα σε ρωσικό έδαφος.

Σύμφωνα με το CNN, το άμεσο αποτέλεσμα ικανοποίησε δύο ανάγκες: Αφενός το Κίεβο εμφανίζεται να βρίσκεται στην επίθεση προκαλώντας ταυτόχρονα ρωσική αμηχανία και αφετέρου η Μόσχα αναγκάζεται να διασπείρει δυνάμεις στα σύνορά της.

Μετά από εβδομάδες δυσάρεστων ειδήσεων για το Κίεβο στην ανατολική Ουκρανία, όπου οι ρωσικές δυνάμεις έχουν κινηθεί αργά αλλά σταθερά προς τους ουκρανικούς στρατιωτικούς κόμβους Πόκροβσκ και Σλόβιανσκ, η Μόσχα καλείται αυτή τη στιγμή να υπερασπιστεί την πιο ουσιαστική γραμμή του μετώπου της, τα σύνορά της.

Ωστόσο, παρόλο που το Κίεβο αρνήθηκε να αναφερθεί ευθέως σε αυτό που ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, είχε χαρακτηρίσει «μείζονα πρόκληση», η σοφία αυτού του στοιχήματος αμφισβητήθηκε ανοιχτά από ορισμένους Ουκρανούς παρατηρητές.

Μπορεί να υπάρχει μια μεγαλύτερη στρατηγική εδώ. Η ρωσική πόλη Sudzha, που τουλάχιστον εν μέρει είναι τώρα υπό ουκρανικό έλεγχο, βρίσκεται δίπλα σε έναν ρωσικό τερματικό σταθμό φυσικού αερίου, ακριβώς στα σύνορα, που αποτελεί κλειδί για την παροχή φυσικού αερίου από τη Ρωσία, μέσω Ουκρανίας, στην Ευρώπη. Η συμφωνία λέγεται ότι θα κλείσει τον Ιανουάριο και αυτή ενδέχεται να είναι μια προσπάθεια του Κιέβου να περιορίσει μια πηγή χρηματοδότησης για τη Μόσχα.

Ωστόσο, μέχρι να αναδειχθεί η ευρύτερη σημασία αυτής της εισβολής, παραμένει τεράστιο ερωτηματικό σχετικά με τους στρατηγικούς στόχους του Oleksandr Syrskyi, του σχετικά νέου διοικητή των δυνάμεων της Ουκρανίας. Οι διαφωνίες στη στρατιωτική διοίκηση έχουν βγει στη δημοσιότητα πρόσφατα, με νεότερους υφισταμένους να αμφισβητούν την προθυμία του Syrskyi να υπομείνει σημαντικές απώλειες σε μάχες φθοράς στην πρώτη γραμμή, στις οποίες συνήθως επικρατεί το ανώτερο ανθρώπινο δυναμικό της Ρωσίας.

Είναι μια σοβιετική νοοτροπία, και ο Syrskyi είναι από εκείνη την εποχή. Αλλά εκείνοι που πεθαίνουν ή επιστρέφουν στο σπίτι ακρωτηριασμένοι είναι συχνά από μια νεότερη γενιά που εκτιμούν την επιδεξιότητα και την πονηριά ίσως περισσότερο από την ωμή επιμονή.

Όπως αναφέρει το CNN, η Ουκρανία διέπρεψε εδώ και μήνες στο να στοχεύει τις εσωτερικές υποδομές της Ρωσίας, αεροδρόμια, ναυτικές βάσεις και τερματικούς σταθμούς πετρελαίου σε μια προσπάθεια να προκαλέσει μακροπρόθεσμη ζημιά στην οικονομία και τη πολεμική μηχανή της Μόσχας. Αλλά τώρα η κατάσταση είναι διαφορετική: στέλνει μια μεγάλη χερσαία δύναμη μίλια σε εχθρικό έδαφος, όπου οι γραμμές ανεφοδιασμού είναι γεμάτες δυσκολίες και οι στόχοι εξ ορισμού πιο δύσκολο να επιτευχθούν.

Η κίνηση αυτή έρχεται σε μια στιγμή που η ουκρανική προσπάθεια ενισχύεται από τα δυτικά όπλα που καταφθάνουν.

Τα μαχητικά αεροσκάφη F-16 είναι κάτι νέο στην πρώτη γραμμή, και μπορεί να περιορίσουν την αεροπορική υπεροχή της Ρωσίας τους επόμενους μήνες. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει λιγότερες βόμβες ολίσθησης που θα χτυπούν τα ουκρανικά στρατεύματα πρώτης γραμμής και λιγότερους πυραύλους που θα τρομοκρατούν τις αστικές κοινότητες της Ουκρανίας. Τα πυρομαχικά παραμένουν πρόβλημα για το Κίεβο, αλλά σίγουρα οι προμήθειες της Δύσης μπορεί τελικά να καλύψουν αυτό το κενό.

Γιατί, επομένως, αυτή η κίνηση υψηλού κινδύνου τώρα;

Για πρώτη φορά στον πόλεμο, έχει αρχίσει η συζήτηση για συνομιλίες. Η Ρωσία ενδέχεται να προσκληθεί να συμμετάσχει στην επόμενη ειρηνευτική διάσκεψη που θα πραγματοποιηθεί από την Ουκρανία και τους συμμάχους της. Το ποσοστό των Ουκρανών που εγκρίνουν τις διαπραγματεύσεις, ενώ είναι μειοψηφία, αυξάνεται. Και η πιθανότητα μιας προεδρίας Τραμπ επικρέμεται πάνω από το Κίεβο.

Η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Κάμαλα Χάρις, μπορεί να διατηρήσει την ίδια σταθερότητα με τον Τζο Μπάιντεν για την Ουκρανία. Αλλά είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι η δυτική εξωτερική πολιτική δεν είναι σταθερή και μοιάζει με ένα εύκολα εξουθενωμένο «θηρίο». Και καθώς ο πόλεμος πλησιάζει προς τον τέταρτο χρόνο του, τα ερωτήματα σχετικά με το πώς θα τελειώσει θα γίνουν πιο έντονα.

Υπάρχει πραγματική αξία για την Ουκρανία να πολεμά και να πεθαίνει χωρίς πραγματική προοπτική να ανακαταλάβει τα κατεχόμενα εδάφη από τη Μόσχα; Θέλει η Ρωσία μια ασαφή ώθηση προς τα εμπρός, στην οποία χάνει χιλιάδες άνδρες για λίγες εκατοντάδες μέτρα προέλασης και βλέπει την ευρύτερη στρατιωτική της ικανότητα να φθείρεται σιγά σιγά από τα ουκρανικά πλήγματα μεγαλύτερης εμβέλειας;

Με την προοπτική μιας διευθέτησης μέσω διαπραγματεύσεων να είναι πλέον λιγότερο μακρινή, και οι δύο πλευρές θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν τη θέση τους στο πεδίο της μάχης πριν καθίσουν στο τραπέζι. Δεν είναι σαφές εάν η κίνηση της Ουκρανίας στο Κουρσκ έχει αυτό το κίνητρο ή αποτελεί μια απλή προσπάθεια πρόκλησης ζημιών όπου ο εχθρός φαίνεται αδύναμος.

Σηματοδοτεί, όμως, ένα σπάνιο και ουσιαστικό στοίχημα για τους περιορισμένους πόρους του Κιέβου, και μπορεί να αποτυπώνει την πεποίθηση των Ουκρανών ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μεγαλύτερες αλλαγές.