Το broom test διεκδικεί την κορυφή της λίστας “δεν μπορεί να το έκανε αυτό η NASA”

Όπως σκέφτεστε πιθανούς εργασιακούς χώρους που υπάρχουν εκεί έξω, όπου όλοι περνούν φανταστικά και πληρώνονται αδρά για να σκέφτονται ό,τι ο μέσος ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει, ενώ έχουν και τη δυνατότητα να τεστάρουν τις ιδέες τους, η NASA γίνεται μονόδρομος.

Βέβαια, κι εκεί έχουν έχουν τις λιγότερο καλές ημέρες τους.

Ή καλύτερα, ιδέες που φαίνονται -ας πούμε- όχι εξόχως λαμπρές, όταν τις δεις. Για τη NASA σημασία έχει να κάνουν τη δουλειά για την οποία προορίζονται. Πολύ περισσότερο το μακρινό ’60.

Μια χρήσιμη ανακάλυψη, μέσα στην εξωφρενική απλότητα της είχε για πρωταγωνίστρια μια σκούπα. Την παλιά, την παραδοσιακή, τη χειροκίνητη, τη ψάθινη.

Από τις αποστολές Apollo (η τελευταία έγινε το 1972) έως το Πρόγραμμα Διαστημικών Λεωφορείων, η NASA χρησιμοποιεί υγρό υδρογόνο, ως πηγή καυσίμου για τα ανώτερα στάδια των εκτοξεύσεων πυραύλων της.

Βλέπετε, είναι το πιο αποτελεσματικό προωθητικό που υπάρχει -παρέχει περισσότερη ώθηση από οποιαδήποτε άλλη πηγή καυσίμου.

Στη λίστα που έχει τίτλο ‘κοινή λογική’ για τους ανθρώπους της υπηρεσίας ανήκει το γεγονός ότι όταν καίγεται το υδρογόνο ‘βγαίνει’ μια διακριτική μπλε φλόγα που είναι σχεδόν αόρατη στο φως της ημέρας.

Όπως και ότι το υδρογόνο είναι πολύ εύφλεκτο, ενώ τείνει να διαρρέει από τις πιο μικρές ρωγμές. Αυτό το κάνει πολύ επικίνδυνο. Ως εκ τούτου, χρειάζεται διαρκή παρακολούθηση και ικανότητα εντοπισμού πιθανής διαρροής, στα χιλιόμετρο του αγωγού μέσω του οποίου ρέει πριν κάθε εκτόξευση.

“Η ανίχνευση διαρροών είναι κορυφαία προτεραιότητα, καθώς μπορεί να σώσει χρόνο και ζωές. Παράλληλα, είναι μια πρόκληση, γιατί το αέριο —και η φλόγα που εκπέμπει— είναι άοσμο και άχρωμο” είχαν εξηγήσει οι καθ’ ύλην αρμόδιοι σε ανάρτηση τους το 2015.

Το 2003, η NASA και το Florida Solar Energy Center βρήκαν μια λύση στο πρόβλημα. Είχε μορφή ταινίας που άλλαζε χρώμα, στην έκθεση της με το στοιχείο.

Προηγήθηκαν οι αισθητήρες υπεριώδους για την ανίχνευση φλόγας και προ αυτών διάφορες άλλες τεχνολογικές πρόοδοι. Το πρώτο ‘εύρηκα’ ωστόσο, ήταν το πιο διασκεδαστικό.

Την εποχή του Apollo, η ανίχνευση μιας φλόγας από μια από αυτές τις διαρροές γινόταν με τη μέθοδο ‘σκούπα’.

Οι εργαζόμενοι έπαιρναν μια παραδοσιακή χειροκίνητη σκούπα, την κρατούσαν κάθετα (με τις ψάθινες τρίχες να είναι στην κορυφή) για να προσδιορίσουν την παρουσία και την τοποθεσία πυρκαγιάς.

Αν οι τρίχες άρπαζαν φωτιά, σήμαινε πως υπήρχε διαρροή.

Η τεχνική αυτή είχε σημαντικές ελλείψεις ασφάλειας και ακρίβειας, ιδιαίτερα σε υπαίθριες συνθήκες ανέμου όπου οι φλόγες μπορούν εύκολα να αλλάξουν κατεύθυνση.

Αν τερμάτισαν τον όρο ‘ανακάλυψη’; Όχι.

Η λύση όμως, ήταν πρακτική και λειτουργική έως ότου βρεθεί κάτι καλύτερο: από τα 3 δολάρια της σκούπας πήγαν στα 30.000 δολάρια των θερμικών εικόνων που περιλάμβανε και την ανάπτυξη τεχνολογίας απεικόνισης πυρκαγιάς, πριν φτάσουν στις σημερινές ταινίες.

Για αυτό και είχε χρησιμοποιηθεί και από πυροσβέστες που ανταποκρίνονταν σε κλήσεις για πυρκαγιές υδρογόνου και αλκοόλ, κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις